FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[Fedorowicz]

Neoliberalizm i slumsy

Liczba mieszkańców slumsów na świecie wzrasta szybciej niż jakiejkolwiek innej grupy demograficznej. Slumsy mogą już liczyć miliony ludności.

Megaslumsy tworzą się, kiedy miasteczka ruder [shantytowns] i wspólnoty dzikich lokatorów przekształcają się w normalny porządek [merge into continuous belts] niezarejestrowanego zasiedlania i nędzy, zazwyczaj na obrzeżach miast. Gautum Chatterjee ostrzega: „Jeżeli trend ten nie ustanie, będziemy mieli wyłącznie slumsy i nie będziemy mieli miast.” Używając ostrożnych szacunków, na świecie w 2001 slumsy zamieszkiwało 921 milionów ludzi i ponad miliard w 2005, „niemal tyle samo ile wynosiła liczba ludności świata, kiedy młody Engels pierwszy raz odwiedził biedne ulice St. Giles i Old Town Manchester w 1844 roku.” W ciągu kilku najbliższych lat, slumsy czarnej Afryki zamieszkiwało będzie 332 000 000 ludzi, liczbę, która będzie się podwajała w ciągu każdych 15 lat. Gaza, nazywana przez niektórych największymi slumsami świata – to zurbanizowane połączenie obozów dla uchodźców. 2/3 światowej populacji egzystuje za mniej niż 2$ dziennie. „Spośród 500 000 ludzi, którzy przyjeżdżają do Delhi każdego roku, około 400 000 kończy w slumsach; do 2015 roku, slumsy w stolicy Indii będą liczyły powyżej 10 milionów ludzi.” Większość światowej biedoty miast – nie mieszka w centrach, z których została wysiedlona. Żyją w slumsach, na peryferiach miast Trzeciego Świata.

W ciągu całej swojej historii imperializm zadaje ogromne rany dla Trzeciego Świata, a w szczególności dla jego rejonów wiejskich. Wiele rzeczy zmusza ludzi do przenoszenia się do miast w poszukiwaniu lepszego życia: nędza, przemoc, wojna, etc. Wszystko to istniało jednak także przed okresem obecnym. Przed latami ’50 i ’60, slumsy w Trzecim Świecie doświadczały powolnego wzrostu. To w późniejszym okresie nastąpiło wielkie przyspieszenie. Aby zrozumieć przyczynę bardzo szybkiego wzrostu slumsów w drugiej połowie XX wieku, konieczne jest zrozumienie, dlaczego wzrost odbywał się wolniej w pierwszej połowie. Mimo, że europejskie potęgi kolonialne są odpowiedzialne za stworzenie slumsów, polityka kolonialna często polegała na powstrzymywaniu ich powstawania. Polityka ta usiłowała powstrzymać chłopów i uchodźców od opanowywania miast, które były centrami kolonialnej administracji. Polityka kolonialna polegała na utrzymywaniu porządku społecznego w koloniach. Dzielono miasta według narodowości, koloru [skóry] i klasy. Starali się uporządkować migrację ze wsi. Kiedy trzecioświatowe reżimy uzyskały nominalną niepodległość i stały się neokoloniami, zaprzestano niektórych spośród tych praktyk. Ponieważ natura zacofania zmieniła się z opartego na kradzieży surowców [mono-crop and extraction-based] na zacofanie zindustrializowane, i w wyniku procesu globalizacji, zakazy migracji do zurbanizowanych centrów – zostały zniesione. Pierwotnie, jako powtórzenie rewolucji przemysłowej z Europy, pomogło to w stworzeniu siły roboczej, potrzebnej dla nowego przemysłu, zlokalizowanego w zurbanizowanych rejonach Trzeciego Świata. Wkrótce jednak powódź migracyjna przekroczyła potrzeby przemysłu. Właśnie to stworzyło nadwyżkową ludność i współczesne slumsy. Ponadto – do wzrostu nowej biedoty miejskiej i slumifikacji [slumification] przyczyniła się neoliberalna polityka ekonomiczna. Działania oszczędnościowe, polityka strukturalnego wyrównania, nałożona przez Pierwszy Świat i międzynarodowe agencje kredytowe na Trzeci Świat, w szczególności od lat ’80 do dzisiaj, a także koniec wielkich, wolno wzrastających reżimów – tylko przyspieszyły slumifikację trzecioświatowych miast.

Globalne slumsy rodzą się z tektury, przetworzonego plastiku, cegieł i słomy, cementowych bloków i kawałków drewna. Takie materiały chronią typowego mieszkańca miasta obecnego wieku. Jest on niezwykle biedny. Żyje w nędzy i rozkładzie, w odchodach i śmieciach, bez miejskiego planowania, warunków sanitarnych i usług. Jeżeli pracuje – mieszkaniec slumsów musi często dojeżdżać każdego dnia długie godziny do pracy. Każdego dnia spędza godziny w poszukiwaniu wody i jedzenia. Jego życie w slumsach to życie w tłumie, jest rozpaczliwe, walczy on, aby przeżyć. Życie w slumsach jest tanie. Krajobraz slumsów to chwilowe schronienia, rudery i bezdomni na chodnikach [pavement dwellers]. Dla przykładu – tylko w Bombaju milion ludzi żyje na ulicy.

Miliard ludzi nie ma dostępu do czystej, zdatnej do użycia wody z wodociągu, wielu z nich to mieszkańcy slumsów. Podstawowe wygody, takie jak woda – są zbyt drogie i poza zasięgiem dla wielu. Przykładowo, ludność slumsów Kibera płaci za litr wody 6 razy więcej niż przeciętny Amerykanin.

Slumsy są niebezpieczne dla zdrowia. Przemysłowe toksyny, klęski żywiołowe, choroby, brak dostępu do usług, wszystko to jest przyczyną problemów w slumsach. Znana jest sprawa incydentu w Bhopal. 3 grudnia 1984 roku w Bhopal w Indiach, wyciek gazu zabił ok. 10 000 ludzi w ciągu kilka dni. Szacuje się, że w późniejszym czasie 25 000 lub więcej osób zmarło, a ponad pół miliona, które przetrwały pierwsze następstwa, cierpiały z powodu wielu późniejszych efektów. Rak płuc, niewydolność nerek, choroby wątroby i inne, powiązane z wypadkiem – zabiły w ciągu dwóch dekad wielu innych od momentu wycieku. Według rządu Indii wyciek gazu dotknął około 500 000 osób. Po katastrofie, Union Carbide po prostu opuściło fabrykę, pozostawiając Indie z całym bałaganem. Prawie ćwierć wieku po wycieku, wokół miejsca zdarzenia wyrosły slumsy. Slumsy, które istnieją obecnie obok milionów ton toksycznych opadów, które nie zostały jeszcze usunięte. Fabrykę Union Carbide nadal należy oczyścić. Władze nadal nie zbadały jeszcze wpływu nieusuniętych toksycznych odpadów na wodę pitną i środowisko w lokalnych społecznościach. Zakłada się tutaj, że biedni w Indiach nie są warci kosztów usunięcia odpadów. Zbrodnie Union Carbide to typowy przykład tego, jak pierwszoświatowe korporacje dosłownie – uciekają z miejsca zbrodni. Ten model ciągle się powtarza.
http://trzeciswiat.wordpress.com/catego ... zytnictwo.