FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

zion599 · Wysłany: 2014-05-02, 01:48 **jak realizować Torę przez Chrystusa**

Jak Torę realizować w Chrystusie, czasy sie zmieniły ale prawo Boże nie,
Różnica polega na tym, ze
zjawił się zbawiciel a więc i prawo ''ewoluowało'' i należy je przestrzegać zgodnie z jego duchem
Choc jest to sztuka bardzo trudna, sprobuję się jej podjąć i zacząć ;
To dopiero sam początek oczywiście bo jeszce nie wszystko widzę , część pominięta także bo narazie nie znalazłem zastosowania, co nie znaczy ze nie ma go , tylko należy dobrze poszukac i znaleść Postaram się wrzucać co jakiś czas różne wstawki

Legenda :
na brązowo oznaczono prawo Zakonu

na niebiesko sposób realizacji przez Chrystusa

czasem moze sie pojawić komentarz wtedy oznacze go zwykłym kolorem
:

_______________________________________________________________

1II Mojż. 20:2
2V Mojż. 6:4
3V Mojż. 6:5
4V Mojż. 6:13
5II Mojż. 23:25

Żyd powinien 1wierzyć, że Bóg istnieje i 2uznawać, że On
jest jedynym Bogiem; 3miłować Go, 4bać się Go i 5służyć
Mu. Powinien również 6przylgnąć do Niego oraz 7przysięgać
wyłącznie na Jego imię. Należy 8chodzić Jego drogami i
9święcić Jego imię.

________________________________________________________________

Mt 6 :8
Wy zatem tak się módlcie:
9 Ojcze nasz, który jesteś w niebie,
niech się święci imię Twoje!
10 Niech przyjdzie królestwo Twoje; niech Twoja wola spełnia się na ziemi, tak jak i w niebie.
11 Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj;
12 i przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili;
13 i nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie, ale nas zachowaj od złego!
14 Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski.
15 Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień.

Słyszeliście również, że powiedziano przodkom: Nie będziesz fałszywie przysięgał, lecz dotrzymasz Panu swej przysięgi. 34 A Ja wam powiadam: Wcale nie przysięgajcie, ani na niebo, bo jest tronem Bożym; 35 ani na ziemię, bo jest podnóżkiem stóp Jego; ani na Jerozolimę, bo jest miastem wielkiego Króla. 36 Ani na swoją głowę nie przysięgaj, bo nie możesz nawet jednego włosa uczynić białym albo czarnym. 37 Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi.

Łk 9:23
Potem mówił do wszystkich: "Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje! 24 Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa. 25 Bo cóż za korzyść ma człowiek, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci lub szkodę poniesie? 26 Kto się bowiem Mnie i słów moich zawstydzi, tego Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w swojej chwale oraz w chwale Ojca i świętych aniołów. 27 Zaprawdę, powiadam wam: Niektórzy z tych, co tu stoją, nie zaznają śmierci, aż ujrzą królestwo Boże".

----------------------------------------------------------------------

10V Mojż. 6:7
11V Mojż. 6:7
12V Mojż. 6:8
13V Mojż. 6:8
14IV Mojż. 15:38
15V Mojż. 6:9
16V Mojż. 31:12
17V Mojż. 17:18
18V Mojż. 31:19

Żyd powinien 10powtarzać Sz’ma rano i wieczorem,
11studiować Torę i nauczać Jej innych. Powinien umieszcza
tefilin na 12czole i 13ramieniu. Powinien sobie zrobić 14cicit
na rogach szala modlitewnego i 15umieścić mezuzę na
drzwiach.
Lud powinien się 16gromadzić każdego siódmego roku aby
wysłuchać Tory, a 17król musi osobiście Ją przepisać dla
siebie. 18Każdy Żyd powinien posiadać własny zwój Tory.
Należy 19uwielbić Boga po spożyciu każdego posiłku.

------------------------------------------------------------------------

20II Mojż. 25:8
21III Mojż. 19:30
22IV Mojż. 18:4
23IV Mojż. 18:3
24II Mojż. 30:19
25II Mojż. 27:21
26IV Mojż. 6:23
27II Mojż. 25:30
28II Mojż. 30:7
29III Mojż. 6:6
30III Mojż. 6:3
31IV Mojż. 5:2
32III Mojż. 21:8
33II Mojż. 28:2
34IV Mojż. 7:9
35II Mojż. 30:31
36V Mojż. 18:6-8
37III Mojż. 21:2-3
38III Mojż. 21:13

Żydzi powinni 20zbudować świątynię i 21szanować ją.
Powinna ona być 22strzeżona nieustannie, a 23Lewici mają w
niej służyć. Przed wejściem do świątyni oraz uczestnictwem
w obrzędach kapłani 24muszą obmyć ręce i nogi; muszą
również codziennie 25zapalać świecznik. Kapłani mają
26błogosławić Izraela oraz 27kłaść chleby pokładne na stole
przed Arką. Dwa razy dziennie będą 28spalać kadzidło na
złotym ołtarzu. Ogień ma być stale 29podtrzymywany, a
popiół 30usuwany codziennie. Osoby nieczyste w sensie
rytualnym mają 31zakaz wstępu do świątyni. Izrael
powinien okazywać 32szacunek swym kapłanom, którzy
mają się 33ubierać w specjalne szaty. Kapłani mają 34nosić
Arkę Przymierza na ramionach, a święty olej do
namaszczania 35musi być przygotowywany według ściśle
określonej receptury. Rody kapłańskie mają się 36rotacyjnie
zmieniać podczas służby w świątyni. Kapłanowi nie wolno
się 37zanieczyszczać obecnością ciał zmarłych - nawet
najbliższych. Arcykapłanowi wolno poślubić 38wyłącznie
dziewicę

_________________________________________________________________________

J 4:21
Odpowiedział jej Jezus: "Wierz Mi, kobieto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. 22 Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów. 23 Nadchodzi jednak godzina, owszem już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli chce mieć Ojciec

1 Kor 3:16

Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? 17 Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Świątynia Boga jest świętą, a wy nią jesteście.

