FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[Pokoja]

DLACZEGO TYTUS OPUŚCIŁ AP. PAWŁA i odszedł do Dalmacji?

2 Tym. 4:10. Albowiem Demas mnie opuścił, umiłowawszy świat doczesny, i odszedł do Tesaloniki, Krescent do Galacji, Tytus do Dalmacji; (BW)

BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

10. Albowiem (1063) Demas (1214) mię (3165) opuścił (1459), umiłowawszy (25) ten (3568) świat (165), i poszedł (4198) do (1519) Tesaloniki (2332), Krescens (2913) do (1519) Galacyi (1053), Tytus (5103) do (1519) Dalmacyi (1149)

;

Na podst. K.S. do badania

Kod:

10. Ponieważ (1063) miłujący (25) ten (3568) świat (165) pozostawili (1459) mnie (3165): Demas (1214) wyruszył (4198) do (1519) Tesaloniki (2332), Krescens (2913) do (1519) Galacji (1053), Tytus (5103) do (1519) Dalmacji (1149);

Tekst wg. KS do czytania
10. Ponieważ miłujący ten świat, pozostawili mnie: Demas wyruszył do Tesaloniki, Krescens do Galacji, Tytus do Dalmacji;

Czy opuszczenie to nie ma związku z doświadczeniem Zboru w Koryncie? Tytus był Grekiem, a nie Kreteńczykiem, Gal. 2:3; Tyt. 1:5;

1 Kor. 5:1-5

Cytat:

1. Słyszy się powszechnie o wszeteczeństwie między wami i to takim wszeteczeństwie, jakiego nie ma nawet między poganami, mianowicie, że ktoś żyje z żoną ojca swego. 2. A wyście wzbili się w pychę, zamiast się raczej zasmucić i wykluczyć spośród siebie tego, kto takiego uczynku się dopuścił. 3. Lecz ja, choć nieobecny ciałem, ale obecny duchem, już osądziłem tego, który to uczynił, tak jak bym był obecny: 4. Gdy się zgromadzicie w imieniu Pana naszego, Jezusa Chrystusa, wy i duch mój z mocą Pana naszego, Jezusa, 5. Oddajcie takiego szatanowi na zatracenie ciała, aby duch był zbawiony w dzień Pański. (BW)

ZAPRASZAM DO DYSKUSJI

[Pokoja]

DLACZEGO TYTUS OPUŚCIŁ AP. PAWŁA i odszedł do Dalmacji?

2 Tym. 4:10. Albowiem Demas mnie opuścił, umiłowawszy świat doczesny, i odszedł do Tesaloniki, Krescent do Galacji, Tytus do Dalmacji; (BW)

BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

10. Albowiem (1063) Demas (1214) mię (3165) opuścił (1459), umiłowawszy (25) ten (3568) świat (165), i poszedł (4198) do (1519) Tesaloniki (2332), Krescens (2913) do (1519) Galacyi (1053), Tytus (5103) do (1519) Dalmacyi (1149)

;

Na podst. K.S. do badania

Kod:

10. Ponieważ (1063) miłujący (25) ten (3568) świat (165) pozostawili (1459) mnie (3165): Demas (1214) wyruszył (4198) do (1519) Tesaloniki (2332), Krescens (2913) do (1519) Galacji (1053), Tytus (5103) do (1519) Dalmacji (1149);

Tekst wg. KS do czytania
10. Ponieważ miłujący ten świat, pozostawili mnie: Demas wyruszył do Tesaloniki, Krescens do Galacji, Tytus do Dalmacji;

Czy opuszczenie to nie ma związku z doświadczeniem Zboru w Koryncie? Tytus był Grekiem, a nie Kreteńczykiem, Gal. 2:3; Tyt. 1:5;

1 Kor. 5:1-5

Cytat:

1. Słyszy się powszechnie o wszeteczeństwie między wami i to takim wszeteczeństwie, jakiego nie ma nawet między poganami, mianowicie, że ktoś żyje z żoną ojca swego. 2. A wyście wzbili się w pychę, zamiast się raczej zasmucić i wykluczyć spośród siebie tego, kto takiego uczynku się dopuścił. 3. Lecz ja, choć nieobecny ciałem, ale obecny duchem, już osądziłem tego, który to uczynił, tak jak bym był obecny: 4. Gdy się zgromadzicie w imieniu Pana naszego, Jezusa Chrystusa, wy i duch mój z mocą Pana naszego, Jezusa, 5. Oddajcie takiego szatanowi na zatracenie ciała, aby duch był zbawiony w dzień Pański. (BW)

Ponadto: W jakim czasie to odejście nastąpiło, skoro do Koryntu Ap. Paweł przybył w trakcie drugiej podróży misyjnej (pod jej koniec)?

ZAPRASZAM DO DYSKUSJI

[Pokoja]

DLACZEGO TYTUS OPUŚCIŁ AP. PAWŁA?
http://biblos.feen.pl/vie...ad7a9fe0#113937

10. Ponieważ miłujący ten świat, pozostawili mnie: Demas wyruszył do Tesaloniki, Krescens do Galacji, Tytus do Dalmacji; 2Tym. 4:10 KS

1. Czy opuszczenie to nie ma związku z doświadczeniem Zboru w Koryncie? Tytus był Grekiem, a nie Kreteńczykiem, Gal. 2:3; Tyt. 1:5;
2. W którym okresie działalności Ap. Pawła to się stało i gdzie wtedy on przebywał, skoro do Koryntu przybył w trakcie drugiej podróży misyjnej (pod jej koniec)? Z którego miasta Grecji, pochodził Tytus?

1 Kor. 5:1-5

Cytat:

1. Słyszy się powszechnie o wszeteczeństwie między wami i to takim wszeteczeństwie, jakiego nie ma nawet między poganami, mianowicie, że ktoś żyje z żoną ojca swego. 2. A wyście wzbili się w pychę, zamiast się raczej zasmucić i wykluczyć spośród siebie tego, kto takiego uczynku się dopuścił. 3. Lecz ja, choć nieobecny ciałem, ale obecny duchem, już osądziłem tego, który to uczynił, tak jak bym był obecny: 4. Gdy się zgromadzicie w imieniu Pana naszego, Jezusa Chrystusa, wy i duch mój z mocą Pana naszego, Jezusa, 5. Oddajcie takiego szatanowi na zatracenie ciała, aby duch był zbawiony w dzień Pański. (BW)

Gdy Ap. Paweł dowiedział się (Słyszy się powszechnie, 1Kor. 5:1) o tym to do Achai, której stolicą był Korynt, został wysłany Apollos, Dz. 18:27,28; 19:1. Można wnioskować, że przez niego, zostały przekazane Zborowi różne uwagi, dotyczące przyzwolenia na niedozwolone w Chrystusie praktyki. W tej samej sprawie napisał on i w liście o czym czytamy w Pierwszym Liście do Koryntian, 5:9-11:

1Kor. 5:9-11
BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

9. Pisałem (1125) wam (5213) w (1722) liście (1992), abyście się nie (3361) mieszali (4874) z wszetecznikami (4205); 10. Ale nie (3756) zgoła (3843) z wszetecznikami (4205) tego (5127) świata (2889) albo z łakomcami (4123), albo (2228) z drapieżcami (727), albo (2228) z bałwochwalcami (1496); bo (1893) inaczej (686) musielibyście (3784) z (1537) tego świata (2889) wynijść (1831). 11. Lecz (1161) teraz (3570) pisałem (1125) wam (5213), abyście się nie (3361) mieszali (4874); jeźliby (1437) kto (5100), mieniąc się (3687) być bratem (80), był (5600) wszetecznikiem (4205), albo (2228) łakomcą (4123), albo (2228) bałwochwalcą (1496), albo (2228) obmówcą (3060), albo (2228) pijanicą (3183), albo (2228) ździercą (727), żebyście z takowym (5108) i nie (3366) jadali (4906).

Na podst. K.S. do badania

Kod:

9. Piszę (1125) wam (5213) w (1722) liście (1992): Nie (3361) łączcie się z (4874) wszetecznikami (4205); 10. Nie (3756) w ogóle (3843) wszetecznikami (4205) tego (5127) świata (2889), chciwymi (4123), albo (2228) grabieżcami (727), albo (2228) bałwochwalcami (1496); bo (1893) wtedy (686) będziecie zobowiązani (3784) wyjść (1831) z (1537) świata (2889). 11. Ale (1161) piszę (1125) wam (5213): Jeśliby (1437) ktoś (5100), tymczasem (3570) nazywany (3687) bratem (80) był (5600) wszetecznikiem (4205), albo (2228) łakomcą (4123), albo (2228) bałwochwalcą (1496), albo (2228) lżącym (3060), albo (2228) pijakiem (3183), albo (2228) grabieżcą (727) nie (3361) łączcie się z (4874) takim (5108), nie (3366) jedzcie razem (4906).

Tekst wg. KS do czytania
9. Piszę wam w liście: Nie łączcie się z wszetecznikami;
10. Nie w ogóle wszetecznikami tego świata, chciwymi, albo grabieżcami, albo bałwochwalcami; bo wtedy będziecie zobowiązani wyjść z świata.
11. Ale piszę wam: Jeśliby ktoś, tymczasem nazywany bratem był wszetecznikiem, albo łakomcą, albo bałwochwalcą, albo lżącym, albo pijakiem, albo grabieżcą nie łączcie się z takim, nie jedzcie razem.

W tej samej kwestii, co mógł już przekazać Zborowi w Koryncie Apollos, Ap. Paweł napisał także w liście, 1Kor. 5:9-11. Nie wymienił jednak z imienia Tytusa, aby ten miał szczególny udział w praktykach Zboru w Koryncie. Jednak fakt, że Tytus go opuścił, wskazuje na to, że ten jako przydzielony mu przez Zbór, uczestniczył w misji. Z innych tekstów wynika, że Tytus po powrocie z tego odstępstwa nie działał już razem w misji Ap. Pawła, lecz w Zborach na Krecie, czyli dla dobra świątyni w niej, co jest zgodne z Ap. 7:15.

Tytus będący Grekiem, pojawił się w czternastym roku działalności Ap. Pawła po jego nawróceniu, gdy w trakcie jego pierwszej podróży misyjnej, razem przyszli z Antiochii (Dz. 15:2; Gal. 2:1,3) do Jeruzalem, aby została rozstrzygnięta kwestia obrzezania braci z narodów. Wynika z tego, że Tytus, znajdował się w tym czasie w Azji Mniejszej, ale nie był Hellenistą (1675), lecz Grekiem (1672), który z znanego mu powodu przybył z Grecji i tam przebywał. Treść 2Kor. 8:6 i 16,17 i 23, wskazuje na dwa okresy aktywności Tytusa w Koryncie, jednak wzmianki o niej, pojawiają się dopiero w związku z tym drugim okresem:

BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

6. Tak (1519), żeśmy (2248) musieli napomnieć (3870) Tytusa (5103), aby (2443) jako (2531) przedtem począł (4278), tak (3779) aby też dokonał (2005) u (1519) was (5209) tegoż (5026) dobrodziejstwa (5485).

Na podst. K.S. do badania

Kod:

6. Co do (1519) nas (2248): Pobudziliśmy (3870) Tytusa (5103), aby (2443) tak jak (2531) zaczął przedtem (4278), w ten sposób (3779) dla (1519) was (5209), składał (2005) tą (5026) wdzięczność (5485).

Tekst wg. KS do czytania
6. Co do nas: Pobudziliśmy Tytusa, aby tak jak zaczął przedtem, w ten sposób dla was, składał tą wdzięczność.

Ap. Paweł pisząc: Pobudziliśmy Tytusa, aby tak jak zaczął przedtem, w ten sposób dla was, składał tą wdzięczność., wskazał na wcześniejszą aktywność Tytusa, dla Koryntian, co pozwala wnioskować, że on był Grekiem, pochodzącym z Koryntu.

BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

16. Ale (1161) chwała (5485) Bogu (2316), który dał (1325) takież (846) staranie (4710) o (5228) was (5216) do (1722) serca (2588) Tytusowego (5103), 17. Iż (3754) ono (3303) napomnienie (3874) przyjął (1209), a stawszy się (5225) pilniejszym (4707), dobrowolnie (830) poszedł (1831) do (4314) was (5209).

Na podst. K.S. do badania

Kod:

16. Ale (1161) chwała (5485) Bogu (2316): Sam (846) wyznaczył (1325) ważne zajęcie (4710) dla (5228) was (5216) przez (1722) serce (2588) Tytusowe (5103), 17. Ponieważ (3754) wezwanie (3874) było przedtem (5225); pewnie (3303), gorliwiej (4707) przyjmował (1209), dobrowolnie (830) poszedł (1831) do (4314) was (5209).

Tekst wg. KS do czytania
16. Ale chwała Bogu: Sam wyznaczył ważne zajęcie was przez serce Tytusowe,
17. Ponieważ wezwanie było przedtem; pewnie, gorliwiej przyjmował, dobrowolnie poszedł do was.

Grecy (prozelici) nie skupiali swojej uwagi na działalności Pana Jezusa o czym świadczy ich postawa, gdy przybyli na ostatnią Paschę w czasie działalności Pana Jezusa (J. 12:20,21) oraz treść Dz. 17:32 i 1Kor. 1:22,23. Uważali go raczej jako swego rodzaju atrakcję, a ukrzyżowanego za głupstwo i powód do naśmiewania. Natomiast w ogóle nie byli obecni w dniu Pięćdziesiątnicy, Dz. 2:9-11. Prowincja Achaja z stolicą w Koryncie była wyjątkiem, ale obciążonym ogólną postawą Greków.

Tytus, jako członek Zboru w Koryncie, opuścił Ap. Pawła w czasie towarzyszenia mu w misji. Opuścił go z powodu umiłowania tego świata, 2Tyt. 4:10. W tak niezwykły sposób okazał miłość do żony swego ojca, że z nią obcował (1Kor. 5:1), dlatego miał być wyłączony z Zboru dla zatracenia ciała (1Kor. 5:5), aby był zbawiony jego duch, co też się później stało. Czyn tego rodzaju, wynikał z błędnego pojmowania miłości społecznej, dlatego Koryntianie nadymali się pychą, zamiast się smucić. Z treści 1Kor. 5:9-11 wynika, że Koryntianie byli zagrożeni jeszcze innymi niegodnymi czynami.

[Pokoja]

2 Koryntian 7:1-7a)


2 Koryntian 7:7b)-11


2 Koryntian 7:12-16


CD objaśnień do tłumaczenia tekstu Pisma Świętego na podstawie Konkordancji Stronga
http://biblos.feen.pl/vie...p=113815#113815
http://biblos.feen.pl/vie...2bff4cae#113941

Treść 2 Listu do Koryntian 7:1-16 na podstawie Konkordancji Stronga i komentarz:

POGODZENIE SIĘ ZBORU Z TYTUSEM, POCIESZENIEM AP. PAWŁOWI.

