FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[Pokoja]

PIĘĆ GŁADKICH (szczególnych) KAMIENI (PRAWD) W OBRONIE CZŁOWIECZEŃSTWA ODKUPICIELA, DLA PEŁNI NOWEGO STWORZENIA.

Najpierw stał się świat Adama według duszy żywej, a ostatnio (stał się świat) Adama według ducha ożywiającego, 1Kor. 15:45b) KS
Częć Pierwsza
Plan tematu
I. Duch Boży
II. Mądrość Boża
III. IV. Przeniesienie prawa pierworodnego z Adama na Pana Jezusa Chrystus.

V. Umysł Boży, sławą Nowego Stworzenia (piąty, gładki kamień w czoło reinkarnacji Logosa)
A) Podziemna sława Nowego Stworzenia
B) O jakim sławieniu mówił Chrystus?

Temat ten, wyjmuje z Słowa Bożego, pięć szczególnie określonych prawd (pięć „gładkich kamieni”, 1Sam. 17:40) w obronie doskonałego człowieczeństwa Odkupiciela, Pana Jezusa, który narodził się z Marii Panny i stał się Chrystusem. W chwili ofiarowania się Bogu, gdy brał chrzest w Jordanie i składał (sam jeden, zamiast wielu, Mat. 20:28) okup za cały rodzaj ludzki (1Tym. 2:5,6), musiał być doskonałym jak człowiek z Rdz. 1:27 przed swym upadkiem. Aby być równoważną ceną okupu za niego, nie mógł być także kimś więcej niż ten z Rdz. 1:27. Jednak po złożeniu okupu, gdy zstąpił na niego Duch Święty, Boga Ojca, stał się zastępstwem tego pierwszego i w ten sposób, zostało na niego przeniesione prawo pierworodnego, podobnie, jak z Ezawa na Jakuba. To oznacza, że nie jest potrzebna preegzystencja Pana Jezusa, aby był pierworodnym Synem Bożym i aby złożył okup, skoro Bóg zamierzył, uczynić człowieka także na podobieństwo swoje, Rdz. 1:26; J. 1:14.

Na podstawie tekstów, dalej wskazanych w tym temacie można zauważyć, że Pan Jezus był ukształtowany, tylko tu na ziemi na wzór bytu (Praprzyczyny =Wodza = Początku z Rdz. 1:1), którym Bóg, jako Duch (Rdz. 1:2), pierwotnie wyrażał siebie, czyli w mądrości (Przp. 8:22,23) i w Słowie (J. 1:1-14), według których i przez które wszystko zostało ukształtowane i stworzone, i to w formie fizycznej (cielesnej) w sześciu dniach stwarzania i duchowej w sabat Boży, aż do pojawienia się na ziemi takiej istoty, która z Stwórcą, Bogiem Ojcem, stała się w pełnej harmonii aż do śmierci. Można się zgodzić, że Pan Jezus w czasie swej ziemskiej służby Bogu, przed ludźmi, pełnił funkcję Logosa, dla tego Boga niewidzialnego, Żyd. 1:1,2. Tylko na ziemi jest on nazwany pierworodnym:
1. Marii, Mat. 1:25; Luk. 2:7;
2. Między wieloma braćmi, Rz. 8:29; Żyd. 12:23; Ap.
3. Wszystkich ustanowionych władz, Kol. 1:15;
4. Z umarłych, Kol. 1:18; Ap. 1:5;
5. Jednorodzony Bóg –określenie Bóg w NT może się odnosić tak do Boga Ojca, jak i do człowieka, gdyż w języku greckim oznacza ono „Homo” = taki sam. Bóg i człowiek są tacy sami, pod tym względem, że posiadają osobowość, J. 10:34-36; 1:14,18; 3:16-18; 1J. 4:9; Żyd. 2:9-11.

Bliskoznacznym określeniem jest określenie „pierwociny”, „pierwiastki”, „zarodek”:
Rz. 8:23; 1Kor. 15:20,23; Ap. 14:4

Cytat:

Jak. 1:18. Gdy zechciał, zrodził nas przez Słowo prawdy, abyśmy byli niejako pierwszym zarodkiem jego stworzeń. (BW)

Temat ten wymaga ustalenia, czy Pan Jezus przed swym chrztem w Jordanie był świadomym, że istniał przed swym życiem na ziemi. Dostępne nam przekłady, wskazują, że posiadał taką świadomość, Łuk. 2:48-52. Odpowiedź, że Słowo Boże nie podaje informacji o przedludzkiej świadomości Pana Jezusa, a w związku z tym i o tym, że wcześniej nie istniał będzie udzielona na końcu po rozwinięciu tematu. Brak podstaw w Słowie Bożym do nauczania dogmatu o Trójcy, to także brak podstaw w nim do nauczania o preegzystencji Pana Jezusa. Ta nauka nie ma żadnego znaczenia w sprawie złożenia okupu przez doskonałego człowieka, gdyż taki był zamysł Boży, aby uczynić człowieka na obraz i podobieństwo swoje. Gdy ten, stworzony na obraz Boży upadł, to Bóg kontynuuje dzieło swoje, czyniąc człowieka duchowego, człowieka wiary, czyli na podobienstwo swoje. W ten sposób, pomimo upadku świata Adama, według duszy żywej, powstał świat Adama, według Ducha ożywiającego, J. 1:14.

SPIS TREŚCI:

Część pierwsza

Plan tematu
I. Duch Boży
II. Mądrość Boża
III. IV. Przeniesienie prawa pierworodnego z Adama na Pana Jezusa Chrystus.

V. Umysł Boży, sławą Nowego Stworzenia (piąty, gładki kamień w czoło reinkarnacji Logosa)
A) Podziemna sława Nowego Stworzenia
B) O jakim sławieniu mówił Chrystus?

Streszczenie tematu

Część druga

Rozwinięcie treści tematu
Podsumowanie.

[Pokoja]

PIĘĆ GŁADKICH (szczególnych) KAMIENI (PRAWD) W OBRONIE CZŁOWIECZEŃSTWA ODKUPICIELA, DLA PEŁNI NOWEGO STWORZENIA.

Plan tematu
I. Duch Boży
II. Mądrość Boża
III. IV. Przeniesienie prawa pierworodnego z Adama na Pana Jezusa Chrystus.

V. Umysł Boży, sławą Nowego Stworzenia (piąty, gładki kamień w czoło reinkarnacji Logosa)
A) Podziemna sława Nowego Stworzenia
B) O jakim sławieniu mówił Chrystus?

Streszczenie treści tematu

I. Duch Boży, Rdz. 1:2; J. 4:24; 2 Kor. 3:6-18
Bóg Jehowa, który jest pierwotnym Duchem (J. 4:24; Rz. 1:18) „Na początku” (czyli W Praprzyczynie, jako konstrukcji stworzenia), stwarza Bogów, standard niebios, standard ziemi, Rdz. 1:1. W przypadku bytu Absolutu, być Duchem i mieć Ducha, oznacza to samo, dlatego jest napisane, że: Duch Boży unosił się wobec wód, Rdz. 1: 2. Bóg Jehowa w ciągu sześciu dni tygodnia stwarzania za pośrednictwem wypowiadanego Słowa (Logosa, J. 1:1-5), uczynił swe dzieło fizyczne, czyli według ciała, Rdz. 1:31. W dniu szóstym zostało wypowiedziane Słowo o zamiarze uczynienia człowieka na obraz i podobieństwo Boże (Rdz. 1:26), ale ucieleśniło się tylko w tej części, że zaistniał człowiek stworzony na obraz Boży (Rdz. 1:27). Człowiek ten jednak upadł, a wraz z nim całe stworzenie, które z tego powodu, wespół wzdycha i wespół boleje, Rz. 8:18-21. W konsekwencji tego Bóg w swój sabat, podjął kontynuowanie dzieła stworzenia w fazie duchowej, czyli czynienie człowieka na podobieństwo swoje, człowieka wiary, Efz. 1:4. Ta druga część Słowa (Logosa) z Rdz. 1:26 nie ucieleśniła się, aż do Wieku Ewangelii, w którym ujawniła się służba Nowego Przymierza, Nowego Stworzenia, J. 1:14. Ujawniła się nowa nauka z mocą, która ma nie przeminąć, Mar. 1:27; Mat. 24:35.

2 Kor. 3:6-18 Poświęcający się i ofiarujący się Bogu w służbie Chrystusowej są sługami Nowego Przymierza, czyli pełnią służbę ożywiającego ducha, 1Kor. 15:45. Ta służba, jako służba sprawiedliwości ma trwać wiecznie, dlatego prowadzi do wielkiej, obfitującej chwały, dla osiągnięcia pełni Nowego Stworzenia. Zapewnia ona trzeźwy umysł i postępowanie z szczerym sercem i otwartym obliczem, gdyż „Pan jest Duchem; gdzie zaś Duch Pański, tam wolność.” Ci którzy jak w lustrze widzą tą chwałę, zostają (dzięki dziełu odkupienia) przemienieni z chwały stworzenia, (które upadło) w chwałę Nowego Stworzenia. To sprawia Pan, który jest Duchem, J. 12:24; 1Pio. 3:18; 2Kor. 5:16-21.
Prawda, dotycząca napełnienia stworzenia Duchem, następuje według zasady: Z Ducha w Ducha; z chwały w chwałę, 2Kor. 3:18; z wiary w wiarę, Rz. 1:17

Cytat:

Rzym. 1:17. Bo usprawiedliwienie Boże w niej bywa objawione, z wiary w wiarę, jak napisano: A sprawiedliwy z wiary żyć będzie. (BW)

II. Mądrość Boża, Przp. 8:1-22; Łuk. 11:49-51
Salomon w swych przypowieściach, opisał mądrość jako przewodnika, który utwierdza sposób postępowania podróżnika, Przyp. 8:2. Jako król, obdarzony mądrością Jehowy, przyznał, że : Prowadził życie wędrownika sprawiedliwości, pośród ścieżek sądu, Przyp. 8:20. Słowo Boże w takim charakterze, przedstawia bohaterów wiary Starego i Nowego Testamentu. W liście do Żydów bohaterowie wiary są nazwani przybyszami, tułaczami (11:13) i tymi, co wędrowali, gdyż świat nie był ich godzien, 11:38. Apostoł Paweł, czuł się jak wędrowiec. Dla nich wszystkich, przewodnikiem była mądrość Jehowy, którą kierował się w dziele stworzenia, Przp. 8:. Dzięki tego rodzaju mądrości byli dobrze przygotowani do życia ofiarniczego w czasie swojego pielgrzymowania po ziemi.
Pismo Święte wskazuje, że istnieje Duch mądrości (Dz. 6:3), a nauczanie Chrystusowe jest mocą i mądrością Bożą od niego, 1Kor. 1:21,24,30; 2:7; 12:8; Efz. 1:17; 3:10; Jak. 3:17.

III. Logos Boży – Życie – Światłość – Prawda – doskonałe człowieczeństwo na obraz i podobieństwo Boże, Rdz. 1:26; J. 1:14
Boga Logos, Bogiem życia i światłości/prawdy Nowemu Stworzeniu, które w świecie jest filarem prawdy o BOGU i jego zbawieniu przez okup z łaski, 2Kor. 5:16-21. Bóg jest Duchem (J. 4:24), Bóg jest Miłością (1J. 4:8), Bóg jest Logosem (J. 1:1,2), co potwierdza prawdę Słowa Bożego, że jest on wszystkim, we wszystkim i ponad wszystkim, Efz. 4:6, a po napełnieniu wszelkiego ciała przez jego Ducha (Dz. 2:17,18) będzie wszystkim we wszystkim, 1Kor. 15:28.

Treść Ewangelii Jana 1:1, odnosi się do treści z Rdz. 1:1, którą na podstawie Konkordancji Stronga (KS) można odczytać tak:
W praprzyczynie (Głowie, Wodzu, Początku) ON (Jehowa) stwarza Bogów, standard niebios, standard ziemi. KS
Jest to prawda o całym tygodniu stworzenia, zawarta jakby w pigułce. Prawda ta odnosi się najpierw do okresu sześciu dni stwarzania dzieła fizycznego, J. 1;1-3. W tym czasie stawało się ono przez wyrażenie kolejnych wypowiedzi Bogów („Niech się stanie”), którzy realizowali akt stwórczy Jehowy tych Bogów. Bogowie ci mówili do siebie w czasie całego tygodnia stworzenia, a w szczególności w dniu szóstym, gdy swoje poszczególne uzdolnienia mieli przekazać reprezentantowi ich wszystkich, Rdz. 1:26. Bogowie ci, jako podwykonawcy dzieła stworzenia Jehowy Bogów, siedem razy poszczególne dzieła ocenili jako dobre, a dwa razy (w odniesieniu do niebios z drugiego dnia i do człowieka, stworzonego na obraz Boży, Rdz. 1:27) taktownie pominęli wydanie swej oceny, ale na końcu, gdy już stworzenie fizyczne było w całej kompozycji, to ocenili je jako bardzo dobre. Podobnie jest w przypadku smakowania różnych składników pożywienia, przygotowanych przez gospodarza, wśród których są ostre przyprawy. Taktowni uczestnicy smakowania, powstrzymują się od wydania oceny w przypadku smakowania tych ostrych przypraw, ale gdy tymi są doprawione inne składniki (które ocenili jako dobre), to mówią, że jest to pyszne, Rdz. 1:31

Prawda wyrażona w Rdz. 1:1, odnosi się także i do sabatu, w czasie którego nastąpiło, napełnienie Nowego Stworzenia, Duchem Świętym, Boga Ojca, czyli najpierw w stanie łonowym, Efz. 1:4. Natomiast w Wieku Ewangelii, narodzenie Nowego Stworzenia, następuje od zdarzenia, gdy na Pana Jezusa, zstąpił Duch Święty, Boga Ojca. Od tego czasu Nowe Stworzenie, pojawia się na łonie Ojca, J. 1:18.

