FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[Markerów]

[Markerów]

[Fedorowicz]

[Markerów]

[Fedorowicz]

[małyfilozof]

Ciało Kierownicze SJ w jednej ze Strażnic wyjaśnia ten błąd ryciny w pytaniach czytelników, jak znajdę to prześlę

[Markerów]

[Wiesława]

[Henryk]

[Wiesława]

[małyfilozof]

Fascynująco rozgrywa się temat ''Ostatnia wieczerza'', który założyłem - jest gorąco, nawet bardzo gorąco - wątek płonie jak Rzym za czasów NERONA - zapytam kąśliwie, kto będzie na arenie zwycięzcą a kto ofiarą?
Jaki będzie finał, tylko mogę przypuszczać.
MIŁA Wiesławo Twoja postawa jest bezpośrednia idziesz jak burza pełna piorunów - Właśnie takie kobiety z mocnym charakterem, podziwiam i wobec nich mam WIELKI SZACUNEK - pozdrawiam

[nike]

Wieczerza Pamiątkowa
Na pamiątkę moją” – 1 Kor. 11:24-25
Wieczerza, jaką nasz Pan ustanowił jako pamiątkę swej wielkiej ofiary za grzechy nasze, a nie tylko za nasze, lecz i za grzechy całego świata, jest bardzo osobliwą pod względem jej właściwego czasu, jak też i jej prostoty. Wielcy mężowie świata zawsze starali się w różnoraki sposób uwiecznić swoją pamięć. Jakikolwiek sposób był przez nich używany na wywieranie ich pamięci na swoich naśladowcach co do ich zasług i wielkości, to w żadnym wypadku nie czynili tego przez utratę swego życia, czyli nie narażali się na śmierć, i to jak w wypadku naszego Pana, na śmierć hańby i wstydu, na śmierć przestępcy i kryminalisty. Gdyby to od nich zależało, to oni zleciliby wykucie medali na upamiętnienie wielkich dzieł, mianowicie takich jak wzbudzenie Łazarza, uspokojenia burzliwego morza, albo też triumfalnego wjazdu do Jeruzalem, kiedy rzesze odłamywały gałązki z drzew i słały je na drodze krzycząc Hosanna Królowi!
Ale nasz Pan na swoje upamiętnienie wybrał to, co według Jego i Boskiego zrozumienia odzwierciedlało istotny fakt, mianowicie Jego największe dzieło – Jego ofiarę za grzech na korzyść naszą i żeby tylko Jego prawdziwi naśladowcy ocenili ten fakt więcej, niż którykolwiek inny zarys w Jego misji. Oczywiście Jego naśladowcy ocenialiby wszystko cokolwiek by upamiętniało Jego słowa lub dzieła, ale takie widoczne rzeczy oceniałby także i świat.
Wieczerza Święta Przejścia, składająca się z baranka, gorzkich ziół i przaśnego chleba (na wypełnienie Zakonu, który nie skończył się prędzej jak na krzyżu) była jedzona wkrótce po godzinie 6 wieczorem. Potem nastąpiło ustanowienie Wieczerzy Pamiątkowej z chleba i wina, co reprezentowało ciało i krew anty typowego Baranka. Obrządek ten miał być później zachowany (corocznie) przez Jego naśladowców; baranek literalny nie miał być więcej jedzony, gdyż był typem i wyobrażał większe Święto Przejścia Pierworodnych, a to dzięki zasłudze Jego przelanej krwi.
ŚMIERĆ PAŃSKĄ OPOWIADAJCIE
„A podziękowawszy, złamał i rzekł: Bierzcie, jedzcie; to jest ciało moje, które za was bywa łamane; to czyńcie na pamiątkę moją. Także i kielich, gdy było po wieczerzy, mówiąc: Ten kielich jest nowy testament we krwi mojej; to czyńcie, ile kroć pić będziecie, na pamiątkę moją. Albowiem ilekroć byście jedli ten chleb, i ten kielich byście pili, śmierć Pańską opowiadajcie, ażby przyszedł” (1 Kor. 11:24-26).
Dla szczerych umysłów nie jest potrzebnym dyskutowanie odnośnie tego, co mamy rozumieć pod wyrażeniem – śmierć Pańska. Niektórzy w swojej pochopności odsuwają się od doktryny okupu albo raczej są pochopni w odsunięciu wszelkich logicznych wniosków, spokrewnionych z doktryną okupu, gdy wbrew całemu Pismu Św. utrzymują, że nasz Pan Jezus umierał dwukrotnie, raz ze swoim przyjściem na świat, a drugi raz na Kalwarii; przeto według ich mniemania, to śmierć „człowieka Jezusa Chrystusa, który dał samego siebie na okup za wszystkich” (1 Tym. 2:6) na Kalwarii, była mało znaczącą w porównaniu z tą pierwszą. Oni wydają się być świadomie w nieświadomości tego faktu, jak Pismo Św. dowodzi, że „On raz umarł dla grzechu” (Rzym. 6:10); o tej jedynej śmierci mówił nasz Pan i o tej jedynej mówili Apostołowie, mianowicie o śmierci na Kalwarii.
Apostołowie oświadczają, że On mówił o śmierci, jaka miała Go spotkać w Jeruzalem. Ta jedyna śmierć naszego Odkupiciela jest symbolizowana w tej pamiątce – Jego organizm, ciało za nas złamane, zasługi i Jego życie jest dane na korzyść wszystkich tych, którzy będą brali udział w tej pamiątce i którzy odziedziczą życie wieczne. „Niechaj was nikt nie zwodzi żadnym sposobem” (2 Tes. 2:3) względem tego tak ważnego przedmiotu.

