FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[nike]

Fedorowicz post usunęłam, proszę nie wygłupiać się.

[Pokoja]

[Pokoja]

JEST PÓŁNOC i nastaje NIEDZIELA, podobny porządek tygodnia, jak przy zmartwychwstaniu Chrystusa.

Akurat skończyły się trzy tygodnie na oczekiwanie godnego dyskutanta, który postąpi godnie, wedlug Chrystusowego systemu wartości, Rz. 14:17.

Mat. 25: 6. A (1161) środkiem (3319) nocy (3571) stało się (1096) wołanie (2906): Oto (2400) oblubieniec (3566), wyszedł (1831) sam (846) na (1519) spotkanie (529)!

stało się wołanie - Kto wołał? Przy zmartwychwstaniu, wołali czterej Posłańcy, a w przypadku Mat. 25:6, wołają cztery Ewangelie, jako Posłańcy.

Ap. 3:20. Oto (2400) stanąłem (2476) przy (1909) bramie (2374) i (2532) uderzam (2925), na wypadek gdyby (1437) ktoś (5100) usłyszał (191) głos (5456) mój (3450) i (2532) otworzył (455) bramę (2374); wejdę (1526) dalej (4314) sam (846), a (2532) on (846) zaraz po (3326) mnie (1700) i (2532) z zgodnie z (3326) nim (846) zjem wieczerzę (1172).

stanąłem przy bramie - Jest to raczej wejście do miasta (Nowego Jeruzalem), niż do prywatnego domu, do którego idą razem Pan i ten, który mu otwiera bramę.

Wczoraj w indywidualnych rozmyślaniach, wróciłem do tego założonego wątku w odniesieniu do pierwszych wizji czterech Posłańców (aniołów). Była sobota (sabat), dzień tygodnia, podobnie jak wtedy, gdy nastąpiła pierwsza, indywidualna faza zmartwychwstania, czyli trzeciego dnia. O tym fakcie zostały najpierw, powiadomione przez Posłańców niewiasty, gdy przyszły do grobu. Powiadomili je oni o tym, że Chrystus zmartwychwstał i ukazał się im w widzeniu. Posłańcami tymi byli potajemni uczniowie Pana Jehoszua, należący do Sanhedrynu (J. 12:42) i chodzący w białych, lśniących szatach.

[Pokoja]

Co według NT oznacza zmartwychwstanie Chrystusa w jego Zborze?

Drogi Internauto może wczoraj indywidualnie zastanawiałeś się, co do zapowiedzi kontynuowania tego wątku po upływie trzech tygodni. Dziś w niedzielę dnia 05.11.2023 r. może rozpocząć się zbiorowe rozważanie w kwestii radości, wynikającej z zmartwychwstania Chrystusa, J. 16:21,22. W tym tekście Pan Jehoszua, przyrównał zmartwychwstanie swoje i Zboru do narodzin dziecka niewiasty, czyli Nowego Przymierza Uwierz w to, gdyż taka radość w tym wątku i na tym forum jest możliwa, jeżeli przyjmiesz zaproszenie, zgodnie z niżej podanym pkt 7 Porządek i zasady dyskusji w temacie.. Dyskusja powinna być kontynuowana, zgodnie z PLAN TEMATU WĄTKU, aby nie rozpraszać uwagi na rozpatrywanie zbędnych kwestii w temacie, chociaż mogą być ważne w innym wątku.

PLAN TEMATU WĄTKU
1. Zmartwychwstanie Pana Jehoszua, (jako Głowy) Chrystusa, trzeciego dnia i po trzech dniach, początkiem pierwszego zmartwychwstania – Obumierające ziarno (J. 12:24) zasila nową roślinę z niego wyrastającą, będącą jego duchowym ciałem (osobowością) – Alfa pierwszego zmartwychwstania, które rozpoczęło się w sabat (indywidualnie), a dopełniło w niedzielę (społecznie).
2. Co się stało z ciałem Pana Jehoszua, skoro powiedział w J. 16:10, że nawet Apostołowie już go więcej nie zobaczą? – J. 6:63 (ciało nic nie pomaga; uśmiercił grzech w ciele i ciało razem z nim. Co się stało z ciałem Mojżesza, czy Eliasza?)
3. Zapowiedź sposobu powrotu Chrystusa – jak odszedł (najpierw był widziany przez wszystkich (w czasie śmierci krzyżowej i wcześniej), a następnie w czasie czterdziestu dni, przejął go obłok świadków wiary w Zborze Chrystusowym, stanowiącym jego duchowe ciało - tak i powraca (najpierw w obłoku, niewidzialnie jak złodziej w nocy), a następnie ujrzy go wszelkie oko, Ap. 1:7.
4. Uśmiercenie ciała, a ożywienie Ducha – Co to znaczy?:
5. Walka człowieka grzechu z dwoma świadkami w Średniowieczu, zabicie ich i zmartwychwstanie – 1Tes. 4:16,17 odnosi się do panowania bestii, wychodzącej z otchłani błędu, czyli tych uczestników powołania niebiańskiego, którzy zgasili w sobie Ducha Świętego Boga Ojca i podjęli samozwańcze panowanie w Średniowieczu. Z powodu tego, zmartwychwstanie dwóch świadków i druga obecność Pana miały położyć kres takiemu panowaniu, według zasady z 3J. 9,10; 2J. 12.
6. Badacze Pisma Świętego na jego podstawie, rozpoznali rok 1874, jako podjęcie przez Chrystusa w sposób niewidzialny (jak złodziej w nocy) dzieła żniwa Wieku Ewangelii i powrót łaski do Izraela w 1878 r. oraz przywrócenie w 1914 r., prawa do suwerennego Państwa Izrael z stolicą w Jeruzalem jako koniec czasów pogan, depczących to prawo od 606 r. p. n. e.
https://www.google.com/se...chrome&ie=UTF-8
http://starastrona.epifan.../parusyjny1.pdf
https://www.nastrazy.pl/b...tom1/wykres.gif
7. Badacze Pisma Świętego przedstawiając pierwsze zmartwychwstanie, opierają się na chronologii podanej w Piśmie Świętym, wyznaczającej rok 1878 jako początek pierwszego zmartwychwstania.
Rok 1878 można uznać jako Omega pierwszego zmartwychwstania, które rozpoczęło się w Tysiącletni Sabat (indywidualnie – Paruzja Chrystusa, jak złodziej w nocy), a ma się dopełnić w Tysiącletni Jubileusz Ziemi/Stworzenia (społecznie – Epifania Paruzji), jako odpowiednik niedzieli.

Porządek i zasady dyskusji w temacie.

1. Dyskusję prowadzimy ściśle, według kolejnych punktów planu tematu wątku;
2. Na różne teksty Pisma Świętego można się powoływać, dla potrzeb dyskusji, ale tylko w odniesieniu do dyskutowanego punktu – zdarza się, że teksty poruszają róże kwestie;
3. Podejmujemy wspólny wysiłek, aby w miarę możliwości, kwestię zmartwychwstania zrozumieć w sposób bezstronny na tyle na ile to jest możliwe na podstawie Pisma Świętego – zakaz of topów i trollowania;
4. Każdy dyskutant swoje za lub przeciw w temacie, powinien uzasadniać Pismem Świętym i posiadanym przekonaniem, które jest w stanie bronić z serca, a nie dla wklejania komentarzy w celu reklamowania wyznania – można podawać linki do komentarzy wyznaniowych, ale bez ich cytowania (kto potrzebuje i zechce może się z nimi zapoznać);
5. Zabronione jest czynienie jakichkolwiek poniżeń wyznaniowych;
6. Nie można poniżać dyskutanta za pogląd, który w mniemaniu krytykującego jest uznawany za błędny, ale pomagać w czynieniu wspólnego wysiłku w celu poznania danej prawdy. Nie można akcentować słabości dyskutanta w pojmowaniu zagadnień tematu, ani stosować żadnych pomówień, czy prowokacji w stosunku do dyskutanta, wyrażającego daną myśl. Należy zadawać pytania, aby ją zrozumieć, czyli bez ulegania emocjom, dla odwrócenia uwagi, dla prowadzenia do zamieszania.
7. Każdy dyskutant włączający się do dyskusji, najpierw powinien odnieść się do powyższych punktów, czy je akceptuje, czy nie i ewentualnie, jakie ma zastrzeżenia i co dodatkowo wnosi. To może mieć duży, budujący wpływ na prowadzenie merytorycznej, tak ważnej dyskusji.

Ad 1. Zmartwychwstanie Pana Jehoszua, (jako Głowy) Chrystusa, trzeciego dnia i po trzech dniach, początkiem pierwszego zmartwychwstania – Obumierające ziarno (J. 12:24) zasila nową roślinę z niego wyrastającą, będącą jego duchowym ciałem (osobowością) – Alfa pierwszego zmartwychwstania, które rozpoczęło się w sabat (indywidualnie), a dopełniło w niedzielę (społecznie).

J. 12:24. Zaprawdę (281), zaprawdę (281) powiadam (3004) wam (5213): Jeśliby (1437) ziarno (2848) zboża (4621) chybiło (4098) względem (1519) ziemi (1093), samo (3441) pozostanie (3306); jeśliby (1437) obumarło (599), ono (846) ginąc (599), wielki (4183) pożytek (2590) przyniesie (5342).

ginąc, wielki pożytek przyniesie – Już w tych słowach kryje się istota zmartwychwstania Chrystusa. Żył według ciała, jako doskonała jednostka. Oddał życie, aby powstać, jako CHRYSTUS DUCHOWY w Zborze swoim, który jest jego duchowym ciałem, 2Kor. 5:16-21; 1Pio. 3:18. W tym znaczeniu, śmierć Pana Jehoszua, dzięki immanentnej mocy Ducha Świętego Boga Ojca, powoduje powstanie Zboru, czyli nowej rośliny tego samego rodzaju, aby rozmnożyć nasienie/ziarno. Powstanie w tym Zborze, potwierdza treść z Mat. 26:32:

Mat. 26:32. A (1161) wśród (3326) was (5209) powstanę (1453), poprowadzę (4254) do (1519) Galilei (1056).
Opierając się na wypowiedzi Pana Jehoszua z J. 12:24 i Mat. 26:32 można zauważyć, że zmartwychwstanie Chrystusa to powstanie w uczniach jego, polegające na wznowieniu i kontynuowaniu (2Kor. 5:18-20) przez nich dzieła jego osoby, jako POWIERZAJĄCEGO Ducha Bogu, którego od niego otrzymał, Mat. 3:16; Łuk. 23:46 (Ojcze w ręce twoje powierzam Ducha mego); J. 19:30 (oddał Ducha).

Zmartwychwstanie Chrystusa polega na jego powstaniu w uczniach swoich, stanowiących Zbór jego. Jest ono jakby resetem tego, co za jego życia, postrzegali w nim według ciała (np. sposób posługiwania się rękoma, nogami, czy spożywanie ryby), ale z powodu jego śmierci i oni w tym zamarli. Dzięki budzeniu w nich uśpionego Ducha, ponownie podejmują dzieło, ale już według Ducha, a nie według cielesnego sposobu postrzegania Pana Jehoszua. W ten sposób on, uśmiercając ciało, ożywił Ducha – Zbór, jako roślinę wyrastającą z Chrystusa, jako ziarna, J. 12:24. Zbór to byt zbiorowy, kształtowany według osobowości Chrystusowej, według jego Ducha.

1Pio. 3:18. Bo (3754) Chrystus (5547) jeden raz (530) za (4012) grzechy (266) cierpiał (3958), sprawiedliwy (1342) z powodu (5228) niesprawiedliwych (94), aby (2443) nas (2248) przyprowadzić do (4317) Boga (2316); uśmiercił (2289) ciało (4561), ożywiając (2227) ducha (4151);
19. W (1722) którym (3739) wyprawiamy się (4198) głosić (2784), duchom (4151) w (1722) więzieniu (5438).

Ten tekst wskazuje, podobnie jak ten z J. 12:24, że z Chrystusa według ciała (jako ziarna), wyrasta nowa roślina, czyli Zbór Chrystusowy w Duchu jego Ojca, a zarazem i jego, którego od niego otrzymał, a następnie uczestnicy powołania niebiańskiego, tworzący ten Zbór.

2Kor. 5:18. A (1161) Bóg (2316) wszystkich (3956) nas (2248) z powodu (1537) siebie samego (1438) pojednał (2643) dla (1223) Chrystusa (5547), dał (1325) nam (2254) usługiwanie (1248) pojednania (2643),
19. Dlatego że (3754), jakby (5613) Bóg (2316) był (2258) między (1722) nami (2254), słowo (3056) pojednania (2643), ustalił (5087), świat (2889) w (1722) Chrystusie (5547) samemu sobie (1438) pojednał (2644) nie (3361) licząc (3049) mu (846) występków (3900);
20. Przeto (3767) z powodu (5228) Chrystusa (5547) mamy pierwszeństwo (4243); jakby (5613) Bóg (2316) przez (1223) nas (2257) pobudza (3870): Prosimy (1189) dla (5228) Chrystusa (5547), pojednajcie się (2644) Bogiem (2316);

Ten tekst wyraźnie pokazuje kontynuację dzieła Chrystusa i na czym ona polega.

Łuk. 24:23. A (2532) nie (3361) znalazłszy (2147) ciała (4983) jego (848), przybyły (2064) powiedzieć (3004), widzenie (3701) Posłańców (32), którzy (3739) powiedzieli (3004): On (846) żyje (2198), nawet (2532) zjawił się w widzeniu (3708).

On żyje, nawet zjawił się w widzeniu [color] – tak jak immanentną ożywiającą moc ziarna, poznajemy po ukazaniu się źdźbła nowej rośliny z niego wyrastającej, tak w odniesieniu do zmartwychwstania CHRYSTUSA w duchowym ciele, poznajemy to źdźbło przez zjawienie się w widzeniu Pana Jehoszua z czasu jego nauczania, gdy według Mat. 26:32 mówił im, że w nich powstanie. Zmartwychwstanie to w nich, polegało więc na przypomnieniu sobie jego nauczania i poleceń, według których mieli działać.

Łuk. 24:50. [color=blue]A (1161) wywiódł (1806) ich (846) aż do (2193) Betanii (963); ponadto (4314) podniósłszy (1869) ręce (5495) swoje (848), błogosławił (2127) ich (846).
51. Więc (2532) w czasie (1722), pojawił się (1096) błogosławić (2127); rozeszli się (1339) z (575) nim (846), więc (2532) ich (846) względem (1519) nieba (3772), zabrał do góry (399).
52. A (2532) oni (846), zawrócili (5290) do (1519) Jeruzalem (2419), mu (846) złożyć hołd (4352) wśród (3326) radości (5479) wielkiej (3173).

W powyższym tekście jest opisane, jak Pan Jehoszua, wysłał swoich Apostołów z Betanii (Łuk. 24:50,51), aby poszli z misją do uczniów Jana Chrzciciela po jego uwięzieniu i ścięciu. To oznacza, że we właściwym czasie, wysłał Apostołów z Betanii i ich wtedy błogosławił. Nastąpiło to w czasie, poprzedzającym przedostatnią Paschę, a nie w dniu kończącym okres czterdziestu dni po zmartwychwstaniu, co zostało tak zmanipulowane, aby nadać temu inne znaczenie. To w czasie tej odrębnej misji, sami czynili różne rzeczy, a w tym i sami jedli rybę. To wszystko w drodze do Emaus tym dwom uczniom, przypominał Gamaliel, ewentualnie Nikodem, a nie Pan Jehoszua w zmaterializowanym ciele, które miał przed zmartwychwstaniem. Jednak to przypominanie było zarazem duchowym przypominaniem przez Pana Jehoszua, tego czego nauczał i jak ich oceniał, czy przeżywał podobne posiłki, itp., ale za życia, a nie po zmartwychwstaniu, J. 16:12-15; 2:22.

[Pokoja]

[Pokoja]

[Pokoja]

[Pokoja]

Cytat:

Ad 1. Zmartwychwstanie Pana Jehoszua, (jako Głowy) Chrystusa, trzeciego dnia i po trzech dniach, początkiem pierwszego zmartwychwstania – Obumierające ziarno (J. 12:24) zasila nową roślinę z niego wyrastającą, będącą jego duchowym ciałem (osobowością) – Alfa pierwszego zmartwychwstania, które rozpoczęło się w sabat (indywidualnie), a dopełniło w niedzielę (społecznie). Pierwsze trzy dni, Apostołowie byli zamknięci z powodu trwogi Żydów, aby nie wykradli ciała Pana Jehoszua. Ap. Tomasz należał do wątpiących w zmartwychwstanie Chrystusa (Mat. 28:17), dlatego po skończeniu zakazu opuszczania domu, odszedł od pozostałych w nim Apostołów. Ci jednak być może ze względu na Tydzień Święta Przaśników z własnej woli, nadal pozostawali w tym domu, dla tradycji religijnej Żydów. Ap. Tomasz powrócił dopiero na ostatni dzień Święta Przaśników, gdy nastał siódmy dzień, dzień świętego zgromadzenia.

CD do Ad 1.

W sabat zwyczajny, czyli 17 Nisana nastąpiła faza indywidualistycznego zmartwychwstania Chrystusa w odniesieniu do Posłańców (aniołów), czyli potajemnych uczniów Pana Jehoszua, którymi byli: Gamaliel, Nikodem, Józef z Arymatei i bogaty młodzieniec Marek. Im to wtedy Chrystus zjawił się w widzeniu. Następnie rankiem 18 Nisana w niedzielę, nastąpiła faza społecznego zmartwychwstania Chrystusa w tych jawnie i odpowiedzialnie postępujących za nim uczniach jego. Od tego dnia także i im, zaczął zjawiać się w widzeniu, jako przejaw drugiej obecności.

W Kol.2:18 jest napisane, aby ci którzy od niedzieli doświadczyli tego zmartwychwstania nie poniżali się przed tymi Posłańcami, którzy chociaż byli z arystokracji żydowskiej to jednak byli potajemnymi uczniami., gdyż bardziej umiłowali chwałę ludzką niż Bożą.

Cały cykl Święta Tygodni, kończący się tygodniem sabatowym [Kpł. 23:5-16; Dz. 1:15 (12-15; 2:1)], a ten także sabatem, po którym następowało Święto Pięćdziesiątnicy jest ukrytym cieniem zakonu za pośrednictwem którego w odpowiednim czasie, niedziela 18 Nisana, została ogłoszona sabatem nadzwyczajnym, została ona ogłoszona przez zmartwychwstanie Chrystusa. Od tego czasu ten dzień, aż do cesarza Rzymu, Konstantyna, łączył wierzących z Żydów i z innych narodów, podobnie jak sabat łączył Żydów i prozelitów. Za czasu Konstantyna duchowe znaczenie niedzieli, zostało zinstytucjonalizowane i zrównane z sabatem żydowskim, aby go wyrugować. Stało się to w stanie ludzkiego i rzymskiego gniewu przeciwko Żydom.

W cyklu Święta Tygodni trwającym do Pięćdziesiątnicy, zgodnie z Kpł. 23:7,8 pierwszy (Przaśnikowy) i ostatni (Adwentowy) tydzień jest sabatowy. Niedziela zmartwychwstania Chrystusa następując po sabacie żydowskim, przypadała w środku każdego Tygodnia Święta Przaśników. Pięćdziesiątnica w układzie tego Święta także nastąpiła po sabacie, ale tym z ostatniego, sabatowego tygodnia tego cyklu. Pięćdziesiątnica jest dopełnieniem społecznego zmartwychwstania Chrystusa w uczniach jego, zarówno tych z Żydów (miejscowych i z diaspory), jak i z innych narodów, którzy w tym dniu zgromadzili się w Jeruzalem.

Innym cyklem jest cykl roku jubileuszowego, trwający pięćdziesiąt lat, Kpł. 25:8-10. Cykl ten biegł według porządku siedmiu dni tygodnia zwykłego, kończącego się sabatem. Oznacza to, że siódmy tydzień lat, cały był sabatowy, a także kończył się rokiem sabatowym. W cyklu tym tylko ostatni tydzień lat jest tygodniem lat sabatowych, który także kończy się rokiem sabatowym, po którym następuje Rok Jubileuszowy (odrębny sabat nadzwyczajny, 2Kro. 36:21). Z tego powodu, zostało wprowadzone odrębne liczenie lat wielkiego cyklu jubileuszowego. Sześć tygodni lat, włącznie z siódmym jest liczone od 1 do 49 roku, ale liczenie jego ostatniego, siódmego cyklu jest odrębne. Według cyklu tygodni lat, ostatni tydzień, przypada na 43-49 rok, a według odrębnego liczenia, ostatni cykl, sabatowego tygodnia lat jest liczony od 1-7, po którym następuje rok ósmy, czyli jubileuszowy, Kpł. 25:8, 20-22 (CDN w 7 części wątku).

Sabat tygodniowy z 17 Nisana jest odpowiednikiem SABATU BOŻEGO z tygodnia stwarzania, który jak wierzą Badacze Pisma Świętego trwa 7 x 7 000 lat = 49 000 lat. Uwzględniając 4 rozdz. Listu do Hebrajczyków, SABAT BOŻY nadal trwa. Wierzę, że od 1874 roku, kończy się on Tysiącletnim Sabatem Ziemi, po którym według pięćdziesięcioletniego cyklu Jubileuszowego ma nastać pięćdziesiąte Tysiąclecie, czyli Wielki Jubileusz Ziemi/ Stworzenia. Obrazem tego Jubileuszu też jest niedziela.

Tak więc zarówno sabat tygodniowy oraz porządek cyklu Święta Pięćdziesiątnicy jak i porządek Cyklu Roku Jubileuszowego są zapowiedzią, szczególnego sposobu ogłoszenia niedzieli (zmartwychwstania Chrystusa) po ustaniu obowiązywania starego Przymierza, zawartego z Izraelem przy górze Synaj, Hbr. 8:13.

Zmartwychwstanie Chrystusa, nastąpiło w niedzielę, czyli po sabacie zwykłym, będącym obrazem na sabat tygodnia Bożego stwarzania (7x7 000 lat), który kończy się Tysiącleciem. Pięćdziesiątnica była dniem następującym po siódmym tygodniu w cyklu Święta Tygodni. Rok Jubileuszowy, następował po czterdziestym dziewiątym roku jego cyklu, a zarazem po siódmym sabatowym roku, siódmego małego cyklu lat sabatowych, wielkiego cyklu Jubileuszowego.

Wszystkie te trzy, czy pięć przypadków są sposobem na ogłoszenie niedzieli, jako sabatu nadzwyczajnego pod zakonem ducha, a nie pod zakonem litery. Do duchowego sabatu, należy przyłożyć duchową miarę, co też uczyniłem. Niedziela nie może jednak, unieważnić cotygodniowego sabatu, zwoływanego według zakonu Synaju. Tym można tłumaczyć obecnie istnienie sabatu i niedzieli, jako dwóch następujących po sobie, co służy zarówno Żydom i innym oraz Chrześcijanom, uznającym i sabat (ADS) i niedzielę. Gniew ludzki z IV w. n. e obecnie służy ku chwaleniu Boga.

Zakon figuralny, Mojżeszowy, będący ucieleśnieniem wiedzy i prawdy (Rz. 2:20), dotyczących zakonu natury (Rz. 2:14-16), został wprowadzony w taki sposób, aby ukazać jego odrębność od tego drugiego, a zarazem nie można się ustrzec od takich przesłanek, z których wynika, że figuralny nie może istnieć niezależnie od zakonu natury. Ofiary złożył już Abel, poświęcenie okazał Henoch, a nieskazitelność i przestrzeganie sabatu Noe. Obrzezka została wprowadzona za czasu Abrahama, a Pascha w Egipcie. Są to wszystko elementy, czy etapy zakonu natury, który w figuralnym kształcie, został przekazany Izraelowi przez Mojżesza.
Tak więc, jak od niedzieli 18 Nisana, Chrystus zaczął zjawiać się w widzeniu, jako przejaw drugiej duchowej obecności, Hbr. 9:28. To w odległej przyszłości miało doprowadzić do tego rodzaju, przejawu drugiej obecności dla narodów, które szukają mądrości, dla uporządkowania spraw ludzkich. Mogą ją posiąść dzięki zjawianiu się im Chrystusa w widzeniach, czyli przez poznanie i zastosowanie jego systemu wartości, a nie tego według Babilonu Wielkiego, Hbr. 9:28. To wiąże się z zapowiedzianym faktem proroczym, dotyczącym I zmartwychwstania do królowania z Chrystusem, Ap. 20:4-6.
To według chronologii Pisma Świętego można zaobserwować od 1874 r., ale do tego zamierzam powrócić dopiero w ostatniej siódmej części tego wątku - kwestia siódma.

Koniec treści w odniesieniu do Ad 1.

[Pokoja]

Ad 2. CO SIĘ STAŁO Z CIAŁEM PANA JEHOSZUA,
skoro powiedział w J. 16:10, że nawet Apostołowie już go więcej nie zobaczą? - J. 6:63 (ciało nic nie pomaga; uśmiercił grzech w ciele i ciało razem z nim. Co się stało z ciałem Mojżesza, czy Eliasza?)
http://biblos.feen.pl/vie...&start=0#131178

Aby odpowiedzieć na pytanie: Co się stało z ciałem/osobowością (4983/ Łuk. 24:3) Pana Jehoszua, której nie odkryły (nie przekonały się nią wcześniej) niewiasty bez pomocy Posłańców (Gamaliela, Nikodema, Józefa z Arymatei i Marka) zaraz po jego zmartwychwstaniu, należy zwrócić uwagę na wymowę tych określeń, użytych w NT, czyli cielesna natura (4561) i osobowość (4983) oraz na fakt, że Pan Jehoszua powiedział, iż cielesna natura, czy ciało (4561) nic nie pomaga (J. 6:63). Skoro nic nie pomaga to, co nakazał spożywać?

J. 6: 35. Jezus (2424) sam (846), rzekł (2036): Ja (1473) żyję (1510) chlebem (740) życia (2222); on (3588) ze względu na (4314) mnie (3165) przychodzi (2064), nie (3756) odczuwam głodu (3983), więc (2532) miejcie zaufanie (4100) względem (1519) mnie (1691) to (3588) nigdy (4455) nie (3364) będziecie spragnionymi (1372).
51. Ja (1473) pędząc życie (2198), żyję (1510) chlebem (740) z (1537) nieba (3772); jeśliby (1437) ktoś (5100) jadł (5315) ten (5127) chleb (740) zstępujący z góry na dół (2597), pędzi życie (2198) na (1519) wieki (165); chleb (740) żywota (2222), który (3739) ja (1473) wydaję (1325) jest (2076) CIELESNEJ NATURZE (4561) , dla (5228) świata (2889) mojego (3450), tej (3739) ja (1473) wydaję (1325).

Natomiast w różnych Ewangeliach w czasie Ostatniej Wieczerzy, zostało użyte określenie 4983:

Łuk. 22:19. Pojmijcie zmysłami (2983) chleb (740), bądźcie wdzięcznymi (2168), więc (2532) on (846), łamał (2806) i (2532) dawał (1325), mówiąc (3004): Ten (5124) jest (2076) pamiątką (364), dla (1519) OSOBOWOŚCI (4983) mnie (3450); tą (5124) uczyniono (4160) mnie (1699); tą (3588) wydaje (1325) poprzez (5228) was (5216).

tą uczyniono - Można to odczytać w ten sposób, że chleb wybrano jako pamiątkę dla jego osobowości, ale także to, że tak ustaloną osobowością także on został ukształtowany o czy jeszcze napisałem dalej w związku z dwoma Posłańcami, których niewiasty ujrzały, przychodząc do grobu.

tą wydaje poprzez was - Apostołowie i cały Zbór Chrystusowy są w jednej społeczności, więc są i uczestnikami tego samego chleba i kielicha, 1Kor. 10:16,17.

W Łuk. 24:3,23 jest napisane, że niewiasty nie przekonały się jego osobowością (4983), jeszcze w czasie, gdy przyszły do grobu. Nie jest napisane, że nie przekonały się jego cielesną naturą (4561)?
Treść ta została przetłumaczona w taki sposób, aby czytelnik rozumiał, że niewiasty nie znalazły fizycznego ciała. Wiersz 2 wskazuje, że niewiasty przyszły do grobu, a w wierszu drugim dodano słowa „w grób”. Gdy jednak pominiemy je to ten tekst można rozumieć w ten sposób, że nadal po przybyciu nie rozumiały osobowości Chrystusa. Postrzegały go według jego cielesnej natury i chlubiły się nim (Kol. 2:18), a nie według duchowej osobowości.
Cielesna natura Pana Jehoszua była podziwiana, ale osobowość jego nie była wystarczająco poznana za jego życia. Dlatego on za swego życia, powiedział poszukującym go Apostołom, gdy przybywał do nich w czasie ich zagrożenia, np. na morzu:

Łuk. 24:39. Nie (3756) dostrzegacie (1492), po co (3754) ja (1473) sam (846) istnieje (1510)? Doświadczacie (1492) mnie (3165), szukacie po omacku (5584), ponieważ (3754) macie za coś (2192) ciało (4561) kości (3747), moje (3450) ręce (5495), moje (3450) nogi (4228); pojmiecie (2334) mnie (1691), w miarę tego jak (2531) macie za coś (2192) ducha (4151).

Apostołowie też mieli za coś cielesną naturę (4561) Pana Jehoszua, a nie jego duchowość, dlatego nie mogli znaleźć (poznać) jego osobowości (4983) duchowej, którą miał się cechować jego Zbór. Gdy wyrośli z tego rodzaju postrzegania go, to Ap. Paweł napisał w 2Kor. 5:16, że nie należy postrzegać go już dłużej według ciała, ale każdy kto jest w Chrystusie, powinien patrzeć ku tej duchowej osobowości Nowego Stworzenia, czyli tego, które pojedna się z Bogiem przez krzyż Chrystusowy, 2Kor. 5:17; 1Kor. 15:28.

OSOBA FIZYCZNA, CZY ANTROPOMORFICZNA?

Tekst, pozornie wskazujący na złożenie fizycznego ciała w grobie, znajdujemy w J. 20:12:

J. 20:12. I (2532) ujrzała (2334) dwóch (1417) Aniołów (32) w (1722) bieli (3022) siedzących (2516), jednego u (4314) głowy (2776), a drugiego (1520_1520) u (4314) nóg (4228), tam (+) gdzie (3699) było położone (2749) ciało (4983) Jezusowe (2424).

Dodane słowo "tam (+)", wyraźnie wskazuje na to, że tam leżało ciało, jednak nie koniecznie tak musi być:

J. 20:12. Więc (2532) ujrzała (2334) dwóch (1417) Zwiastunów (32 aniołów) w (1722) bieli (3022);
kiedy (3699) była ustanawiana (2749) osobowość (4983) Jehoszua (2424), zajmowali miejsce (2516): Jeden (1520) wobec (4314) głowy (2776), jeden (1520) wobec (4314) nóg (4228).

Zwiastunowie byli w białych szatach tak, jak członkowie Rady Najwyższej (Sanhedrynu), którzy chodzili w białych, lśniących szatach, co wskazuje na to, że pierwsi byli z tych drugich. Oni to ustalali, jaka powinna być osobowość Chrystusa, co do głowy (ośrodka przewodniego dla nowej społeczności - Zboru) i co do nóg, czyli w odniesieniu do postępowania tego Zboru, który miał być świątynią, J. 2:19-22; 1Kor. 3:16,17. Oni szukali takiej którą mogliby uznać Rzymianie za odpowiednią dla złożenia ofiary, godnej przyjęcia i pokoju, na co wskazał Arcykapłan Kajfasz, J. 11:49-52.

Użycie określenia osobowość (4983) w związku z ofiarą i grobem, wskazuje bardziej na dążenie do uśmiercenia osobowości niż cielesnej natury. To by oznaczało, że mamy do czynienie z osobą antropomorficzną, a nie fizyczną. Na biografię tej osoby/osobowości antropomorficznej może się składać to, co najlepsze reprezentowali sobą ci, którzy chcieli być Chrystusami w siedemdziesiątym tygodniu lat z Dan. 9:24-27. Z Ewangelii dowiadujemy się, że wtedy oczekiwano na pojawienie się Chrystusa (Mesjasza), Łuk. 2:11; 2:26; J. 1:41,45-49. Znany jest też fakt, że w tamtym czasie wielu nosiło imię Jehoszua (Jezus), którzy chcieli być Chrystusami, Dz. 5:36,37. Wszyscy którzy chcieli być tymi Mesjaszami, zostali wrzuceni do jednego tygla, aby dzięki temu wyłonić wartości, godne do naśladowania wtedy i na przyszłość, Zac. 13:9.

Gdy rozwinięta osobowość Chrystusowa okazała się niepożądaną, a nawet niebezpieczną dla tych, którzy wcześniej ją kreowali, więc postanowili, aby ją wyeliminować z oddziaływania na społeczeństwo, co na krótko, jakby się udało. Jednak część z nich zreflektowała się (Posłańcy), aby kontynuować jej oddziaływanie na społeczeństwo, dla doprowadzenia do pokoju i jedności między ludem, a szerzej także i między narodami.

Dlaczego cielesna natura nie może odziedziczyć Królestwa Bożego?

W 1Kor. 15:50 jest napisane, że cielesna natura krwi nie jest w stanie odziedziczyć Królestwa Bożego/Chrystusowego (Efz. 5:5), a jednak uczestnicy powołania niebiańskiego, posiadający tą cielesna naturę zostali do niego przeniesieni i w nim żyli, działając, Kol 1:13; Rz. 14:17.

O co chodzi w kwestii niemożliwości odziedziczenia Królestwa Bożego/Chrystusowego przez cielesną naturę krwi? Chodzi o to, że człowiek żyjący w sposób egoistyczny, grzeszny nie jest w stanie żyć w strukturach zbiorowych tego duchowego Królestwa, czyli w Zborze, kierującym się wzniosłym, Chrystusowym systemem wartości, w którym panuje miłość bezinteresowna (agape). Jeżeli wcześniej Chrystus był postrzegany, według tej nawet doskonałej cielesnej natury krwi, to jednak po zmartwychwstaniu jego, już rozpoczęło się odchodzenie od takiego, jego postrzegania. Takim może przybliżeniem tej różnicy między cielesnym i duchowym postrzeganiem może być fakt, że bezdomni, którzy według swojego sposobu postępowania, żyją pod rampami itp., nie są w stanie żyć według określonych zasad postępowania w domach będących jadłodajniami i zapewniającymi nocleg, odzienie itp.

Wymowa tekstów odnoszących się jednocześnie do takich określeń, jak: Cielesna natura (4561) i osobowość (4983)

Łuk. 24:39 - Apostołowie mieli za coś cielesną naturę (4561) Pana Jehoszua, a nie duchowość, dlatego nie mogli znaleźć (poznać) jego osobowości (4983) duchowej.

Wcześniej Apostołowie Piotr i Jan byli poróżnieni w odniesieniu do postrzegania znaczenia zbawczej misji Chrystusa. Można to dostrzec w szczególności w sposobie ich obecności na dziedzińcu przed ukrzyżowaniem Pana Jehoszua. Ewangelista Jan wytrwał do końca, ale Ap. Piotr zaparł się trzy razy:

J. 20:10. [color=blue]Wstecz (3825) istotnie (3767), uczniowie (3101) odeszli (565) wobec (4314) siebie (1438).

Po zmartwychwstaniu jednak zbliżyli się do siebie w tym zakresie i współdziałali, Gal. 2:9.

Rz. 25,24 - Człowiek kierując się chwałą (2Kor. 3:10,11) cielesnej natury (4561) służy zakonowi śmierci, gdyż żyje w osobowości (4983) śmierci, osobowości Izraela i upadłego człowieka (o. I i up.czł).

Rz. 8:9-13 - Bogu nie podobają się ci, którzy żyją w chwale cielesnej natury (4561)
Osobowość (4983) według Izraela i upadłego człowieka (wg I i up. czł) jest martwa dla grzechu, gdy Chrystus żyje w wierzącym i w ten sposób ożywiana jest osobowość (4983) według Ducha Świętego Boga Ojca (wg DŚw.BO)
Wyznawcy żyjąc według cielesnej natury (4561) nie są dłużnikami cielesnej natury (4561), ale Duchowej, którą powinni umartwiać sprawy osobowości (4983) wg I i up. czł, aby żyć według Chrystusowego systemu wartości.

1 Kor. 6:16 Mąż z żoną tworzą jedną cielesna naturę (ciało/4561), ale ten który łączy się z wszetecznicą jest z nią jedną osobowością dla grzechu (4983)

1 Kor. 10:18,17 Izrael według cielesnej natury (4561), korzystał z ofiar ołtarza, a w NT wielu tworzy jedną osobowość (osobę 4983), 1Kor. 12:12,27)

1 Kor. 15:39,38 - cielesna natura (4561) istot ziemskich (żyjących na ziemi/1919), wchodzi w skład osobowości (osoby 4983) istoty niebieskiej (2032)

2Kor. 4:10. Zawsze (3842) obumarcie (3500) Jehoszua (2424) przez (1722) osobowość (4983) obnosimy dookoła (4064), aby (2443) żywot (2222) Jehoszua (2424) przez (1722) osobowość (4983) naszą (2257) dało się poznać (5319).
11. Jako że (1063) my (2249) żyjąc (2198), stale (104) wydani (3860) na (1519) śmierć (2288) dla (1223) Jehoszua (2424), aby (2443) żywot (2222) Jehoszua (2424) dało się poznać (5319) w (1722) śmiertelnej (2349) naszej (2257) cielesnej naturze (4561).

Chybione ustalenie daty narodzin, i to dopiero w VI w.

Dionizjusz Mały, pochodzący ze Scytii Mniejszej na polecenie papieża Jana I w roku 525 n.e., ustalił datę narodzin Chrystusa, określając, że było to 25 grudnia 753 roku od założenia Rzymu, więc pierwszy rok, niby po jego narodzinach (754 od założenia Rzymu) przyjął jako 1 rok ery chrześcijańskiej. Nie podał jednak na jakiej podstawie ustalił tą datę. Nic nie wskazuje bowiem na to, aby on kiedykolwiek zajmował się chronologią życia Jezusa (Jehoszua) czy też ścisłymi badaniami historycznymi. Autorzy chrześcijańscy (Ireneusz z Lyonu, Orygenes, Hipolit Rzymski, Tertulian, Hieronim) przed nim się zajmowali tą problematyką jeszcze w III i IV wieku, więc mógł przejąć ją na podstawie ich ustaleń.

Sama data narodzin Jezusa (a nie Pana Jehoszua), ustalona błędnie w VI wieku, oparta na tekście z Łuk. 2:1-3 (błędnie przetłumaczonym) może świadczyć przeciwko istnieniu historycznego dowodu na jego istnienie, jako jednej fizycznej osoby, ale też może świadczyć o tym, że ustalający ją nie należeli do prawdziwych jego wyznawców, czyli nie są spadkobiercami prawdy, powszechnego Zboru Apostolskiego za który uzurpatorsko się podają, lecz sukcesorami jego prześladowców. Z drugiej strony brak daty jego narodzin, czy bezsprzecznej podstawy w Piśmie Świętym, pozwalającej na jej ustalenie, świadczyć może o tym, że jest to bardziej kwestia naszej wiary niż historyczności jego narodzin, istnienia i działalności. Taki brak wyraźnej podstawy jest raczej sposobem na kształtowanie wzorca postępowania dla ludzi, stosownie do tego jak tego wymagały wyzwania czasu w danym pokoleniu i na przyszłość, pożądane przez czynniki religijno - polityczne. Czynniki te jednak działają według zasady, że wiążą ciężkie brzemiona dla ludzi, ale sami palcem nie kiwną, aby je razem z nimi dźwigać, Mat. 23:1-4. Gdy ktoś natomiast osiągnie taki określony poziom osobowości, że ich kompromituje, to dążą do uśmiercenia tego, do czego sami prowadzili, Mat. 23:13-15.

Rozważane wersety i okoliczności czy dociekania chronologiczne, opisujące życie i działalność Jezusa (niby Pana Jehoszua), wskazują nie tyle na istnienie osoby fizycznej, co raczej na istnienie osoby antropomorficznej , która może być dostrzeżona oczami wiary, ale nie istnieje, jako jedna w sposób dostrzegalny miedzy ludźmi i przez nich. Podobnie można dostrzec z lotu ptaka, albo w planach architektonicznych kształt miasta przypominający człowieka. Podam taki przykład: Zaplanowano zbudowanie miasta w kształcie człowieka i o nazwie Człowmiast.

W planach zagospodarowania przestrzennego przewidziano, że Człowmiast swym zasięgiem obejmie przylegające: Lasy, jezioro i pastwisko oraz dosięgnie góry. W wyniku jego rozbudowy, wchłonęło ono las, jezioro i pastwisko oraz dosięgło góry. Opisano to odpowiednio w taki sposób: Człowmiast rozrósł się bardzo, a w wyniku tego uchwycił ręką jezioro (na którym odbywają się zawody żeglarskie i rybołówstwo), nogami objął las (w którego części urządzono park), ustami pożarł pastwisko (na części którego urządzono kwietniki i trawniki oraz zbudowano lotnisko itp.), a głową dotknął góry, w której bogacze wykuli sobie grobowce. Jeżeli czytelnik opis ten postrzega w związku z fizycznym człowiekiem, wtedy jest skłonny uznać, że ma do czynienie z Bogiem Wszechmogącym, a więc z cudotwórcą.

Retusz teologiczny, a dodatkowo manipulacje tekstem, zapewniły ukształtowanie takiej abstrakcyjnej mentalności w społeczeństwie (np. było pięciu zaopatrzeniowców w chleby i dwóch w ryby, a w wyniku retuszu czytamy tylko o pięciu chlebach i dwóch rybach - cuda, cuda ogłaszają!).

Podobnie jest z Posłańcem (aniołem) Gabrielem (mąż Boży), czyli z Posłańcem, mężem Bożym, w skład którego wchodzili bohaterowie wiary ST. Do Marii więc przybył ich przedstawiciel z przesłaniem docelowym, dla którego oni wszyscy żyli, działali i cierpieli. Gdyby wszystko było opisane w detalach w Księdze, która zawiera wypadkową, duchową mądrość ludzkości S i NT, to nasze ciała by temu nie podołały, aby podążać za duchem. Natomiast sposób w jaki to nam przedstawiono, czyni Słowo Boże Żywym, pobudzającym nas do duchowego rozwoju, abyśmy mogli poznać, co się za jego przekazem kryje, J. 17:3,17.

Tak więc drogi czytelniku! Do Ciebie teraz należy ustalenie w sercu i w umyśle, czyli w czystym sumieniu, jak należy postrzegać zagadnienia dotyczące mądrości, płynącej z wiary.

[wybrana]

Pokoja
Jezus nie kazał spożywać swojego fizycznego ciało.
Porównanie ciała do chleba miało znaczenie symbolicznie porównawcze.
Przecież żaden z apostołów nie spożywał ciała fizycznego Jezusa.
A dlaczego porównanie ciała do chleba?
Chleb jest podstawowym pokarmem spożywanym na ziemi.
Jezus pragnął powiedzieć, że to on staje się podstawowym pokarmem na życie wieczne.
A czym jest karmienie się ciałem Jezusa?
Jest to wiara i prawda jaką dał nam Bóg.
Jezus złożył swoje ciało w ofierze dla nas, byśmy my zostali pojednani z Bogiem przez wiarę i prawdę. Byśmy mogli przyjąć prawdę, która daje nam uwolnienie od mocy ciemności.
Jezus jest chlebem z Nieba, który dał nam Bóg Ojciec.

[Markerów]

[Markerów]

[Henryk]

[Markerów]

[Markerów]

[/