Bóg w dniu szóstym wyraził zamysł, aby uczynić człowieka na obraz i podobieństwo swoje, Rdz. 1:26. Stworzył go jednak wtedy tylko na obraz swój, Rdz. 1:27. Oznacza to, że słowo to wtedy nie stało się w pełni ciałem, które staje się ciałem, dopiero w Wieku Ewangelii, J. 1:14. Jan Chrzciciel podjął działalność w czasie gdy z łona Boga Ojca, dzięki jego Duchowi miało się narodzić Nowe Stworzenie, najpierw Głowa (Pan Jezus Chrystus), a następnie i Ciało (Świątynia CHRYSTUSA i BOGA. Wcześniej w ST, to Nowe Stworzenie, rozwijało się w łonie Ojca jako bohaterowie wiary, którzy byli pod wpływem DŚBO (2Pio. 1:20,21), i w których działał Duch Chrystusowy, 1Pio. 1:9-12. Kształtowanie Nowego Stworzenia w łonie Ojca jest czynieniem człowieka wiary/ duchowego/ niebieskiego. Jest to czynienie człowieka na podobieństwo Boże w dniu siódmym (sabat BOŻY, trwający 7 000 lat). Tylko Nowe Stworzenie, czyli wierzący mogą wejść do odpocznienia (sabatu, Żyd. 4 rozdz.) Bożego, poczynając od stanu spłodzenia, Rdz. 5:1,2; 1Pio. 1:18-20; Efz. 1:4.

Prawdziwa światłość (J. 1:9) jest doskonałym życiem, które jest w Logosie (Słowie) Bogu. Napełniony tą światłością Pan Jezus, żył w niej, nauczał i działał, J. 8:12. Człowiek stworzony na obraz Boży (Rdz. 1:27), posiadał coś z tego rodzaju światłości (otrzymał znajomość dobrego i złego przez informację, Rdz. 2:16,17), co oznacza, że światłość ta na świecie była. Jednak człowiek upadł przez grzech, co oznacza, że swoi, czyli on wtedy po upadku i jego potomkowie (tak Żydzi, jak i poganie) w czasie cielesnej obecności Pana Jezusa, tej światłości nie uznali, 1Kor. 2:7,8. Oświecanie człowieka jest procesem w skład którego wchodzi, przekonanie świata o: grzechu, sprawiedliwości i sądzie, J. 16:7-11.

BÓG wszystko uczynił za pośrednictwem swojego Logosa, w którym światłość jest życiem, życiem wiecznym. Tylko ta światłość dla stworzenia, bezpośrednio z Boga pochodzi, a wszystko inne staje się prawdziwe tylko pod wpływem jej oddziaływania. Z tego powodu wszystko to, co jest prawdziwe jest jej własnością. Znaczy to, że przyszła do swej własności, ale swoi w ogólności, czyli Żydzi i poganie jej nie przyjęli. Nie przyjęli światłości zawartej w Logosie, która przez wieki tysiącleci była głoszona przez aniołów (posłańców) BOŻYCH, czyli przez bohaterów wiary, proroków, Żyd, 2:2; 2Pio. 1:19.
Pismo Święte naucza o Logosie Bożym, Życia, Pańskim, Chrystusowym i Ewangelii.

IV. Przeniesienie prawa pierworodnego z Adama na Pana Jezusa Chrystusa.

Kol. 1:15-21; Rz. 1:1-4; Rdz. 25:23; 27:33
Jak napisano: Jakuba umiłowałem, a Ezawem wzgardziłem. Rz. 9:13. (BW)

Prawo pierworodnego, podobnie jak w przypadku Ezawa i Jakuba, zostało przeniesione z człowieka, stworzonego na obraz Boży (król ziemi z Rdz. 1:27, który upadł przez grzech) na człowieka, który jest na obraz i podobieństwo Boże (Rdz. 2:2,3; 5:1,2; Efz. 1:4; 1Pio. 1:18,19 - kapłan Boży, Rdz. 14:18-20; Żyd. 7:1-10) i nie upadł przez grzech, Żyd. 5:7-10; 9:28. Są oni bliźniakami, jak Ezaw i Jakub, gdyż Bogowie rzekli: Uczyńmy człowieka na obraz (cielesny Ezaw) i podobieństwo (duchowy, czyli jak Jakub) nasze.

Cytat:

1 Moj. 25:23. A Pan rzekł do niej: Dwa narody są w łonie twoim i dwa ludy wywiodą się z żywota twego. Jeden naród będzie miał przewagę nad drugim, starszy będzie służył młodszemu. (BW)

Człowiek z Rdz. 1:27, stworzony na obraz Boży najpierw był pierworodnym, ale upadł jak Ezaw.

Cytat:

1 Moj. 1:27. I stworzył Bóg człowieka na obraz swój. Na obraz Boga stworzył go. Jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich. (BW)

Człowiek ten zaistniał przez zrodzenie z Boga, gdyż według Rdz. 2:4, stworzenie jest przez zrodzenie:
.

Cytat:

1 Moj. 2:4. Teć są zrodzenia (toldah) niebios, i ziemi, gdy były stworzone, dnia, którego uczynił Pan Bóg ziemię i niebo. (BG)

Zacytowany tekst z Rdz. 2:4, wyraźnie wskazuje, że działanie Boże, prowadzące do stworzenia jest związane z zrodzeniem w czasie czynienia. Czynione dzieło, także ma swój udział w kontynuacji dzieła Bożego stworzenia, gdyż jest napisane:
.

Cytat:

1 Moj. 3:22. I rzekł Pan Bóg: Oto człowiek stał się taki jak my: zna dobro i zło. […] (BW)

.
Wskazuje to na prawo człowieka, upoważniające go do aktywności w tym kierunku, że on się staje, jak istoty Bogu Jehowie podobne.
.
Ponadto w tym kierunku jest napisane w Nowym Testamencie:

Cytat:

2 Kor. 5:16. Dlatego już odtąd nikogo nie znamy według ciała; a jeśli znaliśmy Chrystusa według ciała, to teraz już nie znamy. 17. Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe. 18. A wszystko to jest z Boga, który nas pojednał z sobą przez Chrystusa i poruczył nam służbę pojednania, (BW)

.
Tak jak w przypadku pierwszego cielesnego człowieka, tak i drugiego duchowego człowieka, zostało dane prawo do udziału w dziele stworzenia, które następuje przez zradzanie.
.
W związku z powyższym treść przesłania, zawartego w Rdz. 2:4 ma istotne znaczenie, gdyż informuje ono, że zrodzeniami (pokoleniami) nieba i ziemi, podczas ich stwarzania Jehowa Bogów uczynił ziemię i niebo, a w tym też stworzył człowieka z Rdz. 1:27. Kolejne wiec pokolenia ich były, aż w końcu został stworzony człowiek na obraz Boży, ale jeszcze nie na podobieństwo Boże (Nowe Stworzenie). To jednak wszystko są etapy zradzania.
.
Takie są Toldah (zrodzenia, pokolenia, dzieje, historie, itp) nieba i ziemi podczas ich stwarzania, w dniu kiedy Jehowa Bóg uczynił ziemię i niebo, Rdz. 2:4 KS

Toldah - rodzaj, naród, pokolenie, zrodzenie, generacje, dzieje, dzieje ludzi i ich potomków.

Gdy człowiek z Rdz. 1:27, upadł przez grzech, to Bóg natychmiast, rozpoczął działanie w celu odrodzenia stworzenia przez napełnienie go wiarą w Duchu swoim. W następstwie tego w Wieku Ewangelii, prawo pierworodnego zostało przeniesione z pierwszego (dusza żywa) na drugiego (Duch ożywiający), 1Kor. 15:45. Stało się to według porządku, tak jak w przypadku Ezawa i Jakuba. Gdy Ezaw, który był pierworodnym, sprzedał swoje pierworództwo, to według przymierza obietnicy Jakub potem, stał się pierworodnym i otrzymał zmianę imienia na Izrael?
.
Człowiek z Rdz. 1:27, który upadł, najpierw był pierworodnym, a Pan Jezus, który według Ducha Świętego, złożył doskonały okup, ten na zasadzie przeniesienia prawa, stał się pierworodnym przez zmartwychwstanie. Stał się pierworodnym wszelkiego stworzenia, ponieważ wcześniej jeszcze nie było Nowego Stworzenia. Dopiero to jest doskonałe na obraz i podobieństwo Boże i nie upadło.

W Rdz. 2:4 jest wyraźnie napisane, że wszystko uczynione w czasie stworzenia jest zrodzeniem z Jehowy Boga. Uczynione w czasie stworzenia, to znaczy, że dzieło Boże w sześciu dniach stwarzania było dokonane tylko na fizycznym etapie. Chociaż na fizycznym etapie były już stworzenia piątego i szóstego dnia, to jednak NT informuje jeszcze o Nowym Stworzeniu, czyli duchowym. Ono dopiero dopełnia dzieła z Rdz. 1:1. Wtedy jest cielesne i duchowe. Chociaż zrodzony według ciała jest pierwszy, ale upada, to prawo pierworodnego otrzymuje ten, który dowiedzie, że jest jego godnym i tego dowiódł Pan Jezus. Wszelkie ojcostwo wywodzi się od Boga Ojca, więc jest zradzane w procesie stwarzania.

Ap. Paweł także napisał:

Cytat:

Efez. 3:14. Dlatego zginam kolana moje przed Ojcem, 15. Od którego wszelkie ojcostwo na niebie i na ziemi bierze swoje imię, (BW) . Dz.Ap. 17:24-28 24. Bóg, który stworzył świat i wszystko, co na nim, Ten, będąc Panem nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach ręką zbudowanych 25. Ani też nie służy mu się rękami ludzkimi, jak gdyby czego potrzebował, gdyż sam daje wszystkim życie i tchnienie, i wszystko. 26. Z jednego pnia wywiódł też wszystkie narody ludzkie, aby mieszkały na całym obszarze ziemi, ustanowiwszy dla nich wyznaczone okresy czasu i granice ich zamieszkania, 27. Żeby szukały Boga, czy go może nie wyczują i nie znajdą, bo przecież nie jest On daleko od każdego z nas. 28. Albowiem w nim żyjemy i poruszamy się, i jesteśmy, jak to i niektórzy z waszych poetów powiedzieli; Z jego bowiem rodu jesteśmy. (BW) Hebr. 2:11. Bo zarówno ten, który uświęca, jak i ci, którzy bywają uświęceni, z jednego są wszyscy; z tego powodu nie wstydzi się nazywać ich braćmi, (BW)

Proces czynienia człowieka na podobieństwo Boże, rozpoczął się od początku sabatu Bożego, trwającego 7 000 lat, Efz. 1:4; 1Pio. 1:18,19. W ST jest to spłodzenie, czyli rozwój w łonie Ojca (Efz. 1:4; 1Pio. 1:18,19), a w NT jest to narodzenie bytu duchowego (J. 3:3-5), najpierw Głowa, Pan Jezus Chrystus, a później Ciało. Tak więc prawda Słowa Bożego, że Chrystus stał się pierworodnym nie może potwierdzać dogmatu o preegzystencji Pana Jezusa. Podobnie nie może wskazywać na nie także treść J. 8:56-58.

Pan Jezus jest wcześniej niż Abraham, ale w znaczeniu wcześniejszego o 20 lat, podjęcia publicznej służby Bogu. To wyjaśnia, dlaczego Żydzi odwołują się do wieku pięćdziesięciu lat (rozpoczęcie służby Bogu przez Abrahama), skoro Pan Jezus może miał dopiero ok. 33 lata. Gdyby chodziło im o czas trwania życia, to zapewne powiedzieli by, np: 2150 lat nie masz, a Abrahama widziałeś. Oni natomiast odwołali się tylko do wieku Abrahama, w którym rozpoczął służbę Bogu. Pan Jezus odpowiedział Żydom tylko tyle, że rozpoczął służbę Bogu, wcześniej niż Abraham, a nie to, że wcześniej istniał. Abraham oddał się na publiczną służbę Bogu w wieku 50 lat, a Pan Jezus w wieku 30 lat, więc wcześniej doświadczył tej drogi, niż Abraham.
Dotychczas nikt z wierzących w preegzystencję Pana Jezusa, nie uzasadnił Słowem Bożym, dlaczego powołanie się na wiek 50 lat ma ją potwierdzać. Na podstawie czasu doświadczenia Abrahama z ofiarowaniem Izaaka można zauważyć, że ten syn mógł mieć 30 lat. Abraham w swym sercu uznał, że nawet jeżeli Izaak zostanie ofiarowany, to Bóg go wskrzesi z martwych. Gdy tak się stało, to radował się. W ten sposób, obrazowo ujrzał czas i wynik służby Pana Jezusa. Jednak nie oznacza to, że przeniósł się do czasu, w którym Pan Jezus pełnił służbę.

V. Umysł Boży, sławą Nowego Stworzenia (piąty, gładki kamień w czoło reinkarnacji Logosa).

W Panu Jezusie Chrystusie, rozwinął się, a następnie i w jego Eklëzja, rozwija się w kształcie Bożym umysł samo uniżenia Flp. 2:5-8; Rz. 12:1,2; 2Kor. 5:16-21. Nie dotyczy to przedludzkiego bytu Pana Jezusa, lecz nowego umysłu na kształt Boży, który został w nim ukształtowany. Na zasadzie przeniesienia prawa pierworództwa (Rdz. 25:24-26; 35:10; Rz. 9:13; Wyj. 4:22; Rz. 11:25-29), Pan Jezus Chrystus, stał się pierworodnym wszelkiego stworzenia, co oznacza pierworodnym wszelkiej ustanowionej władzy na niebie i na ziemi (Mat. 28:18; Żyd. 1:6; Kol. 1:15-20. Stał się nim, ponieważ jako Chrystus, zaistniał doskonałym człowiekiem cielesnym i duchowym, czyli na obraz i podobieństwo Boże (takiego wcześniej nie było) i takim pozostał, aż do śmierci krzyżowej, dlatego w następstwie tego zmartwychwstał w swoich naśladowcach, J. 12:24; Rz. 1:4; 1Pio. 3:18. Dzięki temu Słowo Boże przez które wszystko się stawało w tygodniu stwarzania (J. 1:1-3), a dopowiedziane (Rdz. 1:26), ale nie dopełnione w dniu szóstym, ucieleśniło się w CHRYSTUSIE (Głowa/Pan Jezus Chrystus i Ciało/ Eklezja), czyli pojawiło się przyrodzonym porządkiem rzeczy, J. 1:14.

