FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[małyfilozof]

Drodzy u-serzy, założyłem porywający wątek do wspólnej dyskusji jak sam tytuł oznajmia: ''BIBLIJNY POTOP''
Pozwolę sobie na subtelną frywolność kolejny raz, związaną na pewną odmienność w szacie tego wątku, mianowicie - będę pisał innym kolorem (zielonym).
Dlaczego, tak !? - ktoś może głośno zaprotestować.
Odpowiem krótko:
Mianowicie moje spostrzeżenie pisane innym kolorem, ułatwi czytelnikowi zrozumienie jakie pragnę przedstawić w uporządkowanym ciągu.

Natomiast żywa dyskusja, jak również moje odpowiedzi pisane będą czarną czcionką.
W ten sposób, tak stworzonym szablonem ( przypuszczam, że Administracja wyrazi zgodę-dziękuje), osoby czytające wątek, które zwracać, będą uwagę na tekst innego koloru (zielony) zauważą ciągłość wywodu jaki przedstawiam.
W każdym poście na końcu zamieszczę – CDN, kiedy temat zostanie zakończony będzie napisane -KONIEC
Podobnie jest z wątkiem jaki założyłem ''Kraina muzyki''.

Byłbym wdzięczny WSZYSTKIM zainteresowanym tematem za przyjęcie tej propozycji – z góry serdecznie dziękuję za wyrozumiałość.

Zapraszam wszystkich do gorącej dysputy w tym zagadnieniu.

POTOP a BIBLIA:
Księga Rodzaju nie wspomina o żadnych lokalnych powodziach na terenie Mezopotamii ani na innych obszarach.
Nie stanowiły one zatem istotnego elementu biblijnej historii ludzkości, toteż w relacji o powodzi, która swym zasięgiem objęła cały glob ziemski i całą ludzkość, i była katastrofą rzucającą na bieg jej historii, musiała być mowa o wydarzeniu bezprecedensowym i niepowtarzalnym.
Jest oczywiste, iż żaden z mezopotamskich ''potopów'' nie odpowiada biblijnemu opisowi, były to bowiem katastrofy lokalne, niosące wprawdzie zniszczenie i zagrażające życiu ludzi i zwierząt.

Z relacji biblijnej wynika natomiast, że potop nie tylko zniszczył życie na ziemi ( poza fauną wodną i roślinnością) i spowodował daleko idące zmiany w ukształtowaniu skorupy ziemskiej, lecz także pociągnął za sobą skutki, które odczuwamy jeszcze do dziś, po wielu tysiącleciach. Była to zatem katastrofa na skalę co najmniej kontynentu.

Nasuwa się pytanie:
Czy nie stwierdzono w sposób nie podlegający dyskusji, że biblijna wersja potopu jest zapożyczeniem od sumeryjskich i babilońskich legend?

Największym i najbliższym nam w czasie katastroficznym wydarzeniem o ogólnoziemskim zasięgu był biblijny potop.
Był gwałtowny trudny do przewidzenia, spowodował drastyczne zmiany na ziemi i zainicjował nowy etap historii ludzkości, kładąc kres jednej cywilizacji i stwarzając warunki dla powstania drugiej.
Katastrofa ta nie pozostała oczywiście bez echa. U wszystkich ludów ziemi istnieją mity i legendy związane z potopem.
Przeszłość niesie wiele zagadek, które nie pasują do żadnych przyjętych wzorców. Wiadomo, że teoria, która posiada luki, musi zostać dopracowana i uzupełniona, względnie odrzucona i zastąpiona nową.
Ponieważ naukowy aspekt biblijnego potopu jest dziś przedmiotem nie tylko akademickich dyskusji, warto zwrócić uwagę na fizyczny udział tej katastrofy w dziejach ziemi i ludzkości.

Najistotniejsze będzie tu sprawa precyzyjnej analizy biblijnej relacji o nim.
Mimo, że szereg pisarzy zupełnie otwarcie zalicza do legend i mitów pierwsze jedenaście rozdziałów Księgi Rodzaju.
Niniejsze rozważanie, które przedstawiam nie jest ambicjonalna wypowiedź ostatniego słowa w kwestii biblijnego potopu
CDN

[wybrana]

A skąd opisujący w ST mieli takie wiadomości, co działo się tysiące lat wcześniej?
Nie było to opisane na kartach historii, bo nie było słowa pisanego w czasach potopu.
Po drugie, skąd ludzie, którzy tworzyli mity i legendy wiedzieli, że potop obejmował całą ziemię a nie określone terytorium?
Przecież nie mieli internetu ani środków transportu po całej ziemi.
Owszem w historii ziemi były różne katastrofy takie jak: wybuchy wulkanów, zlodowacenia ziemi czy wylewy rzekł, które powodowały powodzie lokalne.
Wymysł globalnego potopu jako kary Bożej dla ludzi, był opisany na potrzeby religii a historia Noego jest kalką z eposu o Gilgameszu z Mezopotami. Kiedyś błysk pioruna kojarzono z karą Bożą, bo wszelkie katastrofy przyrody - wierzono, że zsyłają duchy.
Nie znano zasad fizycznego funkcjonowania ziemi i jego przemian.
Modlono się do słońca, bo w nim widziano Boga - mitrianizm.

[radek]

[wybrana]

[radek]

[nike]

PRZYCZYNA POTOPU
Potop był wynikiem oberwania się ostatniego z wielkich pierścieni, które pierwotnie otaczały ziemię, tak jak obecnie widzimy pierścienie wokoło Saturna.
Oberwanie się jednak tej powłoki wody, która spowodowała potop, było tak obliczone w czasie przez Boską mądrość i przewidzenie, by zbiegło się z kryzysem w sprawach ludzkości.
Gdyby Bóg przewidział, że Adam nie zgrzeszy i że późniejsze wydarzenia, odnoszące się do rodzaju ludzkiego, nie nastąpią, to On niewątpliwie przeznaczyłby z góry aby deszcze wód spadły przed stworzeniem człowieka na ziemi.
Kryzys ten jest szczególnie wyjaśniony w Piśmie Świętym oświadczeniem: Ale ziemia była skażona w oczach Boga i pełna nieprawości. (Moj. 6:11).
Naturalnie i słusznie zapytujemy, jak to mogło się stać, ponieważ Bóg stworzył człowieka na obraz i podobieństwo Swoje? Odpowiedź podana w Piśmie Św. mówi, że grzech nieposłuszeństwa był początkiem i że skażenie rozciągnęło się na wszystkich z rasy Adama (Rzym.5:12-19), o których jest powiedziane, iż są zrodzeni w grzechu i poczęci w nieprawości (Ps. 51:7). Lecz w dodatku do tego opis podaje, że gwałt spowodowany przez upadek człowieka został powiększony przez zewnętrzne źródło - aniołów, „synów Bożych”, którzy wespół śpiewali w zaraniu stworzenia (Ijoba 38:7), a którym była dana praca nadzorcza względem rodzaju ludzkiego. Jednak przykład grzechu i degradacji stał się tak zaraźliwy - jak to Apostołowie Piotr i Juda opisują - iż niektórzy z tych aniołów opuścili i porzucili swój pierwszy stan, stan anielski, przybierając organizmy ludzkie, które mieli przywilej przyjmować w celu wyświadczania dobrodziejstw i pomagania ludzkości. Jednak niewłaściwie użyli te ciała i woleli raczej żyć jako ludzie niż być aniołami.
Opis w 1 Moj. 6:1—5 wykazuje, że ci aniołowie w ich przybranych ciałach ludzkich mieli niewłaściwe stosunki z ludźmi (2 Piotra 2:4; Judy 6).
Ci „synowie Boży” widząc „córki ludzkie, iż były piękne, brali je sobie za żony ze wszystkich, które sobie upodobali”. W wyniku tego rodzili się im olbrzymy, ,,mocarze”, „mężowie sławni”.
Opis daje do zrozumienia, że ci olbrzymi zrodzeni nieprawnie -wbrew Boskiemu zarządzeniu i rozkazowi - byli o wiele wyżsi od rodzaju Adamowego, który w owym czasie, wiele stuleci po upadku, był znacznie zdegradowany. Rodzaj Adama nie był wcale w stanie dorównać tym olbrzymom i sławnym mężom, tym półbogom, którzy tak intelektualnie jak i fizycznie
byli wyżsi i panowali nad nim bezlitośnie, napełniając ziemię gwałtem. Jak szeroko było rozpowszechnione zepsucie rodzaju ludzkiego, przez niewłaściwe stosunki z synami Bożymi, jest pokazane w 1 Moj.6:12: „Albowiem zepsute było wszelkie ciało drogę swoją na ziemi”.
Wyjaśnia to nam, dlaczego rodzaj ludzki został zupełnie zniszczony. Nie był on już z czystego rodu Adama, tak jak to Bóg zamierzył. Z wyjątkiem Noego i jego rodziny, rodzaj ludzki był nieodpowiedni, niewłaściwy, aby go Bóg mógł nadal używać w związku z Boskim planem. Nie mogło też kazanie Noego na ten temat wpłynąć na jego przyjaciół i bliźnich; oni byli tak mocno usidleni i pod takim wpływem tych nephilimów (olbrzymów),„mocarzy”, że zamiast pokutować szydzili z Noego, z jego pracy i z jego głoszenia o sprawiedliwości. W wyniku tego wszyscy zostali zniszczeni przez Potop.

[małyfilozof]

POTOP W RELACJI BIBLIJNEJ
Termin ''potop'' kojarzy się w umyśle przeciętnego człowieka z 40-dniowym oberwaniem chmury, które doprowadziło do zatopienia najwyższych istniejących obecnie gór, z Mt. Everestem o wysokości prawie 9 km włącznie z przebywaniem na ziemi przed katastrofą ludzi-olbrzymów oraz pojawieniem się tęczy jako jej akordu.
Przypomina sobie również arkę i to, że Noe wprowadził do niej po parze zwierząt i swą najbliższą rodzinę po to, aby ich ocalić.
Niektórzy przypominają sobie jeszcze o trzech synach Noego, od których miały wziąć początek trzy główne gałęzie rodowe ludzkości: Semici, Chamici i Jafetyci - m.in. Indoeuropejczycy. I to, oczywiście poza moralnym aspektem potopu.

Jednakże drobiazgowy wgląd w szczegóły potopu uzupełnia ten obraz zaskakującymi spostrzeżeniami.
Wtedy dopiero można sobie zdać sprawę z jego zasięgu w czasie i przestrzeni, dowiedzieć się, skąd w rzeczywistości pochodziły jego wody i ile ich było, jakie wywołał skutki na powierzchni ziemi i w jej atmosferze i dlaczego wywarł na umysłach ludzkich wrażenie, które znalazło odbicie w legendach napotykanych u wszystkich ludów świata – legenda o wielkiej powodzi - a także w innych zapisach biblijnych poza Księgą Rodzaju.

Podstawowym sprawozdaniem o potopie jest relacja zawarta w pierwszej księdze Biblii- od szóstego do dziewiątego rozdziału Księgi Rodzaju.
Relacja ta wprawdzie ostatecznie wyszła spod pióra Mojżesza, lecz oparta jest na wcześniejszej dokumentacji źródłowej, spisanej przez naocznego świadka – Noego. (tu odpowiadam ''Wybrana'' na pierwszy post, jaki napisałaś w tym wątku )

Zagadnienie potopu sprowadza się zasadniczo do trzech problemów:
1. Zasięgu potopu w czasie i przestrzeni oraz pochodzenia wód.
2. Arki Noego, jej wielkość oraz celu i sensu budowy.
3.Zagłady większości ludzi i równoczesnego ocalenia niewielkiej ich grupy.

Zwrócę również uwagę na inne biblijne wzmianki wskazujące na fizyczne przyczyny potopu, odnotowane w Psalmach, w księdze Izajasza i Ezechiela, w ewangeliach oraz w listach apostołów Pawła i Piotra.

Pamięć o potopie, jak się okazuje, żyje na całym świecie w rozmaitych podaniach mniej lub bardziej upiększonych bajeczek i mistycznymi ozdobnikami, jak na przykład w słynnym Eposie o Galgameszu czy legendzie o Deukalionie. Ignorowanie tego świadectwa z pewnością nie jest słuszne.
Mniej ryzykowny a na pewno bliższy prawdy byłby wniosek, że opisy potopu mają wspólne źródło i że są niezależnymi od siebie wersjami tego samego wydarzenia, jako, że – jak dotąd – nauka nie dysponuje żadnymi starożytnymi sumeryjskimi bądź innymi przekazami, które byłyby później włączone do Księgi Rodzaju. (tu ponownie odpowiadam ''Wybrana'' na pierwszy post jaki napisałaś w tym wątku )

Oddajmy zatem głos Biblii,która przekazuje nam bez wątpienia najprostszy i najdokładniejszy obraz tej uniwersalnej katastrofy, obraz różniący się od innych wersji jeszcze tym, że jest całkowicie pozbawiony fantazyjnych, mitycznych elementów,wynikających z bujnie krzewiącego się w tamtych czasach politeizmu.
CDN

[Henryk]

[małyfilozof]

Witaj Henryk , oczywiście masz racje, ale wszystko po kolei postaram się przedstawić.
Dziękuje , że zabrałeś głos w dyskusji, stanie się ona bogatsza w różne przemyślenia, stwierdzenia za i przeciw owego zagadnienia, które wywołałem do tablicy czyli forum (MPŚ)

[nike]

WIELKI POTOP
NAJSTARSZE historie potwierdzają fakt zaistnienia wielkiego potopu. Świadectwo biblijne możemy uważać za jedno z najstarszych opisów tych historii, o ile nie oryginalne, ponieważ nie można polegać na datach przypisywanych przez uczonych tabliczkom z wypalonej gliny odkrytym w ruinach Niniwy.
Uczeni w swoich usiłowaniach znalezienia czegoś starszego od Biblii, na podstawie czego, jak twierdzą, opis biblijny został sporządzony, dodają tysiące lat do starożytności potopu i w ten
sposób są w zupełnej sprzeczności z zapisami biblijnymi, które naszym zdaniem nie są unieważnione przez ich zgadywania.
Genealogia od Noego do Abrahama i Mojżesza jest jasno przedstawiona z taką dokładnością, jakiej nie
spotykamy w zapiskach babilońskich.
Apostoł ostrzega nas, że „mądrość tego świata głupstwem jest u Boga” (1 Kor. 3:19), tak jak
mądrość, plan i objawienie Boże są głupstwem dla tych „mądrych ludzi” (1 Kor. 2:14; 1:19—21). W ich
usiłowaniach zbicia wiary Żydów i chrześcijan, w ich staraniach ignorowania wszelkiego objawienia
Boskiego i jeśli możliwe ignorowania osobowego Stwórcy, atakują oni l księgę Mojżeszową udając, iż
są zdolni odróżnić splatanie się dwóch odrębnych opisów; zakładają że jeśliby to było prawdą, to
wiarygodność Pisma Św. byłaby osłabiona i świat byłby zmuszony odrzucić myśl o natchnionym przez
Boga opisie, a przyjąć jako naukową prawdę przypuszczenia tych „mądrych ludzi”,
Na ten temat Peloubet mówi:
„Sprzeczności lub krytyka pochodzą od tych, którzy nie tylko widzą dwa opisy, lecz uważają za
rzecz naturalną, iż każdy z nich stanowi całość.
Tradycje babilońskie o potopie, które wielu krytyków uważa za źródło opisu biblijnego, zawierają połączony
opis. Tradycje o potopie są prawie powszechne z wielkim podobieństwem szczegółów. Najważniejszy z
nich jest opis chaldejski, napisany na glinianych tabliczkach odkrytych w ruinach Niniwy, obecnie
znajdujących się w Muzeum Brytyjskim. W geologii nie ma niczego do zdyskredytowania historii o potopie, ale jest dużo do potwierdzenia tego faktu.”
Inny pisarz, Le Normant mówi:
„Opis o potopie jest powszechną tradycją, którą znajdujemy we wszystkich odgałęzieniach rodziny
ludzkiej z jedynym wyjątkiem czarnej rasy. Tradycja ta wszędzie tak dokładna i zgodna nie może opierać się na urojonym micie ... Musi więc być wspomnieniem rzeczywistego i strasznego wydarzenia ... w pobliżu
pierwotnej kolebki rodzaju ludzkiego i to przed rozdzieleniem się rodzin, z których powstały główne
rasy”.
O zapiskach babilońskich dotyczących potopu, które w porównaniu z opisem biblijnym mają rzeczywiście
małą wartość, profesor G. F. Wright mówi:
„Należy zauważyć, że tabliczki z pismem klinowym (zawierające opis potopu, sporządzony z
zapisków babilońskich 1.800 do 2.000 lat przed Chrystusem) łączą się w jedno opowiadanie i zasadniczo zachowują ten sam porządek, jaki znajduje się w l księdze Mojżeszowej, tak w dokumencie
Elohistycznym jak i w Jehowistycznym, które jak przypuszcza wielu krytyków, były połączone w jedną
całość dopiero po wygnaniu z kraju. W tym porównaniu mamy prawie dowód naukowy, że ci
krytycy błądzą w ich wnioskach, opartych na analizie literackiej. Usiłowania więc dowiedzenia, że są dwa
połączone opisy l księgi Mojżeszowej zawierające niezgodne chronologie, są tylko przypuszczeniem
niczym nie uzasadnionym, ponieważ opisy te mogą być bardzo łatwo uporządkowane w jedną
nieprzerwaną chronologiczną tablicę”.

[małyfilozof]

Witaj Nike miło za udział i przedstawienie interesujących postów, oczywiście subtelnie odniosę się do udostępnionych myśli - ale, jak nadmieniłem wszystko pokolei - pozdrawiam

[małyfilozof]

zapytam: Czy temat wzbudza zainteresowanie, jeżeli jest nudnawy, trudno się pochylać w stukaniu w klawiaturę - bo dostrzegam ''zimową ciszę''

[Henryk]

[małyfilozof]

Cześć Henryk , dobrze, dobrze postaram kontynuując założony watek, na te pytania podesłane postaram przedstawić swoja opinię

[nike]

OKRES POTOPU
Bardzo szczegółowy opis o Potopie w 1 ks.Mojżeszowej roz 7 i 8 wykazuje, że od chwili wejścia Noego z żoną i jego synów z żonami oraz zwierząt, ptaków itd. do Arki i zaczęcia się deszczu, aż do czasu zupełnego wyschnięcia ziemi, upłynął cały rok o 365 dniach. Czytamy, że Noe miał 600 lat, gdy na ziemię przyszedł potop wód (1 Moj. 7:6); i ponownie: „I stało się sześćsetnego i pierwszego roku miesiąca pierwszego dnia pierwszego oschły wody z ziemi” (1 Moj. 8:13). Opis podaje, że deszcz padał przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy 1 Moj.7:4,12) i że wielkie źródła wód zostały zupełnie przerwane (główna masa Potopu spłynęła na ziemię z biegunów) tak, że wody ciągle wzbierały lub panowały nad ziemią przez 150 dni po ustaniu deszczu (1 Moj. 7:24; 8:3) - tj. przez okres pięciu miesięcy lub więcej. Potem nie tylko przestało padać, ale także zawarły się źródła przepaści i okna niebieskie.
Wody zaczęły stopniowo opadać aż w siódmym miesiącu, siedemnastego dnia tegoż miesiąca, spoczęła
Arka na górach Ararat (1 Moj. 8:4); wody nadal opadały, aż okoliczne i niższe góry stały się wyraźnie
widoczne (w. 5). Czterdzieści dni potem, Noe — aby dowiedzieć się w jakim stopniu wody opadły —
wypuścił kruka i gołębicę, które wylatywały i wracały kilkakrotnie, aż gołębica wróciła do niego z zieloną
gałązką oliwną, z czego Noe dowiedział się, że wody opadły aż do dolin. Tydzień później gołębica nie wróciła już do niego, wskazując przez to, że na ziemi panują warunki mieszkalne. Pod kierownictwem Pana, Noe i wszyscy, którzy byli pod jego opieką wyszli z Arki dwudziestego siódmego dnia, miesiąca wtórego
(1Moj. 8:14). Od czasu wejścia Noego do Arki siedemnastego dnia, miesiąca wtórego (1 Moj. 7:11)
upłynął okres jednego roku i dziesięciu dni, lecz różnica ta wynika z faktu liczenia czasu według miesięcy
księżycowych.