FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[ametyst]

[nike]

[

Cytat:

b]ametyst[/b], W czasie wielkiego ucisku będzie przerwa w obchodzeniu Wieczerzy Pańskiej przez trzy lata, potem gdy skończy się 1290 dni będzie wznowiona.

Zapomniałeś, że:
Ez 4:6 bg "A gdy je wypełnisz, układziesz się powtóre na prawy bok twój, a poniesiesz nieprawość domu Judzkiego przez czterdzieści dni; dzień za rok, dzień, mówię, za rok daję tobie."

[narwik]

Axanna

Cytat:

oczywiscie, narwiku, ja sie przynajmniej staram tak mowic, ale urazic tez nie chce, zwlaszcza Ciebie.

Uważam, że powinno się mówić (pisać) o wszystkim szczerze, bez owijania w bawełnę, ale taktownie

Racjonalista zrobił piękny wykład na ten temat (ciekawe czy udaje mu się tak postępować jak pisze)

Jednakże chrześcijanie z I w. też miewali kłopoty z taktem. Jednego razu musiał nawet sam Paweł interweniować.
(Filip 4:2, 3) Wzywam Ewodię i wzywam Syntychę, żeby były jednej myśli w Panu

Były to namaszczone duchem chrześcijanki, które cieszyły się dobrą opinią, gdyż wysilały się w służbie u boku Pawła. Też doszło między nimi do jakiegoś nieporozumienia. Biblia nie wyjaśnia o co chodziło. W każdym bądź razie sprawa urosła do takich rozmiarów, że usłyszał o niej Paweł w odległym Rzymie i musiał je napominać.

Zatargi były także wśród chrześcijan mieszkających w Koryncie (1 list 1:11)
Sam Paweł z Barnabasem toczyli ostry spór z pewnymi ludźmi (Dz 15:1, 2)

Jak z tego widać jest trudno uniknąć pewnych sporów, nieporozumień itd
To nie znaczy, żebyśmy się nie starali rozmawiać i pisać z zachowaniem taktu.



Nike

Cytat:

Według mnie to wiersz 29-- sugeruje,ze pamiątka będzie obchodzona w Królestwie Bożym tez, czyli w Tysiącleciu

(Mateusza 26:29) Ale wam mówię: Odtąd na pewno nie będę pił tego produktu z winorośli aż do dnia, gdy będę z wami pił nowy w królestwie mojego Ojca

Zauważ, że Jezus zwraca się tutaj do swoich duchowych braci. Ponieważ w niebie nie będzie pił literalnego wina, niewątpliwie miał na myśli radość, którą czasami symbolizuje ono w Piśmie Świętym. Uczniowie z utęsknieniem wyczekiwali radosnej chwili, gdy znajdą się z nim w Królestwie (Rz 8:23; Ps 104:15)

Cytat:

Wiem,że tak napisałeś, więc dlaczego, pamiątki nie moga spożywać wszyscy poświęceni, tylko pierworodni [Oblubienica] skoro cale rodziny jadły baranka.?

Cały naród izraelski był narodem wybranym. Jehowa ich posiadł na prawach małżonka (Jer 31/32), dlatego Jego prawa dotyczyły wszystkich członków tego narodu. Gdyby do Oblubienicy weszło całe 144 000 członków tego narodu, jak tego pragnął Bóg, to tylko z nimi Jezus zawarł by przymierze co do królestwa i tylko ta grupa miałaby przywilej spożywania emblematów podczas Pamiątki, a już nie całe rodziny.
Jak wiesz, po śmierci Chrystusa Prawo przestało obowiązywać

Reszta członków tego narodu, gdyby nie odwróciła się od Jehowy i przyjęła Jego Syna jako mesjasza, uczestniczyłaby podczas obchodów W. Pańskiej w ich radości. Korzystaliby z programu duchowego przygotowanego z tej okazji, ale nie spożywaliby chleba i wina.