A) Podziemna sława Nowego Stworzenia, Flp. 2:5-12
5. Ten miejcie rozum między wami, jako że on przez Jezusa Chrystusa.
6. On, trafia się w kształcie Bożym; nie idzie na przedzie rabunku, będzie podobnym Bogu,
7. Wszakże słabnąc sami sobie, pojmujemy zmysłami rodzaj niewolnika ludzi, pojawia się podobieństwo;
- Wiersz 1 w zw. z wierszem 5, wskazują na rozróżnienie miedzy życiem w Chrystusie (byt zbiorowy, czyli duchowy), a sprawcą jego, którym jest Jezus Chrystus.
.
8. Skoro więc odkryliśmy postać człowieka, siebie samych czynimy skromnymi; stajemy się posłusznymi aż do śmierci, śmierci krzyżowej.
9. Toteż Bóg, sam wywyższy, on daruje imię, nad wszystkie imię;
10. Aby w czasie podziemnej sławy, wszelkie kolana żyjących na ziemi, zgięły się sprawom niebieskim, Jezusowym.
11. A wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus, Panem ku chwale Boga Ojca.
- Odkrycie postaci człowieka Jezusa Chrystusa, pobudza do naśladowania go, aż do śmierci, co Bóg nagrodzi w sposób szczególny. Czas podziemnej sławy obejmuje okres, w którym Nowe Stworzenie (Głowa i Ciało) jest uważane za umarłe, Ap. 11:8; Rz. 8:19-23.

12. Wobec tego, moi umiłowani! W miarę tego jak zawsze słuchacie, nie tylko w czasie obecności mojej, ale teraz znacznie więcej w czasie nieobecności mojej, z bojaźnią drżenia, zbawienie siebie samych uskuteczniajcie.
- Odpowiednikiem czasu podziemnej sławy Nowego Stworzenia jest czas nieobecności Ap. Pawła wśród Filipian.

B) O jakim sławieniu mówił Chrystus?

Cytat:

Jan. 12:28. Ojcze, uwielbij imię swoje! Odezwał się więc głos z nieba: I uwielbiłem, i jeszcze uwielbię. (BW) Jan. 17:5. A teraz Ty mnie uwielbij, Ojcze, u siebie samego tą chwałą, którą miałem u ciebie, zanim świat powstał. (BW)

Inny jest sens tych tekstów po przetłumaczeniu ich na podstawie konkordancji Stronga

J. 12:28. Ojcze! Sławię imię twoje. Doszedł przeto głos: Sławiłeś! Z powodu nieba znowu sławisz.
- Pierwsze sławienie Ojca przez Pana Jezusa, rozpoczęło się w związku z trzema pokusami (utrzymania, sławy i władzy) na pustyni, po których Szatan odstąpił od niego do czasu. Drugie sławienie po wstąpieniu diabła w Judasza, rozpoczęło się w Getsemane w związku z próbą śmierci krzyżowej.
J. 17:5. Wobec tego ty, Ojcze wynosisz mnie przed siebie samego; mam za coś chwałę przed tobą, która przed światem będzie.

Prosty przykład z J. 8:56-58, zaprzeczający wnioskom, które się wyprowadza z wypowiedzi Żydów i Pana Jezusa, pobudził mnie do zbadania wszystkich innych argumentów, mających niby przemawiać za preegzystencją Pana Jezusa. Gdyby taka była, to można by się zastanawiać, czy Adam miał taką samą szansę, sprostać próbie, czyli taką jaką miałby Pan Jezus, jako wykonawca całego dzieła Inwestora, czyli Jehowy Boga w sześciu dniach stworzenia. Rozpoczynając służbę musiał mieć doskonałość jak Adam (ani mniej, ani więcej), aby być równoważną cenę okupu.
Temat wskazuje na zapisane fakty, ukryte nie tylko „między wierszami” w Słowie Bożym, świadczące o tym, w jaki sposób nasz Pan, Jezus Chrystus, jako doskonały odpowiednik człowieka, stworzonego na obraz Boży, mógł złożyć równoważną cenę okupu za cały, upadły rodzaj ludzki. Prawdy na które on wskazuje, zostały zapieczętowane w przekładach Biblii, tłumaczonej na języki narodowe. Fakty te zostały ukryte przez orzecznictwo teologiczne Chrześcijaństwa, czyli przez tłumaczenia pro - dogmatyczne i interpretację. Okup został złożony dla osiągnięcia pełni Nowego Stworzenia, czyli dla napełnienia Duchem Świętym Bożym, wszelkiego ciała, które dzięki temu staje się Nowym Stworzeniem, Dz. 2:17,18.

[Pokoja]

[nike]

Zacytuj Biblię z której wziąłeś tekst 1Kor.15:45.

[Henryk]

[Pokoja]

[Pokoja]

II. Mądrość Boża, Przp. 8:1-22; Łuk. 11:49-51
Duch mądrości, Dz. 6:3, 10
Nauczanie Chrystusowe jest mocą i mądrością Bożą od niego, 1Kor. 1:21,24,30; 2:7; 12:8; Efz. 1:17; 3:10; Jak. 3:17

Salomon w swych przypowieściach, opisał mądrość jako przewodnika, który utwierdza sposób postępowania podróżnika, Przyp. 8:2. Jako król, obdarzony mądrością Jehowy, przyznał, że : Prowadził życie wędrownika sprawiedliwości, pośród ścieżek sądu, Przyp. 8:20. Słowo Boże w takim charakterze, przedstawia bohaterów wiary Starego i Nowego Testamentu. W Liście do Żydów bohaterowie wiary są nazwani przybyszami, tułaczami (Żyd. 11:13) i tymi, co wędrowali, gdyż świat nie był ich godzien, Żyd. 11:38. Apostoł Paweł, czuł się jak wędrowiec, 1Kor. 4:11. Dla nich wszystkich, przewodnikiem była mądrość Jehowy.

BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

1. Izali mądrość (2451) nie (3808) woła (7121), i roztropność (8394) nie wydaje (5414) głosu (6963) swego? 2. Na wierzchu (7218) wysokich miejsc (4791), przy (5921) drodze (1870) i na rozstaniu (~1004) dróg (5410) stoi (5324). 3. U (~3027) bram (8179), *kędy (~6310) się chodzi do miasta (7176), i w wejściu (3996) u drzwi (6607) woła (7442), mówiąc: 4. Na (413) was wołam (7121), o mężowie (376)! a głos (6963) mój obracam do (413) synów (1121) ludzkich (120). 5. Zrozumijcie (995) prostacy (6612) ostrożność (6195), a głupi (3684) zrozumijcie (995) sercem (3820). 6. Słuchajcie; (8085) bo (3588) o wielkich rzeczach (5057) będę mówił (1696), a otworzenie (4669) warg (8193) moich opowie szczerość (4339). 7. Zaisteć (3588) prawdę (571) mówią (1897) usta (2441) moje, a niezbożność (7562) obrzydliwością (8441) jest wargom (8193) moim. 8. Sprawiedliwe (6664) są wszystkie (3605) słowa (561) ust (6310) moich; nie masz (369) w (8902) nich nic nieprawego (6617) ani przewrotnego (6141). 9. Wszystkie (3605) są prawe (5228) rozumnemu (995), a uprzejme (3477) tym, którzy znajdują (4672) umiejętność (1847). 10. Przyjmijcież (3947) ćwiczenie (4148) moje, a nie (3808) srebro (3701), a umiejętność (1847) raczej, niż złoto (2742) wyborne (977). 11. Albowiem (3588) lepsza (2896) jest mądrość (2451) niż perły (6443), także wszystkie (3605) pożądane rzeczy (2656) nie (3808) porównają (7737) z (8902) nią. 12. Ja (589) mądrość (2451) mieszkam (7931) z roztropnością (6195), i umiejętność (1847) ostrożności (4209) wynajduję (4672). 13. Bojaźń (3374) Pańska (3068) jest, mieć w nienawiści (8130) złe (7451). Ja nienawidzę (8130) pychy (1344), wysokomyślności (1347), i drogi (1870) złej (7451), i ust (6310) przewrotnych (8419). 14. Przy (8901) mnie jest rada (6098), i prawdziwa mądrość (8454); jam (589) jest roztropność (998), a moc (1369) jest moja (8901). 15. Przez (8902) mię królowie (4428) królują (4427), i książęta (7336) stanowią (2710) sprawiedliwość (6664). 16. Przez (8902) mię książęta (8269) panują (8323), i wielmożnymi są (5081) wszyscy (3605) sędziowie (8199) *[6664] ziemi (776). 17. Ja (589) miłuję (157) tych, którzy mię miłują (157); a którzy mię szukają rano (7836), znajdują (4672) mię. 18. Bogactwo (6239) i sława (3519) przy (854) mnie jest; majętność (1952) trwała (6276) i sprawiedliwość (6666) 19. Lepszy (2896) jest owoc (6529) mój, niż złoto (2742), i niż najkosztowniejsze złoto (6337), a dochody (8393) moje lepsze, niż srebro (3701) wyborne (977). 20. Prowadzę (1980) ścieżką (734) sprawiedliwości (6666), pośrodkiem (8432) ścieżek (5410) sądu (4941), 21. Abym tym, którzy mię miłują (157), dała w dziedzictwo (5157) majętność (3426) wieczną, i skarby (214) ich napełniła (4390). 22. Pan (3068) mię miał (7069) przy początku (7225) drogi (1870) swej, przed (6924) sprawami (4659) swemi, przed wszystkiemi czasy (227). 23. Przed wieki (5769) jestem zrządzona (5258), przed początkiem (7218); pierwej (6924) niż była ziemia (776); 24. Gdy jeszcze nie było (369) przepaści (8415), spłodzonam jest (2342), gdy jeszcze nie było (369) źródeł (4599) opływających (3513) wodami (4325). 25. Pierwej (2962) niż góry (2022) założone były (2883), niż (6440) były pagórki (1389), spłodzonam jest (2342). 26. Jeszcze (5704) był nie (3808) uczynił (6213) ziemi (776), i równin (2351), ani początku (7218) prochu (6083) okręgu ziemskiego (8398). 27. Gdy gotował (3559) niebiosa (8064), tamem (8033) była (~589); gdy rozmierzał (2710) okrągłość (2329) nad (5921_6440) przepaściami (8415); 28. Gdy utwierdzał (553) obłoki (7834) w górze (4605), i umacniał (5810) źródła (5869) przepaści (8415); 29. Gdy zakładał (7760) morzu (3220) granice (2706) jego, i wodom (4325), aby nie (3808) przestępowały (5674) rozkazania (6310) jego; gdy rozmierzał (2710) grunty (4144) ziemi (776): 30. Tedym była (1961) u (681) niego jako wychowaniec (525), i byłam (1961) uciechą (8191) jego na każdy (~3117) dzień (3117), grając (7832) przed (6440) nim na każdy (3605) czas (6256). 31. Gram (7832) na okręgu (8398) ziemi (776) jego, a rozkoszy (8191) moje, mieszkać z (854) synami (1121) ludzkimi (120). Żyd. 11:38. [Których (3739) nie (3756) był (2258) świat (2889) godzien (514);] tułali się (4105) po (1722) pustyniach (2047) i po górach (3735), i jaskiniach (4693), i jamach (3692) ziemi (1093). 1Kor. 4:11. Jeszcze aż do (891) tej (737) godziny (5610) i łakniemy (3983), i pragniemy (1372), i nadzy jesteśmy (1130), i bywamy policzkowani (2852), i tułamy się (790),

Na podst Konkord. Stronga z nr

Kod:

1. Mądrość (2451) nie (3808) woła (7121), głos (6963) wydaje (5414) umiejętnością (8394). 2. Stosownie do (5921) wysokości (4791) wodza (7218) miejsca zamieszkania (1004), utwierdza (5324) sposób postępowania (1870) podróżnika (5410). 3. Zachodem słońca (3996), raduje się (7442) udziałem (3027) wejścia (6607), krańcem (6310) bramy (8179) miasta (7176). 4. Przy (413) synach (1121) ludzkich (120), głosem (6963) w stronę (413) męża (376) woła (7121). 5. Zrozumie (995) prostota (6612) rozważność (6195); prostak (3684) zwróci uwagę na (995) serce (3820). 6. Słuchają (8085), kiedy (3588) przywódcy (5057) mówi (1696) otwarcie (4669), mową 8193) prawości (4339). 7. Tak zaiste (3588) prawdę (571) mówi (1897) ustami (2441), bezbożność (7562) obrzydliwością (8441) wargom (8193). 8. Sprawiedliwością (6664) wszystkie (3605) mowy (561); nie (369) były przebiegłe (6617) z (8902) ust (6310) przewrotnego (6141). 9. Wszystkie (3605) były rozumne (995), proste (5228), przyjemne (3477); przyszła (4672) umiejętność (1847). 10. Przyniosła (3947) dyscyplinę (4148), nie (3808) srebro (3701); umiejętność (1847) złotem (2742) wypróbowanym (977). 11. Z powodu tego (3588) mądrość (2451) wspaniałą (2896) perłą (6443); każdy (3605) z (8902) przedmiotów upodobania (2656) nie (3808) będzie podobnym (7737). 12. Ja (589) mądrością (2451) rozbijam namiot (7931) rozważności (6195), wynajduję (4672) pomysł (4209) umiejętności (1847). 13. Respektem (3374) Jehowie (3068), nienawidzę (8130) zła (7451), nienawidzę (8130) pychy (1344), arogancji (1347), złego (7451) sposobu postępowania (1870), ust (6310) przewrotnych (8419). 14. Ja (589), prawdziwą mądrością (8454), według (8901) rady (6098), uosobieniem (998) mocy (1369 wewnątrz (8901). 15. W postaci (8902) króla (4428) panuje (4427); będąc rozsądnym (7336) nakreślam (2710) sprawiedliwość (6664). 16. Z powodu (8902) książąt (8269) panuję (8323), wszystkim (3605) szlachetnym (5081) sędziom (8199) sprawiedliwości (6664). 17. Ja (589) miłuję (157) przyjaciół (157), szukając gorliwie (7836), znajduję (4672). 18. Sławę (3519) bogactwa (6239) razem z (854) majętnością (1952), podaje naprzód (6276) sprawiedliwości (6666) 19. Lepszym (2896) owocem (6529) złota (2742), szczere złoto (6337), dochody (8393) srebra (3701) wypróbowane (977). 20. Prowadzę życie (1980) wędrownika (734) sprawiedliwości (6666), pośród (8432) ścieżek (5410) sądu (4941), 21. Miłując (157), odziedziczyłem (5157) pełnię (4390) skarbu (214) istnienia (3426). 22. Jehowa (3068) posiada (7069) sposób postępowania (1870) POCZĄTKU (7225 z Rdz. 1:1); dzieł (4659) wcześniejszych (227) od dawna (6924). 23. Od dawna (6924) ustanowił (5258) wodzem (7218) wieczności (5769) ziemi (776); 24. Kręciła się (2342) przed (369) otchłanią (8415), przed (369) źródłem (4599) będącym ciężką (3513) wodą (4325). 25. Zanim (2962) góry (2022) były zatopione (2883), kręciła się (2342) obliczem (6440) pagórków (1389). 26. Przed (3808) uczynieniem (6213) ziemi (776) na zewnątrz (2351), aż do (5704) początku (7218) prochu (6083) ziemskiego (8398). 27. Wtedy (8033) tworzył (3559) niebiosa (8064), uniesione (2329) ja (589), wytyczał (2710) przepaść (8415) stosownie do (5921) oblicza (6440); 28. utwierdzał (553) obłoki (7834) w górze (4605), umacniał (5810) źródła (5869) przepaści (8415); 29. Wyznaczył (7760) granice (2706) wodom (4325) morza (3220), nie (3808) będąc wiedzione do służby (5674) ujściem (6310), wytyczyły (2710) fundament (4144) ziemi (776): 30. Obok (681) zaistniał (1961) umiejętny robotnik (525), stał się (1961) uciechą (8191) dni (3117) DNIA (3117), bawiąc się (7832) w obecności (6440) każdego (3605) czasu (6256). 31. Stamtąd (854) świat (8398) ziemi żywych (776), członkowie grup (1121) człowieka (120) bawili się (7832) rozkoszą (8191). Żyd. 11:38. [Których (3739) świat (2889) nie (3756) był (2258) godny (514)]; wędrowali (4105) pustyniami (2047), górami (3735), wśród (1722) jam (3692) jaskiń (4693) ziemi (1093). 1Kor. 4:11. Właśnie (737), aż do (891) czasu (5610), odczuwamy głód (3983), pragniemy (1372), bywamy nadzy (1130), policzkowani (2852), bywamy wędrowcami (790),

Na podst. KS bez nr
1. Mądrość nie woła, głos wydaje umiejętnością.
2. Stosownie do wysokości, wodza miejsca zamieszkania, utwierdza sposób postępowania podróżnika.
3. Zachodem słońca, raduje się udziałem wejścia, krańcem bramy miasta.
- Wykonawca danego dzieła, okazuje mądrość przez umiejętny sposób jego wykonania. Mądrość przygotowuje podróżnika do umiejętnego kontaktu z wodzem, stosownie do jego rangi.
Mądry sposób jego postępowania, umożliwia mu wejście do miasta przez bramę „ucho igielne”.

4. Przy synach ludzkich, głosem w stronę męża woła.
5. Zrozumie prostota rozważność; prostak zwróci uwagę na serce.
6. Słuchają, kiedy przywódcy mówi otwarcie, mową prawości.
głosem w stronę męża woła - jest to przejaw otwartości i pragmatycznego zwracania się do męża - wodza miejsca zamieszkania. Prości ludzie nie stawiają mu oporu, ułatwiają kontakt.

7. Tak zaiste prawdę mówi ustami, bezbożność obrzydliwością wargom.
8. Sprawiedliwością wszystkie mowy; nie były przebiegłe z ust przewrotnego.
9. Wszystkie były rozumne, proste, przyjemne; przyszła umiejętność.
10. Przyniosła dyscyplinę, nie srebro; umiejętność złotem wypróbowanym.
przyszła umiejętność - Podróżnika kierującego się mądrością, cechuje prawda, pobożność, sprawiedliwa, rozumna, prosta, przyjemna mowa. Umiejętność ta kształtuje dyscyplinę.

11. Z powodu tego mądrość wspaniałą perłą; każdy z przedmiotów upodobania nie będzie podobnym.
12. Ja mądrością rozbijam namiot rozważności, wynajduję pomysł umiejętności.
13. Respektem Jehowie, nienawidzę zła, nienawidzę pychy, arogancji, złego sposobu postępowania, ust przewrotnych.
- Król Salomon, nadal słynie z mądrości od Boga w okresie swego poddania się mu.

14. Ja, prawdziwą mądrością, według rady, uosobieniem mocy wewnątrz.
15. W postaci króla panuje, będąc rozsądnym nakreślam sprawiedliwość.
16. Z powodu książąt panuję, wszystkim szlachetnym sędziom sprawiedliwości.
- Dzięki prawdziwej mądrości, król Salomon, czuł wewnętrzną moc, dla stosowania sprawiedliwości przez książąt i sędziów.

17. Ja miłuję przyjaciół, szukając gorliwie, znajduję.
18. Sławę bogactwa razem z majętnością, podaje naprzód sprawiedliwości
19. Lepszym owocem złota, szczere złoto, dochody srebra wypróbowane.
20. Prowadzę życie wędrownika sprawiedliwości, pośród ścieżek sądu,
21. Miłując, odziedziczyłem pełnię skarbu istnienia.
- Król Salomon, dzięki przymierzom przyjaźni z sąsiednimi narodami, zbudował silne, pokojowe państwo. Wszystko poddawał próbie sprawiedliwości. Dla poznania pełni skarbu istnienia, przeprowadził wiele eksperymentów, aby poznać, co lud ma czynić, dla odczuwania sensu życia. To było jego życie, jakby wędrownika sprawiedliwości w sądach.

22. Jehowa posiada sposób postępowania POCZĄTKU (z Rdz. 1:1); dzieł wcześniejszych od dawna.
23. Od dawna ustanowił wodzem wieczności ziemi;
24. Kręciła się przed otchłanią, przed źródłem będącym ciężką wodą.
sposób postępowania POCZĄTKU - dotyczy to siedmiu epokowych okresów czasu, obejmujących cały tydzień stwarzania (7 dni x 7 000 lat). Ten sposób jest wodzem porządku stwarzania w wieczności. Według tego sposobu (porządku), ziemia kręciła się w otchłani z Rdz. 1:2, a król Salomon, sprawował sądy sprawiedliwości, według umiejętności z mądrości.

25. Zanim góry były zatopione, kręciła się obliczem pagórków.
26. Przed uczynieniem ziemi na zewnątrz, aż do początku prochu ziemskiego.
27. Wtedy tworzył niebiosa, "uniesione ja", wytyczał przepaść stosownie do oblicza;
28. Utwierdzał obłoki w górze, umacniał źródła przepaści;
29. Wyznaczył granice wodom morza; nie będąc wiedzione do służby, ujściem wytyczyły fundament ziemi:
kręciła się obliczem pagórków - taki stan rzeczy miał miejsce na początku trzeciego dnia stwarzania. Później spadł pierwszy potop na wyłoniony ląd, Rdz. 2:5. Olbrzymie masy opadłej wody, ustąpiły dzięki opadnięciu dolin i wypiętrzeniu się gór, podobnie jak przy ostatnim potopie za dni Noego, Ps. 104:5-8.
"uniesione ja" - Bogowie, podwykonawcy dzieł Jehowy czyniąc niebiosa nie powiedzieli, że są dobre. Jednak zarówno one jak i człowiek, razem z wszystkimi innymi dziełami, ocenili jako bardzo dobre

30. Obok zaistniał umiejętny robotnik, stał się uciechą dni DNIA, bawiąc się w obecności każdego czasu.
31. Stamtąd świat ziemi żywych; członkowie grup człowieka, bawili się rozkoszą.
Obok zaistniał umiejętny robotnik - jest nim człowiek, jako od Boga dusza życia ziemskiego, dzięki której On wszystko uczynił i stworzył na ziemi.
dni DNIA - dotyczy to siedmiu epokowych okresów czasu, obejmujących cały tydzień stwarzania (7 dni x 7 000 lat).
bawiąc się w obecności każdego czasu - chodzi tu o stworzenia kolejnych dni stwarzania, czyli o członków grup człowieka. Określenie "człowiek" ma bardzo szerokie zastosowanie w dwóch sprawozdaniach o stworzeniu. Najpierw jest człowiek, jako dusza życia ziemskiego, która jest z mułu ziemi i posiada dech życia. Z tej to duszy dzięki Bogu są wszelkie inne istnienia na ziemi, aż do człowieka, stworzonego w dniu szóstym (Rdz. 1:27) na obraz Boży i czynionego w dniu siódmym na podobieństwo Boże, Rdz. 5:1,2. Ten drugi jest już płodem Nowego Stworzenia, Efz. 1:4.

[Henryk]

[Pokoja]

[Henryk]

[Pokoja]

[Pokoja]

Najpierw stał się świat Adama według duszy żywej, a ostatnio (stał się świat) Adama według ducha ożywiającego, 1Kor. 15:45b) KS

Temat ten, wyjmuje z Słowa Bożego, pięć szczególnie określonych prawd (pięć "gładkich kamieni", 1Sam. 17:40) w obronie doskonałego człowieczeństwa Odkupiciela, Pana Jezusa, który narodził się z Marii Panny i stał się Chrystusem. W chwili ofiarowania się Bogu, gdy biorąc chrzest w Jordanie, składał (sam jeden, zamiast wielu, Mat. 20:28) okup za cały rodzaj ludzki (1Tym. 2:5,6), musiał być doskonałym jak człowiek z Rdz. 1:27 przed swym upadkiem. Aby być równoważną ceną okupu za niego, nie mógł być także kimś więcej niż ten z Rdz. 1:27. Jednak po złożeniu okupu, gdy zstąpił na niego Duch Święty, jego Boga Ojca, stał się zastępstwem tego pierwszego i w ten sposób, zostało na niego przeniesione prawo pierworodnego (Kol. 1:15), podobnie, jak z Ezawa na Jakuba.

III. Logos Boży - Życie - Światłość - Prawda - doskonałe człowieczeństwo na obraz i podobieństwo Boże, Rdz. 1:26; J. 1:14
http://biblos.feen.pl/viewtopic.php?t=5459
W sprawozdaniu o stworzeniu w dostępnych nam przekładach Biblii czytamy, że BÓG rzekł, aby wykonać kolejne dzieła stworzenia. Przyjmując tekst 1 Moj. 1:1 o treści Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię. , nasuwa się pytanie: Jeżeli BÓG był sam to, do kogo mówił? Czy był takim dziwakiem, że mówił sam do siebie, a w Rdz. 1:26 nagle rzekł do kogoś, kto wcześniej nie został przedstawiony. Jak na Słowo Boże, to jest jakoś to nielogiczne, nie konstruktywne i wygląda niewiarygodnie.

Natomiast według tłumaczenia na podstawie Konkordancji Stronga treść Rdz. 1:1 można odczytać następująco: W praprzyczynie (Na początku) ON (Jehowa) stwarza Bogów: standard niebios, standard ziemi. KS. W tym przypadku, jak w pigułce, zawarta jest prawda, która logicznie tłumaczy, że to stwarzani Bogowie mówili do siebie w czasie całego tygodnia stworzenia, a więc i w dniu szóstym, Rdz. 1:26, a w Rdz. 3:22 mówił Jehowa do tych Bogów?

Jehowa Bogów, występujący w pierwszym sprawozdaniu o stworzeniu, jako bezimienny ON, najpierw stwarza Bogów, jako standard nieba i standard ziemi. Następnie tymi Bogami, jako podwykonawcami, posługuje się w tygodniu stwarzania do wykonania swojego dzieła stworzenia. W Psalmie jest napisane, że ON jest w zgromadzeniu Bogów, Ps. 82:1,6; 1Kor. 8:5,6:

Cytat:

Ps. 82:1. [...] Bóg wstaje w zgromadzeniu Bożym, pośród bogów sprawuje sąd. [...] 6. Rzekłem: Wyście bogami I wy wszyscy jesteście synami Najwyższego, (BW) 1 Kor. 8:5. Bo chociaż nawet są tak zwani bogowie, czy to na niebie, czy na ziemi, i dlatego jest wielu bogów i wielu panów, 6. Wszakże dla nas istnieje tylko jeden Bóg Ojciec, z którego pochodzi wszystko i dla którego istniejemy, i jeden Pan, Jezus Chrystus, przez którego wszystko istnieje i przez którego my także istniejemy. (BW)

Zgodnie z Psalmem 33:6-9 i w związku z pierwszym sprawozdaniem o stworzeniu, podwykonawcy działali według Słowa Jehowy, i to oni mówili między sobą, co czynić każdego kolejnego dnia. Jednak dla potrzeb dogmatu, trynitarze zamienili ich występowanie w liczbie mnogiej na występowanie w liczbie pojedynczej. Tylko w takim przypadku, powstaje pytanie: Do kogo Bóg mówi w Rdz. 1:26 i 3:22? Teksty te, jak i wiele innych w S i NT, stały się podstawą dla podparcia dogmatu o Trójcy i narodzenia się jego "córki", czyli dogmatu o preegzystencji Pana Jezusa. Te dwa dogmaty nie mogą istnieć bez siebie. One podpierają się nawzajem.

Emisariusze Trynitaryzmu przez wniknięcie do zwolenników preegzystencji, inwigilują ich środowisko, a nawet przyznają się: Ja wcześniej byłem ministrantem. Otrzymali ważne przywileje, dzięki czemu bardzo umiejętnie odwrócili uwagę od pierwotnego nauczania przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego. Nawet w literaturze, zamienili imię Boże Jehowa na Jahwe, (rozumiem, że te dwie formy imienia są właściwe). Obecnie w czasie pandemii, sprzyjającej bardzo wprowadzaniu nowego porządku świata, nowej tradycji teologicznej (łączącej Żydów, Chrześcijan i Muzułmanów), zrzekają się swoich przywilejów. W tzw. "religii prawdziwej" dalsze prowadzenie społeczności wyznaniowej, powierzono innym spoza tzw. "Ciała kierowniczego", do którego należeli dotychczas tylko ci z Małego stadka. Taką informację otrzymałem od znanych mi jej zawiedzionych członków.

W wyniku odwracania uwagi od pierwotnego nauczania Badaczy, nawet uważa się, że nie 1914 rok może być uznany za koniec "siedmiu czasów pogan", lecz 1917 rok, który w rzeczywistości jest tylko ujawnieniem tego, co skrycie, stało się w 1914 roku, kiedy to przyznano prawo Żydom do posiadania własnej Ojczyzny z stolicą w Jeruzalem. W ten sposób skończyło się deptanie tego prawa przez 2520 lat. Poganie wcześniej i później chodzili i chodzą po Jeruzalem. W Łuk. 21:24 nie chodzi jednak o deptanie gruntu, na którym było zbudowane miasto Jeruzalem, lecz o deptanie prawa Żydów do posiadania własnej Ojczyzny (suwerennego państwa) z stolicą w Jeruzalem.

Do kwestii mówienia Boga przez Syna, który na ziemi jest ucieleśnionym Słowem Bożym, odnosi się treść Żyd. 1:1-14. Ważne w tym tekście jest to, że mówienie przez Syna, poprzedziło mówienie przez proroków, czyli, że wcześniej nie następowało.

Żydów 1:1-7


Żydów 1:8-14


Tekst Żyd. 1:1-14 wg. KS do czytania z komentarzem
1. W wielu częściach różnymi sposobami mówił niegdyś Bóg ojcom przez proroków;
2. W te dni ostateczne mówi nam przez Syna, którego ustanowił dziedzicem wszystkiego, przez którego wieki czyni.
3. Który będąc odblaskiem chwały, wyobrażeniem, jego cierpliwego znoszenia, opowiadał wszystkie słowa mocy jego; uczyniwszy oczyszczenie grzechów; siada mocny na prawicy wśród majestatu,
mówił niegdyś Bóg - najpierw dotyczy to mówienia Boga w czasie ST przez proroków (bohaterów wiary) do ojców narodu żydowskiego. Przez mówienie to, wyrażali tylko części ukrytej prawdy Bożej. Natomiast przez Syna w dużej części w przypowieściach, została wyrażona już ogólna Prawda Boża, Mat. 13:34,35;
dni ostateczne - są to tysiącletnie dni, w których następuje wylanie Ducha Świętego Boga Ojca, poczynając od Jordanu i dnia Pięćdziesiątnicy. Służy to stopieniu wierzących z Żydów i z narodów w jeden duchowy Izraela Boży;
wieki czyni - Wiek Ewangelii, Tysiąclecia sabatowego i Milenium Jubileuszowego;
siada mocny na prawicy wśród majestatu – Słowa jego nauczania mają moc, jak Słowo Boże.

4. Tak wielkim, doskonalszym stał się od Zwiastunów, jak wielkie wyróżniające się, on odziedziczył imię.
5. Jako że, kto kiedyś Zwiastunowi rzekł: Ty jesteś synem mnie, jam cię dziś zrodził? Z kolei: Ja sam będę ojcem, on mnie będzie synem.
Tak wielkim, doskonalszym stał się Zwiastunom - stał się takim Posłańcom/ Aniołom, ponieważ stał się dokończycielem ich wiary (Żyd. 12:1,2), a także Zbawicielem.
Odpowiednikiem greckiego określenia Angelos jest polskie słowo Anioł. Oznaczają one - zwiastun, posłaniec, goniec (http://biblos.feen.pl/viewtopic.php?t=3149&highlight=biblijne+s%B3owo+anio%B3 )
jam cię dziś zrodził - w sabat swój, trwający 7 000 lat, Bóg czynił człowieka na podobieństwo swoje, czyli według wiary, według serca, tzn. Nowe Stworzenie. W ST jest ono w stanie płodowym, czyli w łonie Ojca. Natomiast w NT, następuje jego narodzenie, poczynając od wyłonienia się Głowy jego, czyli Pana Jezusa Chrystusa przy chrzcie w Jordanie. Wcześniej nie było zrodzenia duchowego;
Ja sam będę ojcem - Logos jest Ojcem Pana Jezusa Chrystusa, gdyż duchowy byt Chrystusowy, został zrodzony z Słowa, zapowiedzianego w Rdz. 1:26; J. 1:14
http://biblos.feen.pl/viewtopic.php?t=5553#113167 (komentarz do J. 8:16-18; 27-30). Słowa tego nauczają ojcowie wiary, co wynika z Łuk. 2:48,49
http://biblos.feen.pl/viewtopic.php?t=5553#113162 (Łuk. 2:48,49 KS i komentarz)

6. Gdy wprowadza pierworodnego na świat (rzymski), znowu mówi: Złożą mu hołd wszyscy Posłańcy Boży.
na świat (rzymski) - Pan Jezus, jako Chrystus z rodziny żydowskiej, wyruszył do działalności w świecie rzymskim, który był w tym czasie przeciwnikiem (Szatanem), dla narodu Żydowskiego. Działalność ta przez jego Zbór, dotyczyła także całego świata, 2Kor. 5:16-21. Pan Jezus był ostatnim z Mesjaszy żydowskich, uznawanych przez władzę pogańska, poczynając od perskiej (Mordocheusza) do rzymskiej. Taki stan rzeczy bez wojny na niebie, został ukazany w Ap. 12:2. Hołd Panu Jezusowi Chrystusowi, złożyli Apostołowie i inni uczniowie.

7. Z kolei wobec Posłańców mówi: Posłańców swoich czynię tchnieniem życia, sługi swoje płomieniami ogni.
8. Wobec Syna: Boża stolica, twoją na wieki wieków! Laska sprawiedliwości, laską królestwa twego.
9. Umiłowałeś sprawiedliwość, nienawidzisz nieprawości; z powodu tego Bóg, Twój Bóg, oliwą wesela, pomazał cię, wobec uczestników twoich.
sługi swoje płomieniami ogni - Ofiarujący się Bogu, kierowali się gorącą mową miłości (jak ogień, Dz. 2:3,4) dla sprawy Bożego odkupienia człowieka z upadku, co publicznie ujawnili w szczególności w dniu Pięćdziesiątnicy i później, 1Pio. 4:12

10. Twój Pan! Według władzy niebios kładzie fundament świata; wyniki dzieła, są ramionami twoimi.
11. Ty przetrwasz, tymi samymi będą straconymi wszyscy, jako płaszcz starzeją się.
12. Tych samych zwijasz, podobnie jak odzienie, jakby szaty będą odmienieni; ty ten sam jesteś, lata twoje nie ustaną.
Według władzy niebios - zgodnie z porządkiem i mądrością z góry pochodzącą;
kładzie fundament świata - czyli okup, ofiara Nowego Stworzenia i Ewangelia Królestwa Bożego;
wyniki dzieła, są ramionami twoimi - Powołani i wybrani (Wielkie Grono) oraz powołani, wybrani i wierni (Małe stadko);

Treść Żyd. 1:10-12, odnosi się do dni Syna człowieczego, czyli do czterech tysiącletnich dni ostatecznych. Natomiast poniższa treść Ps. 102:26-29, odnosi się jeszcze do wcześniejszego okresu, w którym rozpoczęło się panowanie czterech imperiów pogańskich. W trakcie tego panowania, przyszedł czyniciel sprawiedliwości, czyli Chrystus, 2Kor. 5:16-21.
Psalm 102:26-29 KS
(26) Ustanowiłeś oblicza państw, dzieło mocy niebios. (Dan. 2:38)
(27) One pobłądzą, ty powstaniesz przeciwko; każdą szatę zniszczysz, płaszcz zastąpisz, polepszysz.
(28) Ty latami tych nie będziesz wyeliminowanym.
(29) Synom sług, pozwolisz zamieszkać, będą przygotowanymi w obecności czyniciela sprawiedliwości.

Żyd. 1:13. Dlaczego kiedyś do Posłańca nie powiedział: Siądź z prawej strony mnie, aż położę nieprzyjaciół twoich podnóżkiem nóg twoich?
14. Czyż nie wszyscy są służebnym tchnieniem życia? Dla służby wysłani, dla odziedziczenia zbawienia, mającego nadejść.
Dlaczego kiedyś do Posłańca nie powiedział – z tego powodu, że Nowe Stworzenie w czasie ST, rozwijało się w łonie Ojca. Płód jest w środku łona, więc nie może zasiąść po prawicy;
dla odziedziczenia zbawienia, mającego nadejść - przez okup (J. 6:63), wylanie Ducha Świętego Boga Ojca (Dz. 2:17,18), głoszenie Ewangelii Królestwa Bożego (Mat. 4:23; 24;14) i Restytucję, Dz. 3:19-21.

III. Logos BOGIEM - Życiem - Światłością - Prawdą

Do kwestii mówienia Boga przez Syna, odnosi się treść prologu z J. 1:1-18
( http://biblos.feen.pl/viewtopic.php?t=5459 ). To mówienie, rozpoczęło się jednak dopiero w czasie działalności Pana Jezusa Chrystusa na ziemi. W tym czasie Chrystus w ciele jest Słowem (Logosem) w ciele, który na podobieństwo logosów królewskich, głosi Słowo Boże dla świata.

Jana 1:1-10


Jana 1:11-17


Jana 1:18


1. Wśród mocy niebieskich był Logos (Słowo); ponadto Logos był BOGA; Logos był BOGIEM.
2. Ten wśród mocy niebieskich dalej był BOGIEM.
- Jest to odpowiednik prawdy, wyrażonej w Rdz. 1:1. W praprzyczynie (Głowie, Wodzu) ON stwarza Bogów, standard niebios, standard ziemi. KS
Logos był BOGA [... i] BOGIEM – w ten sposób jest wyrażona potęga Słowa, co oznacza, że Bóg jest Słowem. Podobnie jest napisane, że Bóg jest Duchem, a skoro jest wylanie Ducha Świętego Boga Ojca, to oznacza, że Bóg ma Ducha. Duch i mądrość są ukrytymi przejawami Bożej aktywności, a Słowo i Dzieło (ciało) są jawnymi przejawami Bożej aktywności.

3. One bez tego samego nawet nie pojawiły się; wszystkie przez tego samego się stały; one stawały się.
- Stawały się przez wyrażenie kolejnych wypowiedzi: "Niech się stanie". Jednak jedna z wypowiedzi, zapisana w Rdz. 1:26 nie stała się w pełni w dniu szóstym o uczynieniu człowieka na obraz i podobieństwo Boże. Wtedy został on stworzony tylko na obraz Boży, Rdz. 1:27. O wypełnieniu się drugiej części, informuje J. 1:14.

4. W nim było życie; życie było światłością człowiekowi.
5. A światłość wśród ciemności świeci; ciemność tą samą nie owładnęła.
- W Rdz. 1:2 jest napisane o istnieniu, jakby totalnej ciemności (Miejsce Najświętsze Szekiny) w nieokreślonym okresie przed rozpoczęciem pierwszego dnia stwarzania, a w Rdz. 1:3-5 jest napisane o tej światłości, która dla człowieka od pierwszego dnia stwarzania (Rdz. 2;7) zajaśniała w tej ciemności z Rdz. 1:2; J. 1:4,5. Z tą światłością, symbolicznie jest związane wyjście Arcykapłana, aby błogosławić lud, co w rzeczywistości wypełnia się przez wystąpienie Pana Jezusa, aby złożyć okup i błogosławić powołanych Wieku Ewangelii.

6. Był człowiek imieniem Jan, wysłany ze względu na samego BOGA.
7. Ten przyszedł na świadectwo, aby świadczyć o światłości, aby przez tą samą wszyscy byli przekonanymi.
8. Ów nie był światłością, ale cieszył się dobrą sławą, aby tuż obok światłości.
- Jan Chrzciciel był wysłany ze względu na samego Boga, który w dniu szóstym, wyraził zamysł, aby uczynić człowieka na obraz i podobieństwo swoje (Rdz. 1:26), ale stworzył go wtedy tylko na obraz swój (Rdz. 1:27), a dzieło dokańcza w dniu siódmym. Jan Chrzciciel podjął działalność w czasie, gdy z łona Boga Ojca, dzięki jego Duchowi Świętego miało się narodzić Nowe Stworzenie, najpierw Głowa (Pan Jezus Chrystus), a następnie i Ciało (Świątynia) CHRYSTUSA i BOGA. Wcześniej w ST, to Nowe Stworzenie, rozwijało się w łonie Ojca w bohaterach wiary, którzy byli pod wpływem DŚBO (2Pio. 1:20,21), i w których działał Duch Chrystusowy, 1Pio. 1:9-12. Kształtowanie Nowego Stworzenia w łonie Ojca jest czynieniem człowieka wiary/ duchowego/ niebieskiego. Jest to czynienie człowieka na podobieństwo Boże w dniu siódmym (sabat BOŻY, trwający 7 000 lat). Tylko Nowe Stworzenie, czyli wierzący mogą wejść do odpocznienia (sabatu, Żyd. 4 rozdz.) Bożego, poczynając od stanu spłodzenia, Rdz. 5:1,2; 1Pio. 1:18-20; Efz. 1:4.

9. Prawdziwa światłość, która była, przyszła oświecić każdego człowieka na świecie.
10. Na świecie była; z powodu tego samego świata się pojawiła; świat tej samej nie uznał.
11. Względem swoich własnych przyszła; swoi właśni tej samej nie przyjęli.

Prawdziwa światłość - Światłość jest doskonałym życiem, które jest w Logosie (Słowie). W tej światłości żył, nauczał i działał Pan Jezus:
12. Znowu im rzekł Jezus, mówiąc: Ja żyję światłością świata; naśladujcie mię, nie chodźcie w ciemności, ale miejcie światłość żywota. J. 8:12 KS

Człowiek stworzony na obraz Boży (Rdz. 1:27), posiadał coś z tego rodzaju światłości (otrzymał znajomość dobrego i złego przez informację, Rdz. 2:16,17)), co oznacza, że światłość ta na świecie była. Jednak człowiek upadł przez grzech, co oznacza, że swoi, czyli on po upadku i jego potomkowie (tak Żydzi, jak i poganie) w czasie cielesnej obecności Pana Jezusa, tej światłości nie uznali, 1Kor. 2:7,8. Oświecanie człowieka jest procesem w skład którego wchodzi, przekonanie świata o: grzechu, sprawiedliwości i sądzie, J. 16:7-11.

Wszystko BÓG uczynił za pośrednictwem swojego Logosa, w którym światłość jest życiem, życiem wiecznym. Tylko ta światłość dla stworzenia, bezpośrednio z niego pochodzi, a wszystko inne staje się prawdziwe tylko pod wpływem jej oddziaływania. Z tego powodu wszystko to, co jest prawdziwe jest jej własnością. Znaczy to, że przyszła do swej własności, ale swoi w ogólności, czyli Żydzi i poganie jej nie przyjęli. Nie przyjęli światłości zawartej w Logosie, która przez wieki tysiącleci była głoszona przez aniołów (posłańców) BOŻYCH, czyli przez bohaterów wiary, proroków, Żyd, 2:2; 2Pio. 1:19.
Pismo Święte naucza o Logosie Bożym, Chrystusowym, Ewangelii i innych.
12. Lecz jacykolwiek tą samą wzięli do siebie, ona mocą pozwoliła być przekonanymi; urodzili się synami BOŻYMI dla imienia jego.
13. Oni nie z krwi, ani z woli cielesnej natury, ani z woli męża, ale z powodu stworzenia BOŻEGO.
14. Więc Logos (Słowo) pojawia się przyrodzonym porządkiem rzeczy, i to między nami, mieszka pod namiotami, nawet oglądamy chwałę jego, chwałę jako jednorodzonego od Ojca, pełne łaski i prawdy.
tą samą wzięli do siebie – dzięki otrzymaniu Ducha Świętego, ubiegali się o dary z zgodzie z doskonałością, co jest zgodne z treścią 1Kor. 12:31.
Nadto ubieganie się gorliwie o lepsze dary łaski, ukaże wam drogę w zgodzie z doskonałością. KS
urodzili się synami BOŻYMI [...] z powodu stworzenia BOŻEGO – narodziny Głowy i Ciała związane z wyłonieniem się Nowego Stworzenia Bożego. Jest to już jawna kontynuacja czynienia człowieka na podobieństwo Boże, Rdz. 5:1,2; Efz. 1:4. Tworzy się nowy przyrodzony porządek rzeczy (Kol. 1:13-15) w czasie duchowej „"wędrówki przez pustynię" (Ap. 12:6,14). Wiąże się to z mieszkaniem Logosa "pod namiotami", 2Kor. 5:1-4. Pan Jezus, stał się jako doskonały człowiek, dzięki przyjęciu tej światłości Logosa, która przez wieki ST w jakimś stopniu była przyjmowana przez bohaterów wiary, aż do czasów Zachariasza i Marii Panny.

15. Jan sam szczególnie świadczył; wołając mówił: Ten był; On przemawia z tyłu mnie; przede mnie przyszedł stawać się, ponieważ mnie był zarządcą.
Ten był; On przemawia z tyłu - Iz. 30:21; Żyd. 1:1
przede mnie przyszedł - przez Anioła Gabriela, Łk. 1:15-17, 67-80. Anioł znaczy posłaniec, a Gabriel oznacza mąż Boży. Te dwa określenia razem, oznaczają "Posłańca " - męża Bożego. Składają się na niego, posłannictwa wszystkich bohaterów wiary, razem wzięte, jako posłannictwo ujednolicone. Podobnie jest jak w przypadku Apokalipsy ST, według zasady: "trochę tu trochę tam", danej w różnych Księgach i przez różnych proroków. Natomiast Księga Apokalipsy jest już ujednoliconym Objawieniem.
stawać się - stawać się nowym przyrodzonym porządkiem rzeczy, czyli Nowym Stworzeniem; wiązało się to z tym, że wszyscy szli do Oblubieńca od jego przyjaciela (Jana Chrzciciela, J. 3:26-30.
mnie był zarządcą - były nim instrukcje Logosa przez Anioła Gabriela i wprost do Jana Chrzciciela przed wystąpieniem na pustyni, Łk. 1:11-17, 76-80; J.1:33.

16. My wszyscy z powodu łaski jego, wzięliśmy w zamian, to co napełnia łaską.
17. Ponieważ zakon dla Mojżesza wydano; łaska prawdy, stała się dla Jezusa Chrystusa.
wzięliśmy w zamian, to co napełnia łaską - wzięliśmy Ducha Świetego, który pobudza do ubiegania się o dary łaski, w zgodzie z doskonałością, jak napisano w 1Kor. 12:31. Nadto ubieganie się gorliwie o lepsze dary łaski, ukażą wam drogę w zgodzie z doskonałością. KS

18. BÓG kiedykolwiek nikomu zjawiał się w widzeniu: pojedynczo urodzony Bóg, będący na łonie ojcowskim, tamtego opowiedział.
BÓG "nikomu (nie) zjawiał się w widzeniu" zawsze zjawiał się za pośrednictwem swojego przedstawiciela, czyli anioła.
pojedynczo urodzony Bóg - czyli bezpośrednio, a wszystkie inne stworzenia już pośrednio przez niego się stają członkami Nowego Stworzenia. W języku hebrajskim nie można zastosować do człowieka określenie bóg, ponieważ Adamah znaczy z prochu wzięty, a Bóg nie jest z prochu. Natomiast w języku greckim można zastosować określenie bóg do człowieka, ponieważ człowiek po grecku oznacza Homo (taki sam). Bóg i człowiek są tacy sami w ty zakresie, że posiadają osobowość, dlatego powiązania człowieka idą w górę. Jest to kwestia podobna do tej z określeniem Anioł;
opowiedział - BOGA jego Logos opowiedział i nadal opowiada przez starożytnych bohaterów wiary (Żyd. 1:1), Pana Jezusa (J. 17:14,17) i członków jego Świątyni, 2Kro. 5:16-21.

Występowanie określenia Nr Stronga 3056 – Logos w Nowym Testamencie:
I. Słowo Boże - Mar. 7:13; Łuk. 5:1; 8:11,21; 11:28; J. 1:1,2,14; 10:35; Dz. 4:31; 6:2,7; 8:14; 11:1; 13:5,7,46; 17:13; 18:11; 1Kor. 14:36; 2Kor. 2:17; 4:2; Kol. 1:25; 1Tes. 2:13; 1Tym. 4:5; 2Tym. 2:9; Tyt. 2:5; Żyd. 4:12; 13:7; 1Pio. 1:23; 2Pio. 3:5; 1J. 2:14; Ap. 1:2,9; 6:9; 19:9,13; 20:4/ Słowo łaski Bożej – Dz. 20:32
II. Słowo Pańskie - Dz. 8:25; 12:24; 13:48,49; 15:35,36; 16:32; 19:10,20; 20:35; Rz. 9:6; 1Tes. 1:8; 4:15; 2Tes. 3:1; 1Tym. 6:3
III. Słowo Chrystusowe - Kol. 3:16;
IV. Słowo Ewangelii - Dz. 15:7; Kol. 1:5
V. Słowo żywota - 1J. 1:1.

W podsumowaniu kwestii tego postu należy zauważyć, że preegzystencja Pana Jezusa nie jest potrzebna do złożenia doskonałego okupu, ponieważ według zamysłu Bożego, człowiek miał być uczyniony na obraz i podobieństwo Boże, Rdz. 1:26. Po stworzeniu człowieka na obraz Boży (Rdz. 1:27) w dniu szóstym, czyli zrealizowaniu pierwszej części tego planu, nastapił upadek przez grzech. Człowiek ten posiadał poznanie dobrego i złego tylko przez informację. Bóg następnie, pozwolił człowiekowi a pozanie dobrego i złego przez doświadczenie i obserwację. W tym stanie rzeczy, kształtuje wnętrze człowieka, czyniąc go w dniu siódmym na podobieństwo swoje, czyli człowieka wiary, duchowego, Rdz. 5:1,2; Efz. 1:4.

Bóg jest ze swoim stworzeniem na dobre i na złe, dlatego doskonałość jego dzieła stworzenia nie przeminęła wraz z upadkiem człowieka. Doskonałość ta, polega na tym, że stworzenie to z dozwolenia Bożego może upaść, tak jak to się stało, ale dzięki łace Bożej może także być podniesione z tego upadku, gdyż Bóg jest Zbawicielem. Doprowadzenie do ponownego pojawienia się doskonałego człowieka, kosztowało ludzkość doświadczanie przez wieki cierpień i obserwowanie skutków upadku przez grzech. Jednak Bóg ożywia wszystkich w Chrystusie, 1Kor. 15:22

[Pokoja]

IV. Przeniesienie prawa pierworodnego z Adama na Pana Jezusa Chrystusa.
http://biblos.feen.pl/viewtopic.php?t=5522
Kol. 1:15-21; Rz. 1:1-4; Rdz. 25:23; 27:33

Przeniesienie prawa pierworodnego z człowieka (Adama) na obraz Boży (Rdz. 1:27) na człowieka (Adama) na podobieństwo Boże (Rdz. 5:1,2), nastąpiło z tego powodu, że pierwszy Adam, upadł przez grzech.
Najpierw stał się świat Adama według duszy żywej, a ostatnio Adama według ducha ożywiającego, 1Kor. 15:45 KS
Świat Adama, według ducha ożywiającego, rozwijał się najpierw w ST w łonie Ojca, a w NT, nastąpiło jego narodzenie, czyli narodzenie Nowego Stworzenia. Stało się to więc według porządku opisanego w Rzym. 9:13

Cytat:

13. Jak napisano: Jakuba umiłowałem, a Ezawem wzgardziłem. (BW) Jak wynika z Rodz. 2:4, człowiek z Rdz. 1:27 był zrodzony z Boga: Rdz 1:27 bt5 "Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę." Rodz. 2:4. Teć są zrodzenia (toldah) niebios, i ziemi, gdy były stworzone, dnia, którego uczynił Pan Bóg ziemię i niebo. (BG)

Z Rodz. 1:27 w zw. z Rodz. 2:4 wynika, że działanie Boże, prowadzące do stworzenia jest związane z zrodzeniem w czasie czynienia. Czynione dzieło, także ma swój udział w kontynuacji dzieła Bożego stworzenia, gdyż jest napisane:

Cytat:

1 Moj. 3:22. I rzekł Pan Bóg: Oto człowiek stał się taki jak my: zna dobro i zło. Byleby tylko nie wyciągnął teraz ręki swej i nie zerwał owocu także z drzewa życia, i nie zjadł, a potem żył na wieki! (BW)

Wskazuje to na jakieś prawo człowieka, które go upoważnia do aktywności w tym kierunku, że on w znajomości dobrego i złego staje się, jak istoty Bogu Jehowie podobne.

W związku z powyższym przesłanie, zawarte w Rdz. 2:4, wskazuje na zrodzenie – stworzenie według ciała, które upadło przez grzech. Ten tekst informuje, że zrodzeniami (pokoleniami) nieba i ziemi, podczas ich stwarzania Jehowa Bogów uczynił niebo i ziemię. Pokoleniami nieba i ziemi Bóg kształtował człowieka od duszy żywej, dech mającej (Rdz. 2:7) do istoty rozumnej, czyli tej z Rdz. 1:27. Są to więc długie "dzieje", opisane "kroniki", dlatego wszystkie określenia toldah mają tu zastosowanie.
Hebrajskie słowo toldah (תוֹלְדוֹת) - znaczy: rodzaj, naród, pokolenie, zrodzenie, generacje, dzieje, dzieje ludzi i ich potomków, i wiele innych. Jest tak, ponieważ stworzenie dotyczy rzeczywistości w stanie cielesnym i duchowym. Kolejne wiec pokolenia ich były, aż w końcu został stworzony człowiek na obraz Boży, ale jeszcze nie na podobieństwo Boże. Człowiek jest alfą (od duszy żywej z Rdz. 2:7 w pierwszym dniu stworzenia) i omegą (człowiek stworzony na obraz Boży w dniu szóstym, Rdz. 1:27) stworzenia Bożego na ziemi. Wszystko powstawało w kolejnych etapach zradzania. Wszystko uczynione w czasie sześciu dni stworzenia jest zrodzeniem z Jehowy Boga. Było to dokonane tylko na fizycznym etapie, ale ducha otrzymało od Boga, zgodnie z Kazn. 12:7.
Wróci się proch do ziemi, tak jak nim był, duch zaś wróci do Boga, który go dał. (BW)

Takie są Toldah (zrodzenia, pokolenia, dzieje, historie, itp) nieba i ziemi podczas ich stwarzania, w dniu kiedy Jehowa Bóg uczynił ziemię i niebo, KS
http://biblos.feen.pl/vie...&start=0#112678

W zastosowaniu do Bożego dzieła stworzenia, tak fizycznego (cielesnego), jak i duchowego należy uznać wszystkie znaczenia określenia toldah i rozważyć je po kolei, gdyż wszystkie one mają odpowiednie zastosowanie i znaczenie w realizacji dzieła Bożego stworzenia fizycznego i duchowego, ukazując jego złożoność i bogactwo prawdy. Słowo Boże w różnych miejscach i w różny sposób, odnosi się do tek kwestii: W podobieństwie o dwóch synach (Mat. 21:28-32; Łuk. 15:11-32), w typie Ismaela i Izaaka, Ezawa i Jakuba

Czy nie Ezaw, (który sprzedał pierworództwo) był pierworodnym, a kto według przymierza obietnicy stał się pierworodnym? Czyż nie Jakub, który otrzymał prawa pierworodnego i zmianę imienia na Izrael?
Czyż nie człowiek z Rdz. 1:27, (który upadł) był pierworodnym, a kto według Ducha Świętego, złożył okup i stał się pierworodnym przez zmartwychwstanie? Chrystus, stał się pierworodnym wszelkiego stworzenia, ponieważ wcześniej jeszcze nie było Nowego Stworzenia. Dopiero wraz z tym jest wszelkie stworzenie, czyli cielesne i duchowe, które jest doskonałe na obraz i podobieństwo Boże i nie upadło. Ono także jest kształtowane pokoleniami nieba i ziemi, gdyż jest napisane o pierwszym, drugim i trzecim niebie i ziemi. Ono też otrzymuje Nowe imię. Bóg z tego samego dzieła stworzenia może uczynić Nowe Stworzenie (Inna struktura - złożona).

Cytat:

Rzym. 9:21. Albo czy garncarz nie ma władzy nad gliną, żeby z tej samej bryły ulepić jedno naczynie kosztowne, a drugie pospolite? 22. A cóż, jeśli Bóg, chcąc okazać gniew i objawić moc swoją, znosił w wielkiej cierpliwości naczynia gniewu przeznaczone na zagładę, 23. A uczynił tak, aby objawić bogactwo chwały swojej nad naczyniami zmiłowania, które uprzednio przygotował ku chwale, (BW)

Od Abrahama przedstawiającego Boga jest potomstwo według ciała (Ismael) i według obietnicy (Izaak). W Bogu są wszystkie natury, skoro jest napisane, że On jest wszystkim we wszystkim i ponad wszystkim i w nim mieszkamy, a gdy nastąpi pojednanie człowieka z Bogiem, wtedy Bóg już będzie wszystkim we wszystkim, gdyż nastanie pełnia Nowego Stworzenia, co będzie oznaczało, że Bóg Duchem swoim napełnił wszelkie Ciało, Dz. 2:17,18.

Wszystko dokonane na fizycznym etapie, według Rdz. 2:4 jest zrodzeniem z Jehowy Boga, które dech (Rdz. 2:7), jak i ducha (Kazn. 12:7), otrzymało od Boga.
Chociaż na fizycznym etapie były już stworzenia piątego i szóstego dnia, to jednak NT informuje jeszcze o Nowym Stworzeniu, czyli o duchowym. Ono dopiero dopełnia dzieła z Rdz. 1:1. Wtedy jest cielesne i duchowe. Słowo Boże informuje o istnieniu takich stanów bytów, jak: Zrodzony według ciała i zrodzony według Ducha. Chociaż zrodzony według ciała jest pierwszy, ale upada, to prawo pierworodnego otrzymuje ten, który dowiedzie, że jest jego godnym. Inaczej dziedzictwo mogłoby zostać roztrwonione, jak to uczynił Ezaw, Rdz. 28:8,9.

Powyższe potwierdził Ap. Paweł, który napisał, że Bóg jest Ojcem wszystkiego, co jest na niebie i na ziemi, dlatego "z rodu Bożego jesteśmy":

Cytat:

Efez. 3:4. Czytając to, możecie zrozumieć moje pojmowanie tajemnicy Chrystusowej, 5. Która nie była znana synom ludzkim w dawnych pokoleniach, a teraz została przez Ducha objawiona jego świętym apostołom i prorokom, 6. Mianowicie, że poganie są współdziedzicami i członkami jednego ciała i współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie przez ewangelię, […] 9. I abym na światło wywiódł tajemny plan, ukryty od wieków w Bogu, który wszystko stworzył, 10. Aby teraz nadziemskie władze i zwierzchności w okręgach niebieskich poznały przez Kościół różnorodną mądrość Bożą, 11. Według odwiecznego postanowienia, które wykonał w Chrystusie Jezusie, Panu naszym, […] 14. Dlatego zginam kolana moje przed Ojcem, 15. Od którego wszelkie ojcostwo na niebie i na ziemi bierze swoje imię, (BW) Dz.Ap. 17:24-28 24. Bóg, który stworzył świat i wszystko, co na nim, Ten, będąc Panem nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach ręką zbudowanych 25. Ani też nie służy mu się rękami ludzkimi, jak gdyby czego potrzebował, gdyż sam daje wszystkim życie i tchnienie, i wszystko. 26. Z jednego pnia wywiódł też wszystkie narody ludzkie, aby mieszkały na całym obszarze ziemi, ustanowiwszy dla nich wyznaczone okresy czasu i granice ich zamieszkania, 27. Żeby szukały Boga, czy go może nie wyczują i nie znajdą, bo przecież nie jest On daleko od każdego z nas. 28. Albowiem w nim żyjemy i poruszamy się, i jesteśmy, jak to i niektórzy z waszych poetów powiedzieli; Z jego bowiem rodu jesteśmy. (BW) Hebr. 2:11 11. Bo zarówno ten, który uświęca, jak i ci, którzy bywają uświęceni, z jednego są wszyscy; z tego powodu nie wstydzi się nazywać ich braćmi, (BW) 2 Kor. 5:16-18 16. Dlatego już odtąd nikogo nie znamy według ciała; a jeśli znaliśmy Chrystusa według ciała, to teraz już nie znamy. 17. Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe. 18. A wszystko to jest z Boga, który nas pojednał z sobą przez Chrystusa i poruczył nam służbę pojednania, (BW) 1 Kor. 15:49 49. Przeto jak nosiliśmy obraz ziemskiego człowieka (Rdz. 1:27), tak będziemy też nosili obraz niebieskiego człowieka (Rdz. 5:1,2; J. 1:14). (BW)

Proces czynienia człowieka na podobieństwo Boże, albo inaczej Nowego Stworzenia, rozpoczął się od początku sabatu Bożego, trwającego 7 000 lat, Efz. 1:4; 1Pio. 1:18,19. ST to spłodzenie, czyli rozwój w łonie Ojca (Efz. 1:4; 1Pio. 1:18,19), a NT to narodzenie bytu duchowego (J. 3:3-5), najpierw Głowa, Pan Jezus Chrystus, a później Ciało. Jest przecież napisane w J. 1:1, że wszystko stawało się, czyli ucieleśniało się przez wyrzeczenie Słowa przez Boga. Jednak Słowo wypowiedziane w dniu szóstym (Rdz. 1:26) nie stało się wtedy w pełni Ciałem, gdyż człowiek został wtedy stworzony tylko na obraz Boży. O ucieleśnieniu się tego Słowa, informuje dopiero J. 1:14.

Ap. Paweł napisał:

Cytat:

2 Kor. 5:16-18 16. Dlatego już odtąd nikogo nie znamy według ciała; a jeśli znaliśmy Chrystusa według ciała, to teraz już nie znamy. 17. Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe. 18. A wszystko to jest z Boga, który nas pojednał z sobą przez Chrystusa i poruczył nam służbę pojednania, (BW)

Chrystus według ciała, to nie tylko Pan Jezus Chrystus, który jest dokończycielem wiary (Żyd. 12:2), rozwijanej we wszystkich jego niedoskonałych poprzednikach, 1Pio. 1:11, ale i w Mesjanizmie narodu Żydowskiego pod wodzą pomazańca – Mojżesza.

W odniesieniu do przeniesienia prawa pierworodnego z człowieka stworzonego na obraz Boży na człowieka Nowego Stworzenia, określenie „zrodzenie” jest najbardziej odpowiednie w kontekście rozważanej kwestii wątku:
W jakim znaczeniu Pan Jezus jest pierworodnym wszelkiego stworzenia i z umarłych?
Różne poniżej cytowane teksty, potwierdzają użycie słowa zrodził do fizycznego (cielesnego) dzieła stworzenia. Nowe Stworzenie, także jest nazwane zrodzeniem, gdyż zgodnie z Słowem Bożym, określenia te nie wykluczają się, lecz uzupełniają, jako rzuty złożonej Prawdy o dziele Bożym. Najpierw jest to, co cielesne, a później (według tego samego porządku) to, co duchowe.
Najpierw stał się świat Adama według duszy żywej, a ostatnio Adama według ducha ożywiającego, 1Kor. 15:45 KS
Najpierw stał się świat Adama według duszy żywej - jego początek rozwija się od Rdz. 2:7 w pierwszym dniu stwarzania, a kończy w szóstym dniu stwarzania, Rdz. 1:27);
a ostatnio Adama według ducha ożywiającego - rozpoczął się w sabat Boży od Rdz. 2:2,3 i 5:1,2, jako płód Nowego Stworzenia w "łonie Ojca", a w Wieku Ewangelii jest narodzenie i przebywanie już na "łonie" Ojca, poczynając od jego Głowy, Pana Jezusa Chrystusa, J. 1:14.

Wiadomo nam, że istoty cielesne od dnia 5 i 6 są spładzane i zradzane, podobnie jak istota duchowa w sabat Boży. Najpierw jest to, co cielesne, a potem to, co duchowe, ale to drugie też jest według porządku pierwszego, czyli jest spłodzone i zrodzone. To jest w Piśmie Świętym i każdy czytelnik ma możliwość to przeczytać.

Tak więc cielesny człowiek, stworzony na obraz Boży, został zrodzony z Boga, tak jak później duchowy człowiek, został zrodzony z Boga Ojca, aby było Nowe Stworzenie.

A chociaż Ezaw urodził się pierwszy, to jednak prawo pierworództwa, zostało przyznane Jakubowi. Dlatego według ducha obietnicy, to on stał się pierworodnym. Ten sam porządek ma zastosowanie do Adama (cielesny, który upadł jak Ezaw) i do Chrystusa, czyli duchowego, który odkupił to, co pierwszy utracił. Ezaw sprzedał, a Jakub kupił.
Nowe Stworzenie, zostało spłodzone do Nowej Natury. Proces ten, rozpoczął się od początku sabatu Bożego, trwającego 7 000 lat, Efz. 1:4; 1Pio. 1:18,19. ST to spłodzenie, czyli rozwój w łonie Ojca (Efz. 1:4; 1Pio. 1:18,19), a NT to narodzenie bytu duchowego (J. 3:3-5), najpierw Głowa, Pan Jezus Chrystus (Żyd. 2:6-9), a później Ciało. Jest przecież napisane w J. 1:18, że to Nowe Stworzenie jest na łonie Ojca, a nie w łonie Ojca. To jest różnica. Jeżeli jest na łonie, to znaczy, że już się narodziło, jako Głowa. Ciało się wyłania

W jakim znaczeniu Jezus wcześniej niż Abraham?
http://biblos.feen.pl/viewtopic.php?t=4999

[Pokoja]

PIĘĆ GŁADKICH KAMIENI W OBRONIE CZŁOWIECZEŃSTWA ODKUPICIELA, DLA PEŁNI NOWEGO STWORZENIA.

V. Umysł Boży, sławą Nowego Stworzenia (piąty, gładki kamień w czoło reinkarnacji Logosa)

Najpierw stał się świat Adama według duszy żywej, a ostatnio (stał się świat) Adama według ducha ożywiającego, 1Kor. 15:45b) KS

Temat ten, wyjmuje z Słowa Bożego, pięć szczególnie określonych prawd (pięć „gładkich kamieni”, 1Sam. 17:40) w obronie doskonałego człowieczeństwa Odkupiciela, Pana Jezusa, który narodził się z Marii Panny i stał się Chrystusem, który sam jeden, (zamiast wielu, Mat. 20:28), złożył okup za cały rodzaj ludzki, 1Tym. 2:5,6. Stanął do walki z Szatanem – diabłem, przeciwnikiem Boga i Domowników wiary. Typicznie przedstawia go Dawid, który stanął do walki z Goliatem, urągającym Jehowie i Izraelowi. Ten to Dawid wziął z potoku pięć gładkich kamieni:
1Sam. 17:40. Wziął kij, ręką wybrał z potoku pięć gładkich kamieni na korzyść, założył standardowy ekwipunek pasterza, tak jak: torbę, procę mocy na korzyść; zbliżył się w kierunku Filistyna.
Podobnie jak Dawid wziął pięć gładkich kamieni z potoku, tak i ten wątek, wyjmuje pięć „gładkich kamieni”, czyli pięć szczególnie określonych prawd z Słowa Bożego. Dlaczego Dawid wziął pięć kamieni? Liczba pięć ma bardzo szerokie znaczenie w Słowie Bożym S i NT i bardzo często w nim występuje. Liczba ta jest związana z Bożym systemem wartości, na którym oparte jest:
1. Pięć z Dziesięciu przykazań (jak pięć palców prawicy), odnoszących się do Boga (Wyj. 20:3-12) i pięć przykazań (jak pięć palców lewicy), odnoszących się do bliźniego, Wyj. 20:13-17; Mat. 22:35-40 Łuk. 12:52;
2. Ukształtowanie, wyposażenie i ofiary Przybytku, Wyj. 26:26,27,37; 27:1,14,15,18; 36:10,16,31,32,38; Lb. 3:47; 7:17,23, 29, 35, 41,47,53,59,65,71,77,83; 2Kro. 3:11,12; 4:2,7,8; 6:13; Eze. 40:7,13,21,25,29, 30,33,36,48; 41:2,9,11,12; Łuk. 12:6; J. 5:2;
3. Miłosierdzie Boże, Rdz. 18:28; Mat. 14:17,19Łuk. 16:28; 1Kor. 14:19
4. Wyróżnienie i nagroda, Rdz. 43:34; Mat. 25:2,15,16,20
5. Kara, 1Sam. 6:4, 6,18; Ap. 9:5,10;

Określona liczba pięciu kamieni, wziętych przez Dawida, wiąże się zapewne też z dążeniem do pokonania armii pięciu książąt Filistyńskich, którzy chcieli przebiegłością za pośrednictwem Goliata, wygrać walkę z Izraelem i z Saulem, który nie z woli Jehowy, lecz z woli chorągwi ludu, intrygowanych przez ojca Kisza i stryja Nera, został obwołany królem.
1Sam. 14:51. Kisz, ojciec Saula, syn Abijela Ner, ojciec Abnera.
52. Przez wszystkie dni Saulowe, kontynuowali wielką wojnę. Wszyscy silni synowie, stanęli w obliczu Saula; wszystkich mężów, gromadził przeciw wojsku Filistynów. KS

Czy Dawid nie mógł za pierwszym razem, jednym kamieniem, ugodzić Goliata w czoło. Mógł, skoro jednym go powalił na ziemie. Dlaczego więc uczynił to, dopiero za pośrednictwem ostatniego, piątego kamienia? Wyjaśnienie tej przyczyny, znajduje się w 1Sam. 17:47-50.

1Sam. 17:47. Całe tutejsze zgromadzenie pozna, że nie: mieczem, oszczepem, Jehowa da zwycięstwo, pomimo tego Jehowa walką, da moc chorągwiom.
48. Z powodu tego zaistniał Filistyńczyk, stał się potężnym, zbliżając się, szedł przeciwko Dawidowi; Dawid śpieszył się, szybko się poruszał naprzeciw szyku bojowego Filistynów:
49. Dawid sięgał do torby, wyjmował stamtąd pamiątki mocy, strzelał kamieniami, ugodził wyróżniająco oznakowanego Filistyńczyka w czoło; pogrążona kamieniem w czoło, padła twarz mieszkańców kraju.
50. Dawid przemógł Filistyńczyka, uderzywszy kamieniem procy; Dawid ugodził Filistyńczyka bez mocy miecza. KS

Olbrzym – Goliat, mógł być przygotowywany do szczególnej walki mieczem i oszczepem, gdyż zaistniał w tym celu, aby Bóg objawił, że w inny sposób da zwycięstwo przez Dawida, a nie przez Saula.
Z powyższej treści wynika, że Dawid zamierzał zabić Goliata za pierwszym strzeleniem kamieniem z procy. Goliat, chociaż olbrzym to jednak z początku miał energię do poruszania się, pomimo ciężkiego pancerza (z łusek, ku czci boga Dagona) i broni. Było niemożliwe, aby przez uderzanie kamieniami w pancerz, doprowadzić go do upadku na ziemię. Goliat miał tylko jedno bezbronne miejsce, czyli czoło, gdyż potrzebował widzieć przeciwnika. Z tego powodu strzały czterema kamieniami miały doprowadzić go do poczucia pewności siebie, że Dawid nie jest w stanie wyrządzić mu jakiejkolwiek krzywdy. Szybkie poruszanie się Dawida na terenie i strzelanie w pancerz było strategią psychologiczną, która miała na celu, doprowadzić Goliata do bezkarnego w jego mniemaniu zatrzymania się w celu uświadomienia Dawidowi, że gdy nawet będzie w bezruchu to nic mu nie grozi. Oto właśnie chodziło Dawidowi. Wtedy piątym kamieniem mógł celnie, trafić w czoło i tak się stało.

Inaczej było w przypadku lwa, czy niedźwiedzia, atakujących stado. Zwierzęta te, pomimo szybkiego poruszania się były łatwym celem, ponieważ nie były opancerzone. Ugodzone kamieniem z procy były powalane na ziemię, ale nie zabite. Gdy Dawid dobiegł do nich, to dobijał je w czasie próby powstawania z ziemi:
1Sam. 17:34. Dawid odpowiedział Saulowi: Byłem sługa, pasałem stado ojca; przychodził lew, niedźwiedź omen, zabierali ssące (Ssej) stada,
35. Potem ruszyłem do przodu, ugodziłem, uratowałem z gardła paszczy; podnosili się, przemogłem, zadałem cios, zabiłem. KS

V. Umysł Boży, sławą Nowego Stworzenia (piąty, gładki kamień w czoło reinkarnacji Logosa)

Piąta prawda, wyjęta z Ksiąg Słowa Bożego jest tym szczególnym, piątym „kamieniem” Prawd, który obezwładni „Goliata”, czyli dogmat o reinkarnacji Logosa. „Kamień” ten uderza w całą dywagację rozumowania twórców tego dogmatu. Pancerz tego „Goliata” jest utworzony z łusek rybich, ku czci boga Dagona. Łuskami tym są teksty Biblii, które tak zmodyfikowano (zmanipulowano), aby podpierały dogmat o trójcy. Natomiast dogmat o reinkarnacji Logosa, jako wymysł pochodny jest powikłaniem związanym z dogmatem o trójcy. Tłumacze dokonali takiego retuszu teologicznego, aby ukryć prawdę Słowa Bożego. W wyniku manipulacji, przydatne teksty, tak ukształtowali w swoich Przekładach, aby podeprzeć dogmat o trójcy. Na manipulacje te, zwróciłem już uwagę w wcześniejszych czterech tematach tego wątku. Obecny, piąty temat, wskazuje w jak przebiegły sposób, dokonano manipulacji, aby z UMYSŁU BOŻEGO, KSZTAŁTOWANEGO W NOWYM STWORZENIU, przenieść się na reinkarnację z bytu przed ziemskiego na ziemski w osobie Pana Jezusa Chrystusa.

A) Podziemna sława Nowego Stworzenia, Flp. 2:1-12

Filipian 2:1-8a)


Filipian 2:8b)-12-


CD objaśnień do tłumaczenia tekstu Pisma Świętego na podstawie Konkordancji Stronga
http://biblos.feen.pl/viewtopic.php?p =113815#113815

BIBLIA GDAŃSKA
1. Jeźli (1487) tedy (3767) macie jaką (5101) pociechę (3874) w (1722) Chrystusie (5547), jeźli jaką (1536) uciechę (3890) miłości (26), jeźli jaką (1536) społeczność (2842) ducha (4151), jeźli są jakie (1536) wnętrzności (4698) i zlitowania (3628) w was,
2. Dopełnijcież (4137) wesela (5479) mojego (3450), abyście (2443) jednoż (846) rozumieli (5426), jednostajną (846) miłość (26) mając (2192), będąc jednomyślni (4861) i jednoż (1520) rozumiejący (5426);
3. Nic (3367) nie czyniąc spornie (2596_2052), albo (3366) przez próżną chwałę (2754), ale (235) w pokorze (5012) jedni drugich (240) mając za (2233) wyższych (5241) nad się (1438).
4. Nie (3361) upatrujcie (4648) każdy (1538) tylko, co jest jego (1438), ale (235) każdy (3956) też, co jest drugich (2087).
5. Tego (5124) tedy (1063) bądźcie o (1722) sobie (5213) rozumienia (5426), które (3739) było i w (1722) Chrystusie (5547) Jezusie (2424).
6. Który (3739), będąc (5225) w (1722) kształcie (3444) Bożym (2316), nie (3756) poczytał sobie tego za (2233) drapiestwo (725) równym (2470) być (1511) Bogu (2316),
7. Ale (235) wyniszczył (2758) samego siebie (1438), przyjąwszy (2983) kształt (3444) niewolnika (1401), stawszy się (1096) podobny (3667) ludziom (444);
8. I (2532) postawą (4976) znaleziony (2147) jako (5613) człowiek (444), sam (1438) się poniżył (5013), będąc (1096) posłusznym (5255) aż do (3360) śmierci (2288), a to śmierci (2288) krzyżowej (4716).
9. Dlatego (1352) też Bóg (2316) nader go (846) wywyższył (5251) i darował (5483) mu (846) imię (3686), które jest nad (5228) wszystkie (3956) imię (3686);
10. Aby (2443) w (1722) imieniu (3686) Jezusowem (2424) wszelkie (3956) się kolano (1119) skłaniało (2578), tych, którzy są na niebiesiech (2032) i tych, którzy są na ziemi (1919), i tych, którzy są pod ziemią (2709).
11. A (2532) wszelki (3956) język (1100) aby wyznawał (1843), że (3754) Jezus (2424) Chrystus (5547) jest Panem (2962) ku (1519) chwale (1391) Boga (2316) Ojca (3962).
12. Przetoż (5620), moi (3450) mili (27)! jakoście (2531) zawsze (3842) posłuszni byli (5219), nie (3361) tylko (3440) w (1722) przytomności (3952) mojej (3450), ale (235) teraz (3568) daleko (4183) więcej (3123) w (1722) niebytności (666) mojej (3450), z (3326) bojaźnią (5401) i ze drżeniem (5156) zbawienie (4991) swoje (1438) sprawujcie (2716).

Na podst Konkord. Stronga z nr
1. Skoro (1487) w (1722) Chrystusie (5547), więc (3767) kto (5101) pocieszeniem (3874)? Jeśli ktoś (1536) uciechą (3890) miłości (26), jeśli ktoś (1536) społecznością (2842) ducha (4151), jeśli ktoś (1536) wnętrznością (4698) współczucia (3628),
2. Napełnijcie (4137) mnie (3450) radością (5479), aby (2443) tą samą (846) dobrze znać (5426); mając (2192) tą samą (846) miłość (26); ten sam (1520) mając rozum (5426), wzrośniecie duchowo (4861);
3. Nikt (3367) przez (2596) karierowiczostwo (2052), ale (235) uniżonością (5012) siebie samego (1438), aby nie (3366) próżnością (2754) jeden drugiemu (240) przewodzi (2233), wstawiać się za kimś (5241).
4. Nie (3361) badajcie (4648) każdy (1538) drugiego (2087) , ale (235) każdy (3956) siebie samego (1438).
5. Ten (5124) miejcie rozum (5426) między (1722) wami (5213), jako że (1063) on (3739) przez (1722) Jezusa (2424) Chrystusa (5547).
6. On (3739), trafia się (5225) w (1722) kształcie (3444) Bożym (2316); nie (3756) idzie na przedzie (2233) rabunku (725), będzie (1511) podobnym (2470) Bogu (2316),
7. Wszakże (235) słabnąc (2758) sami sobie (1438), pojmujemy zmysłami (2983) rodzaj (3444) niewolnika (1401) ludzi (444), pojawia się (1096) podobieństwo (3667);
8. Skoro (5613) więc (2532), odkryliśmy (2147) postać (4976) człowieka (444), siebie samych (1438) czynimy skromnymi (5013); stajemy się (1096) posłusznymi (5255) aż do (3360) śmierci (2288), śmierci (2288) krzyżowej (4716).
9. Toteż (1352) Bóg (2316), sam (846) wywyższy (5251), on (846) daruje (5483) imię (3686), nad (5228) wszystkie (3956) imię (3686);
10. Aby (2443) w czasie (1722) podziemnej (2709) sławy (3686), wszelkie (3956) kolana (1119) żyjących na ziemi (1919), zgięły się (2578) sprawom niebieskim (2032), Jezusowym (2424).
11. A (2532) wszelki (3956) język (1100) wyznawał (1843), że (3754) Jezus (2424) Chrystus (5547), Panem (2962) ku (1519) chwale (1391) Boga (2316) Ojca (3962).
12. Wobec tego (5620), moi (3450) umiłowani (27)! W miarę tego jak (2531) zawsze (3842) słuchacie (5219), nie (3361) tylko (3440) w czasie (1722) obecności (3952) mojej (3450), ale (235) teraz (3568) znacznie (4183) więcej (3123) w czasie (1722) nieobecności (666) mojej (3450), z (3326) bojaźnią (5401) drżenia (5156), zbawienie (4991) siebie samych (1438) uskuteczniajcie (2716).

Treść Filipian 2:1-12 na podstawie Konkordancji Stronga i komentarz:

ŻYCIE DUCHOWE W CHRYSTUSIE PRZEZ JEZUSA CHRYSTUSA, 2Kor. 5:16-21

1. Skoro w Chrystusie, więc kto pocieszeniem? Jeśli ktoś uciechą miłości, jeśli ktoś społecznością ducha, jeśli ktoś wnętrznością współczucia,
- Pocieszeniem w Chrystusie jest ten, kto skutkuje:
a) uciechą miłości;
b) społecznością ducha;
c) wnętrznością współczucia.

2. Napełnijcie mnie radością, aby tą samą dobrze znać; mając tą samą miłość, ten sam mając rozum, wzrośniecie duchowo;
- Można napełnić kogoś radością, tylko wtedy, gdy samemu się jej doświadczy w miłości i w zrozumieniu, zapewniającym wzrost duchowy.
Można ten sam (1520) mieć rozum (5426), dzięki odnowieniu (342) sposobu myślenia (3563) z partykularnego na społeczny, Rz. 12:1-5.

3. Nikt, aby nie próżnością przez karierowiczostwo, ale uniżonością siebie samego, jeden drugiemu przewodzi, wstawiając się za kimś.
4. Nie badajcie każdy drugiego, ale każdy siebie samego.
- Wzniesienie się do Boga (Alija), rozpoczyna się od doświadczenia siebie, dla dobra drugich.

5. Ten miejcie rozum między wami, jako że on przez Jezusa Chrystusa.
6. On, trafia się w kształcie Bożym; nie idzie na przedzie rabunku, będzie podobnym Bogu,
7. Wszakże słabnąc sami sobie, pojmujemy zmysłami rodzaj niewolnika ludzi, pojawia się podobieństwo;
- Wiersz 1 w zw. z wierszem 5, wskazują na rozróżnienie miedzy życiem w Chrystusie (byt zbiorowy, czyli duchowy), a sprawcą jego, którym jest Jezus Chrystus.

8. Skoro więc odkryliśmy postać człowieka, siebie samych czynimy skromnymi; stajemy się posłusznymi aż do śmierci, śmierci krzyżowej.
9. Toteż Bóg, sam wywyższy, on daruje imię, nad wszystkie imię;
10. Aby w czasie podziemnej sławy, wszelkie kolana żyjących na ziemi, zgięły się sprawom niebieskim, Jezusowym.
11. A wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus, Panem ku chwale Boga Ojca.
- Odkrycie postaci człowieka Jezusa Chrystusa, pobudza do naśladowania go, aż do śmierci, co Bóg nagrodzi w sposób szczególny. Czas podziemnej sławy obejmuje okres, w którym Nowe Stworzenie (Głowa i Ciało) jest uważane za umarłe, Ap. 11:8; Rz. 8:19-23.

12. Wobec tego, moi umiłowani! W miarę tego jak zawsze słuchacie, nie tylko w czasie obecności mojej, ale teraz znacznie więcej w czasie nieobecności mojej, z bojaźnią drżenia, zbawienie siebie samych uskuteczniajcie.
- Odpowiednikiem czasu podziemnej sławy Nowego Stworzenia jest czas nieobecności Ap. Pawła wśród Filipian.

CDN.

[Pokoja]

Korekta dostrzeżonych błędów i uzupełnienie treści postu.