FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[Pokoja]

WOJNA KRÓLÓW: PÓŁNOCY PRZECIWKO POŁUDNIOWI.
Dan. 11:1-45

Księga Daniela (ST) zawiera proroctwa, które dotyczą wojny między, następującymi po sobie, Imperiami Wschodu i Zachodu, a w jedenastym rozdziale opisuje proroctwo, odnoszące się do wojny między królem południa i królem północy. Wniknięcie w tą Księgę jest niezbędne dla dobrego zrozumienia prawdy opisanej w Apokalipsie NT.

.

[Pokoja]

Szerzej o zapowiedziach w wojnie królestw.

Dan. 11:1. Roku pierwszego, Dariusza Medyjczyka, ja zająłem stanowisko w odniesieniu do podtrzymywania bezpiecznego miejsca.
Zająłem stanowisko – Posłaniec (anioł) władzy zwierzchniej w pierwszym roku panowania Dariusza, przekonywał go, że narody zniewolone przez Nabuchodonozora, więcej dadzą z siebie na swojej ziemi, korzyści dla królestwa Persji niż na obczyźnie. Stanął on też wtedy w obronie Daniela w lwiej jamie (Dan. 6:17-23), do której został wrzucony pod pretekstem złamania rozkazu króla Dariusza o zakazie modlenia się, Dan. 6:8-10. W dziewiątym rozdziale, zapisana została treść modlitwy Daniela, o której jest wspomniane w Dan. 6:11,12;

Dan. 11:1 bezpiecznego miejsca - bezpiecznym miejscem dla ludu Daniela, przebywającego jeszcze w niewoli babilońskiej jest utracona ziemia Izraela i Jeruzalem, do której miało być przywrócone prawo po zakończeniu siedemdziesięciu lat ruin Jeruzalem, Dan. 9:2. W tym samym czasie, czyli w pierwszym roku panowania Dariusza, Daniel mdlił się za Jeruzalem i lud, Dan. 9:1-22. Bezpiecznym miejscem w duchowym znaczeniu, później stała się Świątynia w ludzkich sercach Żydów i wierzących z innych narodów, 1Kor. 3:16,17. Można zauważyć, że takim wstępem do niej była radość świętowania po zwycięstwie, odniesionym we wspólnej walce, przeciwko wyrokowi Hamana;

Dan. 10:13. Książę królestwa Perskiego, dwadzieścia jeden dni stawiał opór naprzeciw; ja wtedy byłem pozostawiony przy królu Perskim; oto Michał, pierwszy, przedniejszy książę, przyszedł pomóc.

dwadzieścia jeden dni - Z Dan. 10:1,2 wynika, że miało to miejsce w czasie trzeciego roku, panowania Cyrusa, króla perskiego, gdy po trzech tygodniach postu Daniela, objawione zostało mu słowo o wielkim ucisku, Dan. 9:2-27; 12:1.

W Ezdr. 3:1,2 i 8 jest napisane o wznowieniu kultu Bożego w Jeruzalem w siódmym miesiącu po wydaniu orędzia Cyrusa, króla Perskiego. Zbudowano wtedy ołtarz i składano całopalenia. W drugim roku położono fundamenty Świątyni. Treść Dan. 10:1,2 ma związek z zaistnieniem trudności przy odbudowie Świątyni (Ezdr. 4:4,5), które są zapowiedzią wielkiego ucisku z Dan. 10:1 i 12:1. Opis w 11 rozdziale, wojny króla północy z królem południa, obejmuje wydarzenia światowe, które kończą się wielkim uciskiem (Dan. 10:1 i 12:1), jakiego nie było od potopu, czyli od czasu, jak narody istnieją. Zgodnie z Mat. 24 rozdz., poprzedził go Wielki Ucisk w Średniowieczu (3.5 czasu = 1260 lat od 539 do 1799 roku), czyli taki, jakiego nie było od początku świata. Są to dwa różne uciski. Ten w Średniowieczu, dotyczy członków Ciała Chrystusowego, Mat. 24:21,22. Po tym ucisku w 1874 roku, rozpoczęła się niewidzialna, druga obecność Chrystusa. Natomiast czas ucisku, opisanego w Dan. 12:1, następuje, dopiero w czasie niewidzialnej, drugiej obecności Chrystusa. Obejmuje on Papiestwo (gdy po ogłoszeniu nieomylności papieża, ten w konfrontacji z światem, stał się więźniem Watykanu i zmarł w 1878 r.) i Babilon Wielki, który został dotknięty, ujawnieniem prawdy o paruzji Chrystusa. W wyniku tego od 1914 roku, zaczął się walić stary porządek świata, oparty na doktrynie panowania, według formuły: "Król miłościwie panujący z łaski Bożej".

Dan. 11:3. Król mocny, mający władzę panowania, wielkiego kształtowania woli, stawi opór.
4. Stawi opór, będzie rozbite królestwo; niebiosa rozdzielą nie potomkom, czterem stronom świata bez panowania, kiedy panował; z powodu tego królestwo tych, wyrwą inni, sami dla siebie.

- Królestwo Grecji po nagłej śmierci Aleksandra Wielkiego, Macedońskiego, zostało podzielone między czterech jego generałów. Jeden z nich reprezentował "bliźniaczy" Rzym;
https://www.google.com/se...chrome&ie=UTF-8

Rola kozła - Grecji w dziejach świata, zaznacza się w trojaki (demokracja, szkoły filozoficzne, królestwa) sposób:
I. Cztery filozoficzne Szkoły Greckie;
1. Cynicy
2. Stoicy
3. Epikurejczycy
(Sceptycy, podobnie jak epikurejczycy, dążyli do osiągnięcia stanu wewnętrznego spokoju, ale uważali, że nasza wiedza zależy całkowicie od tego, czym rzeczy wydają się być, powinniśmy więc powstrzymać się od formułowania sądów o ich rzeczywistej naturze.)
4. Sofiści
https://sciaga.pl/tekst/16839-17-szkoly_filozoficzne_charakterystyka

II. Cztery królestwa hellenistyczne, powstałe z Imperium Aleksandra Wielkiego, Macedońskiego;
1. Kasander opanował Macedonię i Grecję (wkrótce opanowane przez Rzym),
2. Lizymachowi przypadła Azja Mniejsza i Tracja,
3. Seleukos I Nikator władał Mezopotamią i Syrią,
4. Ptolemeusz I Soter panował nad Egiptem i Palestyną.
(cztery królestwa hellenistyczne poza potomkami Aleksandra, wyrwali inni, sami dla siebie Dan. 11:4.)

III. Cztery formy demokracji, demokracji zapoczątkowanej w Grecji
1. Feudalizm;
2. Kapitalizm;
3. Socjalizm;
4. Komunizm (podobny Komunii i Ekumenii, ale w innym wydaniu)
Żaden z tych ustrojów nie powstał w Grecji, chociaż ta jest kolebką filozofii i demokracji.

Dan. 11:5. Książę króla południa, wzmocni się; pokaże się silnym na terenie, ponieważ zapanuje władza władcy wielkiego.
(6) Końcem lat złączą się; córka króla południa przyjdzie do króla północnego, zarządzi równość; bez stawiania oporu siłą nie zachowa potęgi siły; ona pocznie, będzie wydana, przyjdzie przemóc los.
Książę króla południa – Egipt Ptolemeuszy do Kleopatry, Palmyra Zenobii (spadkobierczyni Kleopatry) oraz Imperium Muzułmanów są książętami króla południa;

Skoro w pierwszym poście tego wątku wskazałem, że już w Dan. 11:7 jest zapowiedź o powstaniu nowego urzędu w królestwie króla południa, to należy zwrócić uwagę nie tylko na wojnę polityczno - militarną między mocarstwem południa i północy, ale i na "wojnę" między systemami: Religijnym Średniowiecza (Babilonu Wielkiego) i filozoficznym starego świata, który został śmiertelnie zraniony, a później czczony przez średniowieczny. Taka potrzeba, zwrócenia uwagi na to już na początku, wynika z przestrogi zawartej w Dan. 11:14 o potknięciu się buntowników w wypełnieniu widzeń (7 i 8/9 rozdziału Daniela), a także o przestrodze w NT, dotyczącej fałszywych znaków i cudów oraz fałszywych proroków.

W czasie trwania wojny między systemami filozoficznymi i religijnymi, wyrasta Imperium Islamu, które przyczynia się do "uleczenia rany" starego świata, Dan. 7:11,12; Ap. 17:11. Najbardziej, obecnie opanowanym przez Islam krajem europejskim jest Rosja, która w ten sposób jest jego potężnym ramieniem ("słupem") w drażnieniu Europy Środkowej (wojna hybrydowa z Ukrainą i przez migrantów i uchodźców z Polska) oraz w oddziaływaniu na Europę Zachodnią. Z tego powodu w Księdze Daniela od 11:29 nie tyle chodzi o Rosję, co o Islam, a od 11:36 nie tyle może odnosić się do systemu papieskiego, co do całkiem nowego dyktatorskiego urzędu, ale dla całego świata.
Podobna zapowiedź, jak w Dan. 11:7, znajduje się w Dan.11:21, czyli tuż po powstaniu urzędu cesarza (Dan. 11:20), Cesarstwa Rzymskiego, czyli dotycząca powstania "nad urzędu" (urzędu papieskiego) w królestwie króla północy.
Tyberiusz, pasierb i następca Oktawiana Augusta, adoptowany przez niego z powodu braku następcy z rodu nie ustanowił jednak nowego urzędu, ale Papiestwo tak. Wyniesienie Tyberiusza na tron cesarski, poprzedziło kilka przedwczesnych zgonów tych, którzy przed nim mieli być następcami cesarza Oktawiana Augusta. Przed powstaniem urzędu papieskiego, cesarze żyli stosunkowo krótko, gdyż byli mordowani. Za panowania cesarza Tyberiusza, śmierć męczeńską poniósł Pan Jezus Chrystus, Łuk. 3:1; 23:1-12; Dz. 4:25-28. Za panowania Papiestwa, ginęli męczeńsko ci, którzy byli członkami Ciała Chrystusa duchowego, 2Kor. 5:16,17. Od czasów Tyberiusza do władzy dochodzili cesarze, z których jedni byli za Chrześcijaństwem, a inni przeciwko i to wiązało się później z przedwczesną śmiercią wielu cesarzy. Ta rywalizacja cesarzy, doprowadziła do powstania systemu papieskiego z urzędem (nad urzędem) papieskim. W czasie panowania papiestwa trwa rywalizacja między kościołem Rzymskim i Greckim, ale także między Chrześcijaństwem, a Islamem.

Urząd nowy (Dan. 11:7) u króla południa oraz nowy urząd i nad urząd u króla północy, więc o jaki urząd chodzi w Dan. 11:38? Jaki urząd powstanie w wyniku ostatecznej wojny króla północy z królem południa? To pozostawiam jednak do późniejszego odniesienia się.

Jeżeli Dan. 11:4 odniesiemy do królestw - ustrojów, czterech stron świata to dwa z nich (Komunizm Internetowy i Komunia w Ekumenii) toczą ze sobą ostateczną, śmiertelną wojnę. Można jednak odnieść je także do królestw - systemów filozoficznych z których dwa odegrały ważną rolę w Średniowieczu, czyli Neoplatonizm i Arystotelizm. Neoplatonizm, wraz z podbojem południa Europy przez Arabów (Islam), dotarł do Europy Zachodniej z Aleksandrii Egipskiej. Arystotelizm w związku z wyprawami krzyżowymi (krucjaty), dotarł do Europy Zachodniej z Konstantynopola, Cesarstwa Bizantyjskiego (Wschodnie Cesarstwo Rzymskie).

Dane, poniżej cytowane z różnych źródeł, wskazują w jaki sposób w Średniowieczu, doszło do utraty bezpośredniej kontynuacji myśli starożytnej. W Apokalipsie NT ten okres jest nazwany "czczeniem śmiertelnej rany" (539-1799) bestii z morza w czasie jej pogrążenia się w "otchłani błędu", co wiąże się z wielkim odstępstwem od wiary. W wyniku tego, zignorowano fakt, że Chrystianizm nie polega na zwalczaniu innych systemów filozoficznych, czy religijnych, lecz na utworzeniu nadbudowy, czyli rozprzestrzenieniu systemu wartości, który przez okup, uzupełnia braki, jednoczy, okrywa szatą sprawiedliwości i zastępuje, Mat. 12:18-21. Z tego powodu, nakazem tego systemu wartości jest nakaz podporządkowania się wierzących władzy zwierzchniej, Rz. 13:1-5; 1Tym. 2:1-6. Wychodzenie bestii z tej "otchłani błędu", dokonywało się przez zdobywanie dostępu do starożytnej myśli filozoficznej, co wiązało się z rozprzestrzenianiem się Islamu i z prowadzeniem wypraw krzyżowych.

Dan. 11:7. "Odrośli korzenia" urząd, powstanie przeciwko; przyjdzie z powodu odwagi; wejdzie do bezpiecznych miejsc króla północy, zaprowadzając porządek będzie surowym.
8. Nadto, więźniów bogów z odlanymi podobiznami z naczyniami drogimi, srebrnymi, złotymi przyprowadzi do Egiptu; on latami, stawi opór królowi północnemu.

Poniższa treść jest oparta na danych, zawartych pod poniższymi linkami.
Filozofia Średniowieczna
https://pl.wikipedia.org/wiki/Filozofia_%C5%9Bredniowieczna
Europa stanie się muzułmańska
https://www.miesiecznik.z...ie-muzulmanska/

Okres między starożytnością a średniowieczem cechował się ogólnym upadkiem kultury i gospodarki, co pociągnęło za sobą zamarcie życia intelektualnego. Okres ten był na tyle długi, że spowodował zaginięcie ogromnej większości tekstów filozoficznych, wulgaryzację łaciny i zanik znajomości języka greckiego. Z tego powodu początek średniowiecza oznacza radykalne zerwanie ze starożytną tradycją filozoficzną.

Starożytne teksty filozoficzne przetrwały w Cesarstwie Bizantyńskim i państwach muzułmańskich, skąd w późniejszym okresie zaczęły wpływać na myśl zachodnią.
Filozofia średniowieczna nie stanowi prostej kontynuacji myśli starożytnej. Upadek cesarstwa rzymskiego wiązał się z głębokim regresem społecznym, kulturowym i gospodarczym, a w konsekwencji również z upadkiem filozofii (jakby "uwięzienie bogów Egipskich" z Dan. 11:8). Większość wiedzy starożytnej zaginęła i nie była dostępna uczonym średniowiecznym. Pozostały jedynie fragmenty najbardziej popularnych nurtów, łączonych często z chrześcijaństwem, judaizmem czy islamem.
We wczesnym średniowieczu, powszechnie dostępne były dzieła filozofów wczesnochrześcijańskich, w szczególności Ojców Kościoła (filozofia patrystyczna). Zawierały one często elementy filozofii starożytnej, w szczególności stoicyzmu i neoplatonizmu.
Większość jednak dzieł starożytnych pochodziła z końcowego okresu istnienia cesarstwa rzymskiego, była mało oryginalna i świadczyła raczej o upadku myśli starożytnej.
Średniowiecze znało jedynie nieliczne dzieła Arystotelesa.
Według filozofów odrodzenia, Średniowiecze było epoką upadku kultury i utraty dorobku myśli antycznej. W porównaniu z racjonalną filozofią starożytną, filozofia średniowieczna przesiąknięta była religijnością. Odwaga myślenia i oryginalność były tłumione, wyżej natomiast ceniono autorytet i wierność tradycji.

Średniowieczna epistemologia rozpięta była między platonizmem, a arystotelizmem. Do czasu ponownego odkrycia pism Arystotelesa w XII w. podstawą średniowiecznej epistemologii był platonizm, w wersji przekazanej przez Augustyna z Hippony i Boecjusza

Platonizm i arystotelizm pozostają konkurencyjnymi tradycjami do końca średniowiecza. Podejmowane były również próby pogodzenia tych dwóch tradycji (np. przez Roberta Grosseteste czy Tomasza z Akwinu)

Filozofia arabska
Wpływ filozofii świata islamu na filozofię Zachodu w wiekach średnich jest szeroki. Bez pośrednictwa kultury muzułmańskiej większość starożytnych dzieł nie przetrwałaby kilku wieków upadku społecznego przed upadkiem cesarstwa zachodniorzymskiego.
Szczególnym przełomem w filozofii Zachodu był dokonany pod wpływem recepcji myśli islamskiej zwrot od wczesnośredniowiecznego i XII-wiecznego platonizmu i augustynizmu, na wieki systematyzujące teologię katolicką w arystotelesowskim duchu i stanowiących jeden z większych przełomów w kulturze Zachodu, pozwalający znacznie przyspieszyć jej rozwój intelektualny i naukowo-techniczny. Wpływ ten jednak zaczął się dość późno – obejmuje przede wszystkim wiek XIII.
Znane są osiągnięcia muzułmanów w filozofii, medycynie, architekturze i literaturze. Wywarli oni potężny wpływ na europejski renesans, a tym samym na dzieje Europy, o czym – zwłaszcza w Polsce - często się w ogóle nie pamięta. Drugi okres, od XII-XIII w., związany jest z ekspansją Złotej Hordy, czyli rozwojem imperium mongolskiego na wschodzie i jego islamizacją. Trzeci to etap osmański, kiedy islam rozprzestrzenił się m.in. na Bałkanach, gdzie przyjęli go przede wszystkim Bośniacy i Albańczycy. Do połowy XX w. Bałkany i Rosja były największymi skupiskami muzułmanów na Starym Kontynencie. Również i dziś, mimo że populacja muzułmanów w Europie Zachodniej szybko wzrasta, krajem o największej liczbie muzułmanów pozostaje wciąż Rosja. Czwarty okres to oczywiście współczesne migracje.

Filozofia żydowska
Średniowieczna filozofia żydowska była zjawiskiem odrębnym od średniowiecznej filozofii świata łacińskiego. Dzieła żydowskich myślicieli były jednak czytane również przez chrześcijan. Podobnie, jak filozofia islamu, filozofia żydowska przyczyniła się do przekazania Zachodowi dorobku starożytnych.
Okres X-XI wieku jest czasem kryzysu społecznego i intelektualnego.
W okresie tym nastąpiła również intensyfikacja kontaktów ze światem muzułmańskim i chrześcijańskim Wschodem, co pozwoliło odzyskać łączność z dziedzictwem kultury starożytnej.
Koniec cytatów

Wszystko powyższe, przyczynia się do wychodzenie bestii z "otchłani błędu" (Ap. 11:7) i wiąże się z powstaniem nowego urzędu w królestwie króla południa, czyli urzędu kalifa Islamu, który w dalszym wypełnieniu proroctwa o wojnie króla północy z królem południa, zamarłych bogów starego świata, sprowadza dla przywrócenia więzi i kontynuacji filozofii starożytnej "więźniów bogów z odlanymi podobiznami z naczyniami drogimi, srebrnymi, złotymi przyprowadzi do Egiptu", Dan. 11:8.

W następnych postach tego wątku, odniosę się do zrozumienia proroctwa o wojnie króla północy z królem południa, według zwodniczego zrozumienia. Po zakończeniu tego, odniosę się szerzej do ukrytego znaczeniu tego proroctwa, na co już wstępnie, więcej wskazałem w tym poście, niż w pierwszym.

[Pokoja]

DREPTANIE WĄTKU, JAK W NOWY ROK.

Zmierzając do udzielenia komentarza do dalszych wersetów, odczytanego już na podstawie Konkordancji Stronga, całego 11 rozdziału Księgi Daniela, zauważyłem nową potrzebę tego wątku. Z tego powodu jeszcze drepcze on w miejscu , jak mówi przysłowie: "Na Nowy Rok przybywa dnia o barani skok" (baran skacze tak, że po skoku jest nadal w tym samym miejscu). Polega to na tym, jak w przypadku wschodów i zachodów słońca. Światło wątku, coraz wcześniej wstaje, czyli odnosi się do przyszłości, ale zarazem wcześniej zachodzi, dotykając spraw przeszłości. W wyniku tego wątek "drepcze" w miejscu , jak długość dnia słonecznego na początku roku. Powodem tego jest potrzeba uchwycenia istoty wątku, czyli przesłania, zawartego dla nas w 11 rozdziale Księgi Daniela. W ST jest ona jakby, jakąś namiastką Apokalipsy, dla tej w NT.

Można zauważyć, że treść całej Księgi Daniela porusza jeden ważny wątek, skupiony najpierw wokół opisu czterech faz filozofii władzy, władzy która w własnym postrzeganiu siebie jest ludzka i pełna chwały, a zarazem napełniona niepokojem, wynikającym z trudności zapewnienia sobie trwałości panowania. W czwartej fazie jej panowania, ujawnia się filozofia religii, jako glina, złączona z żelazem, Dan. 2:41-43. Władza ta w swym początkowym stadium złotej głowy (Dan. 2 Rozdz.), dąży do przedłużenia swojego panowania w chwalebnym stanie (cały posąg ze złota, Dan. 3 rozdz.), lecz przymuszona, ustępuje, aby oddać chwałę Bogu, Dan. 3:28-33.

Z powodu uzurpatorskiego dążenia do utrwalenia chwały władzy, filozofia świeckiej władzy zwierzchniej, jak drzewo została ścięta, ale zachowała prawo do odrodzenia się, Dan. 4 rozdz. Jej destrukcyjny stan, w którym przestała oddawać chwałę Bogu, został ukazany w Dan. 5 rozdz. Natomiast w szóstym rozdziale jest ukazana wewnętrzna słabość władzy i destrukcyjna, korupcyjna siła zepsucia. Te dwa czynniki, dają o sobie znać nawet w czasie dążenia do zreformowania filozofii władzy. Ze względu na postawę świętych Najwyższego, którzy mają przejąć, odebrane im Królestwo (Dan. 7:17,18), Bóg interweniując przez swego Posłańca (anioła, Dan. 6:2) w ich obronie, ochrania także władzę zwierzchnią. W ten sposób, uzupełnia to, czego jej brakuje i zastępuje ją w tym, czego bezpośrednio nie była i nie jest w stanie wykonać sama, bezpośrednio.

Mając tak w ogólności, streszczoną istotę sześciu rozdziałów Księgi Daniela można zauważyć, że bałwochwalczy posąg (cztery metale i glina) ze snu Nabuchodonozora, którego znaczenie, Bóg mu wyjaśnił przez Daniela jest jakby naśladownictwem Góry, od której się oderwał "KAMIEŃ", rozbił posąg, a sam stał się potężną "GÓRĄ", która napełniła całą ziemię. Oznacza to, że przez okup Chrystusowy, zostało uzupełnione miejsce w Górze, z którego od niej oderwał się "KAMIEŃ". Tak więc "GÓRA", która napełniła całą ziemię, zakryła także pierwotną Górę. Te dwa skutki (uzupełnienie braku i zakrycie) oznaczają okup i zastępstwo dla Restytucji, jakby (fig.) szata sprawiedliwości Chrystusowej.

Uwzględniając powyższe można zauważyć, że w Księdze Daniela, będącej namiastką Apokalipsy w ST, zostały przedstawione dzieje człowieka, stworzonego w dniu szóstym, tylko na obraz Boży, Rdz. 1:27,28. Królestwo tego człowieka to pierwotna Góra. Człowieka tego, Bóg ustanowił królem ziemi ("panujcie …"), ale ten upadł z powodu grzechu, jakby ulegając bałwochwalczej mowie natury. Z tego powodu, powiązania człowieka przez cielesność, poszły w dół do czczenia stworzenia, zamiast Stwórcy, Rdz. 3:1-24; Rz. 1:18-23. W związku z tym, że Bóg na początku zamierzył stworzyć człowieka na obraz i podobieństwo swoje (Rdz. 1:26), więc w sabat odpocznienia (trwający 7 000 lat, Hbr. 4 rozdz.), realizuje drugą część swojego zamierzenia, czyniąc człowieka także na podobieństwo swoje, Rdz. 2:2,3; 5:1,2. W NT jest on nazwany Nowym Stworzeniem. Zadaniem tego człowieka jest podjęcie funkcji kapłańskiej, co zostało zapoczątkowane przez wzywanie imienia Jehowy, Rdz. 4:26. W ten sposób powiązania człowieka przez osobowość, idą w górę do Boga.

Od siódmego rozdziału Ks. Daniela, ukazany jest już bestialski charakter, uniwersalnej władzy imperialnej. Ujawnia się on przez jej stosunek do świętych Najwyższego. W taki sposób jest ona ukazana i postrzegana przez sług ludu Bożego, takich jak prorok Daniel. Stopniowo aż do rozdz. 12 coraz szerzej odsłaniane są mu/im szczegóły, pierwszej wizji z 7 rozdziału.

Treść Księgi Daniela jest skupiona najpierw wokół opisu, skutków upadku figuralnego Królestwa Bożego, czyli Judzkiego i korzyści dla pogan z tego wynikających (rozdz. 1). Następnie (2 rozdz.) ukazuje trzech sukcesorów uniwersalnych imperiów, jako głowa ze złota, piersi i ramiona ze srebra, a brzuch i biodra z miedzi. Te części rozpoznano, jako Babilon, Medo-Persję i Grecję. Czwartą częścią posągu są nogi z żelaza, a także związek żelaza z gliną. Oznacza to związek kontrowersyjnych światopoglądów (filozoficznego i religijnego). Związek ten w stanie upadku człowieka jest przeciwko świętości wiecznego przymierza (Rdz. 9:1-17; 12:2,3). Wynikł on z niepokoju bałwochwalczej władzy o utratę władzy i przeciwdziałanie temu, Dan. 2:3-12 (4:3-6), 31,34 (4:2), 44-48. Wymuszona została jednak, częściowa jej uległość Bogu (Dan. 3:28-33; 6:13-24), ale i znieważanie go przez przywłaszczanie chwały sobie (Dan. 5:1-6; Dz. 12:21-23), a w konsekwencji zastąpienie jej przez Królestwo Boże, Świętych jego.
Wyższość mądrości Bożej w świętych Najwyższego jest zaznaczona w każdym rozdziale. W pierwszym rozdziale przewyższają wszystkich innych po trzyletnim okresie szkolenia. W drugim, czwartym i piątym, tylko Daniel wyjaśnił sny Nabuchodonozora i napis na ścianie. W trzecim trzej bez żadnej szkody, zostali wyratowani z pieca ognistego, a w szóstym Daniel, został wyratowany z mocy lwów.

W siódmym rozdziale Ks. Daniela, ukazane jest, że w taki sposób, jak zakończyło się panowanie bestii - lwa (dano mu ludzkie serce, gdy Daniel został królem), tak i podobnie kończy się panowanie wszystkich czterech bestii, gdyż władzę przejmuje Syn człowieczy i Święci Najwyższego. Rozdziały od ósmego do jedenastego, kończą się podobnie w dwunastym, powstaniem Michała, książęcia wielkiego.

Podsumowując w uproszczeniu można dostrzec, że król południa to dominacja światopoglądu cywilno - filozoficznego, a król północy to dominacja światopoglądu cywilno - religijnego
Obaj królowie są przedstawicielami człowieka, stworzonego na obraz Boży, Rdz. 1:27,28. Natomiast książę Przymierza z Dan. 11:22 (Dan. 9:25,26) to Głowa Michała, książęcia wielkiego z Dan. 12:1
Nie znamy ich precyzyjnie, ale są wspomniani w Piśmie Świętym, ponieważ dzięki temu w sabat Boży (Rdz. 2:2,3; Hbr. 4 rozdz) możemy poznawać doświadczenia człowieka, czynionego na podobieństwo Boże, czyli według serca Bożego, aby powiązania z Bogiem były przez osobowość, a nie przez powierzchowną cielesnosć.

O czynieniu człowieka, według serca Bożego jest napisane w Rdz. 6:6
BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

Rdz. 6:6. Żałował (5162) Pan (3068), że (3588) uczynił (6213) człowieka (º120) na ziemi (776), i bolał (6087) w (413) sercu (3820) swem.

Na podst. K.S. do badania

Kod:

Rdz. 6:6. Jehowa (3068) pocieszał (5162), tylko wyróżniająco oznakowanego człowieka (º120); ponieważ (3588) w duchu ustawy (413) kształtuje (6213) serce (3820) mieszkańców ziemi (776).

Tekst wg. KS do czytania
Rdz. 6:6. Jehowa pocieszał, tylko wyróżniająco oznakowanego człowieka; ponieważ w duchu ustawy kształtuje serce mieszkańcom ziemi.

O kształtowaniu serca mieszkańcom ziemi, czyli wewnętrznego człowieka jest napisane też w trzecim rozdziale Księgi Hioba. Wewnętrzny człowiek, powstaje w wyniku ścierania się ze sobą mocy niebieskich (kosmicznych) i ziemskich – walka króla północy z królem południa (w szczególności).

Hioba 3:[color=blue]25. Z powodu tego osiągnięto wewnętrzny kamień szlachetny; Ten którego obawiano się, przyszedł z wewnątrz.
wewnętrzny kamień szlachetny – po uczynieniu wewnętrznego, duchowego człowieka z Rdz. 5:1,2, Słowo z Rdz. 1:26 stało się ciałem (J. 1:14), stało się skarbem w naczyniu glinianym, 2Kor. 4:7. Jednak w 2Kor. 5:1-7 jest napisane, że ten nowy umysł (Rz. 12:2; Efz. 4:23), który rozwija się wewnątrz, otrzyma trwały, duchowy dom. To w nim powstaje "Michał, książę wielki", Dan. 12:1.

26. Nie miałem spokoju, nie uspokoiłem się, nie odpoczywałem; Przyszło zamieszanie.
- Zamieszanie w Wieku Ewangelii wynika z faktu, że część uczestników powołania niebiańskiego, która nie została jednak wybraną (J. 13:10,11), powstała w Średniowieczu do panowania ziemskiego. Chociaż weszła w Nowe Przymierze, aby dążyć do spełnienia się w nich powołania niebiańskiego (Rz. 2:7,8), stała się klasą drugiej śmierci z najmniejszym "działem" (J. 13:8) odkupienia, czyli z życiem na ziemi. Poza tym aniołowie (powołani wybrani), wstępują i zstępują po "drabinie Jakubowej", co oznacza utrzymywanie kontaktów między powołanymi wybranymi, którzy okazali się wierni (Ap. 17:14), a tymi powołanymi, którzy po zgaszeniu Ducha Świętego Boga Ojca w sobie, otrzymali tylko "dział" (J. 13:8) na ziemi, Rdz. 28:10-22.
http://biblos.feen.pl/vie...start=60#110356

Istotą Księgi Daniela jest ukazanie okoliczności i sposobu kształtowania wnętrza człowieka, czyli człowieka według serca Bożego. Człowiek na podobieństwo Boże (wewnętrzny, duchowy)
w ST jest "PŁODEM" Nowego Stworzenia w NT. Jest on kształtowany w człowieku cielesnym, który upadł przez grzech, ale w świecie ożywiającego Ducha NT, rodzi się na nowo, J. 3:3-8.

BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

1Kor. 15:45. Takci (3779) też napisane (1125): Stał się (1096) pierwszy (4413) człowiek (444) Adam (76) w (1519) duszę (5590) żywą (2198), ale pośledni (2078) Adam (76) w (1519) ducha (4151) ożywiającego (2227).

Na podst. K.S. do badania

Kod:

1Kor. 15:45. Opisywano (1125) w ten sposób (3779): Najpierw (4413) stał się (1096) świat (444) Adama (76) względem (1519) duszy (5590) żywej (2198), ostatnio (2078) Adama (76) względem (1519) ducha (4151) ożywiającego (2227).

Tekst wg. KS do czytania
1Kor. 15:45. Opisywano w ten sposób: Najpierw stał się świat Adama względem duszy żywej, a ostatnio Adama względem ducha ożywiającego,

[Pokoja]

Jeszcze w miejscu, dla objaśnień.

Można zauważyć, że treść całej Księgi Daniela porusza jeden ważny wątek, skupiony najpierw wokół opisu czterech faz filozofii władzy, władzy która w własnym postrzeganiu siebie jest ludzka i pełna chwały, a zarazem napełniona niepokojem, wynikającym z trudności zapewnienia sobie trwałości panowania. W czwartej fazie jej panowania, ujawnia się filozofia religii, jako glina, która w kruchy sposób, złączona jest z żelazem, Dan. 2:41-43. Połączenie to nie będzie trwałe, ponieważ za dni tych królów, czyli w owych dniach (w dwóch pierwszych z Dz. 2:17,18 z czterech ostatecznych dni Syna człowieczego z Izj. 2:2-4; 2Tym. 3:1; 2Pio. 3:3), Bóg niebios wyznaczył króla, królestwa wieczności.

BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

Dan. 2:44. Ale za dni (3118) tych (581) 1768 królów (4430) wzbudzi (6966) Bóg (426) niebieski (8065) królestwo (4437), które (1768) na wieki (5957) zepsute (2255) nie (3809) będzie, a królestwo (4437) to na inszy (321) naród (5972) nie (3809) spadnie (7672), ale ono połamie (1855), i koniec (5487) uczyni tym (459) wszystkim (3606) królestwom (4437), a samo (1932) stać (6966) będzie na wieki (5957)

Na podst. K.S. do badania

Kod:

Dan. 2:44. Ponieważ (1768) onych (581) dni (3118), Bóg (426) niebios (8065), WYZNACZY (6966) króla (4430), królestwa (4437) wieczności (5957) bez (3809) którego (1768), wszystkie (3606) tamte (459) królestwa (4437), zostaną zakończone (5487); będą skruszone (1855) bez (3809) zniszczenia (7672) narodów (5972); ono (1932) zostanie ustanowione (6966) wieczności (5957).

Dan. 2:44. Ponieważ onych dni, Bóg niebios, WYZNACZY króla, królestwa wieczności bez którego wszystkie tamte królestwa, zostaną zakończone; będą skruszone bez zniszczenia narodów; ono zostanie ustanowione wieczności.

Wskazuje to na związek kontrowersyjny, gdyż glina nie jest metalem. Biorąc pod uwagę fakt, że 11 rozdział o wojnie królów jest szczegółowym opisem tego kontrowersyjnego związku, więc tą wojnę należy rozpoznać w wydarzeniach czwartego uniwersalnego imperium światowego. Glina z żelazem jest połączona w dolnej części nóg i w stopach. Z treści Dan. 11:14 wynika, że wstępny okres wojny królów jest tylko złudnym znakiem (powstając przeciwko widzeniu, upadną), miniaturą zapowiedzi rzeczywistej wojny królów, która w dwóch etapach (długim, trwającym 1260 lat i krótkim, trwającym 1260 dni), odnosi się do Wieku Ewangelii. Pierwszy etap już się zakończył, więc pozostał ten drugi, krótki, odnoszący się do gliny w palcach nóg.

BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

Dan. 11:14. Onychże (1992) czasów (6256) wiele (7227) ich powstanie (5975) przeciwko (5921) królowi (4428) z południa (5045); ale synowie (1121) przestępników (6530) z ludu (5971) twego będą zniesieni (5375) dla utwierdzenia (5975) tego widzenia (2377), i upadną (3782).

Na podst. K.S. do badania

Kod:

Dan. 11:14. Synowie (1121) rozbójników (6530) ludu (5971), oni (1992) doświadczeniem (6256) przywódcy (7227), powstaną (5975) przeciwko (5921) królowi (4428) południa (5045); będą zniesionymi (5375), powstając przeciwko (5975) widzeniu (2377), upadną (3782).

Tekst wg. KS do czytania
Dan. 11:14. Synowie rozbójników ludu, oni doświadczeniem przywódcy, powstaną przeciwko królowi południa; będą zniesionymi, powstając przeciwko widzeniu, upadną.

W czwartej fazie filozofii władzy, został wyznaczony także, król („Kamień” oderwany od „góry, Łuk. 20:17,18) królestwa wieczności („GÓRA”, powstała z „Kamienia”, napełniająca całą ziemię), Dan. 2:44. Pojawia się także glina garncarza, jako błoto gliny, zmieszanej z żelazem. W siódmym rozdziale Ks. Daniela w części, dotyczącej bestii czwartej są ukazane dziesięć rogów i mały róg oraz żelazne zęby i miedziane pazury. Żelazo jest symbolem czwartego królestwa z posągu Nabuchodonozora. Natomiast miedź jest w nim, symbolem trzeciego.

W ósmym rozdziale jest ukazane, że z królestwa kozła po jego podzieleniu na cztery części, nastąpiło rozszczepienie pierwotnego wielkiego rogu na cztery rogi. Jednej z nich, wyrósł jako szczególny, wielki, który strącił gwiazdy i podeptał je. W Ap. 12:4 jest napisane tylko o strąceniu trzeciej części gwiazd. Oznacza to, że strącenie nastąpiło za cesarza Konstantyn, a deptanie ma dopiero nastąpić w czasie drugiego, krótkiego etapu, odnoszącego się do błota gliny, zmieszanej z żelazem w palcach nóg.

W Dan. 7:19 jest napisane o miażdżeniu i deptaniu łapami z miedzianymi pazurami, tego co pozostało. Symbolika ta w sposób bardzo wymowny, wskazuje na jawne działanie wielkiego, greckiego rogu kozła w czasie żelaza, zlepionego z błotem gliny w palcach nóg posągu i w czasie miażdżenia i deptania łapami z miedzianymi pazurami, tego co pozostało, 2Tes. 2:8. Z tego wynika, że wtórny, wielki róg kozła w Średniowieczu, działał z małym rogiem czwartej bestii w sposób potajemny (tajemnica nieprawości, 2Tes. 2:3-12). W potajemny sposób, dokonano wielu manipulacji w Biblii Septuaginty. Prawdy które w ST, dotyczyły czegoś innego, przetłumaczono w taki sposób, aby wyrażały prawdę o rzeczywistości w Wieku Ewangelii. Przykładem może być prawda, dotycząca Melchizedeka. Był on królem i kapłanem, gdy błogosławił Abrahamowi. Następnie wspomniano o nim w Ps. 110, gdy szukano nowego miejsca na umieszczenie Arki Przymierza i wybudowanie Świątyni. Dawid wysławiał fakt, że gdy po śmierci Saula został królem to pokona nieprzyjaciół i będzie królem, kapłanom na terenie spraw Melchizedeka. Dopiero w Panu Jezusie Chrystusie, nastąpiło połączenie funkcji królewskiej i kapłańskiej w nim, jako Arcykapłanie według porządku Melchizedeka.
Na potajemne działanie w Średniowieczu, rogu rzymskiego z greckim, wskazuje także treść Dan. 7:8,24,

Dan. 7:8. Zjawiła się 1934), przypatrywałem się (7920) rogom (7162); oto (431) inny (317) mały (2192) róg (7162) między (997); z powodu (4481) pierwszych (6933), wyszedł (5559) przed (6925); trzy (8532) rogi (7162), bardziej niż (4481) były wyrwane (6132); oto (431) oczy (5870) rogu (7162), oczami (5870) tej (1668), mówiła (4449) ustami (6433), człowieka (606) wodza (7260).
24. Z (4481) dziesięciu (6236) rogów (7162) królestwa (4437) dziesięć (6236) królów (4430) powstanie (6966); potem (311) powstanie (6966) inny (321), ten (1932) będzie różny (8133) od (4481) pierwszych (6933); trzech (8532) królów (4430) poniży (8214); KS

Według Dan. 7:8 trzy rogi, bardziej niż były wyrwane przed tym małym rogiem, a z Dan. 7:24 wynika, że on poniży trzy rogi. Oznacza to, że rogi najpierw zostają poniżone, podobnie jak gwiazdy, zostały najpierw strącone, Ap. 12:4. Następnie rogi, zostały bardziej niż wyrwane, co oznacza zadanie śmiertelnej rany, Ap. 13:3. Podobnie, najpierw strącone gwiazdy, później miały być podeptane, Dan. 8:10.

Należy tu zwrócić jeszcze uwagę na treść Ap. 17:10,11:

10. […] inny „mały”, jeszcze nie przyszedł, a gdy przyjdzie, jest konieczne czekać, Ap. 13:10.
11. Bestia, która była a nie jest, ta sama jest także ósmym, a jest z powodu siedmiu, więc idzie na zagładę.
Mały rzymski róg bestii czwartej (Dan. 7:8 i 24) po wyrwaniu trzech rogów z dziesięciu i zadaniu śmiertelnej rany, stał się najpierw ósmym rogiem w Średniowieczu. Wtedy potajemnie współdziałał z wtórnym, wielkim greckim rogiem. Ta potajemna działalność jest związana z fałszywym prorokowaniem bestii dwurożnej, wychodzącej z ziemi. O tym jej zafałszowaniu, świadczy nawet brak jej charakterystyki, poza tym, że ma dwa rogi podobne Owieczkowym, ale mówi jak smok (pogańska, cywilna władza zwierzchnia), Ap. 13:11,12. W czasie Komunii w Ekumenii ma stać się siódmym królem z Ap. 17:10, a następnie bestią po wyjściu z otchłani. Ósmy róg siódmym królem, a ostatecznie bestią, wychodzącą z otchłani na zagładę.

Uwzględniając powyższe można dokładnie ustalić różnicę, co do użycia w Ks. Daniela takich określeń jak król południa i król północy. Od drugiego jej rozdziału do siódmego przy symbolicznych opisach wydarzeń od chwały do bestialstwa władzy, występują dwa aramejskie określenia o numerach 4430 i 4437, a od ósmego przy opisie rozpadu władzy i wojnę o nią, użyte są hebrajskie określenia numer 4428 i 4438.

Wyjaśnienie określeń wojny królów, takich jak:
1. Bezpieczne miejsce (twierdza, Jer. 16:19-21), to miejsce czczenia Boga w świątyni duchowej, Dz. 2:2-4; 1Kor. 3:16-20. Świątynia w Jeruzalem jest symbolem tego miejsca;
4581 – miejsce lub środki, służące bezpieczeństwu, ochrona, schronienie , twierdza, bezpieczne miejsce, warownia, port, ucieczka (do Boga), ludzka ochrona
Dan. 11:1,7,10,19,31,38,39;
2. Król (4428) – Persja Dan. 11:2; filozofia świeckiej władzy zwierzchniej
a) Król północy – religia filozofująca, rzymska, świeckiej władzy zwierzchniej
b) Król południa – filozofia grecka, świeckiej władzy zwierzchniej

3. Królestwo (4438) – Grecja; Dan. 11:2,4,9,17,20,21

4. Książę:
a) Książę – Pomazaniec Boży
5057 – przywódca, władca, władca (w innym zakresie), wódz, książę, książęcy zarządca, książęca rzecz
Dan. 9:25,26; 11:22
b) Książę z świata ludzi
8269 – książę, k. (o stanowisku religijnym), władca, przywódca, hetman, kapitan, przedni, przewodzący, lider, p. (poddany króla), wasal, zarządca, dostojnik, kapitan, generał, dowódca (wojskowy), głowa, nadzorca (innych urzędników), starsi (o reprezentantach ludu), Pan panów (o Bogu), przełożony
Dan. 1:7-11,18; 8:11,25; 9:6,8; 10:13,20,21; 11:5. W Dan. 12:1 jest ukazany Michał, wielki książę. Oznacza on ciało duchowe – zbiorowe, składające się z wybrańców z świata tego na czele których miał stanąć Książę – Pomazaniec Boży, a następnie król, królestwa wieczności, Dan. 2:44;

5. Urząd (3653 – stojak, podstawa, piedestał, podpora, urząd, miejsce); Dan. 11:7,20,21,38
Król, cesarz, papież, kalif (sułtan) i urząd władcy absolutnego w Nowym Porządku Świata;

6. Góra Świętości – Dan. 11:45. Umocni górę świętości kozła, pałacowi Przybytku Bożego między morzami; przyjdzie w końcu kres, żaden przyjdzie z pomocą wewnątrz.
Górą świętości kozła może być tak góra Jeruzalem, jak i Rzymu. W obu przypadkach, góry te są położone między morzami.

Świętości (6944) – Chrystus i jego Zbór (Arka Przymierza), Miłość wzajemna (dziesięć przykazań) i miłość do nieprzyjaciół, Słowo Boże (naczynie manny), itp.
6944 - oddzielnie, ŚWIĘTOŚĆ, to co święte, rozdzielenie, uświęcenie (o Bogu/ o miejscach/ o rzeczach), odłączenie; Dan. 11:28,30,45];

7. Przymierze – Jest to Przymierze z wszelkim stworzeniem, że już nigdy nie zostanie wyniszczone totalnie, ani wodami potopu, ani w inny sposób, Rdz. 9:1-16; 8:21,22. Jest to też Przymierze błogosławienia wierzących, oddanych Bogu i przez nich, Rdz. 9:1; 12:2,3; Mat. 5:3-12. Przymierze to zostało złamane przez tych, którzy przyszli, jako wilki w odzieniu owcy i usankcjonowali „wojnę sprawiedliwą”, Jak 4:1-8.
[1285 (B’RiJT) – przymierze, umowa, zobowiązanie, (pomiędzy ludźmi), pakt, p.(przyjaźni), liga, konstytucja, rozporządzenie, ustawa (monarchy względem poddanych), zgoda, ugoda, zobowiązanie, akt (ślubu małżeńskiego/ pomiędzy Bogiem a człowiekiem), przymierze (Boże ze znakami lub symbolami i zobowiązaniami]; Dan. 11:22,28,30,32
Uważny badacz Słowa Bożego, badając jedenasty rozdział Księgi Daniela zauważy, że przedstawione w nim wydarzenia w wojnie królów są opisane według zasady z 1Kor. 15:46:
1Kor. 15:46) Wszakże nie to, co duchowe, jest pierwsze, lecz to, co cielesne, potem dopiero duchowe.
Zasada ta, wskazuje dokładnie najpierw to, co jest dobrze rozpoznawalne naszymi zmysłami w wydarzeniach historii (Dan. 11:1-22), dlatego niektórzy komentatorzy, twierdzą że cały jedenasty rozdział wypełnił się do czasu pierwszej obecności Chrystusa na ziemi. To jednak jest tylko zapowiedź tego, co swe wypełnienie miało osiągnąć w Wieku Ewangelii. Z tą jednak różnicą, że w zapowiedzi, książę przymierza zostaje zabity. Znikają też książęta królów (Republika Rzymska i Egipt Ptolemeuszy). Natomiast w wypełniającej się rzeczywistości, powstaje Michał, książę wielki i dokonuje zemsty. W wyniku tego, znikają walczący ze sobą królowie i ich absolutystyczny przywódca, który ich na krótko zjednoczy.
Dan. 11: 40. Kresem czasu, król południa zetrze się z królem północny, zmusi do niewolniczej pracy.
Dan. 11:41. Będzie wprowadzonym; moc przywódcy ziemi kozła będzie słaba;
44. Będzie pochopnym, zapowiedzią wschodniej strony północy; popędliwością wielką, każe obłożyć klątwą, będzie wytraconych wielu.
45. Umocni górę świętości kozła, pałacowi Przybytku Bożego między morzami; przyjdzie w końcu kres, żaden przyjdzie z pomocą wewnątrz. KS.

W stanie dualizmu synkretycznego, dwaj królowie pod przywództwem władcy absolutnego, powstaną przeciwko księciu, książąt, dlatego zostaną zmiażdżeni bez udziału ludzkiej ręki, Dan. 2:34; 8:25; 11:45; 12:1. Dzięki temu, narody chociaż pobite, to jednak zostaną uratowane (Ap. 19:20) w wyniku przeprowadzenia Restytucji zbiorowej w czasie niewidzialnej, duchowej Paruzji Chrystusa, Dz. 3:19:21. Dzięki temu, będą mogli chodzić w chwale swojej (Ap. 21:24-26), którą dla nich staną się członkowie ciała Chrystusowego, wybrani spośród nich, Dan. 7:26,27; 12:3; Mat. 13:43.

[Pokoja]

Różne interpretacje 11 rozdziału Księgi Daniela
Poniżej podaje różne interpretacje 11 rozdziału Księgi Daniela; ogólne, przybliżone i związane z fałszywymi Mesjaszami i ich znakami.

I. Przyjdź Panie Jezu; (chrześcijanie protestanckiego wyznania)
https://przyjdzpaniejezu.pl/komentarz-do-11-rozdzialu-ksiegi-daniela/
II. Od Północy i Południa do Ślicznej Ziemi (ADŚ)
https://www.dandypolish.org.au/pl/contents/2249
III. „Król północy” w czasie końca (Św.J)
https://www.jw.org/pl/bib...sie-ko%C5%84ca/
IV. Król Północy i jego podboje (Jonatana Dunkel "Apokalipsa)
https://eliasz.dekalog.pl/goscie/dunkel/krolpoln.htm
V. Wojny w Palestynie w okresie helleńskim (11 rozdział Księgi Daniela /BT)
https://biblia.deon.pl/rozdzial.php?id=763

[Pokoja]

Cytaty z III Tomu Wykładów Pisma Świętego - Wykład II/ "Czas końca" czyli "Dzień Przygotowania: Daniel XI rozdział.

Cytat:

W rozdziale 11 Proroctwa Daniela omawiane są istotne wydarzenia doprowadzające do wspomnianego okresu Czasu Końca, zaś rozdział 12 stanowi kontynuację aż do końca czasu ŻNIWa. Badacz proroctw zauważy, w jak szczególny sposób została podana data początku Czasu Końca. Jest on godny uwagi zarówno ze względu na precyzję w określeniu czasu, jak i na ukrycie go, aby proroctwo nie było zrozumiane przed naznaczonym czasem. Po tym zaś punkcie czasowym, wskazanym w rozdziale 11 bez określania nazwy czy podawania roku, rozdział 12 wspomina trzy okresy czasu: 1260, 1290, 1335 proroczych dni, które potwierdzają i umacniają naukę wynikającą z rozdziału 11, wedle której początek Czasu Końca miał miejsce w roku 1799. Rozdział 11, jak to wykażemy, wspomina najwybitniejsze <str. 25> postacie i wydarzenia historyczne, a pomimo to jego treść pozostaje zapieczętowana dla wielu badaczy proroctw. Dzieje się tak dlatego, że jego centralne zagadnienie, od którego wiele zależy, miało już pozorne wypełnienie. Taki sposób ukrycia czyli zasłonięcia proroctw aż do właściwego czasu, w którym mają być objawione, nie jest bynajmniej czymś niezwykłym. Badacze proroctw w przeszłości byli tak przekonani, że owo centralne zagadnienie miało już swoje wypełnienie, iż umieścili na marginesie popularnego tłumaczenia Biblii angielskiej komentarz: „Wypełnione w latach 171–168 p.n.e.”. We fragmencie tym (Dan. 11:31) czytamy: „A wojska wielkie przy nim stać będą, które splugawią świątnicę i twierdzę zniosą; odejmą też ustawiczną ofiarę, a postawią obrzydliwość spustoszenia [pustoszącą]”. Twierdzi się, że proroctwo to wypełnił Antioch Epifanes, król syryjski, który zdobył Jerozolimę i doprowadził do zaniechania ofiar składanych Bogu w świątyni jerozolimskiej, umieszczając tam bożka Jowisza Olimpijskiego. Owo pozorne wypełnienie proroctwa jest wystarczające dla usatysfakcjonowania przeciętnego badacza, który zadowala się wierzeniem w to, co mówią inni. Powoduje ono utratę zainteresowania proroctwem, które wypełniło się w odległej przeszłości i jako takie nie jest już ciekawe. Jednak poważny badacz zauważy, że według przepowiedni (werset 14 BT) synowie gwałtowników spośród ludu Daniela faktycznie będą próbowali wypełnić tę wizję (czy też pozornie ją wypełnią), lecz im się to nie uda. Spostrzeże on ponadto, że Czas Końca był ściśle oznaczonym okresem (werset 35), a w związku z tym pełna i poprawna interpretacja nie mogła pojawić się wcześniej. Tacy zatem nie będą szukać słusznych interpretacji w przeszłości. Uważny badacz nie przeoczy także faktu, że nasz Pan zwrócił uwagę na to samo proroctwo dwieście lat po jego domniemanym wypełnieniu. Mówiąc: „Gdy ujrzycie [czas przyszły] obrzydliwość spustoszenia stojącą <str. 26> na miejscu świętym” (Mat. 24:3,15), Pan nakazał nam oczekiwać przyszłego wypełnienia owego proroctwa. Dodał także ostrzeżenie, abyśmy byli uważni i nie dali się zmylić co do rzeczywistej obrzydliwości – „Kto czyta, niechaj uważa”. Aleksander podbił świat w ciągu zaledwie trzynastu lat, lecz po jego śmierci królestwo nie w całości przypadło rodzinie zdobywcy. Podzielono je między czterech generałów i tak rozpadło się na części, o czym mówi werset 4. Należy w tym miejscu zauważyć związek z proroctwem Daniela 8:3-9,20-25. Widzimy tutaj, że z jednej z części imperium Aleksandra (por. wersety 8, 9 i 21) miał powstać „mały róg” – władza – by następnie wielce urosnąć. Odnosi się to z całą pewnością do Rzymu, którego wpływy wyrosły na ruinach Grecji. Rzym był początkowo mało znaczącym, ujarzmionym państwem, którego ambasadorowie spieszyli uznać przewagę Grecji i rzucić go do stóp Aleksandra Wielkiego jako część jego imperium. Dopiero później, stopniowo osiągnął on rangę mocarstwa. Historia, która jest opowiedziana w kilku słowach w Dan. 8:9,10 dokładniej opisana jest w rozdziale 11:5-19. W tym szczegółowym opisie o Egipcie mówi się jako o Królu z Południa, podczas gdy Grecy, a następnie Rzymianie, którzy jako nowy róg wychodzący z Grecji przejęli ich władzę, są określani jako Król z Północy. W dzieje tych królów wpleciona jest, związana to z jednym to z drugim, historia ludu Bożego – ludu Daniela. Według obietnicy Bożej Daniel wierzył, że jego lud w końcu otrzyma błogosławieństwo. Byłoby nużące i zbędne śledzić w szczegółach historię konfliktów <str. 28> między generałami Aleksandra i ich następcami, opisaną aż po werset 17, który mówi o Kleopatrze, królowej Egiptu. Poza tym, skoro wszyscy zgadzają się co do interpretacji tego fragmentu, nie mamy potrzeby cofać się do historii wcześniejszej. Ci, którzy twierdzą, że werset 31 dotyczy Antiocha Epifanesa, odnoszą proroctwo to, począwszy od wersetu 18 aż do końca rozdziału, do kłótni i potyczek między Seleukosem, Filopaterem, Antiochem Epifanesem i Ptolemeuszem Filomaterem. Tak też najwyraźniej przywykli stosować to proroctwo Żydzi, którzy kontynuując tę interpretację w rozdziale 12, mieli mocne podstawy, aby oczekiwać prędkiego wybawienia przez Mesjasza. Czytamy, że w czasie narodzenia naszego Pana „wszystek lud oczekiwał” na Mesjasza, który wybawi ich spod jarzma rzymskiego. My, którzy rozumiemy prawdziwe znaczenie „obrzydliwości”, odrzucamy powyższą interpretację i uważamy, że od wersetu 18 proroctwo wspomina jedynie o wybitnych postaciach, by w końcu wskazać na papiestwo. Następnie omawiając i identyfikując ten system przechodzi dalej, do opisu końca jego prześladowczej władzy. Data owego końca wyznaczona jest przez szczegółowy opis działalności jednej z najznakomitszych postaci w historii – Napoleona Bonaparte. Ktoś mógłby jednak zapytać, dlaczego zmienił się sposób opisu, który w wersetach poprzednich jest szczegółowy, a następnie omawia jedynie wybitne wydarzenia historyczne. Odpowiadamy, iż składa się to na Boską metodę zapieczętowania i zamknięcia proroctwa. Poza tym, wszystko w proroctwie było tak napisane, aby Izrael nie został wprowadzony w błąd podczas pierwszego przyjścia. Gdyby proroctwo to opisywało najdrobniejsze szczegóły i detale dwudziestu wieków, jak to ma miejsce w wersetach 3-17 tego rozdziału, byłoby długie, nużące i niemożliwe do zrozumienia oraz dawałoby Żydom i pierwotnemu kościołowi chrześcijańskiemu pojęcie o długości czasu dzielącego ich od Królestwa, a to nie było Boskim zamiarem. Postępując zatem dalej rozumiemy, iż wersety 17-19 odnoszą się do czasów i wydarzeń związanych z Markiem Antoniuszem i Kleopatrą, <str. 29> gdy Antoniusz upadł, a Egipt („Król z Południa”) został wchłonięty przez Imperium Rzymskie. Wer¬set 20 odnosimy do Cezara Augusta, który był znany z systematycznego pobierania ogromnych podatków od wszystkich poddanych narodów. Przy okazji narodzenia naszego Pana, w Piśmie Świętym wspomniane jest, że ściągał on podatki w Judei i w całym ówczesnym cywilizowanym świecie (Łuk. 2:1). Stwierdzenie, że „wyszedł dekret od cesarza Augusta, aby popisano2 wszystek świat” dokładnie odpowiada opisowi: „I powstanie na jego miejsce taki, który roześle poborców w sławie królewskiej”. Ostatnie słowa także odpowiadają dokładnie panowaniu Cezara Augusta, które określano mianem najświetniejszego okresu w historii Imperium Rzymskiego i zwano „złotym wiekiem Rzymu”. 2 KJ „taxed” – opodatkować – przyp.tłum. Inne tłumaczenie wersetu 20 (BP) podaje: „W jego miejsce powstanie [człowiek], który sprawi, że przez chwałę królestwa przejdzie poborca [podatków]”. Zdaje się, że odnosi się to szczególnie do Palestyny, a wówczas pasuje idealnie do zapisu w Ewangelii Łukasza. Obydwa zastosowania są jednak poprawne: był to świetny okres Rzymskiego Imperium, a poborcy podatków zostali posłani, aby przeszli przez ziemię palestyńską – chwałę królestwa. Co więcej, August Cezar znany jest jako pierwszy władca, który wprowadził systematyczne opodatkowanie świata. W dalszym ciągu czytamy o tym wybitnym władcy: „Po niewielu dniach starty będzie, a to nie w gniewie ani przez wojnę”. O Cezarze Auguście wiemy, że umarł spokojnie, podczas gdy jego poprzednik i siedmiu następców na tronie imperium zmarło śmiercią gwałtowną. Zmarł on kilka lat po osiągnięciu zenitu swego panowania, kiedy to za jego sprawą „przez chwałę królestwa przeszedł poborca podatków”. Werset 21 trafnie opisuje Tyberiusza Cezara, następcę Augusta: „Potem powstanie wzgardzony na jego miejsce, <str. 30> acz nie włożą nań ozdoby królewskiej; wszakże przyszedłszy w pokoju, otrzyma królestwo pochlebstwem”. Zauważmy jak opis historyczny potwierdza słowa proroka. White pisze: „Tyberiusz miał pięćdziesiąt sześć lat, gdy wstąpił na tron okazując wielką niechęć przyjęcia na siebie związanych z tym obowiązków. (…) Gdy teraz wszelkie ograniczenia zostały usunięte tyran dał upust swemu okrucieństwu i zmysłowym rządzom.” Willard pisze: „Początkowo udawał on i zdawał się rządzić z umiarem, lecz wkrótce maska opadła (…) Senat, któremu przekazał wszystkie uprawnienia polityczne ludu, upodlił się i służalczo sankcjonował wszelkie jego działania, ofiarując kadzidło ustawicznego pochlebstwa człowiekowi, który napełniał ulice krwią. To właśnie pod rządami tego najpodlejszego z ludzi nasz Pan Jezus Chrystus został ukrzyżowany w Judei.” Wizerunki te dokładnie zgadzają się z proroczym opisem, a w dalszym ciągu potwierdzone są przez następny werset 22: „A ramionami jako powodzią wiele ich [wszyscy przeciwnicy] zachwyceni będą przed obliczem jego, i skruszeni będą, także też i sam wódz, który z nimi przymierze uczynił”. Ostatnie określenie zdaje się nieomylnie odnosić do Pana Jezusa, który, jak to zostało odnotowane przez historyka, został ukrzyżowany za panowania Tyberiusza, przez jego przedstawiciela – Piłata, rzymskiego prokuratora Judei i przez rzymskich żołnierzy. „Bo wszedłszy z nim w przyjaźń [senat uznał go za cesarza], uczyni zdradę, a przyciągnąwszy zmocni się w małym poczcie ludu. [Tyberiusz zorganizował gwardię pretorian, liczącą początkowo 10 tysięcy, a potem dwukrotnie więcej. Ów mały poczet ludu, jako przyboczna gwardia cesarza, nieustannie znajdował się w Rzymie pod jego kontrolą. Dzięki niemu zastraszył on lud i senat, zniósł powszechne wybory, zgromadzenia itp.] Bezpiecznie i do najobfitszych miejsc onej krainy wpadnie, a uczyni to, czego nie czynili ojcowie jego, ani <str. 31> ojcowie ojców jego; łup i korzyść, i majętności rozdzieli im, nawet i o miejscach obronnych chytrze przemyśliwać będzie, a to aż do czasu” – wersety 23, 24. Zarówno August jak i jego następcy zmierzali do tego, by raczej zachować pokojową kontrolę nad uprzednio zdobytymi królestwami, niż przez podbój szukać dalszych korzyści. Aby zabezpieczyć swoje wpływy stosowali oni politykę dzielenia korzyści przez mianowanie lokalnych zarządców obdarzonych zaszczytami i władzą, lecz utrzymanie się na piastowanym przez nich urzędzie uzależnione było od utrzymania porządku w prowincji, wierności cesarzowi i sprawnego ściągania podatków. Nie prowadzili oni już, jak na początku, polityki łupienia i plądrowania świata po to tylko, aby przynieść do Rzymu łupy i trofea. W ten dyplomatyczny sposób, przez takie właśnie „zapobiegliwe środki”, Rzym sprawował ściślejszą władzę nad światem i posiadał większy prestiż niż wtedy, gdy jego armie przemierzały ziemię. Należy uznać, że pojawienie się szczegółów w proroctwie, a w wypadku Augusta i Tyberiusza prawie indywidualnego opisu, jest jedynie środkiem dla osiągnięcia celu. Jest nim w tym wypadku wskazanie na czas, kiedy Grecja miała przekazać swe uniwersalne panowanie Rzymowi. Czterej generałowie Aleksandra Wielkiego, przedstawiciele czterech części imperium („cztery rogi” greckiego „kozła” wspomniane w Dan. 8:8), mieli przekazać władzę Rzymskiemu Imperium, które w tamtym czasie i wcześniej było częścią Grecji. Owi czterej generałowie zostali opisani w historii nie mniej dobitnie niż w proroctwie.* Historyk† pisze: * Do podziału między tych czterech odnosi się wyraźnie Dan. 8:8 i 11:4,5. † Willard, Universal History [Historia Powszechna], str. 100. „Imperium [Greckie] zostało następnie podzielone na cztery części, każda przypadła jednemu z generałów, którzy zawarli przymierze. Ptolemeusz objął królewską władzę nad Egiptem, <str. 32> Seleukos w Syrii i Górnej Azji, Lizymach w Tracji i Azji Mniejszej aż do Taurusu, a Kassander jako swój dział wziął Macedonię.” W takim podziale Italia należała do działu Kassandra i był to dział północny, określony mianem „Króla z Północy”, podczas gdy Egipt był działem południowym, czyli „Królem z Południa”. Stopniowo zwyciężały jednak wpływy Rzymu, kolejne terytoria zajmowane pierwotnie przez Seleukosa, Lizymacha i Kassandra były poddawane Rzymowi, który był częścią działu północnego, tak iż pozostał jedynie Egipt, dział południowy. Jak to opisano wcześniej, król z południa – Egipt – został poddany pod panowanie działu północnego za czasów Kleopatry, Antoniusza i Augusta Cezara, po części z woli ojca Kleopatry, który umarł zanim dorosły jego dzieci i przekazał swe królestwo pod kontrolę rzymskiego senatu, a po części na skutek porażki Marka Antoniusza. Jednak przez jakiś czas „Król z Południa” – Egipt – był prawie tak mocny jak „Król z Północy” – Rzym. Historycy twierdzą, że „stanowił on najpotężniejsze z istniejących wówczas państw kupieckich”; miał „33 tys. miast” z rocznym dochodem „wynoszącym 14 800 talentów srebra”, to jest około 20 mln dolarów. Znając sens i zamysł proroctwa nie powinniśmy spodziewać się szczegółowych opisów dotyczących poszczególnych władców tych królestw, lecz rozumieć, że „Król z Północy” to przedstawiciel Imperium Rzymskiego, a „Król z Południa” – królestwa Egiptu. Z takim zrozumieniem będziemy kontynuować rozważanie proroctwa. Tak oto 11 rozdział proroctwa Daniela zawiera wyrazisty szkic historii światowej, przedstawiając najwybitniejsze postacie od czasów królestwa perskiego aż do obalenia panowania papieskiego. Jednakże <str. 48> celem opisu długiego okresu dwudziestu czterech stuleci jest wyraźne zaznaczenie roku rozpoczęcia się Czasu Końca – 1799. Data ta stanowiła kres 1260 lat władzy papieskiej, w którym to okresie papiestwo miało moc prześladowania, oraz wyznaczała początek Czasu Końca. Pamiętać należy, że był to także ostatni rok papieskiego milenium, czyli tysiącletniego królowania, które, jak wykazano w poprzednim Tomie, rozpoczęło się w roku 800. Ale rok 1799 był jedynie początkiem okresu znanego jako „Czas Końca”, w którym przeminą wszelkie pozostałości systemu papieskiego. Warto zwrócić uwagę na zwięzły opis wersetów 34 i 35 ukazujący upadek Reformacji oraz podający jego przyczyny. Miłość do świata, pożądanie władzy, wpływów i wygód były sidłami, które już na początku zwiodły kościół doprowadzając do powstania papiestwa. Te same pożądliwości i pragnienia powstrzymały następnie Reformację. Luter i jego towarzysze początkowo śmiało przeczyli błędom papiestwa, między innymi połączeniu kościoła i państwa. Później jednak, po kilku latach odważnego przeciwstawiania się silnej opozycji, Reformacja z powodu liczby zwolenników poczęła cieszyć się pewnymi wpływami. Królowie i książęta zaczęli schlebiać reformatorom i otwierać przed nimi możliwości społecznych i politycznych awansów, tak iż stracili oni krytyczne spojrzenie na zło wynikające z połączenia państwa i kościoła, które kiedyś dostrzegali u papiestwa i sprzeciwiali mu się. Reformowane kościoły w Niemczech, Szwajcarii i w innych krajach zajęły to samo miejsce co Rzym i były gotowe zjednoczyć się i sprzyjać każdemu ugrupowaniu politycznemu, księciu, czy też rządowi, który by chętnie je uznał i przyznawał się do nich. W taki sposób podupadła część Prawdy, a przywódcy zamiast być przewodnikami reformacji stali się przewodnikami na drodze pokuszenia. Tak został ograniczony dobrze rozpoczęty ruch reformacyjny. Nie zniweczyło to jednak planu Bożego. Dzięki Jego mądrości wszystko pomagało ku dobremu. Błąd – tak ten, jak i papiestwa – stanowił <str. 49> próbę dla prawdziwych świętych, sprawdzał, czy są oni naśladowcami człowieka czy Boga. Służył takiemu celowi począwszy od tamtych czasów aż do dziś „aby doświadczeni i oczyszczeni, i wybieleni byli”. Jeśli poprawnie przyjmujemy rok 1799 za początek Czasu Końca, to powinniśmy się spodziewać, że błąd łączenia się kościoła z państwem powinien od tego czasu w pewnej mierze zaniknąć, aczkolwiek dojście do zupełnego zrozumienia tej zasadzki diabelskiej może zająć wiele lat. Spoglądając wstecz stwierdzamy, że fakty potwierdzają nasze przypuszczenia. Począwszy od tej daty obserwujemy przypadki oddzielania państwa od kościoła, podczas gdy nowe unie nie pojawiają się. Doprawdy, rok ten wyznacza początek nowej reformacji opartej na solidniejszej podstawie. Wpływ papiestwa na europejskie królestwa był wcześniej tak wielki, że narody lękały się jego klątwy jak miażdżącego nieszczęścia, a ze względu na pomyślność narodową pożądano jego błogosławieństwa. Po oddzieleniu się od papiestwa, protestantyzm został uznany przez świat za formę zastępczą papiestwa, tyle że mniej skorumpowaną. Podobnie pożądano jego przychylności, rady czy aprobaty. Jednak od czasu, gdy Napoleon śmiało zlekceważył tak błogosławieństwa, jak i przekleństwa papieża, a mimo to powodziło mu się znakomicie, osłabło oddziaływanie na rządy cywilne nie tylko papiestwa, ale także rozmaitych systemów protestanckich, których wpływ na sprawy świeckie i polityczne wzrósł tak znacznie w ciągu dwóch poprzednich wieków. Nowa reformacja, która datuje się od czasów napoleońskich, była nie mniej kompromisowa niż ta przeprowadzona przez Lutra i jego towarzyszy. Nie był to jednak ruch religijny, a przyczyną jego nie była bynajmniej gorliwość religijna. Sami jego aktorzy nie byli świadomi, że wykonują dzieło, na które wskazywały proroctwa napisane przed setkami lat. Napoleon i jego współpracownicy byli ludźmi bezbożnymi, powodowanymi egoistyczną żądzą władzy, <str. 50> a jednak nieznany im Bóg kierował przebiegiem spraw powodując, że skutecznie wypełniali oni jego zamierzenia. Gdyby reformacja, którą sam Bóg zainicjował w Kościele, była nadal prowadzona, gdyby reformatorzy i ich następcy trwali wiernie przy Prawdzie, to jego wielkie zamysły mogłyby być zrealizowane za ich uznanym przez Boga pośrednictwem. Gdy jednak ulegli pochlebstwom tego świata, Bóg okazał, że dysponuje innymi metodami i środkami dla osiągnięcia swych celów. Działalność Napoleona w powiązaniu z Rewolucją Francuską rozwiała urok religijnych przesądów, upokorzyła pychę samowywyższających się religijnych panów, przebudziła świat ku lepszemu zrozumieniu możliwości i praw człowieczeństwa oraz zniszczyła papieskie panowanie, któremu reformacja religijna już wcześniej zadała śmiertelną ranę, ale na skutek późniejszych wydarzeń rana ta została uleczona (Obj. 13:3). Era kończąca się w 1799 r. n.e., zaznaczonym przez napoleońską wyprawę do Egiptu, przypieczętowała i wyznaczyła kres papieskiego panowania nad narodami. Wtedy to zakończył się wyznaczony czas (1260 lat władzy), a rozpoczął się przepowiedziany sąd tego systemu, który ostatecznie musi być „zniszczony i wytracony aż do końca” (Dan. 7:26). Data ta wyznacza także wyraźny początek nowej ery wolności, myśli oraz świadomości praw i przywilejów jednostki. Zaznaczyła się już ona szybkim rozwojem wydarzeń prowadzących do zupełnego wykonania dzieła przewidzianego na Czas Końca. Jako jeden z przykładów niech posłuży powstanie i działalność rozmaitych towarzystw biblijnych – „zapowietrzonych towarzystw biblijnych”, jak nazywa je Rzym, nie mogąc im jednak przeszkodzić. Święta Księga, niegdyś spętana łańcuchami, ukryta w martwych językach, zakazana dla oszukiwanych poddanych, rozprowadzana jest obecnie w milionach egzemplarzy pomiędzy wszystkimi narodami i we wszystkich językach. W 1803 roku zostało założone Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne, <str. 51> w 1804 – Nowojorskie Towarzystwo Biblijne, w 1805 – Berlińsko-Pruskie Towarzystwo Biblijne, w 1808 – Filadelfijskie Towarzystwo Biblijne, a w 1817 – Amerykańskie Towarzystwo Biblijne. Rozmiar pracy wykonanej przez wspomniane towarzystwa w tym stuleciu jest zdumiewający. Rocznie drukuje się miliony egzemplarzy Biblii, które sprzedawane są po niskich cenach, a tysiące z nich dostaje się darmo w ręce biednych. Trudno jest oszacować szeroki zasięg oddziaływania tej pracy. Choć bez wątpienia znaczna jej część nie przynosi spodziewanych rezultatów, to jednak ogólnym jej skutkiem jest zrywanie więzów niewolnictwa i przesądów – tak politycznych, jak i kościelnych. To ciche nauczanie – że wszyscy, tak papieże, księża i laikat, jak też królowie, generałowie i żebracy muszą rozliczyć się przed jednym Panem – jest najpotężniejszym czynnikiem wyrównującym i niwelującym różnice. Mimo iż ruch reformacji religijnej w Europie poważnie naruszył podstawy oddziaływania papiestwa, to jednak kościoły reformowane ściśle wzorowały się na jego polityce dowodzenia państwem, podtrzymywania związków z ziemskimi imperiami i domagania się klerykalnej władzy nad ludem (twierdzili, że „kler” stanowi szczególnego rodzaju światową władzę wyznaczoną przez Boga), tak iż pierwotne skutki reformacji zostały w wielkim stopniu złagodzone, a stosunek ludu i świeckich władców do wszelkiego rodzaju władzy kościelnej wciąż nacechowany był zabobonnym lękiem i służalczością. Reforma sprawiła, że liczne przesądy i niezdrowa cześć, które poprzednio były właściwe jedynie papiestwu, zostały rozdzielone między liczne sekty. Reforma polityczna, której jesteśmy świadkami w XIX wieku, a w szczególności począwszy od 1799 roku, od „Czasu Końca”, choć bardzo różna od poprzedniej, jest niemniej jednak reformacją. Rewolucja i niepodległość kolonii amerykańskich, zwycięskie ustanowienie tam kwitnącej republiki, rządzonej przez lud i dla ludu bez udziału królów czy księży, stanowiło świeżą naukę dla dopiero co przebudzonych narodów, które przez wiele stuleci drzemały, nie uświadamiając sobie swych praw nadanych im przez Boga. <str. 52> Ludzie sądzili, że Bóg naznaczył kościół, aby sprawował nadrzędną władzę nad ziemią, a ich zobowiązał do posłuszeństwa zatwierdzanym przez kościół królom i cesarzom niezależnie od tego, jak niesprawiedliwe byłyby ich zarządzenia; zostali oni przecież ustanowieni przez Boga za pośrednictwem kościoła. Dla ludu zdeptanego i styranizowanego przez księży Ameryka stała się powodem zdumienia. Istotnie była ona „wolnością oświetlającą świat”. Doprowadzony do ostateczności lud francuski, uciskany przez kapłaństwo i dręczony marnotrawstwem królów, zwielokrotnionym przez kolejne nieudane zbiory powodujące ubóstwo i głód, powstał i dokonał najstraszniejszej rewolucji, która trwała czternaście lat – od 1789 do 1804 roku. Straszliwe sceny anarchii i gwałtu były słusznym owocem, reakcyjnym skutkiem przebudzenia długo uciskanego ludu, który uświadomił sobie swą hańbę i poniżenie. Było to zbieranie burzy przez władze świeckie i religijne, które wywyższając same siebie w imieniu Boga i prawdy oślepiały i wiązały ludzi, za których umarł Chrystus.

WSTĘP DO KOMENTARZA
Księga Daniela (ST) zawiera proroctwa, które dotyczą sukcesji i wojny między, następującymi po sobie, Imperiami Wschodu i Zachodu, a w jedenastym rozdziale zawiera szczegółowe proroctwo, odnoszące się do wojny między królem południa i królem północy. Wojna ta, zapowiedziana szczegółowo w odniesieniu do dwóch przeciwstawnych królestw w trzecim imperium światowym, którym jest Imperium Macedońskie (Greckie), podzielone na cztery królestwa hellenistyczne w swej duchowej, potajemnej fazie toczy się w czwartym imperium światowym, którym jest Imperium Rzymskie, które w swej nadbudowie narodów europejskich trwa do dzisiaj. Wyrażając to symbolicznie można zauważyć, że rzeczywista wojna toczy się między"żelazem" i "gliną" z posągu (2 rozdz. Ks. Daniela). Między nimi, wytworzyła się wielka "przepaść" w czasie"śmiertelnej rany" bestii wychodzącej z morza Wniknięcie w tą Księgę, jako mini apokalipsę ST jest niezbędne dla dobrego zrozumienia prawdy opisanej w Księdze Apokalipsy NT.

KOMENTARZ do cytatów
W rozdziale 11 Proroctwa Daniela omawiane są istotne wydarzenia doprowadzające do wspomnianego okresu Czasu Końca, zaś rozdział 12 stanowi kontynuację aż do końca czasu ŻNIWa. [...] Po tym zaś punkcie czasowym, wskazanym w rozdziale 11 bez określania nazwy czy podawania roku, rozdział 12 wspomina trzy okresy czasu: 1260, 1290, 1335 proroczych dni, które potwierdzają i umacniają naukę wynikającą z rozdziału 11, wedle której początek Czasu Końca miał miejsce w roku 1799.
- Cała Księga Daniela od początku, prowadzi jej badacza od zapoznania go najpierw z prawdami ogólnymi, które częściowo, zostały przekazane władzy zwierzchniej, a w całości ludowi Bożemu i to, aż do takich szczegółów, które pozwalają, rozpoznawać bieg wydarzeń, nawet w naszych czasach. W księdze tej, zostały podane okresy czasu, takie jak:
1. "Siedem czasów pogan" (606 r. p. n. e. - 1914 r. n. e.)
2. 2300 wieczorów i poranków = 2300 lat (454 p. n. e. - 1846 n. e.)
3. 70 tygodni = 490 lat (454 p. n. e. - 36 n. e.)
4. Czas, czasy i połowę czasu czyli 1260 dni = 1260 lat (539 - 1799 r. n. e.)
5. 1290 dni = 1290 lat (539 - 1929 r. n. e.)
6. 1335 dni = 1335 lat (539 - 1874 r. n. e.)
7. Czas ostateczny (1799 - 2159 r. n. e.)
Cd. Cytatu: "Rozdział 11, (... ks. Daniela), wspomina najwybitniejsze <str. 25> postacie i wydarzenia historyczne, a pomimo to jego treść pozostaje zapieczętowana dla wielu badaczy proroctw. Dzieje się tak dlatego, że jego centralne zagadnienie, od którego wiele zależy, miało już pozorne wypełnienie. Taki sposób ukrycia czyli zasłonięcia proroctw aż do właściwego czasu, w którym mają być objawione, nie jest bynajmniej czymś niezwykłym. Badacze proroctw w przeszłości byli tak przekonani, że owo centralne zagadnienie miało już swoje wypełnienie, iż umieścili na marginesie popularnego tłumaczenia Biblii angielskiej komentarz: „Wypełnione w latach 171–168 p.n.e.”. We fragmencie tym (Dan. 11:31) czytamy: „A wojska wielkie przy nim stać będą, które splugawią świątnicę i twierdzę zniosą; odejmą też ustawiczną ofiarę, a postawią obrzydliwość spustoszenia [pustoszącą]”.
Twierdzi się, że proroctwo to wypełnił Antioch Epifanes, król syryjski, który zdobył Jerozolimę i doprowadził do zaniechania ofiar składanych Bogu w świątyni jerozolimskiej, umieszczając tam bożka Jowisza Olimpijskiego.
Owo pozorne wypełnienie proroctwa jest wystarczające dla usatysfakcjonowania przeciętnego badacza, który zadowala się wierzeniem w to, co mówią inni. Powoduje ono utratę zainteresowania proroctwem, które wypełniło się w odległej przeszłości i jako takie nie jest już ciekawe. Jednak poważny badacz zauważy, że według przepowiedni (werset 14 BT) synowie gwałtowników spośród ludu Daniela faktycznie będą próbowali wypełnić tę wizję (czy też pozornie ją wypełnią), lecz im się to nie uda. Spostrzeże on ponadto, że Czas Końca był ściśle oznaczonym okresem (werset 35), a w związku z tym pełna i poprawna interpretacja nie mogła pojawić się wcześniej. Tacy zatem nie będą szukać słusznych interpretacji w przeszłości. Uważny badacz nie przeoczy także faktu, że nasz Pan zwrócił uwagę na to samo proroctwo dwieście lat po jego domniemanym wypełnieniu. Mówiąc: „Gdy ujrzycie [czas przyszły] obrzydliwość spustoszenia stojącą <str. 26> na miejscu świętym” (Mat. 24:3,15), Pan nakazał nam oczekiwać przyszłego wypełnienia owego proroctwa. Dodał także ostrzeżenie, abyśmy byli uważni i nie dali się zmylić co do rzeczywistej obrzydliwości – „Kto czyta, niechaj uważa”.
Komentarz:
Rozdział 11 (Ks. Daniela) wspomina najwybitniejsze postacie i wydarzenia historyczne – Wspomnienie najwybitniejszych postaci historycznych jest związane z wprowadzeniem nowego urzędu, według nowej filozofii władzy zwierzchniej. Według tej nowej filozofii, rozgrywają się także wydarzenia danego okresu czasu, stosownie do wprowadzonego urzędu;
centralne zagadnienie, od którego wiele zależy, miało już pozorne wypełnienie - Pierwszym tekstem, który zgodnie z 1Kor. 15:46 przez obrazowe wydarzenia, zwraca uwagę na potajemne wydarzenia jest treść Dan. 11:7. Cały 11 rozdział najpierw, zwraca uwagę na dostrzegalne zmaganie się przeciwstawnych królów w dziejach świata. To jest tylko obrazowe wprowadzenie w rzeczywistość w skali duchowej (nieuchwytnej dla zmysłów). Nie musi to jednak oznaczać takiego porządku, że najpierw wypełnia się to, co dotyczy tych dostrzegalnych wydarzeń (zmagań) historycznych, a dopiero po nich następują te niedostrzegalne, potajemne, duchowe zmagania filozoficzne. To, co cielesne wprowadza w rzeczywistość duchową można przyrównać do makiety wielkiego kompleksu. Makieta taka może być pokazana przed wybudowaniem kompleksu, ale także może się w nim znajdować, aby osobom nieobeznanym z nim, ułatwić poruszanie się i funkcjonowanie w nim. Z tego powodu wielu interpretatorów 11 rozdziału Ks. Daniela uważa "makietę" za rzeczywistość.
Wojny królów, obejmują dzieje wydarzeń w postaci zmagania się przeciwstawnych systemów filozoficznych władzy zwierzchniej, związanych z wprowadzeniem nowych urzędów. Król południa, kontynuuje starożytny system filozoficzny władzy zwierzchniej, ale król północy przez wprowadzenie religii filozofującej, dla władzy zwierzchniej, doprowadził do utraty bezpośredniej kontynuacji myśli starożytnej.
„Okres między starożytnością a średniowieczem cechował się ogólnym upadkiem kultury i gospodarki, co pociągnęło za sobą zamarcie życia intelektualnego. Okres ten był na tyle długi, że spowodował zaginięcie ogromnej większości tekstów filozoficznych, wulgaryzację łaciny i zanik znajomości języka greckiego. Z tego powodu początek średniowiecza oznacza radykalne zerwanie ze starożytną tradycją filozoficzną. [...]. Filozofia średniowiecza nie jest jedynie zdegenerowanym arystotelizmem, lecz wypracowała własną problematykę, terminologię i metodologię. Pojęcia filozofii średniowiecznej jedynie powierzchownie odpowiadają pojęciom starożytnym, nadano im bowiem zupełnie odmienne znaczenie.”
W Apokalipsie NT okres Średniowiecza jest nazwany "czczeniem śmiertelnej rany" (539-1799), którą w czasie panowania bestii czwartej z 7 rozdziału Ks. Daniela, zadano bestii wychodzącej z morza. Wraz z jej zadaniem, rozpoczęło się pogrążenia bestii w "otchłani" błędu, co wiąże się z wielkim odstępstwem od wiary. czyli "zakwaszeniem trzech miar mąki" przez Babilon wielki, Mat. 13:33. W wyniku tego, zignorowano fakt, że Chrystianizm nie polega na zwalczaniu innych systemów filozoficznych, czy religijnych, lecz na utworzeniu nadbudowy (kontynuowaniu pierwotnej "góry", Dan. 2:34,35), czyli na rozprzestrzenieniu systemu wartości, który przez okup, uzupełnia braki, jednoczy, okrywa szatą sprawiedliwości i zastępuje nadbudową, zakrywając pierwotną "górę" Mat. 12:18-21. W en sposób stworzenie staje się Nowym Stworzeniem, w którym Pan Jezus Chrystus wraz z swoją Świątynia są jego pierwocinami ("KAMIEŃ").
Tak więc w zapowiedzi "makiety" wydarzeń, zawarty jest opis rzeczywistej wojny królów, czyli wojny między filozofia władzy zwierzchniej, a religią filozofującą, dla władzy zwierzchniej. Tak w uproszczeniu jest to wojna między "żelazem", a "gliną", która została przez nie adoptowana (jak Tyberiusz przez Augusta na cesarza), ale chce uchodzić za "KAMIŃ", który miał uderzyć w stopy posągu by go rozbić. Wojna ta, toczy się podczas tajemnej działalności "tajmnicy nieprawości", uprawianj przez "człowieka grzechu", czyli anty - Chrystusa. W fazie rzeczywistej toczy się ona z odwrotnym skutkiem, jak to zapowiedziano w tekście z Dan. 11:7 w zw. z Dan. 11:29 i 40
Dan. 11:7. "Odrośli korzenia" URZĄD, powstanie przeciwko; przyjdzie z powodu odwagi; wejdzie do bezpiecznych miejsc króla północy, zaprowadzając porządek będzie surowym.
29. Czasu określonego powróci, zaatakuje południe; ostatnio nie zaistnieją, dawne rzeczy.
40. Kresem czasu, król południa zetrze się z królem północny; uderzy jak burza z zastępami jeźdźców, wielu okrętami, wejdzie pochłonąć ziemię, zmusi do niewolniczej pracy. KS

Chociaż król północy zaatakował południe (w. 29), ale nie jest napisane, że zaatakował króla południa. Może to się odnosić do krucjat i kolonializmu, co ostatecznie, zostało przegrane, ale nie odnosiło się do ostatecznego starcia królów w czasie ostatecznym (w. 40).
w świątyni jerozolimskiej, umieszczając tam bożka Jowisza Olimpijskiego. - Bożek ten jest symbolem systemu, który w średniowieczu, zasiadł w Zborze Bożym Wieku Ewangelii;
synowie gwałtowników spośród ludu Daniela faktycznie będą próbowali wypełnić tę wizję (czy też pozornie ją wypełnią), lecz im się to nie uda - Wizja dotyczyła oczyszczenia Świątyni Bożej, ale nie tej, która jest tylko cieniem prawdziwej duchowej, ale tej którą jest Zbór ludu Bożego w Wieku Ewangelii, czyli bezpieczne miejsce, dla wierzących z Żydów i z innych narodów
pełna i poprawna interpretacja nie mogła pojawić się wcześniej ...]. (Mat. 24:3,15), Pan nakazał nam oczekiwać przyszłego wypełnienia owego proroctwa - Pozorne wypełnienie było tylko wprowadzeniem w rzeczywistość duchową, dlatego należy uważnie analizować wypełnienie się proroctwa w odniesieniu do potajemnej działalności "tajemnicy nieprawości" (2Tes. 2:1-12), co jeszcze ma mieć swój finał, Dan. 11:44,45.