__________________________________________________________________

39IV Mojż. 28:3
40III Mojż. 6:13
41IV Mojż. 28:9
42IV Mojż. 28:11
43III Mojż. 23:36
44III Mojż. 23:10
45IV Mojż. 28:26-27
46III Mojż. 23:17
47IV Mojż. 29:1-2
48IV Mojż. 29:7-8
49III Mojż. 16
50IV Mojż. 29:13
51IV Mojż. 29:36
52II Mojż. 23:14
53II Mojż. 34:23;
V Mojż. 16:6
54V Mojż. 16:14
55II Mojż. 12:6
56II Mojż. 12:8
57IV Mojż. 9:11
58IV Mojż. 9:11;
59IV Mojż. 10:10;
IV Mojż. 10:9
60III Mojż. 22:27
61III Mojż. 22:21
62III Mojż. 2:13
63III Mojż. 1:2

III Mojż. 7:1
III Mojż. 3:1
III Mojż. 2:1
III Mojż. 4:13
III Mojż. 4:27
III Mojż. 5:17-18
Ś
Ś
Ś
Ś
Ś
Ś
68muszą złożyć ofiarę zagrzeszną, podobnie jak 69osoba,
która zgrzeszyła nieświadomie i po jakimś czasie
zorientowała się, że popełniła grzech. Jeżeli istnieją
wątpliwości co do rzeczywistego przekroczenia Prawa przez
tę osobę, musi ona złożyć 70ofiarę pokutną za grzech.
III Mojż. 5:15
III Mojż. 5:21-25
III Mojż. 19:20-21
III Mojż. 5:1-11
IV Mojż. 5:6-7
III Mojż. 15:13-15
III Mojż. 15:28-29
III Mojż. 12:6
III Mojż. 14:10
III Mojż. 27:32
II Mojż. 13:2
II Mojż. 22:28;
IV Mojż. 18:15
1II Mojż. 34:20
2II Mojż. 13:13
V Mojż. 12:5
V Mojż. 12:14
V Mojż. 12:26
V Mojż. 12:15
87III Mojż. 27:33
88III Mojż. 6:9
89II Mojż. 29:33
90III Mojż. 7:19
91III Mojż. 7:17

Ofiara 39ogniowa (tamid) musi być składana dwa razy
dziennie, a arcykapłan musi również składać oprócz tego
ofiarę z 40pokarmów - również dwa razy dziennie.
Dodatkową ofiarę (musaf) należy składać w 41każdy Szabat,
42pierwszego dnia każdego miesiąca i w 43każdy z siedmiu
dni Paschy. Drugiego dnia Paschy trzeba również złożyć
jako 44ofiarę z pokarmów pierwociny plonów. Podczas
święta Szawuot należy złożyć ofiarę 45musaf oraz 46dwa
bochenki chleba na ofiarę potrząsania. Dodatkowe ofiary
mają być składane w 47Rosz Ha Szana i Dzień Odkupienia,
kiedy to również należy dokonać 49przebłagania za lud.
Musaf należy składać także każdego dnia święta 50Sukot
oraz 51ósmego dnia tego święta. Każdy Żyd płci męskiej
powinien odbyć 52pielgrzymkę do Jerozolimy trzy razy do
roku i 53stawić się tam przed Panem podczas tzw. świąt
pielgrzymich, które są czasem 54radości. 14 dnia miesiąca
Nisan należy 55zabić baranka paschalnego i 56spożyć jego
pieczone mięso w nocy z 14 na 15 dnia miesiąca. Ci, którzy
w miesiącu Nisan będą rytualnie nieczyści, powinni zabić
baranka paschalnego 14 dnia miesiąca 57Ijar oraz spożyć
go z 58macą oraz gorzkimi ziołami. Podczas uroczystych
świąt, jak również w czasie zagrożenia, należy zadąć w
59trąby. Cielę przeznaczone na ofiarę musi mieć co
najmniej 60osiem dni i ma być 61bez skazy. Wszystkie ofiary
mają być 62posolone. Dokonanie rytuału złożenia ofiary
63całopalnej, ofiary 64zagrzesznej, ofiary 65pokutnej, ofiary
66pojednania i ofiary 67z pokarmów jest micwą. Jeżeli
Za 71kradzież lub krzywoprzysięstwo oraz podobne
wykroczenia należy złożyć ofiarę pokutną. W szczególnych
okolicznościach ofiara zagrzeszna może być proporcjonalna
do 72możliwości finansowych składającego.
Należy 73wyznać swoje grzechy przed Bogiem i upamiętać
się (żałować za nie). 74Mężczyzna i 75kobieta, którzy mieli
wycieki zanieczyszczające, muszą złożyć ofiarę; kobieta
musi ją również złożyć po 76urodzeniu dziecka. Trędowaty
musi 77złożyć ofiarę po oczyszczeniu z trądu. Należy
oddawać 78dziesięcinę z bydła. Pierworodne z 79bydła, jeżeli
jest bez skazy, musi zostać złożone w ofierze. Pierworodny
syn musi zostać 80wykupiony. Pierworodne osła musi zostać
81wykupione; jeżeli nie zostanie, należy mu 82złamać kark.
Zwierzęta przeznaczone do ofiarowania 83mają zostać
bezzwłocznie przyprowadzone do Jerozolimy i 84mogą
zostać złożone w ofierze wyłącznie w świątyni. Ofiary
pochodzące spoza Izraela 85mogą być również ofiarowane w
świątyni. Uświęcone (przeznaczone na ofiarę) zwierzęta,które uległy skażeniu muszą zostać wykupione. Jeżeli
dokona się 87zamiany zwierząt przeznaczonych na ofiarę, to
i jedno i drugie jest święte (tj. oddzielone dla Pana).
Kapłani powinni 88spożywać pozostałości ofiar z pokarmów
oraz 89mięso z ofiar zagrzesznych i pokutnych. Jednakże,
mięso konsekrowane, które zostało 90rytualnie skażone lub
91nie zostało spożyte przed wyznaczonym terminem, należy
spalić.

___________________________________________________________________

J 1:19

"Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. 30 To jest Ten, o którym powiedziałem: Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie. 31 Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi"

Hbr8: 1

Sedno zaś wywodów stanowi prawda: takiego mamy arcykapłana, który zasiadł po prawicy tronu Majestatu w niebiosach, 2 jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku zbudowanego przez Pana, a nie przez człowieka. 3 Każdy bowiem arcykapłan ustanawiany jest do składania darów i ofiar, przeto potrzeba, aby Ten także miał coś, co by ofiarował. 4 Gdyby więc był na ziemi, to nie byłby kapłanem, gdyż są tu inni, którzy składają ofiary według postanowień Prawa. 5 Usługują oni obrazowi i cieniowi rzeczywistości niebieskich. Gdy bowiem Mojżesz miał zbudować przybytek, to w ten sposób został pouczony przez Boga. Patrz zaś - mówi - abyś uczynił wszystko według wzoru, jaki ci został ukazany na górze. 6 Teraz zaś otrzymał w udziale o tyle wznioślejszą służbę, o ile stał się pośrednikiem lepszego przymierza, które oparte zostało na lepszych obietnicach. 7 Gdyby bowiem owo pierwsze było bez nagany, to nie szukano by miejsca na drugie [przymierze].

Dz.
11-7

Usłyszałem też głos, który mówił do mnie: "Zabijaj, Piotrze, i jedz!" 8 Odpowiedziałem: "O nie, Panie, bo nigdy nie wziąłem do ust niczego skażonego lub nieczystego". 9 Ale głos z nieba odezwał się po raz drugi: 10 "Nie nazywaj nieczystym tego, co Bóg oczyścił"

Kol 3:11
A tu już nie ma Greka ani Żyda, obrzezania ani nieobrzezania, barbarzyńcy, Scyty, niewolnika, wolnego, lecz wszystkim we wszystkich [jest] Chrystus. 12 Jako więc wybrańcy Boży - święci i umiłowani - obleczcie się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość, 13 znosząc jedni drugich i wybaczając sobie nawzajem, jeśliby miał ktoś zarzut przeciw drugiemu: jak Pan wybaczył wam, tak i wy! 14 Na to zaś wszystko [przyobleczcie] miłość, która jest więzią doskonałości. 1

oluss · Wysłany: 2014-05-02, 03:24

Cytat:

Żyd powinien 1wierzyć, że Bóg istnieje i 2uznawać, że On
jest jedynym Bogiem

Żyd wierzy w Boga.Nie wierzy w Chrystusa a tym bardziej w to że był Bogiem :roll:

Prawo sie nie zmieniło...Po prostu cześć proroctw i prawa została wypełniona i spełniona przez Chrystusa.Tore trzeba poznawać krok po kroku i wszystko sprawdzać z Ewangeliami.
Bo przecież tak robili prierwsi Chrześcijanie a także tak nauczali.

Cytat:

J 4:21
Odpowiedział jej Jezus: "Wierz Mi, kobieto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. 22 Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów. 23 Nadchodzi jednak godzina, owszem już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli chce mieć Ojciec

1 Kor 3:16

Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? 17 Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Świątynia Boga jest świętą, a wy nią jesteście.

No własnie zburzyć wszystkie synagogi,kościoły i inne zbędne jaskinie

oluss · Wysłany: 2014-05-02, 21:32

Podział według adwentystów.
Prawo ceremonialne a Prawo moralne

O jakim przymierzu Nowy Testament mówi, że jest nieaktualne i było ciężarem (Hbr.8:6-8.13)? O wiecznym przymierzu łaski, którego poręczycielem był Jezus, czy o przymierzu uczynków, które człowiek próbuje spełnić o własnych siłach, tak jak Kain czy Izraelici pod górą Synaj, którzy powiedzieli: " Wszystko to uczynimy ".

Jakie Prawo ma na myśli Nowy Testament mówiąc, że było cieniem wskazującym na Jezusa odnoszącym się do spraw przyszłych (Kol.2:14-17)? Prawo Boże nie odnosiło się do " spraw przyszłych ", lecz do stosunku człowieka do Boga oraz człowieka do człowieka. Prawo odnoszące się do " spraw przyszłych " zostało " dodane ze względu na wykroczenia aż do przyjścia potomka " (Gal.3:19), jako przewodnik, który miał nas poprowadzić do Chrystusa (Gal.3:24)? Czy apostoł Paweł może mieć na myśli Dekalog? Nie, gdyż grzechu nie ma, gdy nie ma Prawa, zaś Prawo, o którym wspomina zostało " dodane ze względu na wykroczenia " (Rz.4:15)? Czy ma na myśli prawo ceremonialne? Tak, gdyż Bóg dał je już Adamowi i Ewie, kiedy pokazał im, że za ich grzechy zginąć musi niewinny baranek. Abel, Abraham i jego potomkowie ofiarowali za swe grzechy baranki, które były cieniem " spraw przyszłych ".

Prawo ceremonialne miało wobec prawa moralnego znaczenie wtórne. Zostało przydane do Dekalogu z powodu grzechu. Miało uczyć ludzi o nadejściu Zbawiciela. Było więc Jego cieniem i przewodnikiem do Niego. Kiedy Jezus oddał swe życie na krzyżu straciło ono swój sens. Dlatego apostoł Paweł pisze, aby już nie ofiarować pokarmów ani napojów za grzechy, jak to czynili Żydzi w święta, nowie księżyca i sabaty, ponieważ Jezus wypełnił Prawo ceremonialne (Kol.2:14; 1Kor.7:19).

Prawo moralne - X Przykazań Bożych - obowiązuje, gdyż nie zostało dodane z powodu wykroczeń. Nie było też cieniem wskazującym na Chrystusa. Obowiązuje, gdyż charakter i wymogi Boga są niezmienne. " Kto mówi `Znam Go', a nie zachowuje Jego przykazań ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy ", pisze apostoł Jan (1J.2:4).

Posłuszeństwo wobec Prawa możliwe jest jedynie wtedy, gdy Duch Boży mieszka w nas i daje nam siłę ku temu. Dlatego Jezus podkreślił, wskazując jednocześnie na jedyną słuszną motywację zachowywania przykazań Bożych, że wszystkie przykazania opierają się na dwóch: miłości do Boga i miłości do człowieka (Mt.22:37-40).

reszta
http://eliasz.dekalog.pl/goscie/palla/laska.htm

Krystian · Wysłany: 2014-05-02, 21:57

oluss · Wysłany: 2014-05-02, 23:07

[/color]

"""Symbole i ich wypełnienie
a) Obrzezka
Na podstawie przymierza zawartego z mężem wiary, Abrahamem, obrzezanie
męskiego napletka stało się znakiem przymierza i symbolem uległości.
Odtąd każdy męski potomek Abrahama miał być ósmego dnia życia
obrzezany. Obrzezanie, tak jak każdy inny znak przynależności do Boga,
musi być duchowo rozumiane. Jest ono czymś tak osobistym i tak intymnym
jak związek małżeński. Dlatego obrzezanie dotyczyło intymnej części ciała.
Bóg życzył sobie, aby Jego synowie i córki wchodzili z Nim w osobiste
i zażyłe związki przyjaźni. Wymowa tego symbolu jest niesamowita. Bóg
zabierał kawałek ciała, aby w zamian oddać swoje życie. Odcięcie napletka
było też znakiem podporządkowania się woli Boga i ujarzmienia cielesnych
pożądliwości, co miało się przejawiać w przemianie charakteru. Dowodem
zrozumienia intencji Boga, Jego oddania i miłości miało być poszanowanie
Jego prawa. Czy coś się zmieniło w tej kwestii po upływie kilku tysięcy lat?
Nic się nie zmieniło, bowiem czytamy w listach Jana:
„A z tego wiemy, że go znamy, jeśli przykazania jego zachowujemy. Kto
mówi: Znam go, a przykazań jego nie zachowuje, kłamcą jest i prawdy w
nim nie ma” 1Jana 2,3-4.
„Umiłowani, nie podaję wam nowego przykazania, lecz przykazanie
dawne, które mieliście od początku; a tym przykazaniem dawnym jest to
Słowo, które słyszeliście” 1Jana 2,7.
Obrzezka była znakiem przymierza zawartego z Abrahamem. Każdy
Izraelita szczycił się posiadaniem tego znaku. Jednak po latach, ten zaszczytny
znak Boga stał się u większości potomków Abrahama tradycją,
niewiele znaczącą cechą wyróżniającą naród. Zdawał sobie z tego sprawę
apostoł Paweł, gdy napisał do Galacjan:„Albowiem ani obrzezanie, ani nieobrzezanie
nic nie znaczy, lecz nowe stworzenie” Gal.6,15. Ten sługa Boży
pisząc „nowe stworzenie” miał na myśli nowonarodzenie, zupełne oddanie
się Bogu w miłości i dobrowolnym posłuszeństwie. Paweł nie dezaprobował
obrzezki, lecz rozumiał jej prawdziwe znaczenie. Wiedział z natchnienia
Bożego, jaki jest jej głęboki sens. Dlatego miał prawo wyłożyć tę naukę
w świetle nowego poznania, w świetle ewangelii, co uczynił w liście do
Rzymian:
Izraelita szczycił się posiadaniem tego znaku. Jednak po latach, ten zaszczytny
znak Boga stał się u większości potomków Abrahama tradycją,
niewiele znaczącą cechą wyróżniającą naród. Zdawał sobie z tego sprawę
apostoł Paweł, gdy napisał do Galacjan: „Albowiem ani obrzezanie, ani nieobrzezanie
nic nie znaczy, lecz nowe stworzenie” Gal.6,15. Ten sługa Boży[color]
pisząc „nowe stworzenie” miał na myśli nowonarodzenie, zupełne oddanie
się Bogu w miłości i dobrowolnym posłuszeństwie. Paweł nie dezaprobował
obrzezki, lecz rozumiał jej prawdziwe znaczenie. Wiedział z natchnienia
Bożego, jaki jest jej głęboki sens. Dlatego miał prawo wyłożyć tę naukę
w świetle nowego poznania, w świetle ewangelii, co uczynił w liście do
Rzymian:
[color=green]„Jeśli więc ten, który nie ma obrzezania, zachowuje przykazania zakonu,

czyż jego nieobrzezanie nie będzie poczytane za obrzezanie? Przeto ten, który
cieleśnie jest nieobrzezany, a wypełnia zakon, będzie sądził ciebie, który
mimo litery zakonu i obrzezania jesteś przestępcą zakonu. Albowiem nie ten
jest Żydem, który jest nim na zewnątrz, i nie to jest obrzezanie, które jest
widoczne na ciele, Ale ten jest Żydem, który jest nim wewnętrznie, i to jest
obrzezanie, które jest obrzezaniem serca, w duchu, a nie według litery; taki
ma chwałę nie u ludzi, lecz u Boga” Rzym.2,26-29.
Zwróć uwagę, że Bóg poczytuje nam duchowe obrzezanie serca jako
znak przynależności do ludu wszystkich wierzących, lecz skutkiem tego obrzezania
musi być posłuszeństwo przykazaniom. Ten tekst jest dla mnie dowodem
na to, że zakon Boży zapisany na tablicach kamiennych obowiązuje
nie tylko Żydów, lecz wszystkich wierzących. Zachęta, a nawet obowiązek
posłuszeństwa zakonowi przez tych, którzy nie mają obrzezania (czyli
wszystkich wierzących) jest również oczywistym dowodem na to, że Paweł
rozróżniał między zakonem moralnym a zakonem ceremonialnym. Byłoby
bowiem niezrozumiałe, gdyby apostoł pisząc w powyższym tekście o zakonie,
namawiał nas do zachowywania przepisów prawa Mojżeszowego – do
składania ofiar i obchodzenia sabatów ceremonialnych""

http://speedy.sh/p2dnX/Laska-a-Prawo-w-Biblii.pdf

hm :-D

Z pdf które wkleiłem

jest dośc ciekawy..
==

Prawo nie dotyczy chrześcijan?Gdzie tak pisze?
Raczej Zakon Boży p"nie z woli ludzkiej przyniesione jest proroctwo, ale od Ducha Świętego pędzoni mówili święci Boży ludzie",
dobrze że wpadłeś od dawna na to czekałem :-D

"To jednak wyznaję przed tobą, że według tej drogi, którą oni nazywają herezją, tak służę Bogu i Ojcu memu, mierząc wszystkim, cokolwiek napisano w Zakonie i u Proroków" (Dz.Ap. 24,14),

"Ale za pomocą Bożą jeszcze aż do dnia tego staję małemu i wielkiemu, nic nie mówiąc oprócz tego, co opowiedzieli Prorocy i Mojżesz że się stać ma" (Dz.Ap. 26.22).

Chrystus żył według zakonu,Apostołowie też

I nauczali ich tego samego.

Przeczytaj jak apostołowie wypowiadali się na temat zakonu który Ty negujesz :roll:

Jakub napisał:
"Ale ktoby wejrzał w zakon doskonały, w zakon wolności i pozostał w nim[b], ten nie będąc słuchaczem zapominającym, l[b]ecz wykonawcą uczynku, błogosławiony będzie w działaniu swoim" (Jak. 1,25), [color]

Paweł
[color=green]"Zakon jest święty i przykazania święte i sprawiedliwe i dobre" (Rzym. 7,12).

"Nie słuchacze zakonu sprawiedliwymi są u Boga, ale którzy zakon czynią, będą usprawiedliwieni" (Rzym. 2,13).

"Czy tedy zakon niszczymy przez wiarę? Nie daj Boże i owszem zakon utwierdzamy"

Jan
"Z tego wiemy, że Go znamy jeśli przykazania Jego zachowujemy. Kto mówi: znam Go [Jezusa], a przykazań Jego nie zachowuje kłamcą jest i prawdy w nim nie ma. Lecz kto zachowuje słowo Jego prawdziwie się w tym miłość Boża wykonała. Z tego poznajemy, że w Nim jesteśmy." (I Jana 2.3-8).

===

[color=green]"To jest przymierze, które postanowię z nimi po owych dniach, mówi Pan: Dam prawa moje w serca ich i na umysłach ich wypiszę je, a grzechów ich i nieprawości ich nie wspomnę więcej" (Hebr. 10,16-17).

Chrystus nie przyszedł nas uwolnić od zakonu ale od "przekleństwa zakonu"

"Nie mniemajcie, abym przyszedł rozwiązać zakon albo proroków; nie przyszedłem rozwiązać ale wypełnić. Zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie nieba i ziemia, ani jedna kreska nie odmieni się w zakonie, aż się wszystko stanie" (Mat. 5,17.18).

Krystian · Wysłany: 2014-05-03, 01:59

oluss · Wysłany: 2014-05-03, 02:45

Tak i dzięki temu zakon został wpisany do serc :roll:

Lud Boży chodzi zgodnie z zakonem

lecz takie przymierze zawrę z domem izraelskim po tych dniach, mówi Pan: Złożę mój zakon w ich wnętrzu i wypiszę go na ich sercu. Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.

===

Daniel G. Reid tłumaczenie: P.B., 1998

Apostoł źle zrozumiany

Przełom w studiach Nowego Testamentu rzuca wyzwanie tradycyjnej interpretacji słów Pawła skierowanych przeciwko judaizmowi.

Gdyby absolwent seminarium z późnych lat siedemdziesiątych zechciał dziś, po latach, wziąć udział w podyplomowym kursie koncentrującym się na teologii apostoła Pawła, spotkałby się najprawdopodobniej z całkiem innymi niż przed laty, nowymi pytaniami i równie nieoczekiwanymi próbami odpowiedzi.
Nowa interpretacja dotyczy głównie nauki Pawła na temat zakonu i Żydów. Jeszcze dziesięć lat temu [artykuł niniejszy ukazał się 16 czerwca 1990 — przyp. tłum.] przeciętny uczony z kręgów ewangelickich tak opisałby tło wypowiedzi Pawła: "Dla Żydów warunkiem dostąpienia zbawienia było przede wszystkim wypełnianie zakonu." Wówczas niemal każdy zgodziłby się z tą opinią. Dziś natomiast wielu okrzyknęłoby to stwierdzenie rażącym zniekształceniem żydowskiego pochodzenia Pawła, a jednocześnie fałszywym założeniem wiodącym do niezrozumienia jego nauczania.
Co zatem zdarzyło się na przestrzeni tych lat? Wszystko zaczęło się w roku 1977, wraz z publikacją szczegółowego studium E. P. Sandersa zatytułowanego Paul and Palestinian Judaism (Fortress). Sanders, do niedawna jeszcze wykładowca uniwersytetu w Oksfordzie, a obecnie w Duke, przedstawia w swej pracy ogromny materiał dowodowy oparty na literaturze żydowskiej, w dużej mierze również na dziełach rabinów. Na tej podstawie dowodzi, iż judaizm pierwszego wieku naszej ery można określić jako "nomizm w teologii przymierza," według którego zbawienie rozumiano jako dar łaski, nie zaś jako usprawiedliwienie oparte na dobrych uczynkach.
Wypełnianie zakonu Żydzi rozumieli jako właściwą odpowiedź na okazaną przez Boga łaskę. Było to niezbędne, aby dotrzymać przymierza. Jednak postępowanie według Prawa nie stanowiło warunku wstępnego dla zawarcia przymierza ani też nie było sposobem dostąpienia zbawienia. W tym aspekcie Żydzi pokładali swą nadzieję w Bożej łasce, według której Bóg wybrał naród izraelski zawierając z nim przymierze.
Choć Sanders nie był pierwszym, który ukazał judaizm pierwszego wieku z takiej właśnie perspektywy (G. F. Moore i niektórzy uczeni żydowscy próbowali zrobić to wcześniej), siła jego argumentów wydaje się nie do odparcia. Wyczerpująca argumentacja poparta dowodami, owa swoista ofensywa na ugruntowane założenia badaczy, skupiła na sobie uwagę świata nauki. Już we wczesnych latach osiemdziesiątych dzieło Sandersa zostało uznane za kamień milowy w studiach listów Pawła. W roku 1983 Sanders opublikował pracę Paul, the Law, and the Jewish People, w której zawarł dalsze rozważania nad swoją interpretacją nauczania Pawła.

Paweł na nowo odczytany
Zdaniem konserwatywnych badaczy Paweł uważał, iż judaizm, nie dostrzegłszy, że przymierze zawarte przez Boga z Abrahamem opierało się na łasce, zniekształcił je do postaci systemu, w którym usprawiedliwienia dostępowano rzekomo za sprawą dobrych uczynków. W istocie, Paweł ukazuje dylemat ówczesnych Żydów: wypełnianie zakonu — z jednoczesnym brnięciem w ślepą uliczkę pychy, bądź też niemożność sprostania wymaganiom Prawa, równającą się potępieniu z powodu występków. Jednakże krytyczne wypowiedzi Pawła nie odnoszą się do zakonu jako objawionej Bożej woli, lecz do jego błędnego zrozumienia i zastosowania przez Żydów.
Nakreślona tak nowa perspektywa uświadamia nam, że źle zrozumieliśmy istotę judaizmu, zniekształcając tym samym skierowane przeciwko niemu słowa Pawła. Jednocześnie próbuje wyjaśnić, jak Paweł doszedł do swych wniosków.
Główna przesłanka nowego ujęcia tej kwestii brzmi, iż Paweł nie uwierzył w Chrystusa w wyniku niezadowolenia z zakonu lub frustracji spowodowanej niemożnością wypełnienia jego nakazów. Nie prześladowały go wymogi prawa, nie przygniatało poczucie winy, które mogłoby stanowić psychologiczne uzasadnienie jego nawrócenia. Był raczej człowiekiem o czystym sumieniu, przekonanym o swej właściwej postawie wobec Boga. Większość uczonych przyznaje dzisiaj, że klucz do teologicznej perspektywy Pawła stanowi jego spotkanie z Chrystusem w drodze do Damaszku.
Według Sandersa to, co wydarzyło się na owej drodze, pociągnęło za sobą wielką rewolucję, wprowadzając tym samym pewien nieład w teologię apostoła. Na tle żydowskiego nomizmu Paweł, nawrócony rabin, zmagał się z dylematem powstałym na zbiegu dwóch centralnych prawd: Bóg dał zakon, zatem jest on dobry, jednak Żydzi i poganie mogą zostać zbawieni wyłącznie przez wiarę w Chrystusa.
Wypowiedzi Pawła dotyczące zakonu, twierdzi Sanders, nie powstały w wyniku analizy ludzkiego dylematu i konkluzji, że rozwiązaniem jest Chrystus — wręcz przeciwnie. Swoje teologiczne Paweł zaczyna od rozwiązania (którym jest Chrystus), dopiero potem precyzując, na czym polega problem. W rezultacie powstaje seria wypowiedzi dotyczących zakonu, które razem wzięte wydają się nieco niesystematyczne i miejscami niekonsekwentne. Sanders wyjaśnia, że Paweł w trakcie swojej służby stworzył coś na kształt zbioru argumentów mających popierać jego poglądy i sprostać potrzebom chwili. Jednak argumenty te nie były prawdziwymi powodami, dla których Paweł powierzył się Chrystusowi i dla których rozumiał zakon w chrześcijański sposób.
Sanders zarzuca Lutrowi i jego następcom, że postrzegali judaizm z czasów Pawła tak, jak gdyby stanowił semicki odpowiednik średniowiecznego katolicyzmu. Nie znajduje jednocześnie ani jednego fragmentu, w którym Paweł krytykowałby judaizm z powodu zachęcania ludzi do przypodobania się Bogu. Nie dlatego odrzuca Paweł zakon, że przestrzeganie go prowadzi do pychy, lub ponieważ stawiane przezeń wymagania są niemożliwe do spełnienia. Wszak sam stwierdza, że jako Żyd w niczym nie uchybił zakonowi (Fil. 3:6; Gal. 1:14). Uznaje jednak sprawiedliwość na podstawie zakonu za bezwartościową, ponieważ znalazł coś nieporównywalnie doskonalszego — Chrystusa (2 Kor. 3:4, 18; Fil. 3:3-11). Głównym zatem zarzutem Pawła wobec judaizmu jest odrzucenie przezeń Chrustusa.
Jednakże, twierdzi Sanders, istnieje również druga linia rozumowania Pawła wyznaczająca jego krytykę zakonu w obrębie judaizmu. Chrystus — Pan całego stworzenia — wyznaczył Pawła na apostoła pogan, ten zaś szybko doszedł do wniosku, że przestrzeganie zakonu stanowi przeszkodę dla ich zbawienia. Zakon, regulacja ściśle żydowska, oparta na fakcie wybrania narodu izraelskiego, został uchylony przez Chrystusa. Teraz Paweł głosi zbawienie Żydom i poganom na równych prawach — na podstawie wiary w Zbawiciela.
Badacze z kręgów ewangelicznych (choć nie tylko), wysoko ceniąc umysł Pawła, niechętnie przyjmowali tą czy podobne sugestie, redukujące nauczanie dotyczące zakonu do zbioru niespójnych logicznie, nieuporządkowanych wypowiedzi. Czy nie jest możliwe, aby jego argumenty, choć nie do końca odzwierciedlając powody dojścia do określonych wniosków, wciąż pozostawały logiczne i spójne?
Dla niektórych najbardziej trudnym do przyjęcia aspektem wizerunku Pawła w ujęciu Sandersa jest kategoryczne odrzucenie przez apostoła systemu religijnego (nomizmu w teologii przymierza), który pozostaje przecież uderzająco podobny do wyznawanego przez niego chrześcijańskiego rozumienia znaczenia łaski i dobrych uczynków (zbawienie jest z łaski, zaś dobre uczynki stanowią jedynie jej potwierdzenie). Czy odrzucenie przez Pawła judaizmu było decyzją arbitralną, czy też istniał jakiś fundamentalny zarzut, inny niż tylko odrzucenie Chrystusa?

Uczynki zakonu
W tym momencie do głosu dochodzi jeszcze nowsza interpretacja kwestii Pawła i zakonu: w swoim dwutomowym komentarzu do Listu do Rzymian (Word) profesor James Dunn z uniwersytetu w Durham, powołując się w dużej mierze na postulaty Sandersa, proponuje rozwiązanie, które zdaje się wreszcie odsłaniać ostrze krytyki Pawła wobec judaizmu. Przedstawione przez niego rozumowanie pozwala połączyć w logiczną całość zarówno pozytywne, jak i negatywne wypowiedzi Pawła dotyczące zakonu.
Dunn twierdzi, że udało mu się odkryć coś, co umknęło wcześniej uwadze Sandersa i innym badaczy na przestrzeni wieków. Utrzymuje mianowicie, że określenie "uczynki zakonu" nie odnosi się do żydowskich wysiłków zmierzających do osiągnięcia usprawiedliwienia z uczynków. Chodzi tu natomiast o uczynki dokonywane w służbie zakonowi, przez które Żydzi identyfikowali się jako naród przymierza, utrzymując jednocześnie swój status. W szczególności "uczynki zakonu" obejmowały: obrzezywanie i przestrzeganie przepisów dotyczących pokarmów oraz sabatu — znane w świecie starożytnym praktyki żydowskie, których sprawowanie w sposób jednoznaczny wyróżniało Żydów spośród innych narodów.
Te jasno zdefiniowane cechy odznaczały Izraelitów w ciele (Rz. 2:28), stanowiąc jednocześnie przyczynę dumy z ich tożsamości narodowej (Gal. 6:13). Stały się jednak przeszkodą w tym, aby Boża łaska mogła poprzez Chrystusa objąć swoim zasięgiem również inne narody. Tak więc kiedy Paweł stwierdza, że Żydzi próbowali ustanowić własne usprawiedliwienie (Rz. 10:3), nie ma na myśli sprawiedliwości, którą sami sobie wypracowali, lecz usprawiedliwienie wyłącznie Żydów, z wykluczeniem pogan.
Dunn dostrzega nowy aspekt Pawłowej krytyki judaizmu. Nie chodzi zatem, szczególnie w Liście do Galacjan, o ogólną prawdę dotyczącą pobożnych ludzi — podstawową niemożność sprostania wszystkim wymogom zakonu, a co za tym idzie, dostąpienia w Bożych oczach usprawiedliwienia. Problem polega raczej na tym, że Żydzi uznają za dzieci Boże wyłącznie tych, którzy spełniają uczynki zakonu, widząc w tym wypełnienie wszystkich jego wymogów. Charakterystyczna jest dla Żydów klasyfikacja ludu Bożego jedynie na podstawie czynników zewnętrznych, fizycznych, lub narodowych. W tym właśnie punkcie uchybiają wszystkiemu, co nakazuje zakon (Gal. 3:10), to znaczy zaniedbują życie według Ducha w wierze i miłości. Z tego powodu znaleźli się pod przekleństwem zakonu, skierowanego przeciwko tym, którzy poprzez usilne trzymanie się podziałów narodowych odmawiają poganom błogosławieństw przymierza.
Argumentacja ta doprowadza Dunna do zaskakujących, acz nieuchronnych wniosków. Paweł pisząc, że "Chrystus wykupił nas od przekleństwa zakonu, stawszy się za nas przekleństwem" (Gal. 3:13), mówi zatem, że Chrystus wykupił Żydów od przekleństwa, które spadło na nich z powodu ich wąskiego i niewłaściwego zrozumienia zakonu. Śmierć Chrystusa roztoczyła błogosławieństwa przymierza zarówno przed Żydami, jak i poganami, dla jednych stając się odkupieniem od przekleństwa, dla drugich zaś — od jego skutków. Błogosławieństwa dane Abrahamowi są teraz dostępne dla wszystkich.
Dunn w Liście do Rzymian odnajduję tę samą krytykę przestrzegania przez Żydów zakonu. W rozdziale drugim Paweł stopniowo zawęża zasięg swoich oskarżeń wobec żydowskich założeń, swój wywód wieńcząc omówieniem kwestii obrzezania. W wersetach 2:28-29 zarzuca religii żydowskiej powierzchowne zrozumienie zakonu, ukazane w przywiązywaniu wagi do zewnętrznych, fizycznych i widzialnych jego aspektów, w szczególności zaś obrzezania. Miara prawdziwego Żyda nie ma nic wspólnego z tym, co fizyczne i widzialne, ani z jakimikolwiek rytuałami, lecz opiera się na niewidzialnym działaniu Ducha w sercu człowieka, bez względu na cielesne różnice pomiędzy Żydami i poganami.
Kluczowe określenie do zrozumienia Pawłowej krytyki judaizmu — "uczynki zakonu" — pojawia się ponownie w trzecim rozdziale Listu do Rzymian (ww. 20, 28 i skrócona wersja — "uczynki" — w 3:27; 4:2, 6; 9:12, 32; 11:6). Podobnie jak w Liście do Galacjan, tak i tutaj jest to zwrot używany w polemice z założeniami pobożnych Żydów, wierzących, że ich przynależność do przymierza zachowa ich w dzień sądu.
Dunn utrzymywałby zapewne, że New International Version zbytnio uogólnia przesłanie Pawła i niedokładnie oddaje jego sens, tłumacząc Rz. 3:20: "Dlatego nikt nie zostanie przed nim usprawiedliwiony poprzez przestrzeganie zakonu." Sam tłumaczy ten werset następująco: "Dlatego z uczynków zakonu nie będzie usprawiedliwiony przed nim żaden człowiek." Paweł nie mówi tu ogólnie o ludziach religijnych, mniemających, że ich pobożność ma w oczach Bogą jakąś wartość. Nie tak Żydzi rozumieli zakon, polegali przecież na Bożej łasce, uznając konieczność pokuty i zadośuczynienia określonego przez zakon.
Czy jednak, w ogólnym ujęciu, Paweł przeciwstawiał się sprawiedliwości uczynków? Dunn prawdopodobnie odpowiedziałby twierdząco. Choć Paweł definiowałby łaskę w kategorii śmierci Chrystusa, nacisk kładziony przez niego na zbawienie z łaski, nie z uczynków, nie odróżniałby go wcale w znaczący sposób od teologów żydowskich. Paweł, jak twierdzi Dunn, utrzymywał ciągłość pomiędzy starym i nowym przymierzem. Jego krytyka wymierzona przeciw judaizmowi dotyczyła zawężenia przezeń zasięgu Bożego wyboru oraz przymierza.

:roll:

---
http://www.zbawienie.pl/content/view/148/84/

http://www.czasdecyzji.pl...=339&rowstart=0

Krystian · Wysłany: 2014-05-03, 09:52

zion599 · Wysłany: 2014-05-03, 12:30

Krystian · Wysłany: 2014-05-03, 12:53

oluss · Wysłany: 2014-05-03, 13:05

oluss · Wysłany: 2014-05-03, 13:11

zion599 · Wysłany: 2014-05-03, 14:02

olus tak ale wiekszość praw jest realizowana przez Chrystusa
Np system ofiarniczy , więc NT nie umniejszajmy tylko do roli samego komentarza czy tłumaczenia do ST co mylnie interpretują niektorzy, bo to jest jego WYPEŁNIENIE, chociaz oczywiscie tym tłumaczeniem jest również .
Wcześniejszy zakon był nie do zrealizowania, dzięki wypełnieniu Chrystusa już jest.

Tylko mamy robić to inaczej aniżeli Żydzi tamtejsi, tylko tak jak uczy Chrystus (oraz apostołowie)

Krystian · Wysłany: 2014-05-03, 14:17

oluss · Wysłany: 2014-05-03, 14:18

Zion
Tak ofiara została złożona...Jednak sam grzech pozostał.
Jednak czy to było Prawo :-D

? czy teraz jak nie przyjmiesz krwi Chrystusa to grzeszysz? Nie
Grzech jest wtedy kiedy łamiemy prawo(zakon).Prawo było nie do wypełnieniena bo żaden
człowiek nie był wstanie nawet raz w życiu niezgrzeszyć.Poza tym w czasach Jezusa faryzeuszy
wypaczyli mocno interpretacje Prawa co mocno prostował Jezusa.Prawa dalej nie możemy łamać
nikt nie wypełni dalej zakonu ale dzięki łasce nie zostanie potępiony..
No właśnie a Apostołowie uczyli wyłącznie na podstawie Tory..
Przecież oni poszli pierw do Żydów .Żaden Żyd nie przyjął by jakiegoś nowego Boga czy przykazania.
Chrystus jest dokonałym wzorem jak należy wypełniać prawo.