FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[Listek]

" Księga Przymierza" to przykazania prosto z nieba dla królewskiego kapłaństwa,czyli Izraela Bożego pod Arcykapłanem na wzór Melchizedeka.Oczywiście pamiętajmy ,że Jezus został złożony w ofierze jako nasza Pascha. Wyj.20-Wyj.24,11


"Wtedy mówił Bóg wszystkie te słowa:
(2) Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. (3) Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie!
(4) Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią!
(5) Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem wymagajacym wyłączności, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. (6) Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań.
(7) Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy.
(8) Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. (9) Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. (10) Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służącaca, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. (11) W sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty.

(12) Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie.
(13) Nie będziesz zabijał.
(14) Nie będziesz cudzołożył.
(15) Nie będziesz kradł.
(16) Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek. " itd

" Następnie wziął Księgę Przymierza i czytał ludowi, a oni powiedzieli:
Wypełnimy wszystko, co PAN mówił, i będziemy posłuszni."Wyj.24,7




.

[Henryk]

[Dariusz]

Oooo! Listek zaczyna szukać poklasku dla swoich pierdół na innych forach, czyli tutejszym?
Owszem, to może ożywić forum w jakimś temacie na kilkaset stron tylko, że komu to i na co?
Listek zajmie Wam kilkaset godzin czasu, ale NIC NIE DA!

[nike]

Dariusz, Zacznij ty wiec pisać i zachęcać do dyskusji, nie widzę tez tego.

W każdej dyskusji mozna sie czegoś dobrego i złego dowiedzieć zapraszam.

[Pokoja]

[Pokoja]

POWSTANIE (386) UMARŁYCH (3498)

Żyd. 6:1-3 KS
1. Jeśli nie kładziemy znowu fundamentu skruchy z powodu:
a) martwych działań,
b) wiary w Boga.
c) nauczania chrztu
909 – zanurzenie (w wodzie); omycie (rytualne), chrzest
d) wkładania rąk,
e) powstania umarłych,
f) sądu wiecznego;
2. Uczyniliśmy to chociaż na wypadek gdyby, nawet Bóg ustąpił.

3. Toteż odłączając się ku mocom niebieskim nauk Chrystusowych, zmierzajmy do doskonałości,
http://biblos.feen.pl/vie...&start=0#108008

Dlaczego Żydzi, którzy przyszli do Jana do chrztu opamiętania się, (zmiany osobowości), potrzebowali, aby fundament skruchy obejmował też kwestię powstania umarłych? Czy wszyscy tego potrzebowali? Potrzebowali tego tylko ci, którzy zrozumieli, że nie są w stanie wypełnić zakonu, ale nie ci, którzy ulegli zatwardziałości. Brak wiary w zmartwychwstanie u Żydów, wyrażał się tym, że nie byli w stanie tak żyć i postępować, aby odtworzyć życie pokolenia, np. według postawy osobowości i wiary Abrahama. Naród się degradował, gdyż brakowało mu wiary. Czy okazania skruchy z tego powodu, potrzebowałby wierzący Abraham, skoro wierzył, że nawet gdyby złożył Izaaka w ofierze, to Bóg wzbudziłby go od umarłych? Trzej patriarchowie (Abraham, Izaak i Jakub) mieli taką wiarę w Boga, wiec ten ich ożywiał (Bóg wszystko ożywia, Łk. 20:38.

Cytat:

Rzym. 4:16-24 16. Przeto obietnica została dana na podstawie wiary, aby była z łaski i aby była zapewniona całemu potomstwu, nie tylko temu, które polega na zakonie, ale i temu, które ma wiarę Abrahama, ojca nas wszystkich, 17. Jak napisano: Ustanowiłem cię ojcem wielu narodów, zapewniona przed Bogiem, któremu zaufał, który ożywia umarłych i który to, czego nie ma, powołuje do bytu, 18. Abraham wbrew nadziei, żywiąc nadzieję, uwierzył, aby się stać ojcem wielu narodów zgodnie z tym, co powiedziano: Takie będzie potomstwo twoje. 19. I nie zachwiał się w wierze, choć widział obumarłe ciało swoje, mając około stu lat, oraz obumarłe łono Sary; 20. I nie zwątpił z niedowiarstwa w obietnicę Bożą, lecz wzmocniony wiarą dał chwalę Bogu, 21. Mając zupełną pewność, że cokolwiek On obiecał, ma moc i uczynić. 22. I dlatego poczytane mu to zostało za sprawiedliwość. 23. A nie napisano tego, że mu poczytano tylko ze względu na niego, 24. Ale ze względu na nas, którym ma to być poczytane i którzy wierzymy w tego, który wzbudził Jezusa, Pana naszego, z martwych, (BW)

Hebr. 11:17-19
BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

17. Wiarą (4102) ofiarował (4374) Abraham (11) Izaaka (2464), będąc kuszony (3985), a ofiarował (4374) jednorodzonego (3439) ten, który był wziął (324) obietnicę (1860). 18. Do (4314) którego (3739) rzeczono (2980): W (1722) Izaaku (2464) tobie (4671) będzie nazwane (2564) nasienie (4690); 19. Uważając (3049) to, iż (3754) Bóg (2316) może (1415) i od (1537) umarłych (3498) wzbudzić (1453); skąd (3606) go (846) też w (1722) podobieństwie (3850) zmartwychwstania przyjął (2865).

Na podst Konkord. Stronga z numerami

Kod:

17. Abraham (11) wiarą (4102) ofiarował (4374) Izaaka (2464); wystawiony na próbę (3985), ofiarował (4374) jedynaka (3439); wziął (324) obietnicę (1860).    18. W stosunku do (4314) którego (3739) mówiono (2980): Tobie (4671) przez (1722) Izaaka (2464), potomstwo (4690) nazwę po imieniu (2564); 19. Uważał (3049), że (3754) potężny (1415) Bóg (2316) z (1537) martwych (3498) wskrzesi zmarłego (1453); skąd też (3606) sam (846) w czasie (1722) przykładu (3850), otrzymał z powrotem (2865).

Na podst Konkord. Stronga z numerami
17. Abraham wiarą ofiarował Izaaka; wystawiony na próbę, ofiarował jedynaka; wziął obietnicę.
18. W stosunku do którego mówiono: Tobie przez Izaaka, potomstwo nazwę po imieniu;
19. Uważał, że potężny Bóg z martwych wskrzesi zmarłego; skąd też sam w czasie przykładu, otrzymał z powrotem.

Słowo Boże zapewnia, że Chrystus pozostał doskonałym, nawet w obliczu śmierci, co oznacza, że jako "ziarno" był wsiany nieskażonym.

(27) Ponieważ nie porzucisz mnie; nawet nie dasz świętemu twojemu oglądać skażenia duszy aż do śmierci. Dz. 2:27 KS; Żyd. 4:15; 5:5-10; 9:28

Chrystus Pan nauczał, że Królestwo Boże jest podobne do ziarna gorczycy:
31. Podobnie (podobne) jak ziarno gorczyczne, które, kiedy to wsiane do ziemi, całe jest mało znaczącym nasieniem na ziemi,
32. Ale kiedy urośnie, jest największe ze wszystkich jarzyn, i staje się drzewem Mr, 4:31,32 KS

Cytat:

Jan. 12:24 24. Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, jeśli ziarnko pszeniczne, które wpadło do ziemi, nie obumrze, pojedynczym ziarnem zostaje; lecz jeśli obumrze, obfity owoc wydaje. (BW)

Obfity owoc wydaje, ale tylko wtedy, gdy zostało wsiane nieskażone.

Cytat:

Mar. 4:26-32 26. I mówił: Tak jest z Królestwem Bożym, jak z nasieniem, które człowiek rzuca w ziemię. 27. A czy on śpi, czy wstaje w nocy i we dnie, nasienie kiełkuje i wzrasta; on zaś nie wie jak. 28. Bo ziemia sama z siebie owoc wydaje, najpierw trawę, potem kłos, potem pełne zboże w kłosie. 29. A gdy owoc dojrzeje, wnet się zapuszcza sierp, bo nadeszło żniwo. 30. I mówił: Do czego przyrównamy Królestwo Boże albo jakim podobieństwem je wyrazimy? 31. Jest jak ziarno gorczyczne, które, gdy zostanie zasiane do ziemi, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. 32. Ale gdy zostaje zasiane, wyrasta i staje się większe od wszystkich jarzyn, i wypuszcza tak wielkie gałęzie, że w jego cieniu mogą się gnieździć ptaki niebieskie. (BW) 1 Kor. 15:35-38 35. Ale powie ktoś: Jak bywają wzbudzeni umarli? I w jakim ciele przychodzą? 36. Niemądry! To, co siejesz, nie ożywa, jeśli nie umrze. 37. A to, co siejesz, nie jest przecież tym ciałem, które ma powstać, lecz gołym ziarnem, może pszenicznym, a może jakimś innym; 38. Ale Bóg daje mu ciało, jakie chce, a każdemu z nasion właściwe jemu ciało. (BW)

Zacytowane wyżej teksty z Jan. 12:24; Mar. 4:26-32 i 1 Kor. 15:35-38, ukazują wyraźną prawdę, że jeżeli zostanie wsiane do ziemi ziarno nie zepsute to, chociaż obumrze i już nie zostaje odtworzone w swym pierwotnym stanie, to jednak wyda plon takiego samego ziarna, czyli jaby zmartwychwstanie. Ziarno Chrystusowe nie było skażone, ponieważ aż do śmierci pozostał w stanie doskonałym (bezgrzesznym):
(27) Ponieważ nie porzucisz mnie; nawet nie dasz świętemu twojemu oglądać skażenia duszy aż do śmierci. Dz. 2:27 KS
W związku z powyższym, człowiek prawdziwie wierzący, powinien trwać i działać z nadzieją, że w wyniku udziału w procesie zmartwychwstania, stanie się on takim samym jak pierwotne Chrystusowe ziarno, wsiane do ziemi. Jednocześnie nie powinien się łudzić, że kiedykolwiek ujrzy to pierwotne ziarno. Takie łudzenie się, zostanie wykorzystane przez tajemnicę nieprawości (człowieka grzechu), 2Tes. 2:1-12. Paruzja Syna człowieczego w obłokach i widzenie go przez wszelkie oko, nastąpi przez wzajemne widzenie się ziaren z plonu, które będą doskonałe, takie jak on był. Paruzja Chrystusa, następuje najpierw w obłokach, czyli w obłokach świadków wiary w niego. Na tym etapie, ziarno osobowości jest jeszcze niedojrzałe, jak ziarno w kłosie. Odpowiada to tej fazie paruzji, która jest nazwana „jak złodziej w nocy”. Natomiast widzenie przez wszelkie oko, nastąpi w czasie Epifanii Paruzji Chrystusa, czyli w czasie jej zajaśnienia, gdy świadkowie wiary, staną się doskonali (dojrzałe ziarno), jak Chrystus Pan był doskonały.

CDN.

[Pokoja]

1. Powstanie umarłych;
2. Tabelka z wersetami i znaczeniem okresleń;
3. Mat. 22:30,31


4. Mat. 22:32;
5. Łuk. 20:27-38;
6. Dz. 17:32; 24:15;


7. Rzym. 1:4; 6:5;
8. 1Kor. 15:12,13,21;
9. 1Pio. 3:18;


10. 1Pio. 3:19,20;
11. Flp. 3:10


POWSTANIE (386) UMARŁYCH (3498)

Mat. 22:30-32
30. Albowiem w czasie powstania ani pojmują za żony, ani wychodzą za mąż, ale są jako Aniołowie Boży w niebie.
31. A o powstaniu umarłych nie czytaliście, co wam powiedziano od Boga mówiącego:
32. Jam jest Bóg Abrahama, i Bóg Izaaka, i Bóg Jakuba? Bóg nie jest umarłym, ale żywym.
- Bóg prawdziwy w przeciwieństwie do fałszywych, czyli bałwanów jest żywym. W czasie powstania, czyli ożywienia w Chrystusie, poświęceni Bogu (1Kor. 15:22; J. 5:24,25) nie żenią się, ani za mąż wydają. Wcześniej jednak mogli mieć żony, czy mężów. W tekście nie chodzi o to, że wszyscy, chociaż umarli i poszli do grobu, to nadal żyją dla Boga tak jak chcą spirytyści, aby to tak rozumiano. Treść akcentuje fakt, że Bóg nie jest umarłym, ale żywym, więc sam wszystko ożywia.

Łuk. 20:(27-) 35-38
(35) Ale ci, uznani za godnych, dostąpienia onego wieku, i powstania od umarłych, ani się żenią, ani za mąż wydają.
(36) Albowiem być śmiertelnymi już nie mogą; ponieważ są podobni do aniołów; Będąc dziećmi Bożymi, są dziećmi podniesienia.
(37) Ale że nieożywieni powstaną, i to Mojżesz wskazał przy onym cierniu (jeżynie), gdy nazwał Pana (Jehowę) Bogiem Abrahama i Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba.
(38) A Bóg nie jest umarłym, ale żywym; jako że On wszystko ożywia.
- Określenie nr 386 tłumaczone w Łk. 20:35,36 na „powstania” i „podniesienia”, odnoszą się do procesu zmiany osobowości tych, którzy otrzymali wizję trzeciego nieba i zachwycenia do Raju Bożego, 2Kor. 12:2-4; Żyd. 6:4-6. Proces ich powstania, rozpoczął się od usłyszenia Syna człowieczego (J. 5:24,25) i czczenia Boga w duchu i w prawdzie, J. 4:24. Ci dzięki darowi Bożemu z własnej woli, stają się rzezańcami dla Królestwa Bożego. Ci nie żenili się i nie wychodzili za mąż już w czasie inauguracji Wieku Ewangelii i później, Kol. 1:13; 1Kor. 7:32,34.
Przypadek opisany w Łk. 20:27-32, nawiązuje do treści opisanej w J. 4:16-18. Saduceusze stanowili kastę kapłanów. Mówiąc do Pana Jezusa, że było siedmiu braci (Mt. 22:25), którzy (z powodu śmierci), kolejno jedną niewiastę mieli za żonę, mogli kierować jego uwagę na Samarytankę, która już na początku jego służby miała pięciu mężów i wiązała się z szóstym, J. 4:18. Jej stosunek do patriarchy Jakuba, proroka i Mesjasza może wskazywać, że on była córką z rodu kapłańskiego, który do Samarii sprowadził król Asyryjski, 2Krl. 17:27.

Dz. 17:32
32. A słysząc o powstaniu zmarłych oto szydzili, a to mówili: Ciebie to znowu słuchamy.
-Słuchali go na rynku i na Areopagu, Dz. 17:18,32. Powstanie od umarłych, rozpoczęło się od usłyszenia głosu Syna człowieczego, J. 5:24,25; 1Kor. 15:22; Żyd. 6:4,5. Pan Jezus umarłymi duchowo nazwał tych, którzy go nie słuchali, Mt. 8:22; Łk. 9:60. Ci skupiali swoją uwagę według służby śmierci (2Kor. 3:7) i grzebania zmarłych w znaczeniu biologicznym.

Dz. 24:15
15. Mając za coś wypadki przyszłe, nadzieję względem Boga: powstanie zmarłych sprawiedliwych, niesprawiedliwych, którego oni czekają, zdarza się.
- Jest napisane, że wiara nie jest darem wszystkich, 2Tes. 3:2. Ci, którzy pielgrzymują według wiary (2Kor. 5:7), ci dostępują powstania od umarłych w znaczeniu duchowym. Dla nich życiem jest Chrystus, czyli Nowe (duchowe) Stworzenie Flp. 1:21; 2Kor. 5:17.

Rz. 1:4
Ewangelia Boża, którą obiecał (Bóg) przez proroków w pismach świętych o Synu jego, narodzonym spośród pokolenia Dawidowego według ciała, naznaczonego Synem Bożym, w pośród przejawów mocy boskiej, według Ducha poświęcenia przez powstanie zmarłego Jezusa Chrystusa, Pana naszego. Rz. 1:3,4 KS
- Ranga Pana Jezusa przed Bogiem, została potwierdzona wierzącym przez moc oddziaływania na nich, jego powstania od umarłych, ale w nich. Powstaje on w tych, którzy prawdziwie w niego uwierzyli i skutecznie w nich działa, zgodnie z poniższą treścią Efz. 2:5,6 i 1Pio. 3:18-20 , przetłumaczoną według KS.
(5) I nas będących umarłymi grzechowi, ożywił razem z Chrystusem, [łaską zbawieni jesteśmy]
(6) I to obudził razem, posadził razem wśród spraw niebieskich w Chrystusie Jezusie, Efz. 2:5,6

Rz. 6:4,5
(4) Więc tym samym wspólnie pogrzebani przez chrzest dla śmierci, abyśmy jako Chrystus wzbudzony jest z martwych przez chwałę ojcowską, tak my w nowości żywota chodzili.
(5) Wszakże powstaniemy, jeżeli będziemy zjednoczeni; Jako że podobieństwem śmierci siebie samych będziemy.
- Powstanie to jest tak w doczesnym życiu (jako kamieni żywych), jak i w przyszłym, jako Światyni żywej.

1Kor. 15:12,13,21
12) A skoro Chrystusa głosimy, ponieważ z umarłych wzbudzony jest; Jakże mówią niektórzy między wami, że nie jest powstaniem umarłych?
(13) Bo jeżeli powstaniem umarłych nie jest; Ani trochę nie jest wzbudzony Chrystus.
(21) Bo gdy z powodu człowieka kara śmierci; z powodu człowieka zbudzenie się nieożywionych.
- Chrystus (2Kor. 5:17) jest powstaniem umarłych.

1Pio. 3:18-20
18. Bo Chrystus jeden raz za grzechy cierpiał, sprawiedliwy z powodu niesprawiedliwych, aby nas przyprowadzić do Boga; uśmiercił ciało, ożywiając ducha;
19. Za pomocą którego wyprawiamy się głosić, duchom w więzieniu.
20. Kiedykolwiek nie wierzą co do cierpliwości Bożej, oczekującej żarliwie za dni Noego, gdy korab zbudowano; Ten z powodu wody mało dusz ocalił, to jest osiem.
- uśmiercenie ciała i ożywienie ducha, dotyczy tych, którzy uwierzyli w Chrystusa, jako Głowę Nowego Stworzenia. W nich Chrystus żyje, już jako osoba duchowa, a nie cielesna. To on w tych, tak ożywionych idzie głosić tym, którzy nie wierzą, że w przeszłości w czasie potopu za dni Noego, do nieoczekiwanej, wielkiej zmiany na ziemi, która dokonała doszło przemiany świata.

Flp. 3:10
10. Sam poznałem moc powstania jego, wspólnotę cierpienia jego, podobnie ukształtowaną śmiercią jego,
- Tekst ten akcentuje fakt powstania w wspólnocie cierpienia za dobre, a nie za złe.

Treść tekstów według dostepnych nam przekładów, akcentuje bardziej to, co ma się stać w przyszłości w bliżej nieokreślonej Eschatologii. Natomiast według tłumaczenia na podstawie Konkordancji Stronga (KS) można zauważyć, że Eschatologia rozpoczęła się w życiu Chrystusa jako jednostki i CHRYSTUSA, jako bytu duchowego (Świątyni jego).

[Pokoja]

f) SĄD WIECZNY
Uchybienie Żydów w kwestii pojmowania sądu (2917) wiecznego (166), stało się szóstym elementem fundamentu skruchy.

1. Jeśli nie kładziemy znowu fundamentu skruchy z powodu: […]
f) sądu wiecznego; […]
2. Uczyniliśmy to chociaż na wypadek gdyby, nawet Bóg ustąpił.
3. Toteż odłączając się ku mocom niebieskim nauk Chrystusowych, zmierzajmy do doskonałości,

4. Ponieważ uczestnicy, doświadczający daru niebieskiego Ducha Świętego, oświetlający jeden raz, stają się słabi,
5. Skosztowali dobrego słowa Bożego, mocy wieku przyszłego;
6. Oddalając się od odnowy, jeszcze raz ku zmianie usposobienia, siebie samych zniesławiając, ponownie ukrzyżowali Syna Bożego.
7. Albowiem ziemia, pijąca deszcz, często dla tych samych przychodzący, rodzi odpowiednie ziele; Dzięki temu tamci, będący rolnikami, otrzymują swoją część błogosławieństwa od Boga;
8. Zaś ta, wydająca tribolos, ciernie przekleństwa, skutek wypalania, bliska odrzuconym po próbie. Żyd. 6:1-8 KS

Aby tytuł tego wątku: Dla czyjej potrzeby zakon był fundamentem skruchy? , był dobrze zrozumiany, należy zwrócić uwagę na chrzest skruchy (zmiany usposobienia), którego udzielał Jan Chrzciciel.

Ewangeliści Mateusz i Marek pisząc o wezwaniu Jana Chrzciciela, użyli greckiego określenia nr 3340 – zmieniać zdanie; żałować, odczuwać skruchę, Mt. 3:2;4:17; Mr, 1:15

Natomiast Ewangelista Łukasz pisząc o jego rodzaju chrztu, użył greckiego określenia
nr 3341 – zmiana usposobienia, żal, skrucha
W związku z powyższym tytuł wątku wskazuje, że NIEWYPEŁNENIE ZAKONU, JEST PRZYCZYNĄ BUDOWY FUNDAMENTU SKRUCHY (Wj. 19:5), który został położony w postaci chrztu Jana Chrzciciela. , czyli chrztu zmiany usposobienia.

Istotnym przesłaniem Zakonu Mojżeszowego (Synaju) było symboliczne (cień, obraz, typ, figura) przybliżenie Żydowi (a także i ogólnie człowiekowi), pojmowania rzeczywistości Bożej, w której żył, jakby poza zasłoną. Rzeczywistość ta jest wieczna, ale człowiek w stanie cielesnego upadku względem zakonu natury (Rz. 2:14-16), jak i Żyd w stanie upadku względem figuralnego zakonu, zawierającego ucieleśnienie wiedzy i prawdy o Bożym Zakonie Ducha (Rz. 2:20) nie mogą w nią wejść inaczej, jak tylko dzięki ponownemu narodzeniu, J. 3:3-5.

W odróżnieniu od powyższego sposobu poznawania Bożej rzeczywistości w Wieku Ewangelii, Bóg pozwolił Chrystusowi, aby z Żyda i z poganina uczynić jednego nowego człowieka (Efz. 2:14-17). Ten nowy człowiek przez wiarę i spłodzenie z Ducha Świętego mógł wejść w tą Bożą rzeczywistość i kształtować siebie, aby następnie (Narodzić się na nowo) wyjść w niej do innych, którzy potrzebują Restytucji, zapewnionej im przez okup Chrystusowy. Człowiek Restytucji już według widzenia, czyli dzięki rozwinięciu cielesnej doskonałości na wzór osobowości Chrystusowej (Ap.1:7) będzie napełniał Rzeczywistość Bożą, żyjąc i działając w niej bez przebywania poza zasłoną. Bóg wtedy będzie z ludem swoim, Ap. 21:4,5.

Jaki związek powyższe ma z kładzeniem fundamentu skruchy względem sądu wiecznego? Otóż taki (najprościej to ujmując), że Żydzi w większości (o zatwardziałych sercach cielesnego usposobienia) mniemali, że zasługują na życie wieczne na podstawie Zakonu Synaju, a inni będą skazania na sąd wieczny. Myśleli podobnie jak Jonasz o Niniwie (Jon. 3:1-10. Nauczanie i działalność Pana Jezusa, uświadomiły im jednak coś innego.

Ewentualność, że: Jeśli nie kładziemy znowu fundamentu skruchy z powodu: […]
f) sądu wiecznego, wskazuje na to, że Żydzi uznający uchybienie narodowe względem zakonu, raz uczynili fundament skruchy, na który składał się także chrzest zmiany usposobienia, czyli chrzest, którego udzielał Jan Chrzciciel. Fundament skruchy obejmował sześć tzw. nauk podstawowych, a wśród nich nauka o „sądzie wiecznym”. Bóg wiedział, że Żydzi nie będą w stanie wypełnić wymagań Zakonu Synaju, ale oni zapewnili, że uczynią wszystko, co Jehowa powiedział, Wj. 19:5. Nawet, gdyby Bóg nie wymagał tego fundamentu skruchy, to część Żydów potrzebowała to uczynić, ze względu na obietnicę Izraelitów, uczynioną przy Górze Synaj. Dzięki temu mogli wejść w Nowe Przymierze z Bogiem, Łk. 22:30.

Kto w wyniku położenia fundamentu skruchy w postaci chrztu zmiany usposobienia, oddali się wstecz do zmiany usposobienia, ten nie przeszedł próby (Żyd. 6:4-8), więc jak „umyta świnia znów się tarza w błocie”, 2Pio. 2:22.

Uwzględniając powyższe można dalej zauważyć, że poza Żyd. 6:2, nigdzie w NT nie występują obok siebie dwa określenia, tzn. sąd (2917) wieczny (166) . Z tego powodu jest wymagane rozpatrzenie różnych tekstów, które pozwolą udzielić odpowiedzi na pytanie, co to jest sąd wieczny. Ten przypadek pomoże zrozumieć z jakiego powodu został położony fundament skruchy, czyli dlaczego został uczyniony chrzest zmiany usposobienia.

Cytat:

Mat. 25:31-33,41,46 31. A gdy przyjdzie Syn Człowieczy w chwale swojej i wszyscy aniołowie z nim, wtedy zasiądzie na tronie swej chwały. 32. I będą zgromadzone przed nim wszystkie narody, i odłączy jedne od drugich, jak pasterz odłącza owce od kozłów. 33. I ustawi owce po swojej prawicy, a kozły po lewicy. 41. Wtedy powie i tym po lewicy: Idźcie precz ode mnie, przeklęci, w ogień wieczny, zgotowany diabłu i jego aniołom. 46. I odejdą ci na kaźń (potępienie) wieczną (wieczne), sprawiedliwi zaś do życia wiecznego. (BW)

W tekście tym, chociaż nie wprost, ale jest napisane o sądzie wiecznego potępienia, gdyż jest napisane wprost o ogniu wiecznym i o potępieniu wiecznym. Przekaz treści wiersza 41 odsyła nas do Ap. 20:10 w zw. z Ap. 19:20; 20:14,15 i 21:8. Teksty te wskazują, że wrzucenie do ognia wiecznego oznacza wrzucenie do jeziora ognia siarki. Mają tam być najpierw, wrzuceni tacy aniołowie diabła, jak: bestia z morza (świat chrześcijański) i fałszywy prorok (Państwo Kościelne rzymsko - greckie), a później także „morze” (wzburzone społeczeństwo anarchistyczne), śmierć (duchowa, w której umarli, grzebią umarłych swoich) i Hades (tłumaczone jako piekło, odnoszące się do śmierci fizycznej) oraz bojaźliwi, czyli ci, którzy odpadli z wysokiego powołania, Ap. 21:8; Rz. 2:8,9.

Jezioro ognia siarki jest związane z Gehenną, w której dokonywano utylizacji nieczystości, a także wrzucano przestępców. O Gehennie jako ogniu niegasnącym jest napisane w Mar. 9:43. Gehenna była miejscem, w którym bezustannie palił się ogień podtrzymywany siarką. Jest więc ona symbolem ognia wiecznego (Mt. 25:41), symbolem drugiej śmierci (Ap. 20:10). W Judy 1:6,7 jest napisane o opuszczeniu odrębnego stanu przez posłańców (aniołów). Stan ten opuścili aż do sprawy sądowej dnia wielkiego. Sodoma i Gomora, które zostały zniszczone w wyniku deszczu ognia siarki, są przykładem poniesienia kary ognia wiecznego, Ju. 7. Sprawa sądowa dnia wielkiego jest tu połączona z poniesieniem kary ognia wiecznego, której przykład dano w sposobie zniszczenia Sodomy i Gomory.

Dniem Wielkim jest SABAT Boży (Ap. 16:14), trwający 7 000 lat, ale i kończący go sabat Pański, lecz trwający 1 000 lat (Dz. 2:20; Ju. 6). Natomiast sprawa sądowa tego dnia, to Tysiącletni Sabat, SABATU Bożego. W tym dniu następuje też, zgromadzenie na wojnę wielkiego dnia (Ap. 16:14) gniewu Bożego (Rz. 1:18; Żyd. 3:11), trwającego od upadku człowieka, jak czytamy:

Cytat:

Jan. 3:36 36. Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny; ale kto nie wierzy Synowi, nie ogląda żywota, lecz gniew Boży zostaje nad nim. (BG) Rzym. 1:18 18. Albowiem gniew Boży z nieba objawia się przeciwko wszelkiej bezbożności i nieprawości ludzi, którzy przez nieprawość tłumią prawdę. (BW) Rzym. 3:4-6 4. […] Bóg jest wierny, a każdy człowiek jest kłamcą, jak napisano: Abyś się okazał sprawiedliwym w słowach swoich I zwyciężył, gdy będziesz sądzony. 5. Jeśli bowiem nasza nieprawość uwydatnia sprawiedliwość Bożą, to cóż powiemy? Czyż Bóg jest niesprawiedliwy, gdy gniew wywiera? Po ludzku mówię. 6. Z pewnością nie! Bo jak Bóg ma sądzić ten świat? (BW)

W Apokalipsie jest napisane o jeszcze innym gniewie (Ap. 6:16,17), o gniewie Arnion. Określenie Arnion oznacza Owieczka. Tylko raz występuje ono w Ewangeliach (J. 21:15), a pozostałe 29 razy w Apokalipsie. Określenie to jest tłumaczone na Baranek (odnoszone jest głównie do Pana Jezusa), co nie jest uzasadnione jego znaczeniem i Słowem Bożym. O zabiciu Arnion od założenia świata, czytamy w Ap. 13:8: Więc jej oddają cześć wszyscy mieszkający na ziemi, których imion nie zapisano w księgach żywota Arnion (Owieczki), zabitej od założenia świata, (KS). Pan Jezus nie był zabity od założenia świata, a tylko wtedy Bóg zamierzył, aby przyszedł na świat doskonały człowiek, któryby złożył doskonałą ofiarę. On to, jako AMNOS stał się dokończycielem wiary Arnion.

W Żyd. 12:24 czytamy o krwi Pana Jezusa w kontekście krwi Ablowej; Rdz. 4:10-15 (początek ofiary Arnion, 3:21); Żyd. 11:4. Natomiast w Mt. 23:35,36 Pan Jezus powiedział o karze, która miała przyjść na złe pokolenie, które zabija bliźnich swoich w imię Boże, Ap. 18:24. To wskazuje na ofiarę, którą od upadu świata, składają bohaterowie wiary. Określenie Baranek w odniesieniu do Baranka Bożego (J. 1:29,36; Dz. 8:32; 1Pio. 1:19) jest tłumaczone z greckiego „AMNOS”. Niegdzie ono nie występuje w Apokalipsie. Bez wchodzenia w szczegółowe wyjaśnienia można zauważyć na podstawie Słowa Bożego, że AMNOS (286) narodził się z Arnion. Z tego powodu np. dwunastu Apostołów Pana Jezusa (AMNOS) jest też dwunastoma Apostołami Arnion (721).

BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

29. Ale (1161) (302) kto (3937) bluźni (987) przeciwko (1519) Duchowi (4551) Świętemu (40), nie (3756) ma (2192) odpuszczenia (859) na (1519) wieki (165), ale (235) winien (1777) jest (2076) *(265grzechu)sądu (-2920) wiecznego (166).

Na podst Konkord. Stronga z nr

Kod:

29. Ale (1161) kto (3937) by (302) bluźnił (987) względem (1519) Ducha (4551) Świętego (40), nie (3756) ma (2192) odpuszczenia (859) na (1519) wieki (165), ale (235) winien (1777) jest (2076) grzechu (265) wiecznego (166).

Na podst. KS bez nr
29. Ale kto by bluźnił względem Ducha Świętego, nie ma odpuszczenia na wieki, ale winien jest grzechu wiecznego.

Inny tekst:

Cytat:

2 Tes. 1:5-10 5. Co jest jawnym dowodem sprawiedliwego sądu Bożego, abyście godnymi byli poczytani królestwa Bożego, dla którego też cierpicie, 6. Ponieważ sprawiedliwa jest u Boga, żeby wzajem oddał uciśnienie tym, którzy was uciskają; 7. A wam, którzyście uciśnieni, odpocznienie z nami przy objawieniu Pana Jezusa z nieba z Aniołami mocy jego, 8. W ogniu płomienistym oddawając pomstę tym, którzy Boga nie znają i tym, którzy nie są posłuszni Ewangielii Pana naszego, Jezusa Chrystusa; 9. Którzy pomstę odniosą, wieczne zatracenie od obliczności Pańskiej i od chwały mocy jego. 10. Gdy przyjdzie, aby był uwielbiony w świętych swoich i aby się dziwnym okazał we wszystkich wierzących (dlatego iż uwierzono naszemu świadectwu u was) w on dzień. (BG)

BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

Judy 6. Także (5037) Aniołów (32), którzy nie (3361) zachowali (5083) pierwszego stanu (746) swego (1438), ale (235) opuścili (620) mieszkanie (3613) swoje (2398), na (1519) sąd (2920) dnia (2250) wielkiego (3173) związkami (1199) wiecznemi (126) pod (5259) chmurą (2217) zachował (5083). 7. Jako (5613) Sodoma (4670) i Gomorra (1116), i okoliczne (4012_846) miasta (4172), gdy tymże (3664) sposobem (5158) jako i one (5125) zwszeteczniały (1608) i udały się (565) za (3694) cudzem (2087) ciałem (4561), wystawione są (4295) na przykład (1164), ognia (4442) wiecznego (166) karanie (1349) ponosząc (5254):

Na podst Konkord. Stronga z nr

Kod:

Judy 6. Także (5037) posłańcy (32 aniołowie) nie (3361) zachowywali (5083) stanowiska (746) swojego (1438), ale (235) z powodu (5259) zachowywania (5083) stałych (126) węzłów (1199) ciemności (2217), opuścili (620) odrębne (2398) siedziby (3613), aż do (1519) sprawy sądowej (2920) dnia (2250) wielkiego (3173). 7. Podobnie jak (5613) miasto (4172) Sodoma (4670), podobna (3664) szczególnie (4012) samej (846) Gomorze (1116), te (5125) uprawiały nierząd (1608); postępowaniem (5158) oddaliły się (565) za (3694) innymi (2087) ciałami (4561), były przedstawione (4295) przykładem (1164); karę (1349) ognia (4442) wiecznego (166) poniosły (5254):

Na podst. KS bez nr
Judy 6. Także posłańcy (aniołowie) nie zachowywali stanowiska swojego, ale z powodu zachowywania stałych węzłów ciemności, opuścili odrębne siedziby, aż do sprawy sądowej dnia wielkiego.
7. Podobnie jak miasto Sodoma, podobna szczególnie samej Gomorze, te uprawiały nierząd; postępowaniem oddaliły się za innymi ciałami, były przedstawione przykładem; karę ognia wiecznego poniosły:

Inne teksty:

Cytat:

Mat. 23:33 33. Wężowie! rodzaju jaszczurczy! i jakoż będziecie mogli ujść przed sądem ognia piekielnego (Gehenny)? (BG) Mat. 25:41 41. Potem rzecze i tym, którzy będą po lewicy: Idźcie ode mnie, przeklęci! w ogień wieczny, który zgotowany jest dyjabłu i Aniołom jego. (BG) 2 Piotr. 3:7 7. Lecz te niebiosa, które teraz są i ziemia temże słowem odłożone są i zachowane ogniowi na dzień sądu i zatracenia niepobożnych ludzi. (BG) Obj. 14:9-11 9. A trzeci Anioł szedł za nimi, mówiąc głosem wielkim: Jeźli się kto pokłoni bestyi i obrazowi jej, i jeźli weźmie piętno na czoło swoje albo na rękę swoję, 10. I ten pić będzie z wina gniewu Bożego, z wina szczerego i nalanego w kielich gniewu jego i będzie męczony w ogniu i siarce przed oblicznością Aniołów świętych i przed oblicznością Baranka. 11. A dym męki ich występuje na wieki wieków, i nie mają odpoczynku we dnie i w nocy, którzy się kłaniają bestyi i obrazowi jej, i jeźli kto bierze piętno imienia jej. (BG)

Wiersze wskazane w Mat. 25:31-33,41,46, odnoszą się do sądu wiecznego potępienia, gdyż jest napisane wprost o ogniu wiecznym i o potępieniu wiecznym. Do ognia wiecznego, zgotowanego diabłu i jego aniołom (Ap. 20:10) mieli być wrzuceni: bestia z morza (świat chrześcijański) i fałszywy prorok (Państwo Kościelne, rzymsko – greckie z ich pochodnymi, Ap. 19:20), a później także „morze” (wzburzone społeczeństwo anarchistyczne), śmierć (duchowa, w której umarli, grzebią umarłych swoich) i Hades (tłumaczone jako piekło, odnoszące się do śmierci fizycznej), Ap. 20:14,15. Na uwagę zasługuje tutaj fakt, że piekło w teologii KRK i innych jako miejsce ognia wiecznego jest stanem fałszywie pojmowanym, więc wielu Chrześcijan, zwodniczo naucza się tego, ponieważ to „piekł” ma być wrzucone do ognia Gehenny (Hades zostanie wrzucony do Gehenny). Ponadto wrzucenie tam bojaźliwych, czyli tych którzy odpadli z wysokiego powołania, oznacza ograniczenie ich możliwości do życia w raju na ziemi Ap. 21:8; Rz. 2:8,9. Wrzucenie do ognia wiecznego oznacza wrzucenie do jeziora ognia siarki, czyli do rzeczywistej „Gehenny” (Mar. 9:43), która jest symbolem ognia wiecznego (Mt. 25:41), symbolem drugiej śmierci (Ap. 20:10). Druga śmierć może nastąpić tylko na kierunku powołania niebiańskiego.

Gdy posłańcy (aniołowie), opuścili wyznaczony im przez Boga odrębny stan (Judy 1:6,7), to zostali odłączeni do czasu sprawy sądowej (sabat Pański, trwający 1 000 lat, Dz. 2:20; Ju. 6; Dz. 17:31) dnia wielkiego (SABATU Bożego, trwającego 7 000 lat). W tym dniu następuje też, zgromadzenie na wojnę wielkiego dnia (Ap. 16:14) gniewu Bożego (Rz. 1:18; Żyd. 3:11), trwającego od upadku człowieka, Jan. 3:36; Rzym. 1:18; Rzym. 3:4-6. W tym czasie miał też nastać gniew Arnion, Ap. 6:16,17). Arnion jest zabita od założenia świata, Ap. 13:8: Pan Jezus jako AMNOS, narodził się z Arnion i stał się dokończycielem wiary Arnion.

W Żyd. 12:24 czytamy o krwi Pana Jezusa w kontekście krwi Ablowej; Rdz. 4:10-15 (początek ofiary Arnion, 3:21); Żyd. 11:4. Natomiast w Mt. 23:35,36 Pan Jezus powiedział o karze, która miała przyjść na złe pokolenie, które zabija bliźnich swoich (członków Arnion) w imię Boże, Ap. 18:24. To wskazuje na ofiarę, którą od upadu świata, składają bohaterowie wiary.

Występujący przeciwko prawdzie rzeczywistości, którą Bóg objawia im przez swego Ducha Świętego (Mr. 3:29), popełniają grzech wieczny, podlegający osądzeniu w czasie sprawy sądowej dnia wielkiego (Ju. 6) i zasługuje na karę ognia wiecznego, czyli wieczne zniszczenie nadzieji na powołanie niebianskie Ju. 7; 2 Tes. 1:5-10; Mat. 23:33; Żyd. 10:26-27; 2 Piotr. 3:7; Obj. 14:9-11.

SĄD WIECZNY, DOTKNIE WSZYSTKICH TYCH, KTÓRZY PRZEZ ŚWIĘTEGO DUCHA BOŻEGO POZNAJĄ PRAWDĘ O BOŻEJ RZECZYWISTOŚCI, A NASTĘPNIE ODPADAJĄ. CI UTRACĄ POWOŁANIE NIEBIAŃSKIE, ALE OD SWYCH MARNYCH ZABIEGÓW BĘDĄ UWOLNIENI PRZEZ „OGIEŃ GEHENNY”, CO OZNACZA, ŻE SWÓJ WŁASNY GRZECH BĘDĄ NIEŚĆ SAMI. NIE BĘDZIE PRZEBACZONY, ALE I NIE PRZEJDZIE ON NA INNYCH (Rz. 5:12). NIE BĘDĄ MOGLI PONOWNIE SKORZYSTAĆ Z OKUPU BY UBIEGAĆ SIĘ O POWOŁANIE NIEBIAŃSKIE, 1Kor. 3:13-17.

Cytat:

Żyd. 10:26. Albowiem jeźlibyśmy dobrowolnie grzeszyli po wzięciu znajomości prawdy, nie zostawałaby już ofiara za grzechy; 27. Ale straszliwe niejakie oczekiwanie sądu i zapalenie ognia, który pożreć ma przeciwników. (BG)