1. Te więc obietnice mając, najmilsi! oczyszczajmy samych siebie od splamienia całego ciała duchowego, uskuteczniajmy poświęcenie w bojaźni Bożej.
2. Weźcie do serca nas; nikogo krzywdziliśmy, nikogo demoralizowaliśmy, nikogo podeszliśmy.
3. Nie mówię ku potępieniu; przedtem powiedziałem, że w sercach, dla nas jesteście; żyjemy razem, umrzemy razem.
od splamienia całego ciała duchowego – odrobina kwasu, zakwasi całe ciało, 1Kor. 5:6. Chodzi tu o Ciało zbiorowe, Chrystusowe, którym jest jego świątynia, 1Kor. 3:16-18;
żyjemy razem, umrzemy razem – Dotyczy to zbiorowego, duchowego życia w Chrystusie, zgodnie z J. 6:53 i 2Kor. 5:16-21 (na końcu postu) Gdy jeden członek, czy zbór cierpi, to cierpią i inne. W takim przypadku następuje jakby: picie przelanej krwi samych siebie. Ci, którzy w czasie Chrystusowym, stają się nowemu stworzeniu, tak czyniąc i odczuwając: mają za coś żywot wśród samych siebie. Ci także przez kształtowanie nowego, Chrystusowego (czyli Bożego, Flp. 2:5-12) umysłu, patrzą ku Nowemu Stworzeniu, aby działać w dziele pojednania, dla niego: Patrzmy no wszyscy nowego, Żyd. 2:6-11;

BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

(53) I (3767) rzekł (2036) im (846) Jezus (2424): Zaprawdę (281), zaprawdę (281) powiadam (3004) wam (5213): Jeźli (1437) nie (3361) będziecie jedli (5315) ciała (4561) Syna (5207) człowieczego (444), i pili (4095) krwi (129) jego (848), nie (3756) macie (2192) żywota (2222) w (1722) sobie (1438). J. 6:53; 1Kor. 10:15,16 2Kor. 5:16. Dlatego (5620) my (2249) od (575) tego czasu (3568) nikogo według (2596) ciała (4561) nie (3762) znamy (1492), a chociaśmy (1499) też znali (1097) Chrystusa (5547) według (2596) ciała (4561), lecz (235) już teraz (3568) więcej nie (3765) znamy (1097). 17. A tak (5620) jeźli (1487) kto (5101) jest w (1722) Chrystusie (5547), nowem (2537) jest stworzeniem (2937); stare (744) rzeczy przeminęły (3928), oto (2400) się wszystkie (3956) nowemi (2537) stały (1096).

Na podst Konkord. Stronga z nr

Kod:

(53) Następnie (3767) przemawiał (2036) sam (846) Jezus (2424); Zaprawdę (281), godzien wiary, (281) powiadam (3004) wam (5213): Jeśliby (1437) jedząc (5315) ciało (4561) Syna (5207) człowieczego (444), nie (3361) pijecie (4095) przelanej krwi (129) samych siebie (848), nie (3756) macie za coś (2192) żywota (2222) wśród (1722) samych siebie (1438). J. 6:53; 1Kor. 10:15,16 2Kor. 5:16. Dlatego (5620) my (2249) od (575) teraz (3568) ani jednego (3762) według (2596) ciała (4561) doświadczamy (1492); Chociaż (1499) poznaliśmy (1097) Chrystusa (5547) według (2596) ciała (4561), lecz (235) teraz (3568) już nie (3765) znamy (1097). 17. Wobec tego (5620) o ile (1487) kto (5101) w czasie (1722) Chrystusowym (5547), staje się (1096) nowemu (2537) stworzeniu (2937), pierwotnemu (744) nie zwraca uwagi (3928); Patrzmy no (2400) wszyscy (3956) nowego (2537).

Na podst. KS bez nr
(53) Następnie przemawiał sam Jezus; Zaprawdę, godzien wiary, powiadam wam: Jeśliby jedząc ciało Syna człowieczego, nie pijecie przelanej krwi samych siebie, nie macie za coś żywota wśród samych siebie. J. 6:53; 1Kor. 10:15,16

2Kor. 5:16. Dlatego my od teraz ani jednego według ciała doświadczamy; Chociaż poznaliśmy Chrystusa według ciała, lecz teraz już nie znamy.
17. Wobec tego o ile kto w czasie Chrystusowym, staje się nowemu stworzeniu, pierwotnemu nie zwraca uwagi; Patrzmy no wszyscy nowego.

staje się nowemu stworzeniu[/color] – Kto patrzy ku Nowemu Stworzeniu, ten przestaje być sługą grzechu, a staje się sługą sprawiedliwości, Rz. 6:15-19;

4. W obecności was wielka swoboda działania, wielka chluba, napełnia was pocieszeniem; o wiele bardziej obfituje wesele w każdym ucisku naszym.
5. Przybywaliśmy do Macedonii, ponieważ ciało nasze żaden odpoczynek miało, ale w wszystkim byliśmy uciskani: na zewnątrz walki, wewnątrz strachy.
– Taki stan panował przed trzecią wizytą Ap. Pawła w Koryncie, 2Kor. 12:14; 13:1. Pierwszy raz jest opisany w Dz. 18:1-17, a dugi jest pośrednio wzmiankowany w Dz. 20:2 i w 1 Kor. 16:5-7;

6. Ale Bóg, pocieszając uniżonych, pocieszył nas przez przybycie Tytusa.
7. A nie tylko przez jego przybycie, ale przez pocieszenie, którym pocieszył według was; oznajmił nam waszą zasadzkę: narzekanie wasze, gorliwość waszą dla mnie; dlatego że mnie, bardziej byłem wesołym.
pocieszył nas przez przybycie Tytusa – Wcześniej, jak wynika z 2Kor. 2:12,13 Ap. Paweł oczekiwał na przybycie Tytusa, ale ten nie przybył w oczekiwanym przez niego czasie. To dlatego nie mógł zaznać spokoju;

8. Jeśli nawet zasmuciłem was, chociaż przez list, nie żałuję, chociaż czułem żal; bo widzę, że ten list, chociaż stosownie do pory roku, zasmucił was.
9. Teraz weselę się, nie dlatego że zasmuciłem, ale dlatego że smuciliście się dla skruchy; albowiem smuciliście się według Boga, żeby nikt w czasie, poniósł stratę przez nas.
10. Albowiem smutek, według Boga, pokutę sprawuje ku zbawieniu, której nikt nie żałuje; smutek świata sprawuje śmierć.
11. Bo oto sami, według Boga się smuciliście; ile gorliwości wam to sprawiło, ale obronie, ale oburzeniu, ale bojaźni, ale tęsknocie, ale zapałowi, ale karze; we wszystkim zaistnieliście nawzajem, byliście czystymi w sprawie.
stosownie do pory roku – mogła to być więc jesień;
smutek, według Boga, pokutę sprawuje ku zbawieniu – Natomiast zwodziciele („wilki drapieżne w odzieniu owcy”), którzy przekazują demagogię demoniczną, wtłaczają wyznawcom, że muszą demonstrować radość, jeśli chcą mieć błogosławieństwo Boże. Ci, którzy im ulegną, nawet w okolicznościach niezadowolenia i gniewu, starają się wymusić w sobie imitację radości. W ten sposób przez tych „wilków” są pokalane ich sumienia. To ich niszczy od wewnątrz, gdyż oszukują sami siebie. To prowadzi do choroby psychicznej, gdyż taki wyznawca nie jest w stanie normalnie funkcjonować w otaczającej go rzeczywistości.

12. Jeśli nawet wtedy pisałem wam, nie z powodu doznawania krzywdy, ani z powodu krzywdzenia, ale dla ukazania was, twarzą w twarz, wobec naszego starania Bogu z powodu was.
13. Z powodu tego, zachęcamy was przez pocieszenie; w większym stopniu bardziej cieszymy się; dzięki radości Tytusowej od was wszystkich, odpoczął duch jego.
nie z powodu doznawania krzywdy, ani z powodu krzywdzenia – 1Kor. 5:1-13;
dzięki radości Tytusowej – Przybycie do Ap. Pawła Tytusa po jego obecności w Koryncie, sprawiło radość, a jeszcze większą z powodu potraktowania go przez cały Zbór;

14. Ponieważ, jeśli ktoś dla was, sam się chlubił, nie zawstydził się; ale skoro wam w prawdzie wszystko mówiliśmy, tak dalece chluba nasza przed Tytusem prawdziwa była.
15. Więc dusza jego w większym stopniu jest dla was; przypomniał posłuszeństwo was wszystkich, w jaki sposób sami wśród bojaźni drżeniem, pogodziliście się.
16. Raduję się więc, że wam wśród wszystkiego zaufałem.
tak dalece chluba nasza przed Tytusem prawdziwa była – Ap. Paweł zachęcił Tytusa, aby ten udał się do Koryntu. Uczynił to wtedy, gdy Zbór zrozumiał swój błąd i był gotowy na rozpatrzenie powrotu Tytusa. Była to więc misja w wspólnej sprawie, 2Kor. 2:5-11;
dusza jego w większym stopniu jest dla was – Wynika to z 2Kor. 8:6,16
sami wśród bojaźni drżeniem, pogodziliście się – Ta fraza, wyraźnie wskazuje, że misja Tytusa do Koryntu, dotyczyła jego i Zboru, aby się pogodzili i przyjęli wyłączonego wyznawcę.
Nadal pozostaje otwarte pytanie: Kiedy Tytus opuścił (2Tym. 4:10) Ap. Pawła, który później z niepokojem, czekał na niego w Troadzie? To wymaga dalszego badania Słowa Bożego, dla udzielenia tej odpowiedzi.

Jana 6:56 i 2Koryntian 5:16-21 BG i KS


Jana 6:56 i 2Koryntian 5:16-21 KS

[Pokoja]

2Koryntian 2:1-7


2Koryntian 2:8-15


2Koryntian 2:16,17


CD objaśnień do tłumaczenia tekstu Pisma Świętego na podstawie Konkordancji Stronga
http://biblos.feen.pl/vie...p=113815#113815

Treść 2 Listu do Koryntian 2:1-17 na podstawie Konkordancji Stronga i komentarz:

SMUTEK AP. PAWŁA BEZ TYTUSA, OCZEKIWANEGO W TORADZIE.

http://biblos.feen.pl/viewtopic.php?t=5691#113941

1. Bowiem znowu, rozsądzano mnie samego; nie przybędę do was, wśród tego smutku.
2. Bo jeżeli ja was zasmuciłem, kto mnie rozweselił, jeśli nie smucący się z dala mnie?
3. A to sam wam napisałem, abym przybywszy nie miał smutku z dala od was wszystkich; to mnie potrzeba się radować; dałem się przekonać dla was, jako że radość moja wszystkim jest.
rozsądzano mnie samego – Stało się to w wyniku strofowania przez Ap. Pawła Zboru w Koryncie. Dotyczyło ono tolerowania w nim, niedozwolonych praktyk (1Kor. 5:1-13; 11:17-22), co doprowadziło do wyłączenia Tytusa i ewentualnie innych. Z tych praktyk, wynikły inne złe konsekwencje, rzutujące na wierzenia, a zwłaszcza w odniesieniu do Wieczerzy Pańskiej i kwestii zmartwychwstania. Do zaistniałej sytuacji, przyczynił się pobłażający zbór i ten, kto to wykorzystał. „Ciasto zostało zakwaszone”, dlatego Ap. Paweł radził, aby je poddać wysokiej temperaturze, dla usunięcia zakwasu, 1Kor. 5:6,7,13. Taki proces, stał się dokuczliwy dla wszystkich, ale dopóki nie ukazał pozytywnego skutku, to za wynikły dyskomfort duchowy, obciążono Ap. Pawła, gdyż on pierwszy, wskazał jak należy postąpić w zaistniałej sytuacji, 1Kor. 5:2,3;
smucący się z dala mnie – Tytus pozbawiony przywileju uczestniczenia w misji dla Ewangelii;
nie miał smutku z dala od was wszystkich – Wynika z tego, że Ap. Paweł nie chciał brać bezpośredniego udziału w pojednaniu Tytusa z jego zborem. Nie chciał przychodzić do zboru, a nawet do Grecji w smutku (1Kor. 2:1), dlatego jego spotkanie z Tytusem po ewentualnym jego pojednaniu z Zborem miało nastąpić w Troadzie (miasto w północno – zachodniej Azji Mniejszej). Jednak jak może wynikać z treści 2Kor. 7:13-15, pojednanie przedłużało się, dlatego Tytus nie przybył do Troady. W związku z tym, zamiast do Koryntu w Grecji, Ap. Paweł udał się do Macedonii, gdzie z opóźnieniem doszło do przybycia Tytusa, 2Kor. 7:6;
dałem się przekonać dla was – Zaufał, że Zbór w Koryncie będzie w stanie samodzielnie zakończyć swoje uciśnienie w smutku, wynikłe z przyczyny wyłączenia Tytusa, którą sam tolerował, a nawet z niej się chlubił, 1Kor. 5:2,6;

4. Albowiem z wielkiego ucisku, utrapieniem serca wśród wielu łez pisałem wam, nie żebyście się smucili, ale żebyście poznali miłość, którą w większym stopniu mam dla was.
5. Jeśli kto zasmucił, nie mnie zasmucił z dala od was, ale po części wszystkich, aby nie dodał ciężaru.
6. Takiemu wystarczająca ta kara, prawem przypisana wśród większości,
7. Tak że, taki zbytni smutek w odmienny sposób, bardziej was pochłonie, wyda na skazanie pocieszania, będziecie opuszczonymi.
zasmucił […] po części wszystkich – Jeżeli w Ciele Chrystusowym cierpi (smuci się) jeden członek, to cierpią (smucą się) z nim i wszystkie pozostałe, 1Kor. 12:26;
będziecie opuszczonymi – Odpowiednikiem wyłączenia członka zboru ze zboru jest wyłączenie danego zboru z całości Zgromadzeń wierzących;

8. Przeto proszę, potwierdzajcie was, miłując względem tego samego,
9. Albowiem względem tego napisałem, abym poznał doświadczanie was, jeśli względem wszystkiego posłuszni jesteście.
10. A jeśli ktoś coś któremu odpuścił, jakże to ja odpuściłem? Ja temu odpuściłem, aby gwoli was przed obliczem Chrystusowym, aby nie podszedł was szatan.
11. Ponieważ umysłami siebie samych nie błądzimy.
miłując względem tego samego – Dlatego, że są miłowani, więc i oni powinni okazać swą miłość, dla tego który zasmucił wszystkich;
jakże to ja odpuściłem? – Przebaczenie przez Ap. Pawła wyłączonemu, zasmucającemu wszystkich nie było w celu podyktowania Zborowi w Koryncie, że też tak musi postąpić;
umysłami siebie samych nie błądzimy – Kształtowany pod wpływem Ducha Świętego Boga Ojca umysł Nowego Stworzenia nie może błądzić;

12. A przybywszy do Troady dla Ewangelii Chrystusowej, drzwi mi otwierano w Panu.
13. Nie miałem odpoczynku ducha mojego; nie znalazłem Tytusa mojego, brata mojego; ale odszedłem sam, poszedłem do Macedonii.
drzwi mi otwierano w Panu – Pomimo tego Ap. Paweł nie mógł zaznać spokoju ducha swojego, ponieważ ciążył mu brak przybycia Tytusa z Koryntu do Troady, co oznaczało trudności w pojednaniu ze zborem. Z tego powodu sam, udał się do Macedonii, gdzie Tytus po pogodzeniu się z zborem, przybył z opóźnieniem, ale przyniósł Ap. Pawłowi radość;

14. Lecz chwała Bogu, zawsze nam zwycięstwo daje w Chrystusie, objawia wonność wyższego poznania siebie samego przez nas na każdym miejscu.
15. Ponieważ jesteśmy miłą wonią w Chrystusie, zachowaną Bogu w czasie zagubienia się;
16. Która woń śmierci na śmierć, która woń żywota ku żywotowi; ze względu na to, któż odpowiedni?
17. Gdyż nie kupczymy słowem Bożym, jak wielu, ale jesteśmy aby z szczerości, ale aby z powodu Boga; wobec Boga w Chrystusie mówimy.
w czasie zagubienia się – Był to szczególny czas zagubienia, dla Zboru w Koryncie, ale i dla innych, gdyż na wypaczenia, które wystąpiły w tym zborze, złożyło się błędne pojmowanie miłości społecznej, J. 15:12,13. Przez rozwiązanie problemu, jaki zaistniał, objawiła się wonność wyższego poznania siebie samych;
wobec Boga w Chrystusie mówimy – Nie chodzi tu o Pana Jezusa Chrystusa, lecz o działanie w bycie duchowym, w którym on jest Głową.

Nadal pozostawiam otwarte pytanie: Kiedy nastąpiło odejście Tytusa od Ap. Pawła i przed którym przybyciem jego do Troady i Macedonii, nastąpiło pojednanie Tytusa ze zborem? Podróż z Troady do Macedonii, wskazuje, że wcześniej Ap. Paweł zapewne działał w Azji Mniejszej. Czy jednak było to w czasie przed udaniem się do Jeruzalemu i odwołaniu się w Cezarei do cesarza, aby udać się do Rzymu, czy dopiero po uwolnieniu go z dwuletniego aresztu w nim, Dz. 28:16,30. Za tą drugą możliwością mogą przemawiać różnice w jego stosunku do podróży do Jerozolimy, wynikające z następujących tekstów:

Cytat:

Dz.Ap. 19:21 (BW) 21. Po tych (efeskich) wydarzeniach postanowił Paweł za sprawą Ducha udać się poprzez Macedonię i Achaję do Jerozolimy, mówiąc: Potem, gdy tam będę, muszę i Rzym zobaczyć. Dz.Ap. 20:22,23 […] postanowił Paweł za sprawą Ducha udać się poprzez Macedonię i Achaję do Jerozolimy, mówiąc: Potem, gdy tam będę, muszę i Rzym zobaczyć. Dz.Ap. 20:22. I oto teraz, zniewolony przez Ducha, idę do Jerozolimy, nie wiedząc, co mnie tam spotka, 23. Prócz tego, o czym mnie Duch Święty w każdym mieście upewnia, że mnie czekają więzy i uciski. (BW) 1 Kor. 16:3,4 3. A gdy przyjdę, poślę z listami tych, których uznacie za godnych, aby odnieśli wasz dar do Jerozolimy; 1 Kor. 16:4 4. A jeśliby uznano za wskazane, żebym i ja się tam udał, pójdą ze mną. (BW)

W tym czasie i w tej sytuacji, Ap. Paweł jakby nie miał własnego postanowienia, że on musi pójść do Jerozolimy. Uzależnił to od decyzji Zboru w Koryncie. Jest to stanowisko odmienne od tego wyżej zacytowanego, kiedy to miał objawienie, że musi być w Jeruzalem i udać się do Rzymu
Ponadto:

Cytat:

2 Tym. 1:15. Wiesz o tym, że odwrócili się ode mnie wszyscy, którzy są w Azji, a wśród nich Fygelos i Hermogenes. 2 Tym. 4:10. Albowiem Demas mnie opuścił, umiłowawszy świat doczesny, i odszedł do Tesaloniki, Krescent do Galacji, Tytus do Dalmacji;

Raczej nie można się zgodzić, że Ap. Pawła opuścili wszyscy Azjaci po jego trzeciej podróży misyjnej. Efezjanom zapowiedział, że w przyszłości dojdzie do odstępstwa, Dz. 20:29,30. Także zasięg jego działalności, dla głoszenia Ewangelii w Ilirii czy Hiszpanii, wskazuje na jego późniejszą działalność po uwolnieniu z Rzymu. To nie stało się przed pierwszym uwięzieniem w Rzymie.

Będę wdzięczny każdemu, kto zechce w sposób merytoryczny, włączyć się dla zbadania i wyjaśnienia tej kwestii. Zapraszam do uczynienia tego wysiłku.

[Pokoja]

2Koryntian 12:1-7a)


2Koryntian 12:7b)-13a)


2Koryntian 12:13b)-19a)


2Koryntian 12:19b)-21


CD objaśnień do tłumaczenia tekstu Pisma Świętego na podstawie Konkordancji Stronga
http://biblos.feen.pl/vie...p=113815#113815

Treść 2Kor. 12:1-21 na podstawie Konkordancji Stronga i komentarz:
PORWANIE AP. PAWŁA DO NIEBA I DO OGRODU GETSEMANE
http://biblos.feen.pl/viewtopic.php?t=5691#113958

(1) Doprawdy chlubienie się nie jest korzystne, gdyż dojdę do wizji objawienia Pańskiego.
(2) Znam człowieka w Chrystusie, którego przed czternastoma laty, po raz trzeci, porwano aż do nieba; czy w ciele, nie wiem, czy poza ciałem, nie wiem, Bóg wie.
do wizji objawienia Pańskiego - Należy ona do słodkiej części życia wierzącego, poświęconego Bogu w Chrystusie, Ap. 10:9-11;
przed czternastoma laty - W Jeruzalem, gdy z powodu świadectwa, wydanego tam przez Ap. Pawła, chciano go rozszarpać, Dz. 23:10,11. Jest to inny okres czternastu lat, niż ten wskazany w Gal. 21,2, który upłynął między pierwszą (Gal. 1:15-18), a drugą obecnością Ap. Pawła w Jeruzalem, Dz. 15:1,2; Gal. 2:1-4, o której później napisał w liście do Galatów. Gdyby okres 14 lat z 2Kor. 12:2 i z Gal. 2:1 był ten sam, to by oznaczało, że drugi list do Koryntian, został napisany wtedy, gdy Ap. Paweł przybył z Antiochii do Jeruzalem, Dz. 15:1,2, a do Koryntu przybył dopiero w czasie drugiej podróży misyjnej. Okres 14 lat z 2Kor. 12:2 mógł więc upłynąć, dopiero po zburzeniu Jeruzalem. Temat chronologii czasów apostolskich z pobudki Ducha, zostawiam na dalszy post, tego wątku, podobnie jak i w innych niedokończonych wątkach nadal to trwa. Taką odczuwam potrzebę, wynikająca z tej samej pobudki, ale wierzą, że będą dokończone;
po raz trzeci - Ap. Paweł miał trzy takie porwania:
1. Po trzyletniej działalności w Damaszku i Arabii (Gal. 1:15-18; 2:6-9; Dz. 22:17-21)
2. W Koryncie, Dz. 18:9-11;
3. W Jeruzalem przed odwołaniem się do cesarza Rzymu, Dz. 22:22-27; 25:11,12; 26:32; 23:10,11. Można w tym zauważyć porwanie do nieba w samodzielnej działalności tylko dla Żydów, dla Żydów i pogan, a po raz trzeci, jako kogoś, posiadającego obywatelstwo rzymskie (odwołanie się do cesarza);
porwano aż do nieba - Dla zrozumienia wzniosłych prawd, ukrytych w działalności Pana Jezusa (Mat. 13:34,35; J. 16:12-15; Gal. 2:2,6), w Słowie Bożym porządku zakonnego (Rz. 2:20; Gal. 1:11,12) i w naturze, Rz. 1:11,12; 2:14-16;
poza ciałem – 1Kor. 5:3; Kol. 2:5;

(3) Znam i to takiego człowieka, [czy w ciele, czy poza ciałem, nie wiem, Bóg wie].
(4) Którego porwano do "Ogrodu", dlatego że pojął nieopisane słowa; człowiekowi nie można opowiadać.
(5) Dla takiego chlubie się; dla mnie samego nie chlubię się, chyba że wśród słabości.
porwano do "Ogrodu" - Do ogrodu cierpienia Chrystusa w Getsemane. Należy to do gorzkiej części życia wierzącego, poświęconego Bogu w Chrystusie, Ap. 10:9-11;
pojął nieopisane słowa - Słowa wyrażone w cieniach zakonu, w obrazach, symbolach, itp., Mat. 13:34,35;
człowiekowi nie można opowiadać - Człowiek cielesny nie może pojąć spraw duchowych, 1Kor. 2:9-16

(6) Bo jeślibym chciał się chlubić nie będę nierozsądnym, gdyż prawdę powiem; ktoś nie oszczędził mnie; wcześniej względem tego miałem wzrok; uważano mnie, albo pojmowano z powodu mnie.
(7) A żebym wybitnością objawienia nie wynosił się, posłaniec szatana, wyznaczył mi bodziec ciału, aby mnie policzkować, żebym nie wynosił się.
(8) Z powodu tego, trzy razy prosiłem Pana, aby z powodu mnie, trzymał się z dala.
(9) Więc mi powiedział: Tobie wystarczy łaska moja; albowiem najprzyjemniejsza moc moja dochodzi do doskonałości wśród słabości; Przeto raczej chlubię się z słabości moich, aby we mnie zamieszkała moc Chrystusowa.
ktoś nie oszczędził mnie - Mat. 3:9,10; 23:29-36; J. 5:39-47; 8:33-40, 44-46; 2Kor. 11:12-15
wcześniej względem tego miałem wzrok - Rz. 10:1-4;
uważano mnie, albo pojmowano z powodu mnie - Dz. 22:1-5;
posłaniec szatana - Lub posłańcy szatana, czyli przeciwnika, który wtłaczał fanatyzm w serca, a nie prawdziwie służbę Bogu (Mat. 15:3-9), nakazują nienawidzić rodziców, rodzinę i siebie (Łuk. 14:26,27), czyli przeczą nauczaniu Pana Jezusa, który nauczał, aby miłować nieprzyjaciół swoich. On nie nauczał, aby tworzyć sobie nieprzyjaciół, aby ich miłować. Takie nauczanie prowadzi do zerwania więzi dziecka z rodziną, aby nim zawładnąć;
trzy razy prosiłem Pana - Trzy razy też był porwany do nieba;
najprzyjemniejsza moc moja dochodzi do doskonałości wśród słabości – Pozwalają one poznać bliskość i moc działania Bożego, dzięki której w ciele Chrystusowym jeden członek uzupełnia potrzeby drugiego, aby ten mógł wykonać wyznaczoną mu cząstkę w wypełnianiu woli Bożej, 1Kor. 12:12-31;

(10) Toteż znajduję przyjemność w słabościach, w klęskach, w utrapieniach, w prześladowaniach, w trudnościach z powodu Chrystusa; bo nikt będzie potężny, będąc w potrzebie w tym czasie.
(11) Stałem się nierozsądnym, wy mnie zmusiliście. Bo ja wśród was stałem razem, cierpiałem, ponieważ wcześniej byłem zobowiązanym Apostołem, jeśli teraz nikomu bardzo nie istnieję.
(12) Jednakże znaki Apostoła sprawiły coś wśród was we wszelkiej cierpliwości, w znakach niezwykłych zjawiskach, przejawach mocy boskiej.
nikt będzie potężny, będąc w potrzebie w tym czasie - Ci, którzy poświęcają siebie na służbę Bogu, ci stają się szafarzami Bożymi we wszystkim, co jako usprawiedliwieni z wiary mu ofiarowali, ale według ciała, jednak w stanie upadku człowieka, więc nie mogą być potężni;
wcześniej byłem zobowiązanym Apostołem, jeśli teraz nikomu bardzo nie istnieję - Jest w tym stwierdzeniu, wyraźne odwołanie się do dwóch odmiennych okresów aktywności Ap. Pawła w Zborze Koryntu w skutkach jego działania (w. 12) i stosunku do niego;

(13) Bo kto jest dla pozostałych zborów, jeśli nie ja? Samym sobą nie naprzykrzałem się, ponieważ okazałem się słabszym? Ofiarowałem was; mi to nieprawość?
(14) Oto trzeci raz chętnie mam za coś przybyć do was; nie naprzykrzę się, gdyż nie szukam waszego, ale was; was, jako że nie dzieci mają rodzicom gromadzić skarby, ale rodzice dzieciom.
(15) Lecz ja najprzyjemniej poniosę koszty, wydam duszę za was, jeśli nawet słabiej miłowany, daleko więcej was miłuję.
(16) Tylko ja nie byłem ciężarem wam, ale niech wam będzie, byłem na początku przebiegły, wziąłem was podstępem.
Bo kto jest dla pozostałych zborów, jeśli nie ja? - Fałszywi apostołowie interesowali się zborami tylko dla zysku, 2Ty. 6:5
trzeci raz chętnie mam za coś przybyć do was - Z Dziejów Apostolskich wynika, że dwa razy mógł być w Koryncie (Dz. 18:1; 20:2) przed udaniem się do Rzymu w Italii, Dz. 27:1; 28:16. Wskazuje to na jeszcze ewentualne, późniejsze przybycie do Koryntu;
wziąłem was podstępem – Wyciągnął do nich ręce, jak matka do dziecka, wykorzystująca jego przywiązanie do niej, aby nauczyć je chodzić. Dziecko tego nie żałuje, nawet wtedy, gdy się potknie i zrani, gdyż bardziej odczuwa miłość matki;

(17) Sam pewien, wysłany z powodu tego, nie oszukałem w obecności was.
(18) Pobudziłem ducha Tytusa, wspólnie wysłaliśmy brata. Czy ktoś oszukał Tytusa? Ten sam nie chodził wokoło was? Nie tymi samymi śladami?
nie oszukałem w obecności was - Tak jak matka, ucząc dziecko chodzić nie oszukuje go, aby się potknęło;
Pobudziłem ducha Tytusa - Tytus wśród tych z 1Kor. 5:1-5 jest wymieniony z imienia, ponieważ przebudził się w wierze i w poświęceniu, powrócił do zboru, aby się pogodzić z nim. Stało się to dzięki trosce ze strony Ap. Pawła o zbór i niego;
wspólnie wysłaliśmy brata - Na Kretę, aby nadzorował, uzupełnienie braków w zborach, opuszczonych przez starszych. Tytus, który wcześniej opuścił Ap. Pawła, ale powrócił był dobrym przykładem w kwestii takiego powrotu, ale i do pomocy zborom w tej sprawie. Do Saula z Tarsu, został posłany Gamaliel (Ananiasz), który go starannie uczył zakonu. Ap. Paweł, został wysłany, aby zapobiec dramatowi duchowemu, który groził uczniom Jana Chrzciciela w Efezie. Uczniowie ci, zgorszyli się z Pana Jezusa i odeszli, Łuk. 7:23,24; Dz. 19:1-7. W treści Dz. 27:12-15 brak jest przekazu, aby wtedy Ap. Paweł mógł i miał prawo do wysłania kogokolwiek i gdziekolwiek, gdyż płynął pod strażą rzymską i nie zatrzymano się na Krecie, więc mogło się to stać, dopiero po uwolnieniu go z aresztu w Rzymie;
Czy ktoś oszukał Tytusa? - Zbór w Koryncie, lub Ap. Paweł;
Nie tymi samymi śladami? - Tytus potknął się razem z swoim zborem i pojednał się z nim, 1Kor. 5:2,6;

(19) Znowu przypuszczacie, że bronię się wami? Umiłowani! Wobec Boga, wszystko mówimy w Chrystusie, dla waszego zbudowania.
(20) Bo obawiam się: Przybywszy będę opuszczonym, nie znajdę was takimi jak chcę, więc ja odkryję was, takimi jak nie chcę. Nie sprowadźcie: Walk, zazdrości, gniewu, intryg, obmowy, szeptania, pychy, niepokojów;
(21) Znowu przybędę, Bóg mój mnie nie poniży; w obecności was, żałowałbym wielu; przedtem zgrzeszyli, nie żałowali według nieczystości, rozpusty, zuchwałości, które dokonali.
żałowałbym wielu - Gdyby chcieli się dać przebudzić, jak Tytus.

[aleks89]

Nic z tego nie rozumiem :(

[Pokoja]

[Pokoja]

[Pokoja]

Galatów 1:1-8


Galatów 1:9-15


Galatów 1:16-23


CD objaśnień do tłumaczenia tekstu Pisma Świętego na podstawie Konkordancji Stronga
http://biblos.feen.pl/vie...p=113815#113815

Treść Listu do Galicjan 1:1-23 na podstawie Konkordancji Stronga i komentarz:

APOSTOLSTWO PAWŁA - LIST PO PIERWSZEJ MISJI I SYNAGODZE APOSTOLSKIEJ, DZ. 15:6-21.

1. Z powodu Jezusa Chrystusa, wzbudzonego od umarłych, Apostołowie [nie przez ludzi, ani z powodu ludzi, ale tego samego Boga Ojca] wraz ze mną Pawłem;
2. Wszystkim braciom, zborów Galackich.
3. Łaska wam pokoju od Boga Ojca Pana naszego, Jezusa Chrystusa.
4. Dana ponad grzechami naszymi, według woli Boga Ojca naszego, w taki sposób jak nas nawzajem, wyzwolił z teraźniejszego wieku złego;
5. Któremu chwała na wieki wieków. Amen.

Apostołowie [...] wraz ze mną Pawłem - To stwierdzenie jest równoznaczne z uznaniem przez Apostołów, Apostolstwa Pawła i ma ścisły związek z pierwszą Synagogą Apostolską, która zebrała się rozstrzygnąć kwestię: Czy bracia z narodów, będący wierzącymi w Pana Jezusa Chrystusa mają się obrzezywać. Według ustalenia przez tą Synagogę, wyznaczeni przez nią mężowie przewodzący w zborach, z których przybyli, otrzymali upoważnienie do napisania listów w jej imieniu. Dlatego pierwsze zdanie, zawiera stwierdzenie: Apostołowie […] wraz ze mną Pawłem. Apostołowie od dnia Pięćdziesiątnicy, cieszyli się nowym uznaniem:
Dz. 15:22. W tym czasie, Apostołowie, cieszący się znaczeniem, razem z starszymi spośród wszystkich zborów, wybrali mężów; mężów przewodzących między braćmi, razem z Pawłem, Barnabaszem, [Barnabaszem zwano Judasa], Sylasem, oni posłali do Antiochii.
23. Dzięki rękom swoim, napisali listy: Apostołowie, starsi bracia, braciom z pogan, Antiochii Syrii, Cylicji, zdrowia życzymy; KS
Apostołowie, cieszący się znaczeniem - Apostołowie od dnia Pięćdziesiątnicy, cieszyli się znaczeniem u wszystkich, wymienionych w Dz. 2:5-11 (treść z komentarzem na końcu postu);

Gal. 1:2. Wszystkim braciom, zborów Galackich – Ap. Paweł w tych zborach był w czasie swej pierwszej podróży misyjnej;
Łaska wam pokoju od Boga Ojca -Pokój między braćmi z Żydów i z narodów w czasie, gdy naród żydowski był pod panowaniem Rzymu i rozproszony wśród wszystkich narodów był łaską. Dzięki okupowi Pana Jezusa i pojednaniu był laską pokoju;

6. Dziwimy się z powodu was, że zaproszeni w czasie łaski, tak prędko zmieniacie zdanie, dla innej Ewangelii;
7. Ona nie jest inną, lecz tylko jacyś są, niepokoją was, chcąc odmieniać Ewangelię Chrystusową.
8. Ale jeślibyśmy my, zwiastowali dobre nowiny wbrew tej, albo z dala nieba przyniesie Posłaniec, niech będzie wam osobą przeklętą.
9. Jak przedtem powiedziałem, teraz znowu każę: Jeśli ktoś wam zwiastuje dobre nowiny wbrew tej przyjętej, niech będzie osobą przeklętą.
10. Jakże to, niedawno ludziom uległ, czy Bogu? Czy usiłujemy, podobać się ludziom? Jako że, jeśliśmy jeszcze ludzi zadowalali, nie byliśmy sługami Chrystusowymi.

zaproszeni w czasie łaski - Zaproszeni do łaski wysokiego powołania, ale i na Synagogę Apostolską, Dz. 15:6-21;
tylko jacyś są, niepokoją was - W sprawie iluzorycznej konieczności obrzezania się przez braci z narodów, Dz. 15:1,2
z dala nieba przyniesie Posłaniec - Jakakolwiek nowina, wytworzona z dala od Słowa Bożego i przyniesiona przez pseudo - Posłańca nie może być dobrą nowiną (Ewangelią);

11. Jako że wykazałem wam bracia! Ewangelia, przyniesiona przy mnie, nie jest według człowieka.
12. Ponieważ ja ani sam się nauczyłem, ani nauczam według człowieka, ale dzięki objawieniu Jezusa Chrystusa.

dzięki objawieniu Jezusa Chrystusa - Fakt olśnienia przez Pana Jezusa i powołania Saula, który stał się Ap. Pawłem, a następnie objawienie mu Ewangelii Chrystusowej (Dz. 22:17-21) mógł być rozniesiony przez takie osoby jak Ananiasz (drugie imię Gamaliela, Dz. 22:3), Barnaba itp.;

13. Pojęliście bowiem mój sposób życia niegdyś wśród Żydów, że na wzór, nadzwyczajnie prześladowałem zbór Boży, niszczyłem go;
14. I robiłem postępy wśród Żydów, wiele więcej niż rówieśnicy moi w narodzie, byłem daleko więcej zwolennikiem ustaw, pochodzący od przodków moich.
15. A gdy byli zadowolonymi wyznaczyli mnie; z powodu siebie, mnie nazwali po imieniu: Życzliwość po łonie matki,

byłem daleko więcej zwolennikiem ustaw, pochodzący od przodków moich - Miał gorliwość, ale nierozsądną, opartą na sprawiedliwości ustaw ojców, Rz. 10:2,3;
Życzliwość po łonie matki - Saulem z Tarsu Sanhedryn posługiwał się, jako agentem specjalnym do prześladowań;

16. Syna natychmiast, odkryłem we mnie; nie naradzałem się ciałem krwi, abym wśród pogan, przyniósł go sobie samemu;
17. Ze względu na Apostołów, nawet nie wróciłem przedtem do Jeruzalemu, ale odszedłem do Arabii; z kolei zawróciłem do mojego Damaszku.

abym wśród pogan, przyniósł go sobie samemu - Aby z pobożności czerpać zyski, 1Ty. 6:5;
Syna natychmiast, odkryłem we mnie - Odkrycie Syna w sobie przez olśnienie pod Damaszkiem, należy odróżnić od trzykrotnego porwania do nieba, 2Kor. 12:2, następującego w związku z trzykrotną prośbą, aby posłaniec szatana odstąpił od Ap. Pawła. Przy olśnieniu, Saul z Tarsu był prześladowcą, a trzy późniejsze prośby kierował w obliczu swojego zagrożenia. Był porwany do nieba, czyli otrzymywał łaskę poznania Ewangelii Chrystusowej, ale i do Ogrodu Getsemane, co oznaczało trudne doświadczenia, związane z jej głoszeniem.

Dla takiego ucznia, jak Saul z Tarsu, starannie wykształconego w zakonie (Dz. 22:3), druzgoczące znaczenie miało pytanie: Saulu, Saulu, czemu mnie prześladujesz? I na Saula pytanie: Kim jesteś Panie?, odpowiedź Pana Jezusa:
Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz, Dz. 9:5 (BW). Beniamnita Saul z Tarsu, prześladował Pana Jezusa Judejczyka, tak jak Beniamnita, król Saul, prześladował Dawida Judejczyka. Dawid także pytał Saula: Dlaczego Saul go prześladuje, 1Sam. 24:15,16; 26:17,18;
odszedłem do Arabii - Aby nie budować na cudzym, Rz. 15:20;

18. Potem po trzech latach wróciłem do Jeruzalemu, poznać Piotra; mieszkałem blisko niego piętnaście dni.
19. A oprócz Jakuba innych Apostołów, braci Pańskich nie widziałem.
20. A to wam piszę wobec Boga, że oto nie kłamię.

po trzech latach - Od Olśnienia i powołania pod Damaszkiem;

oprócz Jakuba - Nie koniecznie chodzi tu o Jakuba, przyrodniego brata Pana Jezusa. Z Dz. 12:2 nie musi wynikać, że Herod Agrypa I, zabił Apostoła Jakuba, brata Jana Apostoła. Bardziej słuszne jest uważać, że odebrał mu drugi z dwóch mieczy z Łuk. 22:38. Ap. Piotrowi Pan Jezus zabronił używać miecza przeciwko ludziom. Stąd wniosek, że drugi miecz posiadał Ap. Jakub (jeden z synów gromu, Mar. 3:17; Łuk. 9:54-56), aż do czasu odebrania mu go przez tego Heroda.

BIBLIA GDŃSKA

Cytat:

1. A (1161) pod (2596) onże (1565) czas (2540), udał się (1911_5495) na to Herod (2264) król (935), aby trapił (2559) niektóre (5100) ze (575) zboru (1577). 2. I (1161) zabił (337) Jakóba (2385), brata (80) Janowego (2491), mieczem (3162). 3. A (1161) widząc (1492), że (3754) się to podobało (2076_701) Żydom (2453), umyślił (4369) pojmać (4815) i Piotra (4074): [a były (2258) dni (2250) przaśników (106)]. 4. Którego (3739) pojmawszy (4084), podał (5087) do (1519) więzienia (5438), poruczywszy (3860) go szesnastu (5064_5069) żołnierzom (4757), aby go (846) strzegli (5442), chcąc (1014) go (846) po (3326) wielkanocy (3957) wywieść (321) ludowi (2992).

Na podst. K.S. do badania

Kod:

1. A (1161) na (2596) tamten  (1565) czas (2540), król (935) Herod (2264) krzywdził (2559) zbór (1577); ktoś (5100) z dala (575), podał (1911) ręce (5495).     2. A (1161) Jakubowi (2385), bratu (80) Janowemu (2491), zabrał (337) krótki miecz (3162). 3. Widząc (1492), że (3754) jest (2076) podobającym się (701) Żydom (2453), [a (1161) były (2258) dni (2250) Święta Przaśników (106)], dodał słowo (4369): Aresztuję (4815) Piotra (4074). 4. Którego (3739) pojmawszy (4084), wprowadził (5087) do (1519) więzienia (5438), wydał (3860) czterem (5064) żołnierzom (4757), straży czteroosobowej (5069); strzegli (5442) go (846), chciał (1014) go (846) po (3326) wieczerzy paschalnej (3957) wyprowadzić (321) ludowi (2992).

Tekst wg. KS do czytania
1. A na tamten czas, król Herod krzywdził zbór; ktoś z dala, podał ręce.
2. A Jakubowi, bratu Janowemu, zabrał krótki miecz.
3. Widząc, że jest podobającym się Żydom, [a były dni Święta Przaśników], dodał słowo: Aresztuję Piotra.
4. Którego pojmawszy, wprowadził do więzienia, wydał czterem żołnierzom, straży czteroosobowej; strzegli go, chciał go po wieczerzy paschalnej wyprowadzić ludowi.

W Gal. 2:9 wymienieni są trzej Apostołowie: Piotr, Jakub i Jan (dwaj bracia). Nie ma podstaw, aby uważać, że 1Kor. 15:7 nie odnosi się do Ap. Jakuba. Nie ma podstaw, aby uważać, że odnosi się do Jakuba, jako przyrodniego brata Pana Jezusa. Jakub, który napisał list nie przedstawił się jako Apostoł, podobnie jak Juda i Jan. Także nie ma podstaw, aby uważać, że List Judy, napisał nie Apostoł, lecz brat Jakuba, przyrodni brata Pana Jezusa. Treść Ju. 1:1 można odczytać następująco:

BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

1. Judas (2455), sługa (1401) Jezusa (2424) Chrystusa (5547) a brat (80) Jakóba (2385), od (1722) Boga (2316) Ojca (3962)* poświęconym (-37) i w Jezusie (2424) Chrystusie (5547) zachowanym (5083) i powołanym (2822):

Na podst. K.S. do badania

Kod:

1. Judas (2455), sługa (1401) Boga (2316), Ojca (3962) Jezusa (2424) Chrystusa (5547),    umiłowanym (27) braciom (80), zachowywanym (5083) Jezusowi (2424) Chrystusowi (5547), zaproszonym (2822) przez (1722) Jakuba (2385):

Tekst wg. KS do czytania
1. Judas, sługa Boga, Ojca Jezusa Chrystusa, umiłowanym braciom, zachowywanym Jezusowi Chrystusowi, zaproszonym przez Jakuba:

Treść ta wskazuje, że List został napisany jakiś czas po Synagodze Apostolskiej, Dz 15:6-21. Został on napisany przez Judę do tych braci, zaproszonych na nią przez Jakuba. Można wnioskować, że byli to ci bracia, przodujący w różnych zborach nad którymi Juda miał pasterską pieczę. Treść Ju. 1:17 wskazuje na ich uczestnictwo na tej Synagodze, gdyż odwołuje się do przemowy Apostołów do tych zaproszonych braci;

innych Apostołów, braci Pańskich nie widziałem - Jest to zgodne z treścią Żyd. 2:11, gdzie Apostołowie i inni są nazwani braćmi Pana Jezusa:

(11) Bo (1063) ten (3739), który poświęca (37) i (2532) ci (3588), którzy bywają poświęceni (37), z (1537) jednego (1520) są wszyscy (3956), dla (1223) której (3739) przyczyny (156) nie (3756) wstydzi się (1870) ich (846) braćmi (80) nazywać (2564), (BG)

(11) Ponieważ ten który poświęcił i ofiarował wszystko, z powodu tej przyczyny, dla tego samego nie wstydzi się ich nazywać braćmi, KS

Kod:

(11) Ponieważ (1063) ten (3588) który (3739) poświęcił (37) i (2532) ofiarował (37) wszystko (3956), z powodu (1537) tej (3739) przyczyny (156), dla (1223) tego samego (1520) nie (3756) wstydzi się (1870) ich (846) nazywać (2564) braćmi (80), KS

Spotkanie z Jakubem i Piotrem, trwało w czasie jego pierwszej obecności w Jeruzalem po powołaniu Saula z Tarsu na Apostoła Pana Jezusa Chrystusa. Drugie takie spotkanie odbyło się za czternaście lat od tego, (a być może, że od powołania, ale to pozostawiam do ewentualnego, dalszego rozstrzygnięcia). W między czasie był w Jeruzalem, ale nie dla spotkania z Apostołami, lecz z jałmużną dla zborów w Judei, którą przekazał starszym. O tym drugim pobycie napisał Łukasz w Dz. 11:27-30; 12:25.
innych Apostołów […] nie widziałem. [...] oto nie kłamię - W ten sposób, Ap. Paweł zaakcentował fakt, że widział tylko dwóch Apostołów, czyli: Jakuba i Piotra. Co się stało z pozostałymi Apostołami, że on zapewnił, iż nie kłamie, że widział tylko dwóch? Herod Agrypa I, dopiero później rozbroił Ap. Jakuba, uwięził Ap. Piotra, Dz.12:1-4. Wyjaśnienie w tej kwestii jest podane w Dz. 9:26:

Cytat:

26. A (1161) gdy przyszedł (3854) Saul (-4569) do (1519) Jeruzalemu (2419), kusił się (3987) przyłączyć (2853) do uczniów (3101); ale się go (846) wszyscy (3956) bali (5399), nie (3361) wierząc (4100), aby (3754) był (2076) uczniem (3101). BG

26. A przyszedłszy do Jeruzalemu, usiłował łączyć uczniów; obawiali się go, nie wszyscy byli przekonanymi, dlaczego był uczniem. KS

Kod:

26. A (1161) przyszedłszy (3854) do (1519) Jeruzalemu (2419), usiłował (3987) łączyć (2853) uczniów (3101); obawiali się (5399) go (846), nie (3361) wszyscy (3956) byli przekonanymi (4100), dlaczego (3754) był (2076) uczniem (3101). KS

Oznacza to, że Apostołowie, poza Piotrem i Jakubem mogli podejrzewać Ap. Pawła, że jako uczeń, chce od wewnątrz niszczyć zbór, dlatego potraktowali go z rezerwą. Pan Jezus wzywał Ap. Piotra, aby ten, gdy się nawróci, utwierdzał braci swoich (Apostołów). Po utwierdzeniu Apostołów, że braci z narodów, zostali przyjęci do łaski wysokiego powołania, była to nowa okoliczność, w której potrzebowali utwierdzenia, że nawet prześladowca Zboru, został do niej powołany. Misja Ap. Pawła i Barnaby z jałmużną dla braci w Judei w czasie głodu, zapewne miała wpływ na zmianę ich stosunku do niego, dlatego został uznany przez wszystkich Apostołów w czasie Synagogi Apostolskiej, Dz, 15:6-21;

21. Potem przybyłem do okolic Syrii - Cylicji;
22. A byliśmy osobami nie znanymi zborom żydowskim w Chrystusie;
23. Usłyszeli tylko, że kiedyś był, prześladował nas, lecz teraz opowiada wiarę, którą kiedyś niszczył, więc sławili Boga przy mnie.

przybyłem do okolic Syrii - Cylicji - W Syrii w Antiochii był zbór, a Cylicja to miejsce pochodzenia Saula z Tarsu;

ZASIĘG AUTORYTETU APOSTOŁÓW

Gal. 1:1. Apostołowie [...] wraz ze mną Pawłem - To stwierdzenie jest równoznaczne z uznaniem przez Apostołów, Apostolstwa Pawła i ma ścisły związek z pierwszą Synagogą Apostolską, która zebrała się rozstrzygnąć kwestię: Czy bracia z narodów, będący wierzącymi w Pana Jezusa Chrystusa mają się obrzezywać. Według ustalenia przez tą Synagogę, wyznaczeni przez nią mężowie przewodzący w zborach, z których przybyli, otrzymali upoważnienie do napisania listów w jej imieniu. Dlatego pierwsze zdanie, zawiera stwierdzenie: Apostołowie […] wraz ze mną Pawłem. Apostołowie od dnia Pięćdziesiątnicy, cieszyli się nowym uznaniem:
Dz. 15:22. W tym czasie, Apostołowie, cieszący się znaczeniem, razem z starszymi spośród wszystkich zborów, wybrali mężów; mężów przewodzących między braćmi, razem z Pawłem, Barnabaszem, [Barnabaszem zwano Judasa], Sylasem, oni posłali do Antiochii.
23. Dzięki rękom swoim, napisali listy: Apostołowie, starsi bracia, braciom z pogan, Antiochii Syrii, Cylicji, zdrowia życzymy; KS
Apostołowie, cieszący się znaczeniem - Apostołowie od dnia Pięćdziesiątnicy, cieszyli się znaczeniem u wszystkich, wymienionych w Dz. 2:5-11 :

(5) A byli w Jeruzalem przebywający Żydowie, mężowie pobożni, z każdego narodu pod niebem.
(6) Powstała mowa, a ona wprawiła w zakłopotanie, że zeszło się mnóstwo pojmować; Każdy jeden, sam opowiadał odpowiednie mowy.

z każdego narodu pod niebem - Na poniższej liście są wymienione narody, zamieszkujące terytoria, nad którymi panowały takie imperia, jak Babipln, Persja, Macedonia i Rzym;

(7) A zdumiewali się, dziwili się, mówiąc: Nie! Oto to mówimy; Nie wszyscy są Galilejczykami!
(8) Więc jak my, każdy pojmujemy nasze odpowiednio, wydane mowy?

Nie wszyscy są Galilejczykami - Najbardziej mogli się dziwić Galilejczycy, wśród których działał Pan Jezus;
nasze odpowiednio, wydane mowy - Dziwili się, jak to jest możliwe, że jako Galilejczycy (lekceważeni przez Judejczyków) mogą z prozelitami i z Żydami z diaspory, rozmawiać o wielkich dziełach Bożych, Dz. 2:11;

(9) Partowie, Medowie, Elamici, Mezopotamii; zamieszkujący Judeę, Kapadocję, Pont, Azję;
(10) Frygię, Pamfilię, Egipt, tereny Libii, naprzeciw Cyreny; Rzymianie bawiący w obcym mieście, Żydowie, osiedleńcy w obcych krajach;
(11) Kreteńczycy, Arabowie, pojmujemy nasze mowy tych samych, wzniosłych opowiadań Bożych.

Lista wymienionych tu mieszkańców, określa na tamten czas, zasięg krain, w których był uznawany autorytet Apostołów, Dz. 15:22;
pojmujemy nasze mowy tych samych, wzniosłych opowiadań Bożych - Rozumieli sprawy Boże, jako odnoszące się do wszystkich ludzi, a nie tylko do Żydów, J. 3:16,17. Stało się coś odmiennego, niż doświadczali wcześniej, uczestnicząc w świętach żydowskich, gdyż nie czuli się gorszymi jedni od drugich, Mat. 23:15;
(14) A Piotr stanął łącznie z jedenastoma; Podniósł głos swój; Przemówił sam: Mężowie Judzcy, wszyscy zamieszkujący Jeruzalem, Przyjaciele! Nakłońcie ucha mnie, tej mowie; Wam niech będzie.
Dz. 2:5-11,14 KS; 5:12,13; 6:1-5

[Pokoja]

Galatów 2:1-6


Galatów 2:7-13


Galatów 2:14-18


Galatów 2:19-21


CD objaśnień do tłumaczenia tekstu Pisma Świętego na podstawie Konkordancji Stronga
http://biblos.feen.pl/vie...p=113815#113815

Treść Listu do Galatów 2:1-21 na podstawie Konkordancji Stronga i komentarz:

RELACJA Z ŻYCIA BRACI Z ŻYDÓW I NARODÓW

1. Potem po czternastu latach, znowu wstąpiłem do Jeruzalemu razem z Barnabaszem; zabraliśmy ze sobą Tytusa.
po czternastu latach - Ten okres nastąpił wcześniej, niż ten z 2Kor. 12:2, gdzie jest napisane:
BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

(2) Znam (1492) człowieka (444) w (1722) Chrystusie (5547) przed (4253) czternastoma (1180) laty (2094), [jeźli (1535) się to działo w (1722) ciele (4983), nie (3756) wiem (1492), jeźli (1535) oprócz (1623) ciała (4983), nie (3756) wiem (1492), Bóg (2316) wie (1492)], który (3739) zachwycony był (726) aż do (2193) trzeciego (5154) nieba (3772).

Na podst. K.S. do badania

Kod:

(2) Znam (1492) człowieka (444) w (1722) Chrystusie (5547), którego (3739) przed (4253) czternastoma (1180) laty (2094), po raz trzeci (5154), porwano (726) aż do (2193) nieba (3772); czy (1535) w (1722) ciele (4983), nie (3756) wiem (1492), czy (1535) poza (1623) ciałem (4983), nie (3756) wiem (1492), Bóg (2316) wie (1492).

Tekst wg. KS do czytania
(2) Znam człowieka w Chrystusie, którego przed czternastoma laty, po raz trzeci, porwano aż do nieba; czy w ciele, nie wiem, czy poza ciałem, nie wiem, Bóg wie.

Komentarz do 2Kor. 12:2
do wizji objawienia Pańskiego - Należy ona do słodkiej części życia wierzącego, poświęconego Bogu w Chrystusie, Ap. 10:9-11;
przed czternastoma laty - W Jeruzalem, gdy z powodu świadectwa, wydanego tam przez Ap. Pawła, chciano go rozszarpać, Dz. 23:10,11. Jest to inny okres czternastu lat, niż ten wskazany w Gal. 2:1,2, który upłynął między pierwszą (Gal. 1:15-18), a drugą obecnością Ap. Pawła w Jeruzalem, Dz. 15:1,2; Gal. 2:1-4, o której później napisał w liście do Galatów. Gdyby okres 14 lat z 2Kor. 12:2 i z Gal. 2:1 był ten sam, to by oznaczało, że drugi list do Koryntian, został napisany wtedy, gdy Ap. Paweł przybył z Antiochii do Jeruzalem, Dz. 15:1,2, a do Koryntu przybył dopiero w czasie drugiej podróży misyjnej. Okres 14 lat z 2Kor. 12:2 mógł więc upłynąć (skończyć się), dopiero po zburzeniu Jeruzalem. Temat chronologii czasów apostolskich z pobudki Ducha, zostawiam na dalszy post, tego wątku, podobnie jak i w innych niedokończonych wątkach nadal to trwa. Taką odczuwam potrzebę, wynikająca z tej samej pobudki, ale wierzą, że będą dokończone;
po raz trzeci - Ap. Paweł miał trzy takie porwania:
1. Po trzyletniej działalności w Damaszku i Arabii (Gal. 1:15-18; 2:6-9; Dz. 22:17-21)
2. W Koryncie, Dz. 18:9-11;
3. W Jeruzalem przed odwołaniem się do cesarza Rzymu, Dz. 22:22-27; 25:11,12; 26:32; 23:10,11. Można w tym zauważyć porwanie do nieba w samodzielnej działalności tylko dla Żydów, dla Żydów i pogan, a po raz trzeci, jako kogoś, posiadającego obywatelstwo rzymskie (odwołanie się do cesarza);
To od tego wydarzenia zaczął się okres 14 lat z 2Kor. 12:2. Jeżeli do Rzymu przybył ok. 60 roku to trzecie porwanie do nieba, nastąpiło w 58 roku (58+14=72 rok)
Poza tym w 2Kor. 12:14 i 13:1, Ap. Paweł napisał, że do Koryntian, wybierał się po raz trzeci. Jeżeli przyjmiemy, że Drugi List do Koryntian, napisał wkrótce po Synagodze Apostolskiej (Dz. 15:1,2), czyli wtedy, gdy nawet pierwszy raz nie był w Koryncie, to jak mógłby wtedy napisać, że wybiera się do nich po raz trzeci? Taki wniosek jest absurdalny;

porwano aż do nieba - Dla zrozumienia wzniosłych prawd, ukrytych w działalności Pana Jezusa (Mat. 13:34,35; J. 16:12-15; Gal. 2:2,6), w Słowie Bożym porządku zakonnego (Rz. 2:20; Gal. 1:11,12) i w naturze, Rz. 1:11,12; 2:14-16;
poza ciałem - 1Kor. 5:3; Kol. 2:5;

Cd. komentarza do Gal. 2:1
zabraliśmy ze sobą Tytusa Greka na Synagogę Apostolską wraz z starszymi z różnych zborów, w których toczył się spór w kwestii obrzezania braci z narodów, Dz. 15:1,2; Gal. 2:3-5

2. A wstąpiłem według objawienia Ewangelii, głoszonej między narodami w czasie właściwym; przedstawiłem ją, żebym jakoś nie biegł na daremno; inaczej biegłem, była uznaną za słuszną.
3. Ale Tytusa, Greka, będącego razem ze mną, wcale nie zmuszano obrzezywać.
4. Dla fałszywych braci, wprowadzonych potajemnie, aby podporządkować sobie nas; a oni wkradli się, pilnie śledzić naszą wolność, którą mamy w Chrystusie Jezusie.
5. Którym na czas nie ustąpiliśmy, poddaniem się, aby prawda Ewangelii pozostawała blisko was.

wstąpiłem według objawienia Ewangelii - Ewangelii pojednania przez krzyż, Żydów i innych narodów, dzięki okupowi złożonemu przez Pana Jezusa, Efz. 2:14-17. Ap. Paweł głosił ja w czasie właściwym, gdyż taki jest Boski Plan Zbawienia, Efz. 1:7-14; 3:4-11;
Tytusa, Greka, […] nie zmuszano obrzezywać – Obrzezka dotyczyła tylko Żydów i tych (prozelitów) z narodów, którzy szukali usprawiedliwienia przez uczynki prawa Synaju (Mojżeszowego), a Tytus do takich nie należał;
na czas nie ustąpiliśmy - Fałszywi bracia przybyli z Judei, wiec zbory do których przybyli mogły ulec złudzeniu, że są popierani przez Apostołów z Jeruzalem, którzy działali wśród obrzezanych. Dla tej przyczyny, sprzeciw Ap. Pawła i Barnaby był w czasie właściwym;

6. A cieszący się znaczeniem, coś z dala ode mnie byli; żaden wyróżniał się, jakimi kiedyś byli; żaden mąż, cieszący się znaczeniem nie pojął zmysłami osoby Boga - naradzali się.
7. Wszakże pojęli, że inaczej, byłem przekonanym Ewangelią nieobrzezaniu, tak jak Piotr obrzezaniu,
8. Ponieważ Piotr był skuteczny dla apostolstwa obrzezania, mnie skutkowało dla pogan.

coś z dala ode mnie byli - Jest to jakaś aluzja do faktu, że nie widział wszystkich Apostołów;
jakimi kiedyś byli - Jako uczestnicy w czasie działalności Pana Jezusa, a Ap. Paweł nie;
naradzali się - Będąc pod wpływem Ducha Świętego Boga Ojca;
apostolstwa/(o) ... mnie skutkowało dla pogan - Świadczy to o uznaniu przez Synagogę Apostolską w Jeruzalem (Dz. 15:6-21), apostolstwa Pawła dla narodów;

9. Cieszący się znaczeniem: Jakub, Kefas, Jan sami byli podporami, dla obrzezania; poznali daną mi łaskę, więc wyznaczyli mi Barnabę prawą ręką uczestnictwa, aby dla pogan.
10. Tylko, abyśmy wspomnieli ubogich, którzy sami starali się to czynić.

Jakub, Kefas, Jan - Byli to ci sami Apostołowie, których Pan Jezus brał na świadków ważnych wydarzeń w swojej działalności, Mat. 17:1 (Mar. 9:2; Łuk. 9:28); Mar. 5:37 (Łuk. 8:51); 14:33
sami starali się to czynić - Uczniowie Jana Chrzciciela, którzy narodom, głosili o Panu Jezusie, Dz. 18:24-28;

11. A gdy przyszedł Piotr do Antiochii, przeciwstawiłem się mu w twarz; byłem potępiłem.
12. Bowiem przedtem, jadał razem z poganami, gdy przyszedł; przyszli od Jakuba, oddzielił siebie samego, unikał; ktoś z powodu obrzezania, bał się.
13. Tym samym razem udawali, oraz pozostali Żydzi; tak że Barnaba dał się uwieść ich obłudzie.
14. Ale gdy poznałem, że nie idą prosto ku prawdzie Ewangelii, rzekłem Piotrowi przed wszystkimi: Skoro ty będąc Żydem, po pogańsku przeżywałeś, nie po żydowsku; dlaczego pogan przymuszasz po żydowsku?

jadał razem z poganami - postąpił zgodnie z decyzją Synagogi Apostolskiej w Jeruzalem;
oddzielił siebie samego - Można wnioskować, że nie jadł, ani z braćmi z Żydów, ani z braćmi z narodów. Sytuacja, jakby go przerosła, dlatego później tak bardzo docenił reakcję Ap. Pawła, 2Pio. 3:15,16;
ktoś z powodu obrzezania, bał się – słabe sumienie nie pozwalało mu zająć właściwej postawy w sytuacji jednak odmiennej od tej opisanej w 1Kor. 10:25-29. W obu przypadkach jest ważny słaby brat, który kieruje się postawą brata z autorytetem (jednak chwiejnym), albo dla ewentualnego, uświadomienia brata, który cieszy się autorytetem u brata, wyczulonego na punkcie spożywania mięsa, ofiarowanego bałwanom. Przypadki te są, jednak odmienne, ponieważ w sprawie mięsa można było się powstrzymać od jego spożywania, a w sprawie wspólnego zgromadzenia braci z Żydów i z narodów nie można było tak postąpić, gdyż Bóg uznał jednych i drugich. Obrzezka miała drugorzędne znaczenie, chociaż ważne dla Żydów;
pogan przymuszasz po żydowsku Ap. Piotr, jakby przymuszał ich żyć po żydowsku, gdyż wtedy, gdy przyszli bracia od Jakuba, stronił od braci z narodów, jak to czynili ortodoksyjni Żydzi

15. My Żydzi, nie błądzący z powodu natury pogan,
16. Wiedząc, że prawem człowiek nie usprawiedliwi uczynków, ale z powodu świadectwa dla Jezusa Chrystusa; my dla Jezusa Chrystusa uwierzyliśmy, abyśmy byli usprawiedliwieni z wiary Chrystusowej, nie z powodu uczynków prawa; dlatego że z powodu uczynków prawa nie będzie usprawiedliwione żadne ciało.
17. A jeśli uważając za sprawiedliwe, szukać w Chrystusie, odkryjemy siebie samych grzesznikami, czy Chrystus, powstał sługą grzechu, nie Bogu?!
18. Jakże to istotnie unieważnimy? Jeśli które budujemy, siebie samych czynimy przestępcami.

z powodu natury pogan - Poganie z natury czynią to, co prawo (zakon) nakazuje, Rz. 2:14-16;
z wiary Chrystusowej - Chodzi tu o wiarę bytu duchowego, składającego się z wielu członków (1Kor. 12;12-31), dla którego Pan Jezus Chrystus jest Głową, Kol. 1:13,18
odkryjemy siebie samych grzesznikami – Nawet ci, którzy zostają uwolnieni od służby grzechowi, następnie jako słudzy, oddają się sprawiedliwości mogą zgrzeszyć (1J. 1:8; 2:2). Jednak inny (zamiast Pana Jezusa) Orędownik (Duch Świętego Boga Ojca), wstawia się za wybranymi, Rz. 8:26;
czy Chrystus, powstał sługą grzechu, nie Bogu?! - Nawet, jeśli jakiś członek Ciała Chrystusowego zgrzeszy, to inny członek, (czy więcej) posiłku mu dodaje. Dzięki temu następuje wewnętrzne somooczyszczenie, więc Chrystus nie jest sługą grzechu, 1Kor. 12:26 2Kor. 5:16,17

19. Bo ja przez prawo, prawu umarłem, abym żył Bogu.
20. Ukrzyżowany razem Chrystusowi, już nie ja żyję; żyje przeze mnie Chrystus, który mię umiłował, wydał samego siebie dla mię; teraz w ciele żyję, przez świadectwo; Synowi Bożemu żyję.
21. Nie odrzucam łaski Bożej; jeśli przez prawo wypełnienie prawa, więc Chrystus daremnie umiera.

Ukrzyżowany razem Chrystusowi - Razem z innymi członkami Ciała Chrystusowego;
żyje przeze mnie Chrystus - Dlatego, że Paweł przez powołanie go, stał się Apostołem narodów z woli Pana Jezusa, którego prześladował w uczniach jego. Dzięki jego misji Ciało Chrystusowe się powiększało;
Chrystus daremnie umiera - Jako byt duchowy, składający się z wielu członków, dla którego Pan Jezus Chrystus jest Głową,

[Pokoja]

Tytusa 1:17a)-


Tytusa 1:7b)-13


Tytusa 1:14-17


CD objaśnień do tłumaczenia tekstu Pisma Świętego na podstawie Konkordancji Stronga
http://biblos.feen.pl/vie...p=113815#113815

Treść Tytusa 1:1-16 na podstawie Konkordancji Stronga i komentarz:
TYTUSA NA KRECIE DLA UZUPEŁNIENIA STARSZYCH PO ZBOIRACH.

1. Apostoł Paweł, sługa Boga Jezusa Chrystusa, według znajomości prawdy wiary, wybranych Bożych, według pobożności,
2. Ku nadziei żywota wiecznego, który wiekuisty, prawdomówny Bóg, obiecał przed czasami krytycznymi; objawił czasy swoim,
3. Przez kazanie słowem swoim, które według nakazu Boga, powierzył Zbawiciel nasz:

Apostoł Paweł, sługa Boga Jezusa Chrystusa - Wstęp w tym, jak i w innych późniejszych listach, znacznie się różni od tego podanego w Liście do Galicjan, który był napisany, wkrótce po Synagodze Apostolskiej, Dz. 15:6-21:
1. Z powodu Jezusa Chrystusa, wzbudzonego od umarłych, Apostołowie [nie przez ludzi, ani z powodu ludzi, ale tego samego Boga Ojca] wraz ze mną Pawłem;

W Liście do Galicjan, Ap. Paweł powołał się na uznanie jego autorytetu apostolskiego przez Apostołów w Jeruzalem. Mogli to potwierdzić bracia z zborów Galacji , zaproszeni na Synagogę Apostolską. W późniejszych korzystał już bezpośrednio z uznania tego autorytetu: Apostoł Paweł, sługa Boga Jezusa Chrystusa;
wybranych Bożych - Powołanie dotyczy wszystkich poświęconych. Wśród nich jast mniejsza grupa, czyli wybrani (Małe i Wielkie Grono). Najmniejszą grupę z powołanych i wybranych, stanowią wytrwali wierni. Ap. Paweł ograniczył się tylko do wybranych, co jest wspólne dla niego i Tytusa
Ku nadziei żywota wiecznego - Nie ku nieśmiertelności, co widocznie dla Tytusa było już niedostępne;
kazanie słowem swoim, [...] powierzył Zbawiciel nasz - Tak Apostołom swoim za życia (J. 15:27) i po zmartwychwstaniu (Dz. 1:8), jak i po wniebowstąpieniu, Dz. 22:17-21;

4. Łaska pokoju od Boga, Ojca Pana Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego, Tytusowi, prawowitemu dziecku, według wspólnej wiary.
5. Dlatego zostawiłem cię na Krecie, ażebyś jak ci ja nakazałem, oddalił się, został uzupełnić po miastach starszych;
6. Jeśli ktoś jest nienaganny, mąż wierny jednej żonie, mający nie rozwiązłe dzieci, wolny w czasie oskarżenia.
7. Jako że potrzebą nadzorcy (biskupa), jako zarządcy Bożego być nienagannym, nie zarozumiałym, nie gniewliwym, nie pijakiem, nie awanturnikiem, nie szukającym haniebnego zysku;
8. Ale gościnnym, dobro miłującym, roztropnym, sprawiedliwym, świętobliwym, powściągliwym,
9. Trzymającym się wiernej mowy, według nauki, ażeby był zdrowo myślącym, był zdatny nauczaniem pobudzać, oponować, poprawiać;

Łaska pokoju [...] Tytusowi - Łaska pokoju, dla społeczności wierzących z narodów, świadczy o przebaczeniu im wcześniejszego chodzenia w grzechu, czyli swoimi drogami, Dz; 16:14-16. Łaska pokoju dla jednej osoby, wskazuje na przyjęcie jej po odłączeniu z społeczności wierzących, do której wcześniej należała;
Tyt. 1:5. Dlatego zostawiłem cię na Krecie - Tytus nie mógł być pozostawiony na Krecie w czasie podróży Ap. Pawła, statkiem do Italii, do Rzymu, gdyż pomimo zamiaru zatrzymania statku na wyspie, jednak to nie nastąpiło, Dz. 27:12-15.
Dz. 27:12-15
12. A trafił się port niedogodny ku zimowaniu; wielu ustaliło radę: Jeślibyśmy jakoś mogli, dotknijmy Feniksu, a stamtąd wypłyńmy, przezimować do portu Kreteńskiego; był zwrócony na południowy Zachód, wiec przeciw wiatrowi północno - zachodniemu.
13. A lekko wiał wiatr południowy; spodziewali się, trwać przy zamiarze; brali, żeglować wzdłuż, bliżej Krety.
14. Lecz nie wiele po, miotał na nich wiatr huraganowy, nazwany Euroklidon.
15. Zaś uprowadzeni razem, nie mogliśmy stawić czoła wiatrowi; puściwszy okręt byliśmy gnanymi. KS (całe tłumaczenie do tego i poniższych tekstów, zamieszczam na końcu tego postu)

Musiało to więc nastąpić innym razem w trakcie późniejszej podróży do Palestyny, lub w drodze powrotnej, ale nie w sytuacji opisanej w Dz. 27:12-15, gdyż wtedy nie doszło do zatrzymania się na Krecie.

Skoro Ap. Paweł swój Drugi List do Koryntian, napisał 14 lat po trzecim porwaniu do nieba i do Ogrodu (Getsemane), które miało miejsce w Jeruzalem (Dz. 23:10,11; Ap. 10:8-11; 2Kor. 12:2), to list do Rzymian, w którym informuje o wyruszeniu, aby usługiwać świętym Jeruzalemu, (ale nie do Jeruzalemu) musiał być napisany po nim. Wynika to z następujących tekstów:

I. 2 Kor. 12:2, wskazuje na trzecie porwanie Ap. Pawła do nieba i do Ogrodu (Getsemane) co miało miejsce w Jeruzalem przed jego odwołaniem się do cesarza - Znam człowieka w Chrystusie, który przed czternastoma laty, [...];
II. 2 Kor. 8:1-5 i 9:1,2, informują o zbiórce Macedończyków, dla świętych, którzy w czasie przerwy w oblężeniu Jeruzalem, opuścili je, zgodnie z nakazem Pana Jezusa, aby wystrzegać się gór w Judei:

2Kor. 8:1-5
1. A dajemy poznać wam bracia, łaskę Bożą, wydaną w zborach Macedońskich;
2. Ponieważ w doświadczeniu wielkiego utrapienia, ich obfita radość, podczas ich ogromu nędzy, obfitowała dla bogactwa ich szczerości.
3. Bo cieszyli się dobrą sławą, według możności dla możności z własnej woli.
4. Z wielkim apelem do nas, prosząc wdziękiem, uczestnictwa usługi świętym.
5. A nie, tak jak się spodziewaliśmy; ale naprzód samych siebie oddali Panu nam dla woli Bożej.

2Kor. 9:1,2
1. Jako że o usłudze, dla świętych, niepotrzebne mi jest wam pisać.
2. Bo znam ochotę waszą, którą się chlubię z was Macedończykom, że Achaja gotowa była rok temu; z powodu waszego zapału bardziej pobudzani. KS

III. Rz. 15:25,26, 31 odnosi się do podróży Ap. Pawła z pomocą od barci w Achaii i Macedoni, dla świętych, którzy opuścili Judeę w czasie przerwy w oblężeniu Jeruzalem

Rz. 15:25,26, 31
25. A tymczasem wyprawiam się, usługiwać dla świętych Jeruzalemu.
26. Ponieważ względem świętych Jeruzalemu, Macedonia - Achaja, postanowiły coś uczynić wśród wspólnoty ubogich.
31. Abym był wybawiony, usługą między świętym z dala od Jeruzalemu; nie wierzę, żeby mnie chętnie przyjmowano do Judei; KS

Ap. Paweł nie wierzył, aby go chętnie przyjmowano w Judei, gdyż tam organizowano opór przeciwko Rzymianom. Z tego też powodu, Pan Jezus, nakazał swoim uczniom, aby się wystrzegali gór w Judei. Jego uczniowie znaleźli schronienie na nizinie w Pelli za Morzem Galilejskim, a nie w górach Judei;

Cd. Komentarza d Tyt. 1:5
został uzupełnić po miastach starszych - Tytus, który opuścił Ap. Pawła i został wyłączony ze zboru, a następnie pod wpływem zachęty ze strony Ap. Pawła, powrócił i pojednał się ze Zborem w Koryncie był odpowiednią osobą, aby pomóc Zborowi na Krecie, wybrać nowych starszych, ewentualnie dla przywrócenia chociaż niektórych starszych, którzy opuścili zbór, gdyż z własnego doświadczenia znał trudności z tym zwiazane;
Jeśli ktoś jest nienaganny [...] - Skoro sam prorok Kreteńczyków tak negatywnie ich postrzegał, to trudno mogło być znaleźć odpowiednie osoby na starszych zboru;

10. Ponieważ jest wielu nieposłusznych, mówiących brednie, zwodzicieli umysłu, najwięcej z powodu obrzezania,
11. Którym trzeba usta zatkać; oni nie słusznie, nauczając tego, całe rodziny, hańbą zniszczyli, dla zysku.
12. Z powodu nich, przemówił jakiś ich własny prorok: Kreteńczycy zawsze kłamcami, bestiami nieszczęścia, brzuchami leniwymi.
13. To świadectwo jest prawdziwe; dla tej przyczyny ostro ich doświadczaj, aby byli zdrowo myślącymi w wierze.
14. Nie poświęcali się żydowskim mitom, przykazaniom ludzi odwracających się od prawdy.

najwięcej z powodu obrzezania - Najbardziej aktywni w tym mogli być prozelici, którzy podjęli służbę w Chrystusie dla Pana Jezusa Chrystusa;
Którym trzeba usta zatkać - Niepokój wywołany przez Judejczyków (Dz. 15:1,2), zażegnany przez Synagogę Apostolską (Dz. 15:6-21), ponownie został wprowadzony na Krecie. Najskuteczniej można mu było przeciwdziałać, powołując się na rozstrzygnięcie tej Synagogi, na której Tytus był obecny, ale nie wymagano od niego obrzezania, Gal. 2:1,3;

Nie poświęcali się żydowskim mitom - Mitom opartym .in. na znaczeniu obrzezki, dla wiecznego zbawienia, gdyż ona jest tylko znakiem, że ten który ją ma, jest zobowiązany wypełnić wymagania prawa Mojżeszowego (Przymierze Synaju), Wyj. 19:8; 24:7, a nikt z grzeszników nie jest w stanie, wypełnić doskonale wymagań prawa;

15. Czystym wszystko czyste, ale niewiernym nic czystego; ich usposobienie skalano, sumienie zhańbiono.
16. Przyznają: Boga znamy; nieposłuszni, uczynkami zaprzeczają; niezdatni do wszelkiego dobrego uczynku, dlatego odrażający.

usposobienie skalano, sumienie zhańbiono - Staje się tak, gdy bigoteryjni wyznawcy, ulegają demonicznym Posłańcom (aniołom), strzegącym porządku w danej społeczności

Tłumaczenie tekstu z Dz. 27:12-15; 2Kor. 8:1-5; 9:1,2; Rz. 15:25,26, 31

Dlatego zostawiłem cię na Krecie - Tytus nie mógł być pozostawiony na Krecie w czasie podróży Ap. Pawła, statkiem do Italii, do Rzymu, gdyż pomimo zamiaru zatrzymania statku na wyspie, jednak to nie nastąpiło:
Dz. 27:12-15.
BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

12. A (1161) gdy nie było (5225) portu (3040) sposobnego ku (4314) zimowaniu (3915), wiele (4119) ich radę (1012) dawało (5087) puścić się (321) stamtąd (2547), owaby jakożkolwiek (1513) mogli (1410) przeprawiwszy się (2658) do (1519) Fenicyi (5405), przezimować (3914) u portu (3040) Kreteńskiego (2914), który leży (991) między (2596) wiatrem południowym (3047) i (2532) [2596] zachodnim (5566). 13. A (1161) gdy powionął (5285) wiatr z południa (3558), mniemając (1380), że swego przedsięwzięcia (4286) dopięli (2902), puściwszy się (142) od brzegu, płynęli (3881) blisko (788) Krety (2914). 14. Lecz (1161) niedługo (3756_4183) potem (3326) uderzył (906) na (2596) nie (846) wiatr (417) gwałtowny (5189), który zowią (2564) Euroklidon (2148). 15. A (1161) gdy był okręt (4143) porwany (4884), a nie (3361) mógł (1410) się oprzeć (503) wiatrowi (417), puściwszy się (1929) płynęliśmy (5342).

Dz. 27:12-15
Na podst. K.S. do badania

Kod:

12. A (1161) trafił się (5225) port (3040) niedogodny (428) ku (4314) zimowaniu (3915); wielu (4119) ustaliło (5087) radę (1012): Jeślibyśmy jakoś (1513) mogli (1410) dotknijmy (2658) Feniksu (5405), a stamtąd (2547) wypłyńmy (321), przezimować (3914) do (1519) portu (3040) Kreteńskiego (2914); był zwrócony (991) na (2596) południowy Zachód (3047), wiec (2532) przeciw [2596] wiatrowi północno - zachodniemu (5566). 13. A (1161) lekko wiał (5285) wiatr południowy (3558); spodziewali się (1380), trwać przy (2902) zamiarze (4286); brali (142), żeglować wzdłuż (3881), bliżej (788) Krety (2914). 14. Lecz (1161) nie (3756) wiele (4183) po (3326) miotał (906), na (2596) nich (846) wiatr (417) huraganowy (5189), nazwany (2564) Euroklidon (2148). 15. Zaś (1161) uprowadzeni razem (4884), nie (3361) mogliśmy (1410) stawić czoła (503) wiatrowi (417); puściwszy (1929) okręt (4143) byliśmy gnanymi (5342).

Dz. 27:12-15
Tekst wg. KS do czytania
12. A trafił się port niedogodny ku zimowaniu; wielu ustaliło radę: Jeślibyśmy jakoś mogli dotknijmy Feniksu, a stamtąd wypłyńmy, przezimować do portu Kreteńskiego; był zwrócony na południowy Zachód, wiec przeciw wiatrowi północno - zachodniemu.
13. A lekko wiał wiatr południowy; spodziewali się, trwać przy zamiarze; brali, żeglować wzdłuż, bliżej Krety.
14. Lecz nie wiele po, miotał na nich wiatr huraganowy, nazwany Euroklidon.
15. Zaś uprowadzeni razem, nie mogliśmy stawić czoła wiatrowi; puściwszy okręt byliśmy gnanymi.

Musiało to więc nastąpić innym razem w trakcie późniejszej podróży do Palestyny, lub w drodze powrotnej, ale nie w sytuacji opisanej w Dz. 27:12-15, gdyż wtedy nie doszło do zatrzymania się na Krecie.
Skoro Ap. Paweł swój Drugi List do Koryntian, napisał 14 lat po trzecim porwaniu do nieba i do Ogrodu (Getsemane), które miało miejsce w Jeruzalem (Dz. 23:10,11; Ap. 10:8-11; 2Kor. 12:2), to list do Rzymian, w którym informuje o wyruszeniu, aby usługiwać świętym Jeruzalemu, (ale nie do Jeruzalemu) musiał być napisany po nim. Wynika to z następujących tekstów:

I. 2 Kor. 12:2, wskazuje na trzecie porwanie Ap. Pawła do nieba i do Ogrodu (Getsemane) co miało miejsce w Jeruzalem przed jego odwołaniem się do cesarza - Znam człowieka w Chrystusie, który przed czternastoma laty, […];
I. 2 Kor. 8:1-6 i 9:1-5, informuje o zbiórce Macedończyków, dla świętych, którzy w czasie przerwy w oblężeniu Jeruzalem, opuścili je, zgodnie z nakazem Pana Jezusa, aby wystrzegać się gór w Judei:

2Kor. 8:1-5
BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

1. A (1161) oznajmujemy (1107) wam (5213), bracia (80)! o łasce (5485) Bożej (2316), która jest dana (1325) [1722] zborom (1577) Macedońskim (3109) 2. Iż (3754) w (1722) rozlicznem (4183) doświadczeniu (1382) utrapienia (2347) obfita (4050) ich (848) radość (5479) i bardzo wielkie (2596_899) ubóstwo (4432) ich (848) obfitowało (4052) w (1519) bogactwo (4149) szczerości (572) ich (848). 3. Bo (3754) daję im świadectwo (3140), że według (2596) możności (1411) i nad (5228) możność (1411) ochotnymi (830) się pokazali. 4. Z (3326) wielką (4183) prośbą (3874) nas (2257) żądając (1189), abyśmy to dobrodziejstwo (5485) i spólne udzielenie (2842), którem się usługuje (1248) świętym (40), przyjęli. 5. A (2532) nie (3756) tylko tak sobie postąpili, jakośmy (2531) się spodziewali (1679); ale (235) najprzód (4412) samych siebie (1438) oddali (1325) Panu (2962), potem i nam (2254) za (1223) wolą (2307) Bożą (2316).

2Kor. 8:1-5
Na podst. K.S. do badania

Kod:

1. A (1161) dajemy poznać (1107) wam (5213) bracia (80), łaskę (5485) Bożą (2316), wydaną (1325) w (1722) zborach (1577) Macedońskich (3109); 2. Ponieważ (3754) w (1722) doświadczeniu (1382) wielkiego (4183) utrapienia (2347), ich (848) obfita (4050) radość (5479), podczas (2596) ich (848) ogromu (899) nędzy (4432), obfitowała (4052) dla (1519) bogactwa (4149) ich (848) szczerości (572). 3. Bo (3754) cieszyli się dobrą sławą (3140), według (2596) możności (1411) dla (5228) możności (1411) z własnej woli (830). 4. Z (3326) wielkim (4183) apelem do (3874) nas (2257), prosząc (1189) wdziękiem (5485) uczestnictwa (2842), usługi (1248) świętym (40). 5. A (2532) nie (3756), tak jak (2531) się spodziewaliśmy (1679); ale (235) naprzód (4412) samych siebie (1438) oddali (1325) Panu (2962) nam (2254) dla (1223) woli (2307) Bożej (2316).

2Kor. 8:1-5
Tekst wg. KS do czytania
1. A dajemy poznać wam bracia, łaskę Bożą, wydaną w zborach Macedońskich;
2. Ponieważ w doświadczeniu wielkiego utrapienia, ich obfita radość, podczas ich ogromu nędzy, obfitowała dla bogactwa ich szczerości.
3. Bo cieszyli się dobrą sławą, według możności dla możności z własnej woli.
4. Z wielkim apelem do nas, prosząc wdziękiem, uczestnictwa usługi świętym.
5. A nie, tak jak się spodziewaliśmy; ale naprzód samych siebie oddali Panu nam dla woli Bożej.

2Kor. 9:1,2
BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

1. Lecz (1063) o (4012) usłudze (1248), która się dzieje [1519] świętym (40), niepotrzebna (4053) mi (3427) jest (2076) wam (5213) pisać (1125). 2. Bo (1063) znam (1492) ochotę umysłu (4288) waszego (5216), którą (3739) się ja chlubię (2744) z (3326) was (5216) u Macedończyków (3110), iż (3754) Achaja (882) gotowa była (3903) od (575) przeszłego roku (4070); a ta wasza (5216) gorliwość (2205) wiele (4119) ich pobudziła (2042).

2Kor. 9:1,2
Na podst. K.S. do badania

Kod:

1. Jako że (1063) o (4012) usłudze (1248), dla (1519) świętych (40), niepotrzebne (4053) mi (3427) jest (2076) wam (5213) pisać (1125). 2. Bo (1063) znam (1492) ochotę (4288) waszą (5216), którą (3739) się chlubię (2744) z (3326) was (5216) Macedończykom (3110), że (3754) Achaja (882) gotowa była (3903) rok temu (4070); z powodu (575) waszego (5216) zapału (2205) bardziej (4119) pobudzani (2042).

2Kor. 9:1,2
Tekst wg. KS do czytania
1. Jako że o usłudze, dla świętych, niepotrzebne mi jest wam pisać.
2. Bo znam ochotę waszą, którą się chlubię z was Macedończykom, że Achaja gotowa była rok temu; z powodu waszego zapału bardziej pobudzani.

3. Rz. 15:25,26, 31 odnosi się do podróży Ap. Pawła z pomocą od barci w Achaii i Macedoni, dla świętych, którzy opuścili Judeę w czasie przerwy w oblężeniu Jeruzalem

Rzym. 15:25,26, 31
BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

25. A (1161) teraz (3570) idę (4198) do (1519) Jeruzalemu (2419), usługując (1247) świętym (40). 26. Ponieważ (1063) się upodobało (2106) Macedonia (3109) i Achai (882), nieco (5100) spólnie złożyć (2842_4160) na (1519) ubogich (4434) świętych (40), którzy są w (1722) Jeruzalemie (2419). 31. Abym (2443) był wybawiony (4506) od (575) tych, którzy są niewiernymi (544) w (1722) ziemi Judzkiej (2449), a iżby (2443) usługa (1248) moja (3450), którą wykonywam przeciw (1519) Jeruzalemowi (2419), przyjemna (2144) była (1096) świętym (40);

Rzym. 15:25,26, 31
Na podst. K.S. do badania

Kod:

25. A (1161) tymczasem (3570) wyprawiam się (4198), usługiwać (1247) dla (1519) świętych (40) Jeruzalemu (2419). 26. Ponieważ (1063) względem (1519) świętych (40) Jeruzalemu (2419), Macedonia (3109) - Achaja (882), postanowiły (2106) coś (5100) uczynić (4160) wśród (1722) wspólnoty (2842) ubogich (4434). 31. Abym (2443) był (1096) wybawiony (4506), usługą (1248) między (1722) świętym (40) z dala od (575) Jeruzalemu (2419); nie wierzę (544), żeby (2443) mnie (3450) chętnie przyjmowano (2144) do (1519) Judei (2449);

Rzym. 15:25,26, 31
Tekst wg. KS do czytania
25. A tymczasem wyprawiam się, usługiwać dla świętych Jeruzalemu.
26. Ponieważ względem świętych Jeruzalemu, Macedonia - Achaja, postanowiły coś uczynić wśród wspólnoty ubogich.
31. Abym był wybawiony, usługą między świętym z dala od Jeruzalemu; nie wierzę, żeby mnie chętnie przyjmowano do Judei;

Ap. Paweł nie wierzył, aby go chętnie przyjmowano w Judei, gdyż tam organizowano opór przeciwko Rzymianom. Z tego też powodu, Pan Jezus, nakazał swoim uczniom, aby się wystrzegali gór w Judei. Jego uczniowie znaleźli schronienie na nizinie w Pelli za Morzem Galilejskim, a nie w górach Judei;

[Pokoja]

PODSUMOWANIE WĄTKU I KOREKTA.

W dotychczasowych postach tego wątku, zwróciłem uwagę na teksty, dotyczące Tytusa, a w pierwszej kolejności na te, z których wynika, że jego przypadek był szczególnym wydarzeniem wśród innych osób w zborze Koryntu, gdyż po odstępstwie, pojednał się ze zborem i odegrał bardzo ważną rolę w zborach na Krecie, dlatego jego przypadek został opisany.
Natomiast w podsumowaniu mam na celu skupienie uwagi dla uporządkowania najważniejszych kwestii, dotyczących udzielenia odpowiedzi na poniższe pytanie/a tematu wątku, aby przejść do dalszego badania działalności Ap. Pawła po uniewinnieniu go przez cesarza w Rzymie, a ostatecznie do rozpoznania chronologicznego biegu wydarzeń opisanych w listach Ap. Pawła, co zamierzam uczynić w następnym poście.

Dlaczego Tytus opuścił Ap. Pawła?
http://biblos.feen.pl/vie...ad7a9fe0#113937
.
10. Ponieważ miłujący ten świat, pozostawili mnie: Demas wyruszył do Tesaloniki, Krescens do Galacji, Tytus do Dalmacji; 2Tym. 4:10 KS

1. Czy opuszczenie to nie ma związku z doświadczeniem Zboru w Koryncie? Tytus był Grekiem, a nie Kreteńczykiem, Gal. 2:3; Tyt. 1:5;
2. W którym okresie działalności Ap. Pawła to się stało i gdzie wtedy on przebywał, skoro do Koryntu przybył w trakcie drugiej podróży misyjnej (pod jej koniec)? Z którego miasta Grecji, pochodził Tytus?

Okres czasu między olśnieniem i powołaniem Saula na Apostoła, a Synagogą Apostolską.

Gal. 1:18. Potem po trzech latach wróciłem do Jeruzalemu, poznać Piotra; mieszkałem blisko niego piętnaście dni.
19. A oprócz Jakuba innych Apostołów, braci Pańskich nie widziałem.
20. A to wam piszę wobec Boga, że oto nie kłamię.

po trzech latach - Od Olśnienia i powołania pod Damaszkiem;

oprócz Jakuba - Nie koniecznie chodzi tu o Jakuba, przyrodniego brata Pana Jezusa. Z Dz. 12:2 nie musi wynikać, że Herod Agrypa I, zabił Apostoła Jakuba, brata Jana Apostoła. Bardziej słuszne jest uważać, że odebrał mu drugi z dwóch mieczy z Łuk. 22:38. Ap. Piotrowi Pan Jezus zabronił używać miecza przeciwko ludziom. Stąd wniosek, że drugi miecz posiadał Ap. Jakub (jeden z synów gromu, Mar. 3:17; Łuk. 9:54-56), aż do czasu odebrania mu go przez tego Heroda. Oznacza to, że wojna, czy walka sprawiedliwa nie może być pojęciem uznawanym za właściwe wśród Chrystusowców, a tylko u anty - Chrystusowców. Chrystusowcy mogą walczyć tylko mieczem Słowa Bożego, zabezpieczeni zbroją Bożą, Efz. 6:10-18; Dz. 12:1-4.

W Gal. 2:9 wymienieni są trzej Apostołowie: Piotr, Jakub i Jan (dwaj bracia). Nie ma podstaw, aby uważać, że 1Kor. 15:7 nie odnosi się do Ap. Jakuba. Nie ma podstaw, aby uważać, że odnosi się do Jakuba, jako przyrodniego brata Pana Jezusa. Jakub, który napisał list nie przedstawił się jako Apostoł, podobnie jak Juda i Jan, który był Apostołem. Także nie ma podstaw, aby uważać, że List Judy, napisał nie Apostoł, lecz brat Jakuba, przyrodni brat Pana Jezusa. Treść Ju. 1:1 można odczytać następująco:

Ju. 1:1. Judas, sługa Boga, Ojca Jezusa Chrystusa, umiłowanym braciom, zachowywanym Jezusowi Chrystusowi, zaproszonym przez Jakuba:

Treść ta wskazuje, że List został napisany jakiś czas po Synagodze Apostolskiej, Dz 15:6-21. Został on napisany przez Judę do tych braci, zaproszonych na nią przez Jakuba. Można wnioskować, że byli to ci bracia, przodujący w różnych zborach nad którymi Juda miał pasterską pieczę. Treść Ju. 1:17 wskazuje na ich uczestnictwo na tej Synagodze, gdyż odwołuje się do przemowy Apostołów do tych zaproszonych braci;
.
Gal. 1:19. innych Apostołów, braci Pańskich nie widziałem - Jest to zgodne z treścią Żyd. 2:11, gdzie Apostołowie i inni są nazwani braćmi Pana Jezusa:
(11) Ponieważ ten który poświęcił i ofiarował wszystko, z powodu tej przyczyny, dla tego samego nie wstydzi się ich nazywać braćmi, KS

Spotkanie z Jakubem i Piotrem, trwało w czasie jego pierwszej obecności w Jeruzalem po powołaniu Saula z Tarsu na Apostoła Pana Jezusa Chrystusa. Drugie takie spotkanie odbyło się za czternaście lat od tego, (a być może, że od powołania, ale to pozostawiam do ewentualnego, dalszego rozstrzygnięcia). W między czasie był w Jeruzalem, ale nie dla spotkania z Apostołami, lecz z jałmużną dla zborów w Judei, którą przekazał starszym, dlatego informacja o tej drugiej obecności, została pominięta. O tym drugim pobycie napisał Łukasz w Dz. 11:27-30; 12:25.
innych Apostołów […] nie widziałem. [...] oto nie kłamię - W ten sposób, Ap. Paweł zaakcentował fakt, że widział tylko dwóch Apostołów, czyli: Jakuba i Piotra. Co się stało z pozostałymi Apostołami, że on zapewnił, iż nie kłamie, że widział tylko dwóch? Herod Agrypa I, dopiero później rozbroił Ap. Jakuba, uwięził Ap. Piotra, Dz.12:1-4. Wyjaśnienie w tej kwestii jest podane w Dz. 9:26:

26. A przyszedłszy do Jeruzalemu, usiłował łączyć uczniów; obawiali się go, nie wszyscy byli przekonanymi, dlaczego był uczniem. KS

Oznacza to, że Apostołowie, poza Piotrem i Jakubem mogli podejrzewać Ap. Pawła, że jako uczeń, chce od wewnątrz niszczyć zbór, dlatego potraktowali go z rezerwą. Pan Jezus wzywał Ap. Piotra, aby ten, gdy się nawróci, utwierdzał braci swoich (Apostołów). Po utwierdzeniu Apostołów, że bracia z narodów, zostali przyjęci do łaski wysokiego powołania, była to nowa okoliczność, w której potrzebowali utwierdzenia, że nawet prześladowca Zboru, został do niej powołany. Misja Ap. Pawła i Barnaby z jałmużną dla braci w Judei w czasie głodu, zapewne miała wpływ na zmianę ich stosunku do niego, dlatego został uznany przez wszystkich Apostołów w czasie Synagogi Apostolskiej, Dz, 15:6-21;

Potwierdzenie Apostolstwa Pawła przez Synagogę Apostolską, Dz. 15:6-21.

Na Synagogę Apostolską Ap. Paweł, wziął Tytusa w sprawie rozstrzygnięcia w kwestii obrzezki. Zostało przez nią uznane jego apostolstwo Ewangelii nie obrzezki braci z pogan. Otrzymał wtedy upoważnienie do napisania w imieniu Apostołów Listu do Galicjan.

Dz. 15:22. W tym czasie, Apostołowie, cieszący się znaczeniem, razem z starszymi spośród wszystkich zborów, wybrali mężów; mężów przewodzących między braćmi, razem z Pawłem, Barnabaszem, [Barnabaszem zwano Judasa], Sylasem, oni posłali do Antiochii.
23. Dzięki rękom swoim, napisali listy: Apostołowie, starsi bracia, braciom z pogan, Antiochii Syrii, Cylicji, zdrowia życzymy; KS
W tym czasie - od Pięćdziesiątnicy do Synagogi Apostolskiej;
Apostołowie, cieszący się znaczeniem - Apostołowie, cieszyli się znaczeniem u wszystkich, wymienionych w Dz. 2:5-11;
http://biblos.feen.pl/vie...f560f0bb#113974

Gal. 1:1. Z powodu Jezusa Chrystusa, wzbudzonego od umarłych, Apostołowie [nie przez ludzi, ani z powodu ludzi, ale tego samego Boga Ojca] wraz ze mną Pawłem;
2. Wszystkim braciom, zborów Galackich.
3. Łaska wam pokoju od Boga Ojca Pana naszego, Jezusa Chrystusa.
4. Dana ponad grzechami naszymi, według woli Boga Ojca naszego, w taki sposób jak nas nawzajem, wyzwolił z teraźniejszego wieku złego;
5. Któremu chwała na wieki wieków. Amen.
.
Apostołowie [...] wraz ze mną Pawłem - To stwierdzenie jest równoznaczne z uznaniem przez Apostołów, Apostolstwa Pawła i ma ścisły związek z pierwszą Synagogą Apostolską, która zebrała się rozstrzygnąć kwestię: Czy bracia z narodów, będący wierzącymi w Pana Jezusa Chrystusa mają się obrzezywać. Według ustalenia przez tą Synagogę, wyznaczeni przez nią mężowie przewodzący w zborach, z których przybyli, otrzymali upoważnienie do napisania listów w jej imieniu. Dlatego pierwsze zdanie, zawiera stwierdzenie: Apostołowie […]wraz ze mną Pawłem . Apostołowie od dnia Pięćdziesiątnicy, cieszyli się nowym uznaniem:
.
Gal. 1:2. Wszystkim braciom, zborów Galackich – Ap. Paweł w tych zborach był w czasie swej pierwszej podróży misyjnej;
Łaska wam pokoju od Boga Ojca - Pokój między braćmi z Żydów i z narodów w czasie, gdy naród żydowski był pod panowaniem Rzymu i rozproszony wśród wszystkich narodów był łaską. Dzięki okupowi Pana Jezusa i pojednaniu był łaską pokoju;

6. Dziwimy się z powodu was, że zaproszeni w czasie łaski, tak prędko zmieniacie zdanie, dla innej Ewangelii;
7. Ona nie jest inną, lecz tylko jacyś są, niepokoją was, chcąc odmieniać Ewangelię Chrystusową.
.
zaproszeni w czasie łaski - Zaproszeni do łaski wysokiego powołania, ale i na Synagogę Apostolską, Dz. 15:6-21;
tylko jacyś są, niepokoją was - W sprawie iluzorycznej konieczności obrzezania się przez braci z narodów, Dz. 15:1,2

Ap. Paweł z Tytusem na Synagodze Apostolskiej w sprawie obrzezki.

Gal. 2:1. Potem po czternastu latach, znowu wstąpiłem do Jeruzalemu razem z Barnabaszem; zabraliśmy ze sobą Tytusa.
po czternastu latach - Ten okres nastąpił wcześniej, niż ten z 2Kor. 12:2, gdzie jest napisane:

2Kor. 12:2. [color=blue]Znam człowieka w Chrystusie, którego przed czternastoma laty, po raz trzeci, porwano aż do nieba; czy w ciele, nie wiem, czy poza ciałem, nie wiem, Bóg wie. KS

Te czternaście lat należy liczyć od pobytu Ap. Pawła w Jeruzalem (Dz. 23:10,11) przed odwołaniem się do cesarza. Okres Dziejów Apostolskich do tego czasu, a nawet, aż do dwóch lat nauczania przez niego w Rzymie (Dz. 28:30) jest chronologicznie opisany przez Łukasza. Z tego powodu, dalej zajmę się zbadaniem, w jakim porządku, nastąpiły wydarzenia tuż przed i po skończeniu się tego drugiego okresu czternastu lat, kiedy to nastąpił kryzys w Zborze Koryntu, a następnie sytuacja, została doprowadzona przez Ap. Pawła do pojednania się Tytusa z zborem.

Do Gal. 2:1. [color=blue]zabraliśmy ze sobą Tytusa Greka na Synagogę Apostolską wraz z starszymi z różnych zborów, w których toczył się spór w kwestii obrzezania braci z narodów, Dz. 15:1,2; Gal. 2:3-5

2. [color=blue]A wstąpiłem według objawienia Ewangelii, głoszonej między narodami w czasie właściwym; przedstawiłem ją, żebym jakoś nie biegł na daremno; inaczej biegłem, była uznaną za słuszną.
3. Ale Tytusa, Greka, będącego razem ze mną, wcale nie zmuszano obrzezywać.
4. Dla fałszywych braci, wprowadzonych potajemnie, aby podporządkować sobie nas; a oni wkradli się, pilnie śledzić naszą wolność, którą mamy w Chrystusie Jezusie.
5. Którym na czas nie ustąpiliśmy, poddaniem się, aby prawda Ewangelii pozostawała blisko was.

wstąpiłem według objawienia Ewangelii - Ewangelii pojednania przez krzyż, Żydów i innych narodów, dzięki okupowi złożonemu przez Pana Jezusa, Efz. 2:14-17. Ap. Paweł głosił ja w czasie właściwym, gdyż taki jest Boski Plan Zbawienia, Efz. 1:7-14; 3:4-11;
Tytusa, Greka, […] nie zmuszano obrzezywać – Obrzezka dotyczyła tylko Żydów i tych (prozelitów) z narodów, którzy szukali usprawiedliwienia przez uczynki prawa Synaju (Mojżeszowego), a Tytus do takich nie należał.
Tytus będący Grekiem, pojawił się w czternastym roku działalności Ap. Pawła od jego pierwszego porwaniu go do nieba, (albo po olśnieniu pod Damaszkiem), gdy w trakcie jego pierwszej podróży misyjnej, razem przyszli z Antiochii (Dz. 15:2; Gal. 2:1,3) do Jeruzalem, aby została rozstrzygnięta kwestia obrzezania braci z narodów. Wynika z tego, że Tytus, znajdował się w tym czasie w Azji Mniejszej, ale nie był Hellenistą (1675), lecz Grekiem (1672), który z znanego mu powodu przybył z Grecji i tam przebywał. Treść 2Kor. 8:6 i 16,17 i 23, wskazuje na dwa okresy aktywności Tytusa w Koryncie, jednak wzmianki o niej, pojawiają się dopiero w związku z tym drugim okresem;
na czas nie ustąpiliśmy - Fałszywi bracia przybyli z Judei, wiec zbory do których przybyli mogły ