FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[Henryk]

Czy ludzka „dusza nieśmiertelna” istnieje przed narodzeniem, a nawet poczęciem?
Pytanie dla wielu zapewne bezzasadne, ponieważ ja sam nawet nie wierzę, że istnieje „coś” we mnie, co nadal żyje i jest w pełni świadome po śmierci ciała.

Natomiast zwolennicy poglądu o „duszy nieśmiertelnej” powtarzają za Platonem, że istnieje nawet to „coś” jeszcze przed poczęciem człowieka.
Wierzą, że istnieje gdzieś taki „magazyn dusz” oczekujących na swe ciało…
Albo też ta „dusza” po śmierci jednego ciała, wchodzi w następne...

Skąd to się wzięło, pomijając greckiego filozofa, że nawet wierzący chrześcijanie stwierdzają:

Cytat:

Skoro dusza żyła przed narodzeniem to dlaczego nie żyje po śmierci ciała?

Sądzę, że jedynym „dowodem” jest werset z Jeremiasza:
Jr 1:5 BW "Wybrałem cię sobie, zanim cię utworzyłem w łonie matki, zanim się urodziłeś, poświęciłem cię, na proroka narodów przeznaczyłem cię."

Słowa te z pewnością skierowane były do Jeremiasza, który żył w bardzo burzliwych czasach dla Izraela (Judy). Panowało ogólne moralne zepsucie, a prorok miał zwiastować także okolicznym narodom zagładę.
Jr 1:10 UBG "Patrz, dziś ustanawiam cię nad narodami i królestwami, abyś wykorzeniał, burzył, wytracał i niszczył, byś budował i sadził."
Bóg przewidział w swym Cudownym Planie takiego proroka w swym narodzie. Naród jednak gardził przepowiedniami proroka, szydził z niego, nie zmieniając swego postępowania.
To samo spotkało większego proroka, także przewidzianego przed założeniem świata.
Czy nie widzimy w tych wersetach kogoś jeszcze innego, większego niż Jeremiasz?
1P 1:18-20 WSP "Wiadomo wam przecież, że nie tym, co zniszczalne, srebrem lub złotem, zostaliście wykupieni z niewoli swojego marnego trybu życia, jaki wam przekazali ojcowie, (19) ale cenną krwią Chrystusa, niewinnego baranka bez skazy. (20) On był przewidziany w tym celu przed założeniem świata, objawiony zaś w ostatnich czasach ze względu na was."

Czy fakt przewidzenia a potem powołania przez Boga pewnych ludzi na przestrzeni dziejów, do wykonania pewnych dzieł, upoważnia nas do twierdzenia, że ich dusza (świadoma, czy jeszcze nie) istniała od zawsze?
Niech każdy odpowie sobie sam.
Mnie jednak to nie przekonuje.

[wybrana]

[nike]

Wybrana kto ciebie nauczył wierzyć w duszę? Bóg czy Platon?

[wybrana]

[nike]

Jezus , ani BÓG JHWH nigdy nic o duszy oddzielnej od ciała nie mówili, nie pisali, bo taka nie istnieje DUSZĄ JEST ISTOTA ŻYWA ---CZŁOWIEK.

Teksty podajesz ciągle te same z Jana, to rzeczywiście szkoda podawania., podaj jeden to się bardzo nie napracujesz, tylko musi być dokładny ŻE DUSZA JEST W CZŁOWIEKU ŻYWA I JAK CZŁOWIEK UMIERA TO ONA WYCHODZI I CZEKA.

[małyfilozof]

interesujące wyjaśnienie ''DUSZY", jednak nie przekonuje i nie zmienia osobistych pogladów

Biblia nie przedstawia precyzyjnie kwestii ludzkiej duszy. Na podstawie analizy słowa „dusza”, jakie pojawia się w Piśmie Świętym, możemy dojść do kilku ważnych wniosków. Mówiąc najprościej, dusza ludzka jest niematerialną częścią człowieka. To jest część ludzkiej istoty, która trwa na wieki, po tym jak ciało doświadcza śmierci. 1 Księga Mojżeszowa 35.18 opisuje śmierć Racheli, żony Jakuba, mówiąc że ta nadała imię swojemu synowi, gdy „…” Zatem na podstawie tej relacji wiemy, że dusza jest czymś innym aniżeli ciało, i istnieje po śmierci fizycznej.

Dusza ludzka jest najistotniejszą częścią osobowości człowieka. Tak jak C.S. Lewis powiedział, „Nie masz duszy. Jesteś duszą. Masz za to ciało.” Innymi słowy, osobowość nie opiera się na tym, że posiadamy ciało. Dusza jest konieczna. W Biblii ciągle pojawiają się odniesienia do ludzi jako „dusz” (2 Księga Mojżeszowa 31.14; Księga Przypowieści Salomona 11.30), szczególnie w odniesieniu do wartości życia ludzkiego i osobowości, albo w odniesieniu do „całego człowieka” (Psalm 16.9-10; Księga Ezechiela 18.4; Dzieje Apostolskie 2.41; Księga Objawienia 18.13).

Dusza ludzka różni się od serca (5 Księga Mojżeszowa 26.16; 30.6) oraz ducha (1 Tesaloniczan 5.23; Hebrajczyków 4.12) oraz umysłu (Ew. Mateusza 22.37; Ew. Marka 12.30; Ew. Łukasza 10.27). Dusza ludzka jest stworzona przez Boga (Księga Jeremiasza 38.16). Może być silna lub słaba (2 Piotra 2.14); może być zgubiona lub zbawiona- uratowana (Jakuba 1.21; Księga Ezechiela 18.4). Wiemy, że dusza ludzka potrzebuje pojednania- odkupienia (3 Księga Mojżeszowa 17.11) i jest częścią, która podlega uświęceniu i ochronie przez prawdę i dzieło jakie wykonuje w nas Duch Święty (1 Piotra 1.22). Jezus jest wspaniałym pasterzem dusz (1 Piotra 2.25).

Ew. Mateusza 11.29 mówi nam, że mamy zwrócić się do Jezusa Chrystusa, aby odnaleźć pokój dla naszych dusz. Psalm 16.9-10 jest mesjanistycznym psalmem, który pozwala nam dostrzec, że Jezus także miał duszę. Dawid napisał, „Dlatego weseli się serce moje i raduje się dusza moja, nawet ciało moje spoczywać będzie bezpiecznie. Bo nie zostawisz duszy mojej w otchłani, nie dopuścisz, by twój pobożny oglądał grób.” To nie mogło dotyczyć Dawida (jak wskazuje na to Paweł w Dziejach Apostolskich 13.35-37), ponieważ Dawid doświadczył śmierci. Ale ciało Jezusa Chrystusa nigdy nie doświadczyło rozkładu (zmartwychwstał), a jego dusza nie została rzucona w otchłań. Jezus, jako Syn Człowieczy, miał duszę.

Pojawia się często zamieszanie odnośnie ducha ludzkiego i ludzkiej duszy. W Piśmie Świętym zdaje się, że te terminy wykorzystywane są zamiennie, ale można w nich dostrzec pewną małą różnicę. W przeciwnym razie, z jakiego powodu Słowo Boże przenikałoby „do rozdzielenia duszy i ducha” (Hebrajczyków 4.12)? Gdy Biblia mówi o duchu człowieka, to zazwyczaj odnosi się do wewnętrznej siły, która skłania człowieka do podążania w jednym lub w innym kierunku. To bardzo często odnosi się do pobudzającej, dynamicznej siły (np. 4 Księga Mojżeszowa 14.24).

Powiedziane jest, że istnieją tylko dwie rzeczy, które trwają na wieki: Słowo Boże (Ew. Marka 13.31) oraz dusza ludzka. Dzieje się tak dlatego, że podobnie jak Słowo Boże, dusza nigdy nie ginie. Myśl ta powinna nas zarówno „przywoływać do porządku” jak i zachwycać. Każda osoba, jaką spotykasz w swoim życiu, jest nieśmiertelną duszą. Każda osoba, która kiedykolwiek żyła posiadała duszę, i wszystkie te dusze nadal gdzieś istnieją. Pytanie brzmi gdzie? Dusze, które odrzuciły Bożą miłość zostały potępione i przez to spędzają wieczność w piekle (Rzymian 6.23). Ale dusze, które pojmują swoją grzeszność i przyjmują łaskawy dar Bożego przebaczenia, będą żyły na wieki, nad wodami spokojnymi ze swoim pasterzem, nie pragnąc niczego innego (Psalm 23.2).

[wybrana]

[nike]

[wybrana]

[nike]

Potwierdź to co piszesz o niebycie itp tekstami z Biblii.
A jeżeli widziałaś duszę swoją poza ciałem, to znaczy,że to DE MONISTYCZNA SPRAWA JEST.

[małyfilozof]

Przypuszczam, że ''koleżanka'' Wybrana doświadczyła doznania jakie przedstawia temat ''życie po życiu''.
Jeżeli tak, trudno wyjaśnić tym, którzy nie zaznali tego uczucia, również uważam - to żadna sprawa ''demoniczna'', wyjaśnienia naukowe stwierdzają, że reakcje chemiczne w mózgu jakie przebiegają podczas tego procesu, to naturalny przebieg wyłączania się funkcji życiowej.
Jednak nie są przekroczone owe granice funkcji życiowej i pacjent budzi się, odbierając normalne dla wszystkich bodźce- czyli powrócił do naturalnej egzystencji.
(napisałem w skrócie ), ale podany link jasno przedstawia owo zagadnienie

http://neuropsychologia.o...oczami-naukowco

[Henryk]

[wybrana]

[małyfilozof]

[nike]

Wybrana

Kim my jesteśmy,żeby sądzić drugiego? Jeżeli Bóg zechce HITLERA zostawić przy życiu, to co nam do tego?