FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[Andriejzwei]

Posta przeniesione z Eucharystii nike
Melchisedek

Oj axanno - czas otworzyc nie tylko oczeta, ale cal siebie i czytac cale uzasadnienie ...
Kult Bozy w Starym Testamenci jest kultem przeszlym wedlug obrzadku swiatynnego (mojzeszowego)...
Kult Bozy (Nowego Przymierza) jest kultem Bozym wedlug obrzadku Melchizedeka i (jak nas samo Boze slowo zapewnia) jest odprawiany do konca czasow.
Jednak wbrew nauczaniu kosciola u poczatkow, w ogromnej liczbie kosciolow ( opartych na anabaptyzmie w szczegolnosci) kult Bozy zastapiona jedynie nabozenstwem i utozsamiono ze spolecznoscia wiernych. A jest to tylko czesc ( i to ta mniej wazna) rzeczywistosci Kosciola chrzescijanskiego.
Tym razem nawet w plot nie trafilas.

[Axanna]

oj, Andriejuzwieju, a Ty to jestes jakis tutaj arbiter, co ma "wyceniac" czy trafilam czy nie?

Opowiadasz tutaj niestworzone rzeczy mieszajac niczym wentylator. Prototypem Wieczerzy Panskiej jest Zydowska pascha, a nie zadne tam "kulty Melchizedeka".

Jak krew baranka uchronila Zydow od Niszczyciela, a potem juz corocznie baranek byl zabijany na pamiatke wyjscia z Egiptu, tak i Panska krew wylana raz uczynila swietymi raz na zawsze tych, ktorzy sa poswieceni przez wiare, a nie za kazdym razem cos tam "uobecnia" - jakiego to kultu porzebujecie jedynie dla uzasadnienia rozdmuchanej kasty kaplanskiej, ktora bez tego waszego zmyslonego na potrzeby kultu stanie sie calkiem zbyteczna. Bo i tak jest sprzeczna z licznymi wersami Biblijnymi.

[Andriejzwei]

Otoz Pascha jest prototypem , a kaplanstwo wedlug obrzodku Melchizedeka jest figura ( odmienne znaczenie niz prototyp) i tyczy ofiary.
Baranek ofiarny w Starym Testamencie to prototyp ofiry Baranka Przedwiecznego , kaplanstwo Melchizedekowe to figura ofiarowania do konca czasow Ciala I Krwi pod postaciami chleba i wina ( taka swiete i nietykalna dla zwyklych celow ofiare skladal Melchizedech: i nie byl to zwykly posilek czy tylko sam symbol)

[Makarios]

[Andriejzwei]

A czy podaje cokolwiek niebiblijnego ? Czy kaplan Melchizedek nie sprawowal takiej ofiary? Biblijnosc myli sie czesto z cytatologia - to tak, jakby jakis element z puzzli byl wazniejszy od calosci obrazu, jaki puzzle tworza.
Byc wiernym Pismu to znaczy rozumiec tresc (calosci ) Pisma, a nie tylko trzymac sie kurczowo martwego zapisu.

[Makarios]

[nike]

[nike]

co wiemy o Melchisedeku?
Zapraszam do dyskusji

[Makarios]

Król Salem

Król Salem

[narwik]

Melchizedek (król prawości)
Kapłan Boga Najwyższego. Błogosławi Abrahama po jego zwycięstwie nad królem Kedorlaomerem.

[Axanna]

No to jakos cienko wiecie, Andriejzwej wiecej wie niz wy

[Makarios]

[Axanna]

a gdzie mi tam do Andriejazwieja?

Zastanawiajacy jest ten fragment:

Heb 7:1-10 bw "(1) Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu królów, pobłogosławił mu, (2) Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości, następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. (3) Bez ojca, bez matki, bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. (4) Patrzcie tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał dziesięcinę z najlepszego łupu. (5) Wprawdzie i ci, którzy są z synów Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich, chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; (6) ale tamten, który nie wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i pobłogosławił temu, który miał obietnicę. (7) A rzecz to jest bezsporna, że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. (8) W jednym wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o którym złożono świadectwo, że żyje. (9) I jeśli tak można powiedzieć, w osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę; (10) był bowiem jeszcze w lędźwiach praojca swego, gdy Melchisedek wyszedł na jego spotkanie."

czy wobec tego i Pan dal dziesiecine?

[nike]

Melchizedek
Hebr. 5:11
Trzy wersety w Księdze Rodzaju (1 Mojż. 14:18-20) zawierają wszystko, co Boska mądrość uważała za stosowne zanotować jako godną uwagi na temat pewnej historycznej postaci. Melchizedek, król sprawiedliwości, król Salemu, „kapłan Boga Najwyższego”, który ukazuje się na krótki moment i potem nagle znika na całe wieki; już w kwestia jego imienia, które samo w sobie zawiera pełną szacunku cześć, jak i odnośnie jego pochodzenia czy też historii, zachowane jest milczenie. Słowa naszego tekstu brzmią: „Melchizedek zaś, król Salemu, wyniósł chleb i wino. A był on kapłanem Boga Najwyższego. I błogosławił mu mówiąc: Niech będzie błogosławiony Abram przez Boga Najwyższego, Stworzyciela nieba i ziemi. I niech będzie błogosławiony Bóg Najwyższy który wydał nieprzyjaciół twoich w ręce twoje. A Abram dał mu dziesięcinę ze wszystkiego.Wyjaśnienie obecności Melchizedeka, kapłana Boga Najwyższego, w pośrodku prawdopodobnie pogańskiej ludności Salemu, jest dość bowiem kłopotliwe. Kim on był, z jakiej wywodził się rodziny i narodowości – pozostaje w całkowitej mgle tajemnicy. Ta znamienna postać ukazuje się na kartach historii na krótki moment i potem jego imię nie jest więcej słyszane przez tysiąc lat, gdy następnie znajduje się w Księdze Psalmów (Psalm 110), a tysiąc lat później, nieco wyraźniej pojawia się w Liście do Hebrajczyków, tak iż tajemniczość z tym związana budzi szczególne zainteresowanie i posiada swoisty urok.
TOŻSAMOŚĆ MELCHIZEDEKA
Co się tyczy tożsamości osoby Melchizedeka, spekulacje są rozliczne. Melchizedek jest uważany za świętego anioła Pańskiego. Przez trynitarzy – za ducha świętego. Przez Żydów, ze względu na uznanie jego wyższości przez Abrahama, utożsamiany jest on z Semem, najpobożniejszym synem Noego, który stosownie do ich genealogii dożył do czasu Izaaka. Inni przypuszczają, że był to Cham. Niektórzy chrześcijanie, zarówno dawniej, jak i w późniejszych czasach sądzili, że Melchizedek był Synem Bożym, który ukazał się w ludzkiej postaci, co rzecz jasna musiałoby anulować jego typowy charakter, na który taki nacisk jest położony w Liście do Hebrajczyków. Nie mógłby on być typem samego siebie ani nie mogłoby być o nim powiedziane (Hebr. 7:3), że był on „podobny do Syna Bożego”, gdyby to rzeczywiście był sam Syn Boży. Chrystus nie jest podobny do Melchizedeka, lecz Melchizedek jest podobny do Chrystusa.
Lecz choć historyczna relacja na temat tej czcigodnej osoby jest bardzo krótka i próby identyfikacji go są bezowocne, istota nie leży w zwykłej historii, lecz raczej w natchnionym komentarzu apostoła tych trzech wersetów Księgi Rodzaju, nawiązujących do nich, że więcej bogactwa szczegółów zostało nam dane przez Boską Mądrość w tym krótkim opisie, aby zachować wybitne fakty i aby właśnie uczyć cudownych lekcji w rozmyślnym pominięciu niektórych szczegółów, które w innym przypadku byłyby naturalnie umieszczone.
W Liście do Hebrajczyków głównym tematem jest kapłański urząd Pana Jezusa. Rozdziały 4, 8, 9 i 10 są głównie poświęcone ukazaniu Go jako antytyp kapłaństwa Aaronowego. Lecz nawet to, wraz ze wszystkimi szczegółami i ceremoniami, nie jest w stanie pokazać pełności chwały kapłaństwa Chrystusa. Dlatego prorocza aluzja Psalmu 110 jest poruszona i użyta jako tekst do wyrażenia znaczenia wywyższonego w chwale Chrystusa przez ukazanie wyższości kapłaństwa Melchizedekowego w stosunku do Aaronowego i że Chrystus jest kapłanem na wieki według porządku Melchizedekowego, jak również według wzoru lub typu Aaronowego.

[nike]

ANONIMOWY, WYWYŻSZONY
Ten psalm, gdzie mamy wzmiankę o Melchizedeku, jest cudownie dramatyczny i imponujący. Od początku do końca sławi jedynego, tajemniczego bohatera. Psalmista przedstawia nam samego Jahwe jako zwracającego się do tego wielkiego Bezimiennego, rozkazując mu, aby usiadł po Jego prawicy aż do czasu, gdy położy wszystkich jego wrogów pod jego nogi. Że psalm ten jest mesjanistyczny, jasno to wynika z poprzedniego uroczystego cytatu, wypowiedzianego jakby przez samego Jezusa. Lecz pominąwszy nawet ten szczegół, to ważność tych słów czyni rzeczą niemożliwą wyobrazić sobie, aby rozkaz zajęcia miejsca po prawicy Bożej skierowany był do jakiejkolwiek innej osoby, znanej w świętej historii czy wzniosłej pieśni. Jest w tym opisie wywyższenie Syna Bożego i Jego późniejszy triumf nad wszystkimi nieprzyjaciółmi, a wyraźne stwierdzenie jest podane w wersecie 4: „Przysiągł Pan, a nie będzie tego żałował, mówiąc: Tyś jest kapłanem na wieki według porządku Melchizedekowego”. I tu nagle historia osobowości wyższej od Abrahama zyskuje nową ważność, tak dalece, że znajdujemy cały 7 rozdział Listu do Żydów poświęcony tłumaczeniu tajemniczej współczesności Abrahama. Przez biegłego i natchnionego pisarza tego listu nasza uwaga jest zwrócona nie tylko na główne podobieństwo pomiędzy Melchizedekiem a Mesjaszem, lecz także na wiele ważnych szczegółów. Od 4-go do 10-go wersetu argumentacja poświęcona jest ukazaniu wyższości kapłaństwa Melchizedekowego w stosunku do Aaronowego w siedmiu szczegółach:
1. Ponieważ Abraham dał mu dziesięcinę,
2. Ponieważ nawet jeszcze nie narodzony Lewi poniekąd dał dziesięcinę w osobie Abrahama,
3. Ponieważ ten jest wyższy, kto daje błogosławieństwo, a Abraham otrzymał błogosławieństwo od Melchizedeka.
4. Kapłaństwo Aaronowe umiera, lecz Melchizedek jest typem na kapłaństwo, które nie umiera.
5. Trwałość kapłaństwa Melchizedeka zawiera zniesienie całego Zakonu, na którym kapłaństwo Lewickie było założone.
6. Jest ono wyższe, gdyż zostało założone na przysiędze (Psalm 110:4), która nie miała miejsca w przypadku kapłaństwa Lewickiego.
7. Jest ono wyższe, gdyż Lewickich kapłanów z konieczności było wielu, wymagając ustawicznego dopełnienia ubytku w szeregach tych, którzy umierali, lecz to kapłaństwo, które dotyczy Chrystusa, jest nieprzemijające, trwa wiecznie, stąd również „doskonale zbawić może tych, którzy przezeń przystępują do Boga, zawsze żyjąc, aby orędował za nimi”.
Pokazawszy przez te liczne szczegóły niewspółmierną wyższość kapłaństwa Melchizedeka i ucząc ważnych prawd, że to przeniesienie kapłaństwa pociąga za sobą całkowite zniesienie w słusznym czasie systemu Mojżeszowego, natchniony pisarz dodaje w przekonywującym streszczeniu rozdziału: „Takiego zaiste przystało nam mieć najwyższego kapłana, świętego, niewinnego, niepokalanego, odłączonego od grzeszników i który by się stał wyższy nad niebiosa. Który by nie potrzebował na każdy dzień, jako oni najwyżsi kapłani pierwej za swoje grzechy własne ofiary sprawować, a potem za ludzkie, bo to uczynił raz, samego siebie ofiarowawszy. Albowiem zakon ludzi podległych krewkości stanowił za najwyższych kapłanów, ale słowo przysięgi, które się stało po zakonie, postanowiło Syna Bożego, doskonałego na wieki” – Hebr. 7:26-28.