FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[małyfilozof]

Król Salomon, w rozstrzygnięciu sprawy, nie posługuje się proponowanymi przez Prawo środkami w wykryciu prawdy i właściwego osądzenia sporu dwóch kobiet.
Salomon odwołuje się do prawa naturalnego, jakie tkwi w każdej prawdziwej matce w stosunku do swego dziecka.
Wydaje rozkaz, aby przyniesiono miecz i nim chce rozciąć na pół pozostałe przy życiu dziecko, informując, aby jedną połowę żywego dziecięcia, dano jednej kobiecie, a drugą połowę, drugiej kobiecie.

Wtedy ta kobieta, której syn nie umarł, obdarzona macierzyńską miłością zdjęta litością jako prawdziwa matka, chciała tylko życia dla swego dziecięcia, niezależnie, do kogo ono będzie należało.
Inaczej natomiast zachowała się druga kobieta. Nie zależało jej na szczęściu dziecka, tylko na wygraniu sporu i dlatego wołała: „nie będzie ani moje, ani twoje: rozetnijcie go” .
Trudno jednak wyobrazić sobie, że mądry i dobry król Salomon ostatecznie podejmie takie działanie. Widać, że traktuje to jedynie jako test na zachowania kobiet i rzeczywiście wstrzymuje egzekucję.
Król jako dobry znawca psychiki ludzkiej, zwłaszcza matczynej, w tym różnym zachowaniu się kobiet, od razu rozpoznał, prawdziwą matkę. Polecił, aby nie zabijano dziecięcia, ale całe i żywe dziecko oddano tej matce, która chciała go ocalić.

Test, jaki zastosował król Salomon, aby uzyskać dodatkową informację na temat preferencji kobiet spierających się o dziecko, okazał się w tym przypadku skuteczny, chociaż mógłby nie dostarczyć informacji pozwalającej rozstrzygnąć spór.
Oczywiście, nie umożliwia on jednoznacznej oceny, że dziecko zostało przyznane prawdziwej matce, a więc czy stwierdzenie króla Salomona sparafrazuję słowa „...ta jest matka jego” -było prawdą.
Dziecko mogło zostać przyznane oszustce o dobrym sercu, a nie – wyrodnej matce. Bez względu na to, z którą z tych dwóch sytuacji mamy do czynienia, mądrość i dobroć króla Salomona są bezsporne.
Pobożność, mądrość i sprawiedliwość, to cechy, którymi odznaczał się młody władca w Jerozolimie, następca Dawida, król Salomon. Są one największymi darami pochodzącymi od Boga dla człowieka.

Orędzie Nowego Testamentu w słowach Chrystusa: „ ...oto tu jest coś więcej niż Salomon” ( Mt 12,42) stwierdza, że pełnia tych darów stała się udziałem Chrystusa, o którym mówił Izajasz: ''1 I wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzeni. 2 I spocznie na niej Duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej''.
(Iz11,2 porównaj Mt 3,15) BT.

[Fedorowicz]

[małyfilozof]

Dziękuję Federowicz, za przesłany komentarz
=.=.=.=.=.==.=.==.=.=.==.=.=

Długo rozważałem, aby umieścić temat, który obecnie czytasz. Jednak stwierdzić mogę, że wielu w życiu doświadczyło na sobie pewnego odebrania dobrego imienia czy wyśmiania przez otoczenie w którym przebywaliśmy, albo odmienna sytuacja, wstawiennictwo za upokorzoną osobą w naszym bezpośrednim otoczeniu czy ostatnie zachowanie rozszalałego tłumu
Ta historia zapisana na kartach PS, pobudzić może wewnętrzne rozterki, jakie skrywamy w najskrytszych myślach swojego jestestwa.
Owe niezwykłe zdarzenie uwypukla reakcje całego zajścia, patrząc obiektywnie na postawę: Jezusa, druga – niewiasty, a trzecia - reakcja otoczenia.

Opowieść o Jezusie i cudzołożnicy jest bez wątpienia jedną z najlepiej znanych przypowieści ewangelizacyjnych, a z pewnością ulubionym motywem w hollywodzkich wersjach jego żywota.
Nawiązująca do niej scena pojawiła się nawet w Pasji Mela Gipsona, chociaż film właściwie opowiada o ostatnich chwilach Chrystusa.
Tej popularności nie szkodzi fakt, iż historia ta pojawia się w miejscu – w Ewangelii Jana 7,53-8,11. Zapewne nie szkodzi jej więc również i to, jak wiele wskazuje, fragment ten stanowi nieoryginalny dodatek.
Przypomnijmy może sekwencję zdarzeń.
Jezus naucza w świątyni, a wtedy pojawia się kobieta, którą ''pochwycono na cudzołóstwie'.
Przyprowadzają ją do Chrystusa uczeni w piśmie i faryzeusze, czyli jego zaciekli wrogowie, chcą
go bowiem wystawić na próbę.
Prawo Mojżeszowe, mówią, nakazuje cudzołóstwo karać śmiercią przez kamienowanie, jednak oni chcieliby wiedzieć, co do powiedzenia w tej sprawie ma Jezus.
Czy powinno się ją ukamienować, czy okazać litość? To rzecz jasna pułapka.
Jeżeli powie, żeby kobietę puścić, zostanie oskarżony o złamanie Prawa, a jeśli każe ją ukamienować, zaprzeczy własnemu posłaniu miłości, litości i przebaczeniu.

