FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[AlexK]

[nike]

AlexK, Przecież napisałam, nie zrozumiałaś?

[AlexK]

No nie do końca. Jakbyś mogła pisać pełniej, a nie półsłówkami to byłabym wdzięczna.

[Makarios]

Kolejna część historii powstania Krk:

„Wy wszyscy jesteście braćmi” — powiedział Jezus swym uczniom. „Jeden jest wasz Wódz, Chrystus” (Mat. 23:8, 10). W zborach chrześcijańskich w I stuleciu nie było więc klasy duchowieństwa. Jako namaszczeni duchem bracia Chrystusa, wszyscy pierwsi chrześcijanie mieli nadzieję służyć z nim w niebiosach w roli kapłanów (1 Piotra 1:3, 4; 2:5, 9). Jeżeli chodzi o strukturę organizacyjną, w każdym zborze działało grono nadzorców, czyli starszych pod względem duchowym. Wszyscy starsi mieli taki sam zakres uprawnień i żaden nie mógł ‛panoszyć się’ nad powierzoną mu trzodą (Dzieje 20:17; Filip. 1:1; 1 Piotra 5:2, 3). Jednakże w wyniku narastającego odstępstwa sprawy zaczęły wkrótce przybierać inny obrót.

Jedno z najwcześniejszych odchyleń polegało na zróżnicowaniu znaczenia słów „nadzorca” (gr. epískopos) i „starszy” (gr. presbýteros), w związku z czym przestano ich używać do określania tego samego odpowiedzialnego stanowiska. Zaledwie jakieś 10 lat po śmierci apostoła Jana „biskup” Antiochii Ignacy napisał w liście do Smyrneńczyków: „Bądźcie wszyscy naśladowcami biskupa [nadzorcy], tak jak Jezus Chrystus naśladował Ojca, oraz prezbiteratu [grona starszych], jak gdyby to byli Apostołowie”. Ignacy opowiadał się więc za tym, aby każdym zborem kierował jeden biskup, czyli nadzorca, którego należało odróżnić od prezbiterów, to znaczy starszych, i który miał mieć większą od nich władzę.

Jak doszło do tego zróżnicowania? W książce The History of the Christian Religion and Church, During the Three First Centuries (Historia religii chrześcijańskiej i Kościoła w pierwszych trzech wiekach) August Neander wyjaśnia to w następujący sposób: „W II wieku zapewne wprowadzono stały urząd przewodniczącego prezbiterów, który sprawował szczególny nadzór nad wszystkim i któremu nadano miano [epískopos], wyróżniając go tym samym spośród pozostałych prezbiterów”.

Tak oto położono podwaliny pod stopniowe wyłanianie się klasy duchowieństwa. Mniej więcej sto lat później Cyprian, „biskup” Kartaginy w Afryce Północnej, stał się energicznym orędownikiem władzy biskupów jako grupy odrębnej od prezbiterów (zwanych później księżmi), diakonów i laików. Cyprian nie był jednak zwolennikiem prymatu jednego biskupa nad pozostałymi.

Wspinając się po szczeblach drabiny hierarchicznej, biskupi i prezbiterzy wynieśli się ponad resztę członków zboru. Doprowadziło to do podziału na duchownych (którzy przewodzili innym) oraz laików (tworzących bierną społeczność wiernych). W Cyclopedii McClintocka i Stronga czytamy: „Od czasów Cypriana [zm. ok. 258 n.e.], ojca systemu hierarchicznego, uwydatniła się różnica między duchowieństwem i laikami, która wkrótce zdobyła sobie powszechne uznanie. W zasadzie począwszy od III stulecia termin clerus stosowano już prawie wyłącznie do duchownych, dla odróżnienia od reszty wiernych. W miarę rozwoju hierarchii rzymskiej kler stawał się nie tylko odrębnym stanem, ale też zaczęto go uznawać za jedyne kapłaństwo”.

A zatem w ciągu mniej więcej 150 lat od śmierci ostatniego apostoła w strukturze organizacyjnej zboru nastąpiły dwie znaczące zmiany: po pierwsze, wprowadzono różnicę między biskupem a prezbiterami, przy czym biskup znalazł się na szczycie hierarchii; po drugie, doprowadzono do podziału na duchownych i laików. Według Biblii „królewskie kapłaństwo” mieli tworzyć wszyscy zrodzeni z ducha, tymczasem wtedy ‛za jedyne kapłaństwo zaczęto uznawać’ duchownych (1 Piotra 2:9).

Zmiany te oznaczały odstąpienie od biblijnej metody zarządzania zborami, stosowanej za dni apostolskich. Jednakże w rezultacie odstępstwa doszło nie tylko do zmian w strukturze organizacyjnej.

Ale o tym w następnym poście

Kolejna część historii powstania Krk:

„Wy wszyscy jesteście braćmi” — powiedział Jezus swym uczniom. „Jeden jest wasz Wódz, Chrystus” (Mat. 23:8, 10). W zborach chrześcijańskich w I stuleciu nie było więc klasy duchowieństwa. Jako namaszczeni duchem bracia Chrystusa, wszyscy pierwsi chrześcijanie mieli nadzieję służyć z nim w niebiosach w roli kapłanów (1 Piotra 1:3, 4; 2:5, 9). Jeżeli chodzi o strukturę organizacyjną, w każdym zborze działało grono nadzorców, czyli starszych pod względem duchowym. Wszyscy starsi mieli taki sam zakres uprawnień i żaden nie mógł ‛panoszyć się’ nad powierzoną mu trzodą (Dzieje 20:17; Filip. 1:1; 1 Piotra 5:2, 3). Jednakże w wyniku narastającego odstępstwa sprawy zaczęły wkrótce przybierać inny obrót.

Jedno z najwcześniejszych odchyleń polegało na zróżnicowaniu znaczenia słów „nadzorca” (gr. epískopos) i „starszy” (gr. presbýteros), w związku z czym przestano ich używać do określania tego samego odpowiedzialnego stanowiska. Zaledwie jakieś 10 lat po śmierci apostoła Jana „biskup” Antiochii Ignacy napisał w liście do Smyrneńczyków: „Bądźcie wszyscy naśladowcami biskupa [nadzorcy], tak jak Jezus Chrystus naśladował Ojca, oraz prezbiteratu [grona starszych], jak gdyby to byli Apostołowie”. Ignacy opowiadał się więc za tym, aby każdym zborem kierował jeden biskup, czyli nadzorca, którego należało odróżnić od prezbiterów, to znaczy starszych, i który miał mieć większą od nich władzę.

Jak doszło do tego zróżnicowania? W książce The History of the Christian Religion and Church, During the Three First Centuries (Historia religii chrześcijańskiej i Kościoła w pierwszych trzech wiekach) August Neander wyjaśnia to w następujący sposób: „W II wieku zapewne wprowadzono stały urząd przewodniczącego prezbiterów, który sprawował szczególny nadzór nad wszystkim i któremu nadano miano [epískopos], wyróżniając go tym samym spośród pozostałych prezbiterów”.

Tak oto położono podwaliny pod stopniowe wyłanianie się klasy duchowieństwa. Mniej więcej sto lat później Cyprian, „biskup” Kartaginy w Afryce Północnej, stał się energicznym orędownikiem władzy biskupów jako grupy odrębnej od prezbiterów (zwanych później księżmi), diakonów i laików. Cyprian nie był jednak zwolennikiem prymatu jednego biskupa nad pozostałymi.

Wspinając się po szczeblach drabiny hierarchicznej, biskupi i prezbiterzy wynieśli się ponad resztę członków zboru. Doprowadziło to do podziału na duchownych (którzy przewodzili innym) oraz laików (tworzących bierną społeczność wiernych). W Cyclopedii McClintocka i Stronga czytamy: „Od czasów Cypriana [zm. ok. 258 n.e.], ojca systemu hierarchicznego, uwydatniła się różnica między duchowieństwem i laikami, która wkrótce zdobyła sobie powszechne uznanie. W zasadzie począwszy od III stulecia termin clerus stosowano już prawie wyłącznie do duchownych, dla odróżnienia od reszty wiernych. W miarę rozwoju hierarchii rzymskiej kler stawał się nie tylko odrębnym stanem, ale też zaczęto go uznawać za jedyne kapłaństwo”.

A zatem w ciągu mniej więcej 150 lat od śmierci ostatniego apostoła w strukturze organizacyjnej zboru nastąpiły dwie znaczące zmiany: po pierwsze, wprowadzono różnicę między biskupem a prezbiterami, przy czym biskup znalazł się na szczycie hierarchii; po drugie, doprowadzono do podziału na duchownych i laików. Według Biblii „królewskie kapłaństwo” mieli tworzyć wszyscy zrodzeni z ducha, tymczasem wtedy ‛za jedyne kapłaństwo zaczęto uznawać’ duchownych (1 Piotra 2:9).

Zmiany te oznaczały odstąpienie od biblijnej metody zarządzania zborami, stosowanej za dni apostolskich. Jednakże w rezultacie odstępstwa doszło nie tylko do zmian w strukturze organizacyjnej.

Ale o tym w następnym poście

[AlexK]

To co piszesz Makarios jest... no nie powiem.

Historia Kościoła katolickiego

1. Powstanie Kościoła sięga czasów Jezusa, który w słowach do ap. Piotra (Mt 16, 18) zapowiedział powstanie Kościoła, który miał być Ciałem Chrystusa (Ef 5, 20-27).
2. Jezus wybrał 12 apostołów, którzy mieli opiekować się Kościołem i roznosić Dobrą Nowinę na cały świat.
3. Za początek Kościoła uważa się zesłanie Ducha Świętego (Dz 2, 1-11). Wokół apostołów zaczęła się gromadzić coraz większa liczba wiernych
4. Kościół nie był jednolity; składał się z tak zwanych gmin chrześcijańskich, jednak wszyscy wiedzieli, że są jednością (Ef 4,5)
5. Prymat w Kościele miał św. Piotr, który był uznawany przez ap. Pawła. (Ga 1, 18; 2, 6-10). Jednak, gdyby nie ap. Paweł, to chrześcijaństwo nie rozwinęło by się tak szybko.
6. Z czasem wiele ludzi zaczęło przyjmować chrześcijaństwo w Cesarstwie Rzymskim. Kościół wciąż był podzielony na gminy, a największą była gmina rzymska, przez co odgrywała rolę dominującą.
7. Mimo, że Kościół był podzielony na gminy, to wszyscy wiedzieli, że należą do jednego Kościoła. Dokumenty potwierdzają, że wspólnota była zachowana poprzez spotkania i korespondencje. W listach ówczesnych biskupów, m.in. Klemensa Rzymskiego, Polikarpa ze Smyrny i Ignacego z Antiochii pojawiają się pierwsze nawoływania do utrzymania jedności w wierze. W liście tego ostatniego, około roku 107, po raz pierwszy pojawia się nazwa Kościół katolicki, co z greckiego oznacza powszechny.
8. Od II wieku mówi się o jednym powszechnym Kościele, który składa się z wielu gmin. Wpływ na utrzymanie wspólnoty miały zebrania, zwane synodami lub soborami, gdzie zbierali się biskupi prowincji.
9. W II wieku w Kościele uwaga skoncentrowana była na przechowywaniu tradycji apostolskiej, dlatego tworzono hierarchię kościelną, która miała dbać o czystość wiary itp. (o hierarchii: 1 Kor 12, 28-30). Mniej więcej też w tym wieku ustalono wyznanie wiary i kanon ksiąg świętych.
10. Następnie chrześcijaństwo zostało uznane za religię panującą w cesarstwie. Niestety do tego czasu pojawiły się przeróżne herezje, przez co trzeba było zwoływać sobory...

cdn.

[nike]

AlexK, a który ty kościół opisujesz? rzymski, czy katolicki? Bo chyba tez się już pogubiłam.

[AlexK]

[nike]

A o tym,że na początku był inny kościół to chyba ja już pisałam, czy nie?

