FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[Tomasz G]

Jak zwykle czytasz bez zrozumienia o co mi chodzi a potem pisze od sasa do lasa ....

[nike]

W Egipcie Żydzi jedli baranka gorzkie zioła i przaśny chleb w tę jedną i ostatnią noc w Egipcie, była to WIELKA NOC
Wielka, bo ginęli w nią pierworodni Egiptu, i gdyby Izraelici nie pokropili swoich podwoi drzwi, tez ich pierworodni by wyginęli .
Czy chrześcijanie zapoznali się z tym wielkim wydarzeniem przed Izraelitami?
Więc ta Wielka-Noc nie jest świętem pogańskim, chociaż poganom tak się spodobała,ze ją przejęli.
Owszem przez niewiedzę święto to zaczęło być nazywane Wielkanocą, bez postawienia nacisku na wielką i noc
Dlaczego ja mam tego święta nie obchodzić w sensie biblijnym, przecież było to ogromne wydarzenie w Izraelu, nigdy taka rzecz nie miała miejsca.
Dlatego więc my właśnie staramy się w tę wielką-noc obchodzić pamiątkę, a przy tym rozmyślać nad śmiercią naszego Pana.
I dlatego opisałam pokrótce moje doświadczenie na spotkaniu z braćmi w Pastorówce w moim pokoju, tylko jakoś nikt chyba nie czytał, a szkoda.

[Tomasz G]

Moje materialy maja przewaznie charakter informacyjno misyjny i taki maja tez jezyk
W K ADS WP jest przeważnie 4 razy w roku czyli raz na kwartał wiec czasem bywa też w okresie Pascha Wielkiejnocy ale to nie jest zasada

[Benjamin.Szot]

nike

Cytat:

Więc ta Wielka-Noc nie jest świętem pogańskim, chociaż poganom tak się spodobała,ze ją przejęli. Owszem przez niewiedzę święto to zaczęło być nazywane Wielkanocą, bez postawienia nacisku na wielką i noc

Pascha (aram. Pascha, hebr. פסח – Pesach, dosł.- "przejście", – święto Hebrajczyków obchodzone na pamiątkę wyzwolenia Izraelitów z niewoli egipskiej. W Izraelu trwa 7 dni, a w diasporze – 8 dni, poczynając od 15 dnia miesiąca Nisan.Pierwszy wieczór Paschy, zwany wieczorem sederowym, był najbardziej uroczystym momentem, w trakcie którego spożywano posiłek paschalny i rozważano wyjście z Egiptu. Pierwszą Paschę obchodzono 14 dnia miesiąca Nisan wieczorem, po zachodzie słońca, w dniu wyjścia Izraelitów z niewoli egipskiej ( Księga Wyjścia 12: 6-11, 17, 27, 51).

Wielkanoc została wprowadzona przez odstępczych biskupów działających zgodnie z sugestią pogańskiego cezara Konstantyna w 325 r. na soborze nicejskim, aby odróżnić święto kościoła od Paschy - święta żydowskiego. Przy ustalaniu daty Wielkanocy oficjalnie stwierdzono, że dokonuje się nowego ustalenia : „zdecydowaliśmy co następuje” : „słuszne jest zatem, abyśmy odrzucili praktyki tego narodu [ tzn. żydowskiego] i kontynuowali przez wszystkie następne pokolenia obchody według innego rytu, w bardziej odpowiednim porządku/…/ nie miejmy zatem nic wspólnego z wrażym motłochem żydowskim /…/ przed naszą najświętszą religią otwiera się bardziej prawowierny i odpowiedni kierunek. Obierając go w pełnej jedności, wyjdźmy szanowni bracia, spomiędzy tego najohydniejszego ze wszystkich zgromadzeń [ t.zn. żydowskiego] ”.

Inna znana nazwa Wielkanocy to Easter lub Ostern. Nazwa ta używana jest wyłącznie w krajach angielsko- i niemieckojęzycznych, a wywodzi się prawdopodobnie od imienia pogańskiej bogini saksońskiej Ostary, Osterr lub Eastre która była uosobieniem wschodu, poranka i wiosny lub od skandynawskiego słowa Eostur – wiosna. Dawny historyk angielski i mnich katolicki z VII w. - Beda ( zwany Venarbilisem ), uznany przez kościoły katolicki, prawosławny i anglikański za świętego, dowodził iż słowo „Easter” było pierwotnie imieniem anglosaskiej bogini jutrzenki, znanej jako Eostre lub Ostara. Najważniejsze święto ku jej czci obchodzono w czasie wiosennego zrównania dnia z nocą. Inne źródła nie wspominają o istnieniu takiej bogini, jednak trudno sobie wyobrazić, że tak gorliwy katolik, jak Beda, zadał sobie tyle trudu, by wymyślić pogańskie pochodzenie nazwy Wielkanocy.

W II wieku zbory zachodnie - głównie Rzym i podlegające mu parafie złożone z chrześcijan pochodzenia pogańskiego zaczęły obchodzić Paschę tak, aby dzień upamiętniający zmartwychwstanie zawsze wypadał w niedzielę po pierwszej pełni, według wyliczeń dokonywanych w Aleksandrii. Z Aleksandrią bowiem Rzym najbardziej się liczył, gdyż tam była słynna Biblioteka i tam ogniskowało się życie intelektualne związane z istniejącymi tam ośrodkami nauki, którym był Muzejon, a później Serapeum.

Natomiast zbory azjatyckie trwały przy ustanowieniu biblijnym (14 Nisan). Na początku zbory obchodziły Paschę tylko jeden dzień, ale później niektóre kościoły zachodnie zaczęły obchodzić ją przez kilka dni lub tydzień, w wyniku czego zaczęto nazywać ten tydzień Wielkim Tygodniem. Z biegiem czasu stawał się to coraz bardziej popularny zwyczaj. Charakter tego święta ulegał więc zmianie i główne święto przeniesiono z dnia 14 Nisan (dzień śmierci Jezusa) na pierwszą niedzielę po tej dacie. W centrum nie była już więc pamiątka śmierci Jezusa (Pascha), ale zmartwychwstanie Jezusa (I niedziela licząc od Paschy) kojarzone ze zwycięstwem nad Żydami. Zaczęto też nadawać nowe znaczenie temu świętu – zmienił się cel i przesłanie.

http://the614thcs.com/26.251.0.0.1.0.phtml
___________________________________________________

http://biblia-odchwaszczona.webnode.com

nike

Cytat:

Więc ta Wielka-Noc nie jest świętem pogańskim, chociaż poganom tak się spodobała,ze ją przejęli. Owszem przez niewiedzę święto to zaczęło być nazywane Wielkanocą, bez postawienia nacisku na wielką i noc

Pascha (aram. Pascha, hebr. פסח – Pesach, dosł.- "przejście", – święto Hebrajczyków obchodzone na pamiątkę wyzwolenia Izraelitów z niewoli egipskiej. W Izraelu trwa 7 dni, a w diasporze – 8 dni, poczynając od 15 dnia miesiąca Nisan.Pierwszy wieczór Paschy, zwany wieczorem sederowym, był najbardziej uroczystym momentem, w trakcie którego spożywano posiłek paschalny i rozważano wyjście z Egiptu. Pierwszą Paschę obchodzono 14 dnia miesiąca Nisan wieczorem, po zachodzie słońca, w dniu wyjścia Izraelitów z niewoli egipskiej ( Księga Wyjścia 12: 6-11, 17, 27, 51).

Wielkanoc została wprowadzona przez odstępczych biskupów działających zgodnie z sugestią pogańskiego cezara Konstantyna w 325 r. na soborze nicejskim, aby odróżnić święto kościoła od Paschy - święta żydowskiego. Przy ustalaniu daty Wielkanocy oficjalnie stwierdzono, że dokonuje się nowego ustalenia : „zdecydowaliśmy co następuje” : „słuszne jest zatem, abyśmy odrzucili praktyki tego narodu [ tzn. żydowskiego] i kontynuowali przez wszystkie następne pokolenia obchody według innego rytu, w bardziej odpowiednim porządku/…/ nie miejmy zatem nic wspólnego z wrażym motłochem żydowskim /…/ przed naszą najświętszą religią otwiera się bardziej prawowierny i odpowiedni kierunek. Obierając go w pełnej jedności, wyjdźmy szanowni bracia, spomiędzy tego najohydniejszego ze wszystkich zgromadzeń [ t.zn. żydowskiego] ”.

Inna znana nazwa Wielkanocy to Easter lub Ostern. Nazwa ta używana jest wyłącznie w krajach angielsko- i niemieckojęzycznych, a wywodzi się prawdopodobnie od imienia pogańskiej bogini saksońskiej Ostary, Osterr lub Eastre która była uosobieniem wschodu, poranka i wiosny lub od skandynawskiego słowa Eostur – wiosna. Dawny historyk angielski i mnich katolicki z VII w. - Beda ( zwany Venarbilisem ), uznany przez kościoły katolicki, prawosławny i anglikański za świętego, dowodził iż słowo „Easter” było pierwotnie imieniem anglosaskiej bogini jutrzenki, znanej jako Eostre lub Ostara. Najważniejsze święto ku jej czci obchodzono w czasie wiosennego zrównania dnia z nocą. Inne źródła nie wspominają o istnieniu takiej bogini, jednak trudno sobie wyobrazić, że tak gorliwy katolik, jak Beda, zadał sobie tyle trudu, by wymyślić pogańskie pochodzenie nazwy Wielkanocy.

W II wieku zbory zachodnie - głównie Rzym i podlegające mu parafie złożone z chrześcijan pochodzenia pogańskiego zaczęły obchodzić Paschę tak, aby dzień upamiętniający zmartwychwstanie zawsze wypadał w niedzielę po pierwszej pełni, według wyliczeń dokonywanych w Aleksandrii. Z Aleksandrią bowiem Rzym najbardziej się liczył, gdyż tam była słynna Biblioteka i tam ogniskowało się życie intelektualne związane z istniejącymi tam ośrodkami nauki, którym był Muzejon, a później Serapeum.

Natomiast zbory azjatyckie trwały przy ustanowieniu biblijnym (14 Nisan). Na początku zbory obchodziły Paschę tylko jeden dzień, ale później niektóre kościoły zachodnie zaczęły obchodzić ją przez kilka dni lub tydzień, w wyniku czego zaczęto nazywać ten tydzień Wielkim Tygodniem. Z biegiem czasu stawał się to coraz bardziej popularny zwyczaj. Charakter tego święta ulegał więc zmianie i główne święto przeniesiono z dnia 14 Nisan (dzień śmierci Jezusa) na pierwszą niedzielę po tej dacie. W centrum nie była już więc pamiątka śmierci Jezusa (Pascha), ale zmartwychwstanie Jezusa (I niedziela licząc od Paschy) kojarzone ze zwycięstwem nad Żydami. Zaczęto też nadawać nowe znaczenie temu świętu – zmienił się cel i przesłanie.

http://the614thcs.com/26.251.0.0.1.0.phtml
___________________________________________________

http://biblia-odchwaszczona.webnode.com

[nike]

Więc, kto pierwszy miał do czynienia z tym świętem Poganie czy Izraelici?
W tej twojej wklejce nie widzę odpowiedzi na moje pytanie.

[Tomasz G]

A w Qumran Pascha była zawsze w środę ...

[nike]

[Benjamin.Szot]

nike

Cytat:

Więc, kto pierwszy miał do czynienia z tym świętem Poganie czy Izraelici? W tej twojej wklejce nie widzę odpowiedzi na moje pytanie.

Pesach obchodzili Izraelici, a tzw. Wielkanoc - poganie !

Aleksander Hislop w książce pt. Dwa Babilony w sekcji II poświęconej Wielkanocy pisze na str. 129 - 130 :

" Spójrzmy teraz na Wielkanoc ( Easter - ang. ) Co oznacza termin Easter ( Wielkanoc ) ? Na pewno nie jest to chrześcijański termin. Na czole widać mu chaldejskie pochodzenie. Easter ( Wielkanoc ) to nic innego jak Astarte, jeden z tytułów Beltis, królowej nieba, której imię wymawiane było przez ludzi z Niniwy w identyczny sposób, jak obecnie wymawia się w języku angielskim Easter. Imię, które odnalazł Layard na asyryjskich pomnikach, to Isztar ( Ishtar ). Razem z Druidami, " kapłanami gajów " , kult Bela i Astarte został bardzo wcześnie sprowadzony do Brytanii. Niektórzy myślą, że kult druidów zapoczątkowali Fenicjanie, którzy na stulecia przed erą Chrześcijańską prowadzili handel z kopalniami cyny w Kornwalii. Jednak pewne, jednoznaczne ślady tego kultu odnajdywane są w takich regionach Wysp Brytyjskich, do których Fenicjanie nigdy nie dotarli. Pozostawiły tam trwałe piętno ich wpływu, które zapewne miało wpływ na umysły ówczesnych Brytyjczyków. "

" Jeśli zatem Baal czczony był w Brytanii, to nie będzie trudno uwierzyć w to, że jego małżonka Isztar także była czczona przez naszych przodków. Ani w to, że to od Astarte, której imieniem w Niniwie było Isztar, pochodzą obchodzone kwietniowe uroczystości religijne znane jako Easter ( wielkanoc ). Miesiąc ten przez naszych Pogańskich przodków zwany był miesiącem Isztar ( Easter-monath ). święto, pod nazwą Easter ( Wielkanoc ), o którym czytamy w historii Kościoła, w trzecim czy czwartym stuleciu było zupełnie innym świętem, niż to które obchodzone jest obecnie w rzymskim Kościele i na dodatek w tamtych czasach nie nazywało się ono wcale Easter ( Wielkanoc ). "

__________________________________________

http://biblia-odchwaszczona.webnode.com

nike

Cytat:

Więc, kto pierwszy miał do czynienia z tym świętem Poganie czy Izraelici? W tej twojej wklejce nie widzę odpowiedzi na moje pytanie.

Pesach obchodzili Izraelici, a tzw. Wielkanoc - poganie !

Aleksander Hislop w książce pt. Dwa Babilony w sekcji II poświęconej Wielkanocy pisze na str. 129 - 130 :

" Spójrzmy teraz na Wielkanoc ( Easter - ang. ) Co oznacza termin Easter ( Wielkanoc ) ? Na pewno nie jest to chrześcijański termin. Na czole widać mu chaldejskie pochodzenie. Easter ( Wielkanoc ) to nic innego jak Astarte, jeden z tytułów Beltis, królowej nieba, której imię wymawiane było przez ludzi z Niniwy w identyczny sposób, jak obecnie wymawia się w języku angielskim Easter. Imię, które odnalazł Layard na asyryjskich pomnikach, to Isztar ( Ishtar ). Razem z Druidami, " kapłanami gajów " , kult Bela i Astarte został bardzo wcześnie sprowadzony do Brytanii. Niektórzy myślą, że kult druidów zapoczątkowali Fenicjanie, którzy na stulecia przed erą Chrześcijańską prowadzili handel z kopalniami cyny w Kornwalii. Jednak pewne, jednoznaczne ślady tego kultu odnajdywane są w takich regionach Wysp Brytyjskich, do których Fenicjanie nigdy nie dotarli. Pozostawiły tam trwałe piętno ich wpływu, które zapewne miało wpływ na umysły ówczesnych Brytyjczyków. "

" Jeśli zatem Baal czczony był w Brytanii, to nie będzie trudno uwierzyć w to, że jego małżonka Isztar także była czczona przez naszych przodków. Ani w to, że to od Astarte, której imieniem w Niniwie było Isztar, pochodzą obchodzone kwietniowe uroczystości religijne znane jako Easter ( wielkanoc ). Miesiąc ten przez naszych Pogańskich przodków zwany był miesiącem Isztar ( Easter-monath ). święto, pod nazwą Easter ( Wielkanoc ), o którym czytamy w historii Kościoła, w trzecim czy czwartym stuleciu było zupełnie innym świętem, niż to które obchodzone jest obecnie w rzymskim Kościele i na dodatek w tamtych czasach nie nazywało się ono wcale Easter ( Wielkanoc ). "

__________________________________________

http://biblia-odchwaszczona.webnode.com

[Tomasz G]

Ponieważ adwentyści uważają że świątynia i jej święta ( poza sabatem z dekalogu ) wskazywały na życie i misje Jezusa oraz że wypełniły się w Jego życiu to nie ma większego znaczenia kiedy i ile razy mamy w roku WP.... Choć ja uważam że dodatkowa WP powinna być w okresie Paschy i Wielkiejnocy i często też tak bywa w naszych zborach ....

Kalendarz esseńczyków

Od kiedy odkryto w Qumran (1947r.) starożytną osadę esseńczyków wiedza na ich temat staje się coraz bardziej dogłębna. O ile wspólnota z Qumran nie musiała być tożsama z eseńczykami – dyskusje na ten temat trwają – to raczej jest ona z nimi utożsamiana. Rękopis 4Q321, znaleziony w grocie 4 w Qumran, należący do zwojów znad Morza Martwego, zawiera fragment kalendarza, którym posługiwała się społeczność Qumran. „Jaskrawym dowodem zerwania qumrańczyków ze świątynią jerozolimską jest odrębny kalendarz qumrański. Istnienie jego wynika przede wszystkim z informacji zawartej w Komentarzu do Księgi Habakuka mówiącej o tym, że Bezbożny Kapłan (chodzi o arcykapłan świątyni jerozolimskiej), prześladując Nauczyciela, zjawił się w miejscu jego wygnania w Dzień Pojednania. Jednakże pobyt arcykapłana w tym dniu poza świątynią byłby niemożliwy, gdyby święto Dnia Pojednania u qumrańczyków zbiegało się ze świętem oficjalnie obchodzonym, w tym szczególnie uroczystym dniu bowiem arcykapłan przebywał stale w świątyni! Istotnie, specjalne badania pozwoliły wykryć istnienie kalendarza qumrańskiego, odmiennego od oficjalnie przyjętego w Judei, a jednocześnie podobnego do kalendarza utrwalonego w apokaliptycznych księgach Jubileuszów i Henocha”. /Jozef D. Amusin, Rękopisy znad Morza Martwego, s. 146, Wiedza Powszechna, Warszawa 1963/

„Nie rozpatrując skomplikowanych szczegółów tego zagadnienia, warto podkreślić wyjątkowe znaczenie samego faktu istnienia u qumrańczyków odrębnego kalendarza, różniącego się od oficjalnego. Rozbieżność kalendarzy nieuchronnie pociągała za sobą rozbieżność dni świątecznych, postów oraz wszelkich innych obrzędów religijnych, co utrudniało stosunki religijne i gospodarcze między gminą qumrańską a oficjalnym judaizmem, reprezentowanym przez kult sprawowany w świątyni”. /tamże, ss. 147-148/

„Qumrański rok kalendarzowy […] składał się z 364 dni i z 52 tygodni. 8 miesięcy miało po 30 dni, 4 miesiące zaś – ostatnie miesiące każdego kwartału – po 31 dni.Osobliwość kalendarza stanowiło to, że po pierwsze nowy rok zaczynał się zawsze we środę, po drugie zaś wszystkie święta przypadały zawsze na tą samą datę i na ten sam dzień tygodnia”. /tamże, ss. 146-147/
http://www.tokfm.pl/blogi...endarz_jezusa/1

[Benjamin.Szot]

Esseńczycy bardzo się różnili w wielu kwestiach od reszty Żydów. Trudno uznać ich pisma i poglądy za miarodajne i za wskazówkę jak mają postępować chrześcijanie.

Obchodzenie dnia zmartwychwstania Jezusa nie ma żadnych podstaw Biblijnych. Pogląd o czczeniu niedzieli jako dnia zmartwychwstania Pańskiego wylągł się w odstępczym środowisku aleksandryjskim i zaraził tym poglądem środowisko stolicy Imperium czyli Rzymu.

Pisze o tym Euzebiusz z Cezarei w swej Historii Kościoła jak do tego doszło m.in.:

„Podniesiono naonczas kwestie sporną niemałego znaczenia. Otóż kościoły całej Azji sądziły (…), na podstawie bardzo starej tradycji, że święto Paschy Zbawicielowej należy obchodzić czternastego dnia księżyca, kiedy Żydzi mieli rozkaz ofiarowania baranka (…). Tymczasem tego sposobu wszystkie inne kościoły świata całego się nie trzymały (…). W sprawie tej odbywały się synody i zgromadzenia biskupów”.

„Na czele biskupów azjatyckich, którzy podtrzymywali twierdzenie, że należy strzec dawnego zwyczaju, z pierwotnych przejętego czasów, stał Polikrates. Wyłożył on osobiści w Liście, napisanym do Wiktora i do kościoła rzymskiego tradycję, przez siebie przejętą, w słowach następujących: »My tego dnia nie święcimy lekkomyślnie; Nic nie dodajemy, i nic nie ujmujemy. Albowiem w Azji wielkie zaszły gwiazdy, które wzejdą w dniu Przyjścia Pańskiego, kiedy z niebios przyjdzie w chwale, i wzbudzi wszystkich świętych, Filipa, jednego z dwunastu apostołów, spoczywającego w Hierapolis (…). Jest jeszcze i Jan, który spoczywał na piersi Pana, który (…) spoczywa w Efezie. Jest jeszcze i Polikarp w Smyrnie (…). Ci wszyscy przestrzegali czternastego dnia Paschy, według ewangelii, i w niczym od tego nie odstąpili, ale szli zawsze za wiary zasadą. Tak i ja, Polikrates, najmniejszy spośród Was wszystkich, idę za tradycją krewnych swoich (…). Tedy ja, Bracia, który żyję w Panu siedemdziesiąt i pięć lat, i który obcowałem z braćmi świata całego, i który dokładnie się wczytałem w całe Pismo Święte, ja się nie boję żadnych pogróżek, albowiem więksi ode mnie powiedzieli: Należy więcej słuchać Boga, aniżeli ludzi«” ( Historia Kościelna, Poznań 1924, Księga Piąta, str. 237-240 ).

W odpowiedzi na to biskup Rzymu ekskomunikował „wszystkie gminy azjatyckie oraz kościoły sąsiednie, jak gdyby były innowiercze” (tamże, str. 241).

Decyzja ta nie została jednak przyjęta. Wielu biskupów z Ireneuszem włącznie wyraziło swój sprzeciw wobec niej. Ten ostatni apelował również do Wiktora, aby nie wykluczał „całych kościołów bożych, które zachowują tradycję pradawnego zwyczaju”. Uzasadniał to tym, że „Polikarp nie tylko był uczniem apostolskim, nie tylko żył razem z wielu ludźmi, którzy widzieli Pana, ale apostołowie ustanowili go w kościele smyrneńskim biskupem dla Azji (…). Tego zawsze uczył, co przejął od apostołów, co również kościół podaje, co wreszcie jest jedyne i prawdziwe” ( Księga Czwarta, str.161 ).

Wiktor wycofał wówczas swój dekret, ale i tak spór trwał nadal aż do soboru nicejskiego w 325 r., kiedy to Konstantyn wydał tzw. edykt wielkanocny, nakazujący świętować Wielkanoc w niedzielę, po 14 nisan. Ale dlaczego tak zarządził i dlaczego wprowadzono taką zmianę biblijnej Paschy na rzymską Wielkanoc ?

Otóż, biskupi rzymscy z cezarem Konstantynem na czele, od dawna czynili starania, aby odciąć się od żydowskich korzeni i „schrystianizować” pogańskie święta i zwyczaje. David Hargis podaje, że „angielska nazwa Wielkanocy –– »Easter«, wiąże się z imieniem pogańskiej bogini nazywanej Eastre wśród Anglosasów, Ishtar w Arabii, Izyda w Egipcie. Bogini ta była i jest znana jako matka-ziemia, bogini płodności oraz królowa niebios. Jej święto było obchodzo­ne w Imperium Rzymskim w pierwszą niedzielę po pierwszej pełni księżyca po wiosennej równonocy. Kościół [rzymski] zaadoptował więc wszystkie starożytne symbole Wielkanocy: kolorowanie jajek, święcenie żywności; niedzielne nabożeństwo o wschodzie słońca, jako hołd dla słońca nadchodzącego ze wschodu; i honorowanie niedzieli jako szabatu. Uczynił to, aby się odciąć od judaizmu i przyciągnąć do siebie nawracających się pogan” ( ,,Spisek Konstantyna” ).

Ponadto sam Konstantyn stwierdził, że Żydzi zostali definityw­nie odrzuceni przez Boga, ponieważ to oni doprowadzili do śmierci Zbawiciela. Twierdził, że święta katolickie znacznie przewy­ższają te, które znajdują się w Biblii. Dlatego też we wspomnianym edykcie napisano: „Zabraniamy praktykowania zwyczajów i obchodzeniu świąt żydowskich, ponieważ Żydzi są skalani bezbożną zbrodnią, umysły tych nędzników są ślepe (…). Dlatego nie będziemy mieli nic wspólnego z Żydami, którzy są naszymi przeciwnikami. (…) Zabrania się wszelkich kontaktów z tą złą drogą (…), są to ludzie zupełnie zdeprawowani (…). Dlatego (…) nie [chcemy] nigdy więcej mieć czegokolwiek wspólnego z tymi (…) mordercami naszego Pana” ( za biskupem Teodoretem z Kyrrhos, „ Historia Kościoła ”).

_________________________________________

Esseńczycy bardzo się różnili w wielu kwestiach od reszty Żydów. Trudno uznać ich pisma i poglądy za miarodajne i za wskazówkę jak mają postępować chrześcijanie.

Obchodzenie dnia zmartwychwstania Jezusa nie ma żadnych podstaw Biblijnych. Pogląd o czczeniu niedzieli jako dnia zmartwychwstania Pańskiego wylągł się w odstępczym środowisku aleksandryjskim i zaraził tym poglądem środowisko stolicy Imperium czyli Rzymu.

Pisze o tym Euzebiusz z Cezarei w swej Historii Kościoła jak do tego doszło m.in.:

„Podniesiono naonczas kwestie sporną niemałego znaczenia. Otóż kościoły całej Azji sądziły (…), na podstawie bardzo starej tradycji, że święto Paschy Zbawicielowej należy obchodzić czternastego dnia księżyca, kiedy Żydzi mieli rozkaz ofiarowania baranka (…). Tymczasem tego sposobu wszystkie inne kościoły świata całego się nie trzymały (…). W sprawie tej odbywały się synody i zgromadzenia biskupów”.

„Na czele biskupów azjatyckich, którzy podtrzymywali twierdzenie, że należy strzec dawnego zwyczaju, z pierwotnych przejętego czasów, stał Polikrates. Wyłożył on osobiści w Liście, napisanym do Wiktora i do kościoła rzymskiego tradycję, przez siebie przejętą, w słowach następujących: »My tego dnia nie święcimy lekkomyślnie; Nic nie dodajemy, i nic nie ujmujemy. Albowiem w Azji wielkie zaszły gwiazdy, które wzejdą w dniu Przyjścia Pańskiego, kiedy z niebios przyjdzie w chwale, i wzbudzi wszystkich świętych, Filipa, jednego z dwunastu apostołów, spoczywającego w Hierapolis (…). Jest jeszcze i Jan, który spoczywał na piersi Pana, który (…) spoczywa w Efezie. Jest jeszcze i Polikarp w Smyrnie (…). Ci wszyscy przestrzegali czternastego dnia Paschy, według ewangelii, i w niczym od tego nie odstąpili, ale szli zawsze za wiary zasadą. Tak i ja, Polikrates, najmniejszy spośród Was wszystkich, idę za tradycją krewnych swoich (…). Tedy ja, Bracia, który żyję w Panu siedemdziesiąt i pięć lat, i który obcowałem z braćmi świata całego, i który dokładnie się wczytałem w całe Pismo Święte, ja się nie boję żadnych pogróżek, albowiem więksi ode mnie powiedzieli: Należy więcej słuchać Boga, aniżeli ludzi«” ( Historia Kościelna, Poznań 1924, Księga Piąta, str. 237-240 ).

W odpowiedzi na to biskup Rzymu ekskomunikował „wszystkie gminy azjatyckie oraz kościoły sąsiednie, jak gdyby były innowiercze” (tamże, str. 241).

Decyzja ta nie została jednak przyjęta. Wielu biskupów z Ireneuszem włącznie wyraziło swój sprzeciw wobec niej. Ten ostatni apelował również do Wiktora, aby nie wykluczał „całych kościołów bożych, które zachowują tradycję pradawnego zwyczaju”. Uzasadniał to tym, że „Polikarp nie tylko był uczniem apostolskim, nie tylko żył razem z wielu ludźmi, którzy widzieli Pana, ale apostołowie ustanowili go w kościele smyrneńskim biskupem dla Azji (…). Tego zawsze uczył, co przejął od apostołów, co również kościół podaje, co wreszcie jest jedyne i prawdziwe” ( Księga Czwarta, str.161 ).

Wiktor wycofał wówczas swój dekret, ale i tak spór trwał nadal aż do soboru nicejskiego w 325 r., kiedy to Konstantyn wydał tzw. edykt wielkanocny, nakazujący świętować Wielkanoc w niedzielę, po 14 nisan. Ale dlaczego tak zarządził i dlaczego wprowadzono taką zmianę biblijnej Paschy na rzymską Wielkanoc ?

Otóż, biskupi rzymscy z cezarem Konstantynem na czele, od dawna czynili starania, aby odciąć się od żydowskich korzeni i „schrystianizować” pogańskie święta i zwyczaje. David Hargis podaje, że „angielska nazwa Wielkanocy –– »Easter«, wiąże się z imieniem pogańskiej bogini nazywanej Eastre wśród Anglosasów, Ishtar w Arabii, Izyda w Egipcie. Bogini ta była i jest znana jako matka-ziemia, bogini płodności oraz królowa niebios. Jej święto było obchodzo­ne w Imperium Rzymskim w pierwszą niedzielę po pierwszej pełni księżyca po wiosennej równonocy. Kościół [rzymski] zaadoptował więc wszystkie starożytne symbole Wielkanocy: kolorowanie jajek, święcenie żywności; niedzielne nabożeństwo o wschodzie słońca, jako hołd dla słońca nadchodzącego ze wschodu; i honorowanie niedzieli jako szabatu. Uczynił to, aby się odciąć od judaizmu i przyciągnąć do siebie nawracających się pogan” ( ,,Spisek Konstantyna” ).

Ponadto sam Konstantyn stwierdził, że Żydzi zostali definityw­nie odrzuceni przez Boga, ponieważ to oni doprowadzili do śmierci Zbawiciela. Twierdził, że święta katolickie znacznie przewy­ższają te, które znajdują się w Biblii. Dlatego też we wspomnianym edykcie napisano: „Zabraniamy praktykowania zwyczajów i obchodzeniu świąt żydowskich, ponieważ Żydzi są skalani bezbożną zbrodnią, umysły tych nędzników są ślepe (…). Dlatego nie będziemy mieli nic wspólnego z Żydami, którzy są naszymi przeciwnikami. (…) Zabrania się wszelkich kontaktów z tą złą drogą (…), są to ludzie zupełnie zdeprawowani (…). Dlatego (…) nie [chcemy] nigdy więcej mieć czegokolwiek wspólnego z tymi (…) mordercami naszego Pana” ( za biskupem Teodoretem z Kyrrhos, „ Historia Kościoła ”).

_________________________________________

[Tomasz G]

Od najdawniejszych czasów na całym niemal świecie obchodzi się wiosną święto odrodzenia życia, z którym powiązane są symbole zająca i jajka ....
http://turreligie.blogspo...enia-zycia.html

[nike]

[Benjamin.Szot]

nike

nie było żadnej katolickiej Wielkanocy w Izraelu ! Noc podczas której faraon pozwolił wreszcie odejść Izraelitom nie ma nic wspólnego z taką Wielkanocą !

nike

nie było żadnej katolickiej Wielkanocy w Izraelu ! Noc podczas której faraon pozwolił wreszcie odejść Izraelitom nie ma nic wspólnego z taką Wielkanocą !

[nike]

Katolickiej nie było, ale Żydowska była.
Żydzi przestrzegali daty 14 nisan zgromadzali się w swoich rodzinach jedli baranka, gorzkie zioła przaśny chleb, święto to nazywa się u Żydów Paschą, w chrześcijaństwie jest to Wielkanoc.
Owszem,ze przez wieki bardzo dużo legend powstało w związku z
Wielkanocą, ale pytanie wyżej było skąd się wywodzi to święto, więc moja odpowiedź jest,że chyba zostało zaczerpnięte od Żydów.

[Krystian]