FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[małyfilozof]

Jak sądzisz, kim jesteś?

Aby przygotować grunt pod omówienie obrazu siebie samego, chcę postawić ci trzy pytania.

1. Ile jesteś wart? Nie chodzi mi o wartość w kategoriach finansowych, lecz o to, ile jesteś wart jako osoba.
2. Czy cieszysz się z tego, kim jesteś, i czy jesteś tym podekscytowany?
3.Czy rzeczywiście czujesz się dobrze, gdy myślisz o sobie?

Świadome i nieświadome odpowiedzi na te pytania, jakich udzielasz sobie codziennie, determinują twoje decyzje, wartości i postawy — twój sposób życia. Nasza opinia o sobie samych wpływa na wszystko, co robimy.

Twój obraz siebie wpływa nie tylko na sposób widzenia siebie, lecz także na sposób odnoszenia się do rodziców, przyjaciół, współmałżonka i Boga ... itd.
Starotestamentalny autor Księgi Przypowieści udziela nam ważnej wskazówki, gdy pisze: „Jak człowiek myśli, taki jest” (Prz 23,7; parafraza).
A więc to nie twoje słowa ani twój wygląd zewnętrzny determinują to, co robisz. To właśnie twój sposób myślenia o sobie głęboko w twoim wnętrzu, twoje uczucia do siebie samego na poziomie podstawowym, motywują twoje czyny.

Psycholodzy zazwyczaj mówią, że ktoś posiada dobry lub zły obraz siebie.
Ja wolę nazwać go „zdrowy” lub „niezdrowy”. Niezależnie od nazwy prawdziwe pytanie brzmi:
„Czym jest zdrowy obraz siebie? Jak powinniśmy widzieć siebie samych?”

Jeżeli czytałeś listy apostoła Pawła, zgodzisz się, że był jednym z największych apostołów, a jednak to on właśnie napisał do wierzących:
„Powiadam bowiem każdemu spośród was, mocą danej mi łaski, by nie rozumiał o sobie więcej, niż należy rozumieć, lecz by rozumiał z umiarem, stosownie do wiary, jakiej Bóg każdemu udzielił” (Rz 12,3).

Chrześcijanie często uważają, że to znaczy, że nie powinni myśleć o sobie dobrze.
Paweł jednak miał na myśli coś zupełnie innego. Powiedział, że nie mamy myśleć o sobie więcej, niż należy.
Jak więc mamy myśleć?
Paweł wyjaśnia to w tym samym wersecie. Mamy myśleć „z umiarem”. Mówiąc po prostu jest to widzenie siebie z Bożej perspektywy — nie lepiej i nie gorzej.
„Nie lepiej”, abyśmy nie popadli w pychę i „nie gorzej”, abyśmy nie popadli w fałszywą pokorę.
Jeżeli więc chcesz myśleć z umiarem, musisz widzieć siebie w perspektywie biblijnej.

Przestań na chwilę czytać, aby zastanowić się, co myślisz o sobie i co czujesz w odniesieniu do siebie.
Czy wolałbyś być bardziej kimś innym niż sobą? Jeżeli tak, twoja perspektywa patrzenia na siebie może potrzebować przemiany.
Uznając wszystkie moje poważne ograniczenia nie potrafię w uczciwy sposób myśleć o kimkolwiek innym na tej ziemi, kim raczej wolałbym być — bardziej niż sobą.
Mówi to coś o sposobie, w jaki Bóg pomógł mi zobaczyć zalety i zdolności, jakie umieścił we mnie.

Zapraszam WSZYSTKICH do dyskusji, jeżeli uważasz temat za godny uwagi.

[radek]

Umiar w myśleniu o sobie może przekierowywać "środek ciężkości" wypowiedzi na Dobro rozmówcy. Czyli wypowiadając się do kogoś myslę o nim, aby rozwiązać w zupełności jego problem, a o sobie myslę z "umiarem"

Mat 10:8
8 Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy! Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie!

[Henryk]

[Wiesława]

1. Niewiele. Podobno wartość człowieka określa się ile organów można przeszczepić z niego. 🤣
Raczej prozą i bezpunktowo spróbuję odpowiedzieć.
A tak poważnie: kiedyś myślałam, że nic nie jestem warta, nieprzydatna itp. Miałam małe poczucie własnej wartości, a to chyba związane było z naukami np.na religii i na kazaniach. Zresztą i na forach podświadomie wciska się nam, że nic nie znaczymy. Wszędzie głosi się jakito człowiek grzeszny, zły, jak powinien żyć w pokorze, cichości (szczególnie kobiety: "mordy w kubeł" i do garów i dzieciaków), no i dalej w ten deseń. Samodzielnie doszłam do innych wniosków, ale jak napiszę to larum się podniesie, że spiskowiec, że pogańskie nauki, że pycha itp. Powiem krótko: w oczach Boga jestem bezcenna, na opinii ludzi mi nie zależy i nie zależało. W swoich oczach jestem cenna i pomocna. Pomimo wielu wad, niedociągnięć, słabości myślę, że uniosłam naprawdę ciężkie przeżycia. Mam za sobą trudne życie i dałam radę. Z jedną sprawą sobie nie poradziła nigdy: z finansami, ale doskonale wiem i rozumiem dlaczego. Akceptuję to i nie przykładam
już uwagi do tych spraw. I to miało cel, a ja go zrozumiałam.
W sprawie podekscytowania to chyba nie wiem o co chodzi. Nie "pieję" nad sobą na pewno.
Czy ja wiem. Częściej jestem niezadowolona z swoich działań, bo mam lenia i za dużo czasu obecnie poświęcam na przyjemności, a za mało na twarde obowiązki. O to chodziło?
W lustro nie patrzę prawie wcale.
Czy wiesz, że mam tylko małe, stołowe lusterko? Tylko w dzieciństwie u rodziców było jedno duże lustro, ale nie pamiętam, abym się przeglądała w nim. Ja nawet czeszę się bez lustra. Maluję czasami tylko usta, kiedy wychodzę, dla ochrony i umiem doskonale robić to bez lustra. No tylko takie kieszonkowe jest potrzebne. Takie ze mnie dziw-dziwadło.
Chyab za dużo napisałam.

[małyfilozof]

Po co nam wartości?
Można zapytać czy świat bez wartości moralnych mógłby normalnie funkcjonować i czy życie
toczyłoby się bez przeszkód?
Dookoła daje się zaobserwować coraz bardziej dotkliwy deficyt wartości w życiu społecznym.
We współczesnym świecie coraz więcej jest przykładów naruszania norm moralnych, a przy tym społecznej akceptacji dla takich zachowań.
Zdrady i rozwody, korupcja, złodziejstwo, przemoc, folgowanie nałogom, handel narkotykami, rozwiązłość …. itp. stają się częstymi tematami w mediach i przedmiotem dyskusji w domach. Niektórzy mówią o relatywizmie wartości i o chaosie w sferze wartości.
Dzieciom trudno się zorientować, co jest dobre, a co złe, skoro gubią się w tym dorośli.
Wielu rodziców zastanawia się jednak i zgłasza wątpliwości, czy warto uczyć wartości moralnych, jeśli w efekcie dzieci mogą być gorzej przystosowane do coraz bardziej drapieżnego otoczenia.
Czy może raczej należy je uczyć cwaniactwa, umiejętności przystosowania się, korzystania z okazji i braku skrupułów?
To uzasadnione obawy, bo rzeczywiście człowiek wrażliwy, który rozważa każdą swą decyzję i jej moralne konsekwencje, może w pewnych sytuacjach przegrać w konfrontacji z ludźmi postępującymi bezwzględnie i niemoralnie.

[nike]

Cytat:

małyfilozof napisał/ Aby przygotować grunt pod omówienie obrazu siebie samego, chcę postawić ci trzy pytania. 1. Ile jesteś wart? Nie chodzi mi o wartość w kategoriach finansowych, lecz o to, ile jesteś wart jako osoba.

Wierzę w Boga i Jezusa, ale czy wypełniam wszystko o czym Jezus nauczał i kazał przestrzegać, nie, dużo mi jeszcze brakuje do bycia podobną do Jezusa, a więc wydawałoby się---- nie wiele jestem wartą.—Uważam jednak, że pomimo braku doskonałości, moje całe życie, ma dużą wartość, pod względem moralnym, etycznym i religijnym.

Cytat:

2. Czy cieszysz się z tego, kim jesteś, i czy jesteś tym podekscytowany?

nie cieszę się, bo dużo mi brakuje, nie jestem jednak zakompleksioną kobietą , która nie wie czy żyje.---------

Cytat:

3.Czy rzeczywiście czujesz się dobrze, gdy myślisz o sobie?-------

To zależy co robię hehe, bo jak kiedyś ktoś do mnie zapukał, ja jeszcze spałam, i jak wyskoczyłam spojrzałam się w lustro, to sama siebie się wystraszyłam i już nie otwierałam, a taka piękna byłam kiedyś heheh.
A poza tym to myślę w miarę dobrze o sobie i swoim życiu. I zgadzam się z autorem Przypowieści Salomonem Prz. 23:7----- Jak człowiek myśli, taki jest”

Cytat:

„Czym jest zdrowy obraz siebie? Jak powinniśmy widzieć siebie samych?”

Tak jak mówi Ap. Paweł ---(Rz 12:3).

Cytat:

Chrześcijanie często uważają, że to znaczy, że nie powinni myśleć o sobie dobrze.

Nie zgadzam się z tym stwierdzeniem, pokora to nie opuszczenie głowy, zgarbienie się, bo nie przystoi się wyprostować.
Pokora jest to właściwa samoocena, nie myślimy o sobie więcej niż działamy.
abyśmy nie popadli w fałszywą pokorę.

[małyfilozof]

Witaj Nike znakomicie rozebrałaś post, na czynniki pierwsze, który przybliżyłem w ramach dyskusji.
Wiele odpowiedzi opisują Twoje osobiste doznania, Jesteś osobą otwartą i cenię tych, którzy odkrywają się przed innymi, to pozytywna cecha charakteru.

Twój cytat:''Nie zgadzam się z tym stwierdzeniem, pokora to nie opuszczenie głowy, zgarbienie się, bo nie przystoi się wyprostować.
Pokora jest to właściwa samoocena, nie myślimy o sobie więcej niż działamy.
abyśmy nie popadli w fałszywą pokorę.''

Interpretacja jaką przedstawiłaś względem mojej oceny, zleży od wielu czynników np. ''punkt widzenia zleży od miejsca siedzenia''.
Nie przeczę, również przyjmuję taką sugestię - pozdrawiam

[Wiesława]

[wybrana]

[małyfilozof]

Dzień dobry Wybrana temat nabiera rozpędu więc pozwolę na taką wypowiedź:
Życie człowieka jest procesem realizowania wartości. Człowiek jako osoba wolna sam dokonuje wyboru wartości. Sam wybiera co jest dla niego ważne, cenne, co jest warte poświęcenia, co będzie stanowiło dla niego cel.
Przyjęty przez niego system wartości wpływa na jego osobowość, nadaje mu sens życia. Kształtowanie pożądanej hierarchii wartości powinno być widoczne w stawaniu się coraz lepszym.
Człowiek podczas wartościowania powinien odrzucać wartości pozorne oraz rezygnować z wartości niższych na rzecz wartości wyższych.

W obecnych czasach, gdy następują szybkie przemiany społeczne, polityczne i ekonomiczne, następuje kryzys wartości tradycyjnych.
Występuje brak wizji życia z uporządkowaną hierarchią wartości, a także brak punktów odniesienia dotyczących codziennego postępowania.
Brak wartości uniwersalnych prowadzi do rozpowszechniania się wzoru życia, gdzie główne miejsce zajmują przyjemności, a uznawane wartości to te, które ułatwiają ich osiągnięcie.

Jeśli uda nam się zachować pewne przekonania, które będą stałymi priorytetami w naszym
życiu, to nie ulegną one przeterminowaniu. Będziemy mogli, chcieli i umieli je przekazać
następnym pokoleniom uznającym je także za wartości ponadczasowe.
Aby taka sytuacja miała miejsce należy pamiętać, że wartości powinny być praktykowane.
Nie wystarczy wiedzieć, że człowiek powinien być odpowiedzialny i uczciwy – trzeba takim człowiekiem być.
Przekazane pokoleniom, nauczone i stosowane wartości tworzą nasz charakter. To od niego zależy, jakich dokonujemy wyborów, kim się otaczamy, jaki mamy stosunek do świata, jakie stawiamy sobie cele, a także co jest dla nas w życiu najważniejsze. Charakter, czyli wartości w działaniu, decydują o całym życiu człowieka.

PS. Po tym komentarzu z zaciekawieniem przyglądnę się dalszej dyskusji

[Wiesława]

Kilka dni temu podczas publicznego występu premier Nataniahu nazwał zwierzętami, które trzeba zabijać ludzi z Palestyny. Wczoraj dowiedziałam się, że tym wszystkim kieruje jakaś organizacja - nie zapamiętałam całej nazwy, bo długa, ale dwa wyrazy mi utkwiły: rekigia ortodoksyjna. Reszty można się domyślić. Mają prawo zabijać wszystkich nieżydów, bo to zwierzęta i tak im nakazuje ich bóg. W XXI wieku. Ot moralność.
I co tu powiedzieć swoim dzieciom? Jak je wychować?
Jak najdalej od wszelkich religii. Każdy człowiek ma prawa naturalne zapisane w sercu. Każdy człowiek. I każdy człowiek ma bożą iskrę w sobie. Nie mylić z żadnymi biblijnymi naukami o wybrańcach. Wszyscy ludzie to boże dzieci, no chyba, że przyjmiemy stwórczą moc Złego lub eksperymenty medyczne na ludzkiej populacji przez byty niewiadomego pochodzenia. Być może tak właśnie jest i ta część ludzkości przejawia takie, a nie inne (czyli zabójcze, niemoralne, zbrodnicze itp.) zapędy.
Nie wiem, czy nie odbiegam od tematu, ale żyjemy tu i teraz i możemy obserwować podwójną, poczwórną moralność w wypowiedziach i postępowaniu najważniejszych przywódców światowych. IWygląda na to, że takich ludzi nie stworzył Ojciec, a ktoś lub coś🙁🙃👽

[Pokoja]

[Pokoja]

[małyfilozof]

Witaj Pokoja dziękuję, że zapytałeś w tej sprawie, skierowując zapytanie w moją stronę, nadmienię tylko, że poruszyłem zagadnienie w kierunku jak przedstawia temat wątku, lecz nie miałem żadnego niecnego podłoża aby testować innych, którzy podjęli szczerą dyskusję.
Jestem miło zaskoczony, że osoby biorące udział przedstawiają prywatną ocenę siebie, nie spodziewałem się takiej reakcji wręcz przeciwnie uważałem, że zaistnieje luźna rozmowa i ogólne wypowiedzi w tym zagadnieniu.
Byłoby niestosowne, abym osobiście nie wypowiedział się na pytania:

1. Ile jesteś wart? Nie chodzi mi o wartość w kategoriach finansowych, lecz o to, ile jesteś wart jako osoba.
2. Czy cieszysz się z tego, kim jesteś, i czy jesteś tym podekscytowany?
3. Czy rzeczywiście czujesz się dobrze, gdy myślisz o sobie?

Trudno ocenić samego siebie uważam, że osoby postronne mogą w pełni wyrazić taką opinię na podstawie mojego zachowania, działania jak również w jaki sposób odbierają moje zalety, czy wady.
Wielu sytuacjach usiłuję stosować zasadę - być obiektywny.
Nawet kiedy znam szczegóły pozytywne albo negatywne, nie mam w zamiarze osądzać, staram się znaleźć źródło zaistniałego problemu i wskazać rozsądne rozwiązanie, które zaowocuje należytym rozwiązaniem.
Pragnę w życiu aby moje działania i postępowanie odbierano pozytywnie. Nie jest łatwo wypracować taką opinię wśród ludzi o różnym światopoglądzie, zachowaniu czy postępowaniu.
Sprawia dużo radości efekt w osobistym działaniu , kiedy problem czy zaogniona sytuacja jest pozytywnie rozwiązana i przynosi pozytywne relacje.

Nie myśl Pokoja, że jestem człowiekiem ''przyłóż do rany'', mam swoje również wady jednak zabiegam aby negatywne emocje opanować, kiedy stanie się przysłowiowe ''bum,bum'', trudno - nie jestem doskonałą istotą, ale w takim przykrym wydarzeniu przyznaję się do błędu, mam odwagę przeprosić jak również naprawić zaistniałe zdarzenie.
Nie jestem mściwy wobec innych , nie odpłacam ''wet za wet'', jak wspomniałem już na forum stosuję zasadę pozwolę zacytować jej motto: '' Broń się uśmiechem, atakuj ciszą, zabijaj obojętnością''
Myślę, że odpowiedziałem Pokoja na zadane pytanie z Twojej strony - pozdrawiam

[Pokoja]