Jezus odpowiada natychmiast. Najpierw pochyla się i pisze coś na ziemi. Kiedy w dalszym ciągu go pytają, odzywa się wreszcie „Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci kamień” i pisze dalej.
Po chwili ludzie, którzy przyprowadzili grzesznicę, zaczynają odchodzić – najwyraźniej czując ciężar własnych win – aż ostatecznie pozostaje z nim jedynie owa biedaczka. Wówczas Jezus podnosząc głowę, pyta „Kobieto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?” Na co ona: „Nikt,Panie”. A wtedy Jezus: „I ja ciebie nie potępiam. Idź, a od tej chwili już nie grzesz”.

To wspaniała historia, bardzo podniosła, z zaskakującym zwrotem akcji, kiedy Jezus wydobywa się - nie wspinając o biednej kobiecie – z tarapatów w bardzo błyskotliwy sposób.
Oczywiście opowieść ta rodzi liczne pytania.
Jeżeli bowiem kobieta ta została oskarżona o cudzołóstwo, gdzie jest mężczyzna z którym ją przyłapano?
Zgodnie z Prawem Mojżeszowym ukamienowani powinni zostać oboje ( Kpł.20,10).
Po drugie, kiedy Jezus pisał na ziemi – co właściwie pisał? (wedle jednej ze starożytnych interpretacji spisał tam grzechy oskarżycieli, którzy uciekli w trwodze, gdy ujrzeli, że wydały się ich własne występki-grzechy).
Z drugiej strony – nawet jeżeli Jezus nauczał miłości, czy naprawdę uważał, że Prawo dane Mojżeszowi przez Boga zostało zniesione i nie należy go przestrzegać. A więc, czy sądzi, że w ogóle trzeba karać grzechy?

Z opowieścią o cudzołożnicy, przy całym podziwie dla jej budującej wymowy ( i przewrotnej intrydze) wiąże się też jeszcze jeden dość poważny problem.

Otóż okazuje się, że pierwotnie przypowieści tej nie było w Ewangelii Jana. Co więcej, nie było jej w żadnej z Ewangelii – została dodana później przez kopistów, do dziś budzi emocje i dyskusje uczonych, ponieważ w wielu bardzo ważnych i najstarszych kodeksach Nowego Testamentu (m. in. w Kodeksie Synajskim czy Aleksandryjskim – obydwa z IV wieku) opowiadanie to jest nieobecne. Co więcej, greccy Ojcowie Kościoła, komentując Ewangelię Jana, pomijają ten fragment, co świadczy o tym, że prawdopodobnie nie znali opowiadania o kobiecie cudzołożnej. Jak doszło do tego, że się tam znalazł? Mamy do dyspozycji kilka wyjaśnień.

Jak doszło do tego, że się tam znalazł? Mamy do dyspozycji kilka wyjaśnień. Większość badaczy uważa, że prawdopodobnie była to jedna z popularnych przypowieści o Jezusie, przekazywanych w tradycji ustnej, i w jakimś momencie ktoś zapisał ją na marginesie któregoś z manuskryptów.
W jakiś czas później inny kopista, przekonany, że nota na marginesie stanowi część tekstu, włączył ją tam tuż po historii kończącej się na wersecie 7,52. Warto zaznaczyć, że różni kopiści wstawili tę opowieść w różnych miejscach Nowego Testamentu: niektórzy w Ewangelii Jana po wersecie 21,25, inni u Łukasza po wersecie 21,38.
Tak czy inaczej nie ulega wątpliwości, iż autorem tej przy powieści nie jest Jan. Czytelnika stawia to przed następującym dylematem: jeśli pierwotnie historia ta nie była częścią Ewangelii Jana, czy należy uważać ją za część Nowego Testamentu?
Można się zetknąć z różnymi odpowiedziami na to pytanie, ale większość badaczy zajmujących się krytyką tekstu mówi jednoznacznie: nie."

PS. Ostrożnie zapytam miłośników Pisma Świętego;
Jak byś zachował się, jeżeli byłbyś na miejscu JEZUSA albo NIESZCZĘŚLIWEJ KOBIETY czy ROZSZALAŁEGO TŁUMU?

PS.Pytanie zbyt osobiste, ale uważam warte wyrażenia prywatnej opinii, jeżeli stwierdzisz, że warta zainteresowania – zapraszam do dalszej dyskusji

[Fedorowicz]

[Henryk]

[małyfilozof]

[Fedorowicz]

[Henryk]

[Fedorowicz]

[radek]

[Fedorowicz]

[Henryk]

[Fedorowicz]

[Henryk]

[radek]