FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[Makarios]

Albatrosa nazwano „największą żywą maszyną latającą na Ziemi” — i nie bez powodu. Ten najokazalszy ze wszystkich ptaków morskich ma skrzydła o rozpiętości trzech metrów i osiąga prędkość przeszło 110 kilometrów na godzinę. Na lądzie może się wydawać niezgrabny, ale w powietrzu prezentuje się imponująco.

Z około 20 znanych gatunków albatrosów jakieś 15 można spotkać na wodach oceanu otaczających Nową Zelandię. Na przylądku Taiaroa, leżącym na nowozelandzkim półwyspie Otago, znajduje się jedyna na półkuli południowej niewyspiarska kolonia lęgowa tych ptaków.
Albatrosy ciemnoskrzydłe zaczynają tam gniazdować między szóstym a dziesiątym rokiem życia. Zdolność rozrodczą zachowują aż do śmierci, a więc naprawdę długo. Zaobserwowano, że niektóre z nich żyją ponad pół wieku! Co dwa lata składają jedno jajo, a czas między lęgami spędzają na morzu. Zazwyczaj ptaki te łączą się w pary na stałe.

We wrześniu para zaczyna wspólnie budować gniazdo. W listopadzie samica znosi jajo, które może ważyć nawet pół kilograma. Rodzice wysiadują je na zmianę przez jakieś 80 dni, dopóki na początku lutego nie wykluje się pisklę. Potem pilnują go i karmią zwracaną przez siebie papką z ryb i kałamarnic. Sześciomiesięczne młode może ważyć 12 kilogramów — znacznie więcej niż dorosły osobnik!

Po niecałym roku samiec i samica opuszczają przylądek Taiaroa, by kolejny rok spędzić na morzu, a później znów powrócić na lęg. W międzyczasie ich już w pełni upierzony i wyraźnie lżejszy potomek nauczył się — metodą prób i błędów — rozpościerać skrzydła i unosić na wietrze. Dokąd poleci? Skieruje się na otwarty ocean. Spędzi tam kilka następnych lat, po czym wróci na przylądek Taiaroa. W czasie gdy dorosłe ptaki będą zajęte gniazdowaniem, młody albatros będzie się oddawał pielęgnowaniu piór, baraszkowaniu i podniebnym popisom.

Albatrosa nazwano „największą żywą maszyną latającą na Ziemi” — i nie bez powodu. Ten najokazalszy ze wszystkich ptaków morskich ma skrzydła o rozpiętości trzech metrów i osiąga prędkość przeszło 110 kilometrów na godzinę. Na lądzie może się wydawać niezgrabny, ale w powietrzu prezentuje się imponująco.

Z około 20 znanych gatunków albatrosów jakieś 15 można spotkać na wodach oceanu otaczających Nową Zelandię. Na przylądku Taiaroa, leżącym na nowozelandzkim półwyspie Otago, znajduje się jedyna na półkuli południowej niewyspiarska kolonia lęgowa tych ptaków.
Albatrosy ciemnoskrzydłe zaczynają tam gniazdować między szóstym a dziesiątym rokiem życia. Zdolność rozrodczą zachowują aż do śmierci, a więc naprawdę długo. Zaobserwowano, że niektóre z nich żyją ponad pół wieku! Co dwa lata składają jedno jajo, a czas między lęgami spędzają na morzu. Zazwyczaj ptaki te łączą się w pary na stałe.

We wrześniu para zaczyna wspólnie budować gniazdo. W listopadzie samica znosi jajo, które może ważyć nawet pół kilograma. Rodzice wysiadują je na zmianę przez jakieś 80 dni, dopóki na początku lutego nie wykluje się pisklę. Potem pilnują go i karmią zwracaną przez siebie papką z ryb i kałamarnic. Sześciomiesięczne młode może ważyć 12 kilogramów — znacznie więcej niż dorosły osobnik!

Po niecałym roku samiec i samica opuszczają przylądek Taiaroa, by kolejny rok spędzić na morzu, a później znów powrócić na lęg. W międzyczasie ich już w pełni upierzony i wyraźnie lżejszy potomek nauczył się — metodą prób i błędów — rozpościerać skrzydła i unosić na wietrze. Dokąd poleci? Skieruje się na otwarty ocean. Spędzi tam kilka następnych lat, po czym wróci na przylądek Taiaroa. W czasie gdy dorosłe ptaki będą zajęte gniazdowaniem, młody albatros będzie się oddawał pielęgnowaniu piór, baraszkowaniu i podniebnym popisom.