Lecz jak chrzest wody nie jest chrztem rzeczywistym, ale tylko symbolem rzeczywistego chrztu, tak też emblematy chleba i wina symbolizują tylko ważniejszą ucztę – nasze przyswojenie zasługi Chrystusa, która sprawuje nam wieczne życie w Jego złamanym ciele i przelanej krwi. W ten sposób, przyjmując Jego ofiarę dokonaną przez wiarę i według Jego zaleceń, przyswajając sobie wszelkie zasługi i doskonałość, i prawa, jakie posiadał i złożył je Jezus Chrystus w śmierci za nas, my rzeczywiście karmimy nasze serca Chlebem wiecznego Żywota, czyli Chlebem, jaki Bóg zesłał nam z Nieba. Chleb ten jest prawdziwy, a jedzenie go daje żywot wieczny. Takie zatem jest to istotne znaczenie tego, co literalny chleb symbolizuje wszystkim tym, którzy biorą w nim właściwy i inteligentny udział. Inaczej, jest to pamiątka okupu za Adama i całego jego potomstwa z niewoli grzechu i śmierci.
CHLEB I KIELICH
Inna myśl: chleb był przaśny, czyli bez kwasu. Kwas jest korupcją, elementem zepsucia, a przez to typem grzechu i degradacji rodzaju ludzkiego pod grzesznymi skutkami. Dalej symbol ten wyjawia, że nasz Pan Jezus Chrystus był bez grzechu, Barankiem bez skazy lub pokalania, „święty, niewinny” (Żyd. 7:26). Gdyby On pochodził z linii Adama, czyli gdyby On otrzymał życie w naturalny sposób od ojca ziemskiego, to tak samo byłby zakwaszony grzechem Adamowym, podobnie jak wszyscy ludzie, lecz Jego niepokalane życie pochodziło od wyższej, czyli niebiańskiej natury, zmienione do ziemskiego stanu, stąd On jest nazywany „Chlebem z Nieba” (Jana 6:41). Dlatego oceńmy czysty, przaśny i niepokalany Chleb, jaki Bóg nam zrządził, a zatem jedzmy z Niego – przyswajając i trawiąc Prawdę, szczególnie Jego Prawdę – przyswajając sobie przez wiarę Jego Sprawiedliwość; a przez to uznajemy Go za Drogę i Żywot.

[małyfilozof]

Nike zgodzę sie z tak szczegółową wykładnią (BPS), to ma pewien sens logiki.
Pozwolę jednak zapytać:
DLACZEGO, tak postąpił Pan Jezus? - może wydawać się bzdurne zapytanie.
Jednak wiele wypowiedzi padło co było priorytetem takiego działania z strony Syna Bożego, mimo wszystko powtórzę pytanie: DLACZEGO, tak postąpił Pan Jezus?

[nike]

[małyfilozof]