[AlexK]

[Makarios]

A teraz kolejna część historii powstania Kościoła rzymsko-katolickiego:

Czyste nauki Chrystusa zostały utrwalone na piśmie — są zachowane w Biblii. Na przykład Jezus wyraźnie uczył, że jest tylko jeden prawdziwy Bóg, i że dusza ludzka jest śmiertelna (Jana 17:3; Mat. 10:28). Ale kiedy po śmierci apostołów rozchwiała się struktura organizacyjna, te niedwuznaczne nauki uległy wypaczeniu, a do chrystianizmu zaczęły przenikać doktryny pogańskie. Jak było to możliwe?

Kluczową rolę odegrał podstępny wpływ filozofii greckiej. W The New Encyclopædia Britannica wyjaśniono: „Od połowy II wieku po Chr. chrześcijanie poniekąd zapoznani z filozofią grecką zaczęli odczuwać potrzebę wyrażania swej wiary za pomocą jej pojęć, zarówno dla własnej satysfakcji intelektualnej, jak i z myślą o nawracaniu wykształconych pogan”. Gdy chrześcijanami zostawali ludzie ulegający wpływom myśli filozoficznej, nie trzeba było długo czekać na stopienie się filozofii greckiej z „chrystianizmem”.

W rezultacie do skażonego już chrystianizmu wniknęły nauki pogańskie, jak doktryna o Trójcy i o nieśmiertelności duszy. Poglądy te są jednak znacznie starsze niż filozofowie greccy. W gruncie rzeczy Grecy przejęli je od dawniejszych kultur, istnieją bowiem dowody, że były już znane w religiach starożytnego Egiptu i Babilonu.

W miarę przenikania do chrystianizmu doktryn pogańskich, zniekształcano lub porzucano również inne nauki biblijne.

Ale o tym napiszę w następnym poście.

A teraz kolejna część historii powstania Kościoła rzymsko-katolickiego:

Czyste nauki Chrystusa zostały utrwalone na piśmie — są zachowane w Biblii. Na przykład Jezus wyraźnie uczył, że jest tylko jeden prawdziwy Bóg, i że dusza ludzka jest śmiertelna (Jana 17:3; Mat. 10:28). Ale kiedy po śmierci apostołów rozchwiała się struktura organizacyjna, te niedwuznaczne nauki uległy wypaczeniu, a do chrystianizmu zaczęły przenikać doktryny pogańskie. Jak było to możliwe?

Kluczową rolę odegrał podstępny wpływ filozofii greckiej. W The New Encyclopædia Britannica wyjaśniono: „Od połowy II wieku po Chr. chrześcijanie poniekąd zapoznani z filozofią grecką zaczęli odczuwać potrzebę wyrażania swej wiary za pomocą jej pojęć, zarówno dla własnej satysfakcji intelektualnej, jak i z myślą o nawracaniu wykształconych pogan”. Gdy chrześcijanami zostawali ludzie ulegający wpływom myśli filozoficznej, nie trzeba było długo czekać na stopienie się filozofii greckiej z „chrystianizmem”.

W rezultacie do skażonego już chrystianizmu wniknęły nauki pogańskie, jak doktryna o Trójcy i o nieśmiertelności duszy. Poglądy te są jednak znacznie starsze niż filozofowie greccy. W gruncie rzeczy Grecy przejęli je od dawniejszych kultur, istnieją bowiem dowody, że były już znane w religiach starożytnego Egiptu i Babilonu.

W miarę przenikania do chrystianizmu doktryn pogańskich, zniekształcano lub porzucano również inne nauki biblijne.

Ale o tym napiszę w następnym poście.

[Axanna]

musze przyznac ze z zainteresowaniem przeczytalam Twoje opracowanie, Makarios i czekam na ciag dalszy, jest niezle

[Makarios]

Dzięki, Axsiu! Staram się rzetelnie przedstawić fakty.

Dzięki, Axsiu! Staram się rzetelnie przedstawić fakty.

[AlexK]

Chyba tym tematem otworzyłam puszkę Pandory...

[Andriejzwei]

Makariosie nie jest to rzetelne opracowanei, lecz stronnicze i manipulujace okresleniami.
Bede mial chwile czasu, postaram sie omowic podstawy twierdzen.

[Makarios]