Jehowa dla pozostałych z tego narodu przewidział przywileje na ziemi (Izaj 32/1, 2)
Ale stało się inaczej, dlatego przywilejami zostali również obdarzeni ludzie z narodów

To ofiara Jezusa utorowała drogę do przebaczenia grzechów i życia wiecznego, a nie spożywanie bądź nie spożywanie chleba i wina. Powinno to być oczywiste, tak mi się przynajmniej wydaje.

Ametyst
Interpretacja zabija fakty...

[nike]

Cytat:

narwik, Zauważ, że Jezus zwraca się tutaj do swoich duchowych braci. Ponieważ w niebie nie będzie pił literalnego wina, niewątpliwie miał na myśli radość, którą czasami symbolizuje ono w Piśmie Świętym. Uczniowie z utęsknieniem wyczekiwali radosnej chwili, gdy znajdą się z nim w Królestwie (Rz 8:23; Ps 104:15)

Zgadzam się, nowy Testament jest w pierwszym rzędzie pisany do Oblubienicy Pańskiej do nas pośrednio, ja to rozumiem.
Ale tutaj chodzi o pamiątkę, a pamiątka ściśle łączy się z zabijaniem i spożywaniem baranka w Egipcie, to jest typ na pamiątkę i na śmierć Jezusa.

Cytat:

Cały naród izraelski był narodem wybranym.

Tylko akurat to chyba nic nie ma do zabijania baranka i ustanawiania pamiątki.

Cytat:

Gdyby do Oblubienicy weszło całe 144 000 członków tego narodu, jak tego pragnął Bóg, to tylko z nimi Jezus zawarł by przymierze co do królestwa i tylko ta grupa miałaby przywilej spożywania emblematów podczas Pamiątki, a już nie całe rodziny.

Zgadzam się,że gdyby Żydzi nie odrzucili Jezusa to Oblubienica składała by się tylko z Żydów, bo do nich Jezus przyszedł. ale zauważ, że jakby nie bylo, to typ zostaje taki sam, cale rodziny spożywały baranka a nie tylko pierworodni, a to tylko pierworodni byli zagrożeni.
Musi się zgadzać typ z antytypem nie uważasz tak?

[ametyst]

[ametyst]

[konik polny]

Ametyst powtarzasz ten sam werset już kilka razy. Twoje przeswiadczenie o tym, że wszyscy mają spożywać opierasz tylko na jednej wypowiedzi Jezusa . Dodatkowo była ona skierowana do apostołów i żydów przebywających w Kafarnaum. Wyżej w postach Narwik napisał, że gdyby żydzi nie odrzucili Jezusa i uznali go za Mesjasza wszyscy by spożywali.
Kolejny raz powtórzę - Jezus przyszedł do narodu żydowskiego jako do swoich braci. Przyszedł do narodu wybranego, który w całości należał do Jehowy. Gdy mówił te słowa , izraelici nadal byli narodem wybranym, dopiero gdy skazali Jezusa na śmierć Jehowa ich odrzucił, a na kilka chwil przed śmiercią Jezus zawarł przymierze co do królestwa ( z żydami ), uczniami którzy trzymali się Syna Bożego.
W tamtym okresie " pojęcie drugich owiec" nie było jeszcze brane pod uwagę.

[nike]

konik polny, A ja jeszcze raz powtórzę, ze nie tylko pierworodni spoŻywali baranka, tylko całe rodziny i nie ma tutaj nic do rzeczy, czy to naród wybrany, lub nie wybrany, mnie chodzi o TYP.

[Krystian]

[ametyst]

[konik polny]

Cytat:

„[Ojciec] da wam innego wspomożyciela, aby był z wami na wieki — ducha prawdy” (JANA 14:16, 17). „PANIE, dokąd idziesz?” Między innymi takie pytanie apostołowie zadali Jezusowi w ostatnich godzinach, które spędził z nimi w górnej izbie w Jerozolimie (Jana 13:36). Na tym spotkaniu Jezus oświadczył, że opuści ich i wróci do swego Ojca (Jana 14:28; 16:28). Odtąd nie miał już osobiście udzielać im wskazówek i odpowiadać na ich pytania. Zapewnił ich jednak: „Poproszę Ojca i da wam innego wspomożyciela [pocieszyciela], aby był z wami na wieki” (Jana 14:16, przypis w NW). 2 Jezus wyjaśnił uczniom, co to za wspomożyciel i w jaki sposób będzie im pomagał. Oznajmił: „Początkowo jednak wam o tym nie mówiłem, ponieważ byłem z wami. Teraz wszakże idę do tego, który mnie posłał (...) Odchodzę dla waszego pożytku. Bo jeśli nie odejdę, wspomożyciel na pewno do was nie przyjdzie, ale jeśli pójdę, to poślę go do was. Kiedy (...) ten przybędzie — duch prawdy — wprowadzi was w całą prawdę” (Jana 16:4, 5, 7, 13). 3 Obietnica ta spełniła się w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., co potwierdził apostoł Piotr: „Tego Jezusa wskrzesił Bóg, czego my wszyscy jesteśmy świadkami. Skoro zatem został wywyższony na prawicę Bożą i od Ojca otrzymał obiecanego ducha świętego, wylał to, co wy widzicie i słyszycie” (Dzieje 2:32, 33). Jak się jeszcze przekonamy, duch święty wylany w dniu Pięćdziesiątnicy pomógł pierwszym chrześcijanom w wielu dziedzinach. Ale Jezus obiecał, że „duch prawdy” ‛przywiedzie im na pamięć wszystko, co on im powiedział’ (Jana 14:26). Dzięki niemu potrafili przypomnieć sobie służbę i nauki Jezusa, a nawet słowa, które wypowiadał, i wszystko to spisać. Szczególnie pomocne okazało się to dla sędziwego apostoła Jana, gdy pod koniec I wieku n.e. zaczął sporządzać sprawozdanie ewangeliczne. Zawarł w nim cenne rady, które Jezus przekazał w związku z ustanowieniem Pamiątki swej śmierci (Jana, rozdziały od 13 do 17). 4 Ponadto Jezus obiecał tym pierwszym uczniom, że duch ‛nauczy ich wszystkiego’ i ‛wprowadzi ich w całą prawdę’. Duch miał im pomóc zrozumieć głębsze zagadnienia z Pisma Świętego oraz zachować jedność myśli, poglądów i działania (1 Koryntian 2:10; Efezjan 4:3). Tym samym uzdolnił ich do występowania w charakterze zbiorowego „niewolnika wiernego i roztropnego”, którego zadaniem ma być dostarczanie poszczególnym chrześcijańskim pomazańcom duchowego „pokarmu we właściwym czasie” (Mateusza 24:45). Duch świadczy 5 W nocy 14 Nisan 33 roku Jezus wspomniał swym uczniom, że w przyszłości ich przyjmie i zamieszkają z nim i jego Ojcem w niebie. Oznajmił im: „W domu mego Ojca jest wiele pomieszczeń. W przeciwnym razie byłbym wam powiedział, bo idę, żeby wam przygotować miejsce. A jeśli pójdę i przygotuję wam miejsce, to przyjdę znowu i przyjmę was do siebie, abyście gdzie ja jestem, wy też byli” (Jana 13:36; 14:2, 3). Uczniowie mieli panować z Jezusem w jego Królestwie (Łukasza 22:28-30). Aby zyskać tę nadzieję niebiańską, musieli ‛się narodzić z ducha’ jako duchowi synowie Boży i zostać namaszczeni do usługiwania w charakterze królów i kapłanów u boku Chrystusa w niebie (Jana 3:5-8; 2 Koryntian 1:21, 22; Tytusa 3:5-7; 1 Piotra 1:3, 4; Objawienie 20:6). 