FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[nike]

Ja nie wierzę w Kanon zatwierdzony w IV wieku, bo niby z jakiej racji dopiero w IV wieku?
kanon Starego testamentu
księgi, które kościół żydowski przyjmował jako pochodzące od Boga i natchnione
objawienie dla kościoła żydowskiego, za pośrednictwem Jego specjalnych, natchnionych narzędzi.
Według tego źródła Biblia Żydów miała swój początek za dni Mojżesza, a koniec za dni Artakserksesa
I, króla Persji, który panował od 474 do 425 r. p.n.e. i był mężem Estery (Est. 2:16,17). W siódmym
roku swego panowania posłał on Ezdrasza do Jeruzalem, by szerzył tam kult Jehowy (Ezdr. 7:7,11-28), w
dwudziestym roku swego panowania posłał tam Nehemiasza, by odbudował mury miasta Jeruzalem i samo
miasto (Neh. 2:1-8), zaś w trzydziestym drugim roku panowania posłał go tam ponownie w celu
kontynuowania jego pracy pomagania Żydom w Jeruzalem i Judei (Neh. 13:6,7). Józef Flawiusz był bardzo
wykształconym Żydem kapłańskiego pochodzenia i historykiem swego narodu, który miał zatem odpowiednie
kwalifikacje, by zgodnie z prawdą stwierdzić, jakie księgi Żydzi uważali za kanoniczne. Pisał
te słowa, prowadząc spór z uczonym wrogiem Żydów i ich Biblii. Z tego powodu szczególnie dbał o to,
by zachować dokładność. Zgodnie ze świadectwem innych żydowskich autorytetów żyjących przed nim i
po nim, stwierdził on, że duch proroctwa – natchnienia – ustał wraz z Malachiaszem, którego księga została
napisana między 443 a 425 r. p.n.e., tj. pod koniec panowania Artakserksesa i po drugiej podróży
Nehemiasza z Persji do Jeruzalem.



Jest jeszcze trzecie żydowskie źródło, z którego możemy przekonać się, jaka była żydowska Biblia w
czasach Jezusa i Apostołów. Filon, wykształcony uczony żydowski z Aleksandrii, pochodzenia kapłańskiego,
urodzony około 20 r. p.n.e., a zmarły około 42 r. n.e., napisał komentarz do Pięcioksięgu. Mówi o
nim: „Po upływie ponad 2000 lat [Żydzi] nie zmienili ani jednego słowa z tego, co zostało napisane
[przez Mojżesza], lecz woleliby raczej umrzeć tysiąc razy, niż zgodzić się na pogwałcenie jego praw i
zwyczajów”. Chociaż bardziej uznaje Pięcioksiąg niż pozostałe księgi Starego Testamentu, cytuje z jego
pozostałych dwóch części jako posiadających Boskie pochodzenie. I tak, z wcześniejszych proroków cytuje
z Jozuego, Sędziów, Samuela i ksiąg Królewskich jako będących „świętym słowem”, „wyrocznią
Boga”. Z późniejszych proroków cytuje z Izajasza i Jeremiasza jako „większych proroków”, a z Ozeasza i
Zachariasza jako „mniejszych proroków”, wszystkim im przypisując Boskie natchnienie. Jeśli chodzi o
trzecią część hebrajskiej Biblii, cytuje on z jej ksiąg historycznych: Kronik i Ezdrasza oraz jej ksiąg poetyckich:
Psalmów, Przypowieści i Ijoba. Nigdy nie cytuje z ksiąg apokryficznych, chociaż z pewnością
je znał. Mówiąc o terapeutach, zakonie żydowskich ascetów, Filon czyni aluzję do trzech części hebrajskiej
Biblii: „W każdym domu tych ascetów znajduje się świątynia (...), w której odprawiają oni rytuały

Kanon Nowego Testamentu powstał w podobny sposób. Apostoł Jan zakończył pisanie Apokalipsy około 100 roku i w ten sposób cała Biblia jako Księga natchniona została skompletowana.

[Iwona]

[nike]

Czy Kaplani KrK byli natchnieni,żeby decydować o księgach natchnionych?

[epegeiro]

Ktoś jednak w IV wieku (397 roku n.e. synod kartagiński) ostatecznie zadecydował które księgi ostatecznie dostąpią miano kanonicznych (natchnionych). Co do kanonu ST czasami o tym które księgi należy przyjąć a które odrzucić decydowała polityka...
Niedawno zakończona wojna z Rzymem, gdzie doszło do zburzenia Jerozolimy – z tego powodu odrzucono Księgi Machabejskie, gdyż Machabeusze zawarli sojusz z Rzymem;
Rosnący wpływ chrześcijaństwa – chrześcijaństwo używało kanonu aleksandryjskiego, dlatego zwrócono się w stronę kanonu palestyńskiego, aby odróżnić się od chrześcijan;
Kwestie doktrynalne – różne czynniki zadecydowały, że do kanonu włączono Mądrość Syracha a odrzucono Pieśń nad Pieśniami. cytat z Wikipedii (http://pl.wikipedia.org/wiki/Kanon_Biblii). Ciekawa jest też wzmianka,że chrześcijanie korzystali z kanonu Aleksandryjskiego.

[Iwona]

[Iwona]

[Makarios]

Temat dotyczy ewangelii apokryficznych, więc tę sprawę tu opiszę

W latach 41-98 n.e. Mateusz, Marek, Łukasz i Jan spisali dzieje Jezusa Chrystusa. Sprawozdania te nazwano Ewangeliami, czyli „dobrą nowiną” o Synu Bożym. Chociaż istniały inne pisemne relacje o Jezusie, to tylko te cztery Ewangelie zostały uznane za natchnione przez Boga i weszły do kanonu biblijnego. Pozwalają one uzyskać całkowitą pewność co do nauk i ziemskiego życia Jezusa. Występują we wszystkich starożytnych katalogach Chrześcijańskich Pism Greckich. Nie ma żadnych podstaw, by kwestionować ich kanoniczność. Jednakże z czasem pojawiły się inne teksty, które również przedstawiano jako ewangelie. Nazwano je ewangeliami apokryficznymi.

Pod koniec II stulecia apologeta Ireneusz z Lyonu napisał, że heretycy wprowadzili „niezliczoną liczbę apokryfów i pism przewrotnych [między innymi ewangelii], które sami sporządzili, ażeby zadziwić ludzi nierozumnych” (Adversus haereses, I, 20). Ostatecznie ewangelie apokryficzne uznano za zbyt groźne, by je czytać lub choćby posiadać.

Księgi te jednak przetrwały za sprawą średniowiecznych mnichów i kopistów. Zainteresowanie tymi pismami wyraźnie wzrosło w XIX wieku. Światło dzienne ujrzały wtedy liczne zbiory rzekomych ewangelii i innych apokryfów oraz ich wydań krytycznych. Są one dostępne w wielu dzisiejszych językach.

Ewangelie apokryficzne często skupiają się na ludziach, o których Ewangelie kanoniczne w ogóle nie wspominają lub mówią niewiele. Apokryfy opowiadają też o zdarzeniach, które jakoby miały miejsce w dzieciństwie Jezusa. Oto kilka przykładów:

▪ Protoewangelia Jakuba, znana także pod nazwą Narodziny Maryi, opisuje przyjście na świat matki Jezusa, jej dzieciństwo oraz małżeństwo z Józefem. Tekst ten bywa określany jako fikcja religijna bądź legenda. Popiera on pogląd o wiecznym dziewictwie Marii i niewątpliwie został napisany po to, by wynieść ją na piedestał.

▪ Ewangelia dzieciństwa Pseudo-Tomasza relacjonuje rzekome dzieje Jezusa między 5 a 12 rokiem jego życia i opowiada o jego domniemanych cudach. Przedstawia go jako złośliwego, porywczego i mściwego chłopca, który używa swej nadprzyrodzonej mocy, by brać odwet na innych dzieciach, nauczycielach i sąsiadach — okalecza ich, oślepia, a nawet zabija.

▪ Niektóre ewangelie apokryficzne, takie jak Ewangelia Piotra, koncentrują się na wydarzeniach związanych z procesem, śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa. Inne — na przykład Akta Piłata (Ewangelia Nikodema) — poświęcone są ludziom kojarzonym z tymi wydarzeniami. Ponieważ teksty te zawierają opisy fikcyjnych postaci i sytuacji, całkowicie przekreśla to ich wiarygodność. Ewangelia Piotra sugeruje niewinność Poncjusza Piłata, a zmartwychwstanie Jezusa ukazuje w bardzo osobliwy sposób.

W grudniu 1945 roku niedaleko Nadż Hammadi w Górnym Egipcie odkryto 13 papirusowych kodeksów, zawierających 52 teksty. Dokumenty te, datowane na IV wiek n.e., uważa się za pisma zwolenników gnostycyzmu. Ten kierunek filozoficzny i religijny — łączący w sobie elementy mistycyzmu, filozofii hellenistycznej, pogaństwa, judaizmu i chrześcijaństwa — wypaczył poglądy niektórych osób podających się za chrześcijan.

W Nadż Hammadi znaleziono między innymi Ewangelię Tomasza, Ewangelię Filipa i Ewangelię prawdy, które przedstawiają mistyczne koncepcje gnostyków tak, jakby były naukami Jezusa. Do ewangelii gnostyckich zaliczana jest też niedawno opublikowana Ewangelia Judasza. Ukazuje ona Judasza w pozytywnym świetle — mówi, że był jedynym apostołem, który naprawdę rozumiał, kim jest Jezus. Samego Jezusa opisuje jako nauczyciela oraz źródło mądrości i wiedzy, nie zaś jako Wybawcę, który umiera za grzechy świata. A przecież natchnione Ewangelie uczą, że złożył on swoje życie w ofierze, by odkupić ludzkość. Nie ulega wątpliwości, że ewangelie gnostyckie miały osłabiać, a nie wzmacniać zaufanie do Biblii.

Co ujawnia bliższa analiza ewangelii apokryficznych? Gdy się je porówna z Ewangeliami kanonicznymi, wyraźnie widać, że nie powstały pod natchnieniem Bożym. Napisane przez ludzi, którzy nie znali Jezusa ani apostołów, nie wyjawiają żadnej skrywanej dotąd prawdy o Chrystusie i chrystianizmie. Wręcz przeciwnie, są pełne nieścisłych, zmyślonych informacji, które wcale nie pomagają lepiej poznać Jezusa ani jego nauk. Tymczasem Mateusz i Jan należeli do grona 12 apostołów, Marek był bliskim współpracownikiem apostoła Piotra, a Łukasz — apostoła Pawła. Swoje sprawozdania spisali pod kierownictwem świętego ducha Bożego. A zatem cztery biblijne Ewangelie zawierają wszystko, czego potrzebujemy, by uwierzyć, że Jezus jest Chrystusem, Synem Bożym i poznać jego życie.

Temat dotyczy ewangelii apokryficznych, więc tę sprawę tu opiszę

W latach 41-98 n.e. Mateusz, Marek, Łukasz i Jan spisali dzieje Jezusa Chrystusa. Sprawozdania te nazwano Ewangeliami, czyli „dobrą nowiną” o Synu Bożym. Chociaż istniały inne pisemne relacje o Jezusie, to tylko te cztery Ewangelie zostały uznane za natchnione przez Boga i weszły do kanonu biblijnego. Pozwalają one uzyskać całkowitą pewność co do nauk i ziemskiego życia Jezusa. Występują we wszystkich starożytnych katalogach Chrześcijańskich Pism Greckich. Nie ma żadnych podstaw, by kwestionować ich kanoniczność. Jednakże z czasem pojawiły się inne teksty, które również przedstawiano jako ewangelie. Nazwano je ewangeliami apokryficznymi.

Pod koniec II stulecia apologeta Ireneusz z Lyonu napisał, że heretycy wprowadzili „niezliczoną liczbę apokryfów i pism przewrotnych [między innymi ewangelii], które sami sporządzili, ażeby zadziwić ludzi nierozumnych” (Adversus haereses, I, 20). Ostatecznie ewangelie apokryficzne uznano za zbyt groźne, by je czytać lub choćby posiadać.

Księgi te jednak przetrwały za sprawą średniowiecznych mnichów i kopistów. Zainteresowanie tymi pismami wyraźnie wzrosło w XIX wieku. Światło dzienne ujrzały wtedy liczne zbiory rzekomych ewangelii i innych apokryfów oraz ich wydań krytycznych. Są one dostępne w wielu dzisiejszych językach.

Ewangelie apokryficzne często skupiają się na ludziach, o których Ewangelie kanoniczne w ogóle nie wspominają lub mówią niewiele. Apokryfy opowiadają też o zdarzeniach, które jakoby miały miejsce w dzieciństwie Jezusa. Oto kilka przykładów:

▪ Protoewangelia Jakuba, znana także pod nazwą Narodziny Maryi, opisuje przyjście na świat matki Jezusa, jej dzieciństwo oraz małżeństwo z Józefem. Tekst ten bywa określany jako fikcja religijna bądź legenda. Popiera on pogląd o wiecznym dziewictwie Marii i niewątpliwie został napisany po to, by wynieść ją na piedestał.

▪ Ewangelia dzieciństwa Pseudo-Tomasza relacjonuje rzekome dzieje Jezusa między 5 a 12 rokiem jego życia i opowiada o jego domniemanych cudach. Przedstawia go jako złośliwego, porywczego i mściwego chłopca, który używa swej nadprzyrodzonej mocy, by brać odwet na innych dzieciach, nauczycielach i sąsiadach — okalecza ich, oślepia, a nawet zabija.

▪ Niektóre ewangelie apokryficzne, takie jak Ewangelia Piotra, koncentrują się na wydarzeniach związanych z procesem, śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa. Inne — na przykład Akta Piłata (Ewangelia Nikodema) — poświęcone są ludziom kojarzonym z tymi wydarzeniami. Ponieważ teksty te zawierają opisy fikcyjnych postaci i sytuacji, całkowicie przekreśla to ich wiarygodność. Ewangelia Piotra sugeruje niewinność Poncjusza Piłata, a zmartwychwstanie Jezusa ukazuje w bardzo osobliwy sposób.

W grudniu 1945 roku niedaleko Nadż Hammadi w Górnym Egipcie odkryto 13 papirusowych kodeksów, zawierających 52 teksty. Dokumenty te, datowane na IV wiek n.e., uważa się za pisma zwolenników gnostycyzmu. Ten kierunek filozoficzny i religijny — łączący w sobie elementy mistycyzmu, filozofii hellenistycznej, pogaństwa, judaizmu i chrześcijaństwa — wypaczył poglądy niektórych osób podających się za chrześcijan.

W Nadż Hammadi znaleziono między innymi Ewangelię Tomasza, Ewangelię Filipa i Ewangelię prawdy, które przedstawiają mistyczne koncepcje gnostyków tak, jakby były naukami Jezusa. Do ewangelii gnostyckich zaliczana jest też niedawno opublikowana Ewangelia Judasza. Ukazuje ona Judasza w pozytywnym świetle — mówi, że był jedynym apostołem, który naprawdę rozumiał, kim jest Jezus. Samego Jezusa opisuje jako nauczyciela oraz źródło mądrości i wiedzy, nie zaś jako Wybawcę, który umiera za grzechy świata. A przecież natchnione Ewangelie uczą, że złożył on swoje życie w ofierze, by odkupić ludzkość. Nie ulega wątpliwości, że ewangelie gnostyckie miały osłabiać, a nie wzmacniać zaufanie do Biblii.

Co ujawnia bliższa analiza ewangelii apokryficznych? Gdy się je porówna z Ewangeliami kanonicznymi, wyraźnie widać, że nie powstały pod natchnieniem Bożym. Napisane przez ludzi, którzy nie znali Jezusa ani apostołów, nie wyjawiają żadnej skrywanej dotąd prawdy o Chrystusie i chrystianizmie. Wręcz przeciwnie, są pełne nieścisłych, zmyślonych informacji, które wcale nie pomagają lepiej poznać Jezusa ani jego nauk. Tymczasem Mateusz i Jan należeli do grona 12 apostołów, Marek był bliskim współpracownikiem apostoła Piotra, a Łukasz — apostoła Pawła. Swoje sprawozdania spisali pod kierownictwem świętego ducha Bożego. A zatem cztery biblijne Ewangelie zawierają wszystko, czego potrzebujemy, by uwierzyć, że Jezus jest Chrystusem, Synem Bożym i poznać jego życie.

[epegeiro]

Niewiele apokryficznych Ewangelii ocalało z wiadomych powodów.Z tych co ocalały nie zawsze są wysokich lotów np. "Ewangelia dzieciństwa Jezusa" z posmakiem folklorystycznym. Jest też ciekawa Ewangelia Tomasza spisana głównie w formie logiów.Co zawierały te Ewangelie które przepadły na skutek fanatyzmu może się już nie dowiemy. Jeśli chodzi o tzw kanoniczne Ewangelie to niewiele mają wspólnego z naocznymi świadkami.Nazwy nadano Ewangeliom aby nie pozostały bezimienne. Wystarczy porównać tzw. synoptyczne ewangelie by zobaczyć,że ci 3 autorzy korzystali z innego starszego źródła.

[nike]

[nike]

[epegeiro]

Natchnął albo nie natchnął! Wszystko zależy od tego co uważasz za takowe.

[nike]

Ja wierzę,że Biblia to natchniona księga jest, więc ci co pisali musieli być pod natchnieniem.Boga JHWH

[Iwona]

[nike]

Iwona, Jak ty mi wytłumaczyłaś Przepisałaś to co napisałaś wyżej.

[Iwona]