6 Udostępnianie tego „powołania niebiańskiego” zaczęło się w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku i wygląda na to, że w zasadzie dobiegło końca w połowie lat trzydziestych ubiegłego stulecia (Hebrajczyków 3:1). Grono tych, których opieczętowano duchem świętym, by mogli wejść w skład Izraela duchowego, liczy 144 000 osób „kupionych spośród ludzi” (Objawienie 7:4; 14:1-4). Zostały one ochrzczone w duchowym ciele Chrystusa, czyli jego zborze, i w jego śmierci (Rzymian 6:3; 1 Koryntian 12:12, 13, 27; Efezjan 1:22, 23). Po chrzcie w wodzie oraz namaszczeniu duchem świętym osoby te wstąpiły na drogę ofiarności, gotowe do końca życia przejawiać niezłomną lojalność (Rzymian 6:4, 5). 7 Jako Izraelici duchowi, ci chrześcijańscy pomazańcy zostali objęci nowym przymierzem zawartym między Jehową a „Izraelem Bożym” (Galatów 6:16; Jeremiasza 31:31-34). Owo przymierze uprawomocniła przelana krew Chrystusa. Jezus wspomniał o tym, gdy ustanawiał Pamiątkę swej śmierci. W sprawozdaniu Łukasza czytamy: „Wziął też chleb, złożył podziękowania, połamał go i dał im, mówiąc: ‚To oznacza moje ciało, które ma być dane za was. Czyńcie to na moją pamiątkę’. I tak samo kielich — gdy już spożyli wieczerzę — mówiąc: ‚Ten kielich oznacza nowe przymierze na mocy mojej krwi, która ma być za was wylana’” (Łukasza 22:19, 20). Tak więc prawo do spożywania symboli w postaci chleba i wina, podawanych na Pamiątce śmierci Chrystusa, przysługuje tylko ostatkowi z grona 144 000, pozostającemu jeszcze na ziemi. 8 Skąd pomazańcy wiedzą o swym powołaniu niebiańskim? Otrzymują wyraźne świadectwo ducha świętego. Apostoł Paweł napisał do takich osób: „Wszyscy bowiem, których prowadzi duch Boży, są synami Bożymi (...) Tenże duch świadczy wespół z naszym duchem, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli więc jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami wprawdzie Bożymi, lecz współdziedzicami z Chrystusem, jeśli tylko razem z nim cierpimy, aby też razem zostać otoczeni chwałą” (Rzymian 8:14-17). Świadectwo ducha jest tak dobitne, że jeśli ktoś ma najmniejsze wątpliwości co do swego powołania niebiańskiego, to logiczne wydaje się, iż go nie otrzymał, i dlatego nie będzie spożywał symboli podczas Pamiątki. Duch a drugie owce 9 Ponieważ do wejścia w skład Izraela duchowego powołano ograniczoną liczbę chrześcijan, Jezus nazwał ich „małą trzódką”. Są przyjęci do „owczarni” objętej nowym przymierzem, w odróżnieniu od niezliczonej rzeszy „drugich owiec”, które Jezus też obiecał zgromadzić (Łukasza 12:32; Jana 10:16). Członkowie tej drugiej grupy zbierani w czasie końca utworzą „wielką rzeszę”, która przeżyje „wielki ucisk” i otrzyma widoki na życie wieczne w ziemskim raju. Co ciekawe, na różnicę między tą wielką rzeszą a 144 000 członków Izraela duchowego wskazuje wizja dana Janowi u schyłku I wieku n.e. (Objawienie 7:4, 9, 14). Czy drugie owce też otrzymują ducha świętego, a jeśli tak, to w jaki sposób oddziałuje on na ich życie? 10 Duch święty rzeczywiście odgrywa istotną rolę w życiu osób należących do drugich owiec. Swoje oddanie się Jehowie symbolizują one chrztem „w imię Ojca i Syna, i ducha świętego” (Mateusza 28:19). Uznają zwierzchnictwo Jehowy, podporządkowują się Chrystusowi jako swemu Królowi i Odkupicielowi oraz pozwalają, by duch Boga, czyli Jego czynna siła, wpływał na ich życie. Dzień po dniu starają się wydawać ‛owoce ducha’, a mianowicie: „miłość, radość, pokój, wielkoduszną cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiarę, łagodność, panowanie nad sobą” (Galatów 5:22, 23). 11 Członkowie drugich owiec muszą również pozwalać, by święty duch Boga i Jego Słowo ich oczyszczały, czyli uświęcały. Pomazańcy już dostąpili szczególnego uświęcenia — zostali uznani za prawych i świętych jako oblubienica Chrystusa (Jana 17:17; 1 Koryntian 6:11; Efezjan 5:23-27). Prorok Daniel nazwał ich „świętymi Najwyższego”, którzy otrzymają Królestwo pod władzą „syna człowieczego”, Chrystusa Jezusa (Daniela 7:13, 14, 18, 27). Wcześniej Jehowa za pośrednictwem Mojżesza i Aarona oznajmił narodowi izraelskiemu: „Ja jestem Jehowa, wasz Bóg; a wy się uświęćcie i macie być święci, ponieważ ja jestem święty” (Kapłańska 11:44). 12 Słowo „uświęcenie” w zasadzie oznacza „akt lub proces uczynienia świętym, oddzielenia bądź wyodrębnienia na służbę lub użytek dla Jehowy Boga; pozostawanie świętym, uświęconym lub oczyszczonym”. Już w roku 1938 w Strażnicy napisano, iż Jonadabowie, czyli drugie owce, „muszą wiedzieć, że od każdego, kto stanie się częścią ludu wielkiego i będzie żył na ziemi, wymaga się poświęcenia [oddania się Bogu] oraz uświęcenia”. W wizji zapisanej w Księdze Objawienia powiedziano o członkach wielkiej rzeszy, że „wyprali swoje długie szaty i wybielili je we krwi Baranka” oraz że „dniem i nocą pełnią dla niego [Jehowy] świętą służbę w jego świątyni” (Objawienie 7:9, 14, 15). Wspierani duchem świętym, usilnie starają się sprostać wymaganiom Jehowy co do świętości (2 Koryntian 7:1). Wyświadczanie dobra braciom Chrystusa 13 Drugie owce i małą trzódkę łączy bliska więź, którą Jezus uwypuklił w przypowieści o owcach i kozach, stanowiącej element proroctwa o „zakończeniu systemu rzeczy”. Chrystus wyraźnie wskazał w niej, że wybawienie drugich owiec jest ściśle związane z ich stosunkiem do pomazańców, których nazwał ‛swoimi braćmi’. Oznajmił: „Król powie do tych po swej prawicy: ‚Chodźcie, pobłogosławieni przez mego Ojca, odziedziczcie królestwo przygotowane dla was od założenia świata. (...) Zaprawdę wam mówię: W jakiej mierze uczyniliście to jednemu z najmniejszych spośród tych moich braci, w takiej uczyniliście to mnie’” (Mateusza 24:3; 25:31-34, 40). 14 Sformułowanie ‛w jakiej mierze to uczyniliście’ odnosi się do wypływającego z miłości wsparcia udzielanego zrodzonym z ducha braciom Chrystusa, których świat Szatana traktował jak obcych i których niekiedy wtrącał nawet do więzień. Potrzebowali jedzenia, odpowiedniej odzieży, a także opieki zdrowotnej (Mateusza 25:35, 36, przypis w NW). W obecnym czasie końca, trwającym od roku 1914, w takiej sytuacji znalazł się niejeden pomazaniec. Nowożytne dzieje Świadków Jehowy potwierdzają, iż namaszczonym chrześcijanom śpieszyli z pomocą ich lojalni towarzysze z drugich owiec, pobudzani do tego duchem Bożym. 15 W tym czasie końca drugie owce czynnie wspierają namaszczonych braci Chrystusa zwłaszcza w wywiązywaniu się ze zleconego przez Boga zadania ‛głoszenia dobrej nowiny o królestwie po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom’ (Mateusza 24:14; Jana 14:12). Wprawdzie z biegiem lat liczba pomazańców przebywających na ziemi maleje, ale szeregi drugich owiec powiększają się i liczą już miliony osób. Tysiące z nich służy w charakterze kaznodziejów pełnoczasowych — czyli pionierów lub misjonarzy — krzewiąc dobrą nowinę o Królestwie „aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). Inni uczestniczą w tym ważnym dziele głoszenia stosownie do swych możliwości i z radością wspierają je pod względem finansowym. 16 Namaszczeni duchem bracia Chrystusa bardzo sobie cenią lojalne poparcie ze strony towarzyszących im drugich owiec. Swe uczucia dobrze wyrazili w książce Powszechne bezpieczeństwo pod panowaniem „Księcia Pokoju”, wydanej przez klasę niewolnika w roku 1986 (po polsku brak). Czytamy w niej: „Od drugiej wojny światowej proroctwo Jezusa o ‚zakończeniu systemu rzeczy’ spełnia się w dużej mierze dzięki temu, że ‚wielka rzesza’ ‚drugich owiec’ wywiązuje się ze swego zadania. (...) Tej międzynarodowej, wielojęzycznej ‚wielkiej rzeszy’ składamy zatem gorące dzięki za tak ogromny wkład w spełnianie proroczej wypowiedzi [Jezusa] (...), zapisanej w Ewangelii według Mateusza 24:14!” ‛Nie doprowadzeni bez nas do doskonałości’ 17 Apostoł Paweł, należący do grona pomazańców, tak napisał o wiernych mężczyznach i kobietach żyjących przed Chrystusem: „Ci wszyscy, chociaż dzięki swej wierze otrzymali świadectwo, nie dostąpili spełnienia obietnicy, gdyż Bóg przewidział dla nas [pomazańców] coś lepszego, aby oni nie zostali bez nas doprowadzeni do doskonałości” (Hebrajczyków 11:35, 39, 40). Podczas Millennium Chrystus i 144 000 jego namaszczonych duchem braci, przebywających z nim w niebie, będą występować w roli królów i kapłanów, zlewając na mieszkańców ziemi dobrodziejstwa ofiary złożonej przez Jezusa. Dzięki temu drugie owce zostaną ‛doprowadzone do doskonałości’ ciała i umysłu (Objawienie 22:1, 2). 18 Wszystko to powinno uzmysłowić drugim owcom, dlaczego Chrześcijańskie Pisma Greckie poświęcają tyle uwagi Chrystusowi i jego namaszczonym duchem braciom oraz ich kluczowej roli w urzeczywistnianiu zamierzenia Jehowy. Drugie owce poczytują więc sobie za zaszczyt możliwość wspierania wszelkimi sposobami namaszczonej duchem klasy niewolnika i wypatrują „objawienia synów Bożych” w Armagedonie i podczas Millennium. Mogą się spodziewać ‛uwolnienia z niewoli skażenia i dostąpienia chwalebnej wolności dzieci Bożych’ (Rzymian 8:19-21). Zjednoczeni w duchu podczas Pamiątki 19 W nocy 14 Nisan 33 roku Jezus na koniec pomodlił się słowami: „Proszę (...) żeby oni wszyscy byli jedno, tak jak ty, Ojcze, jesteś w jedności ze mną, a ja jestem w jedności z tobą, żeby i oni byli w jedności z nami, by świat uwierzył, żeś ty mnie posłał” (Jana 17:20, 21). Bóg powodowany miłością posłał Syna, aby ten oddał swe życie i umożliwił wybawienie pomazańców oraz posłusznej ludzkości (1 Jana 2:2). „Duch prawdy” jednoczy braci Chrystusa i ich towarzyszy. Wieczorem 28 marca, po zachodzie słońca, obie grupy spotkają się razem, by rozpamiętywać śmierć Chrystusa oraz wszystko, co Jehowa dla nich uczynił poprzez ofiarę swego ukochanego Syna, Chrystusa Jezusa. Oby dzięki uczestniczeniu w tej ważnej uroczystości umocnili swą jedność i byli jeszcze bardziej zdecydowani stale spełniać wolę Boga, dając w ten sposób dowód, że należą do tych, których On miłuje.

Tu jest fragment artykułu który częściowo o tym mówi.

[ametyst]

[konik polny]

Ty możesz mi podać wersety, gdzie " drugie owce" mogą spożywać i przymierze co do królestwa zostało z nimi zawarte.

[ametyst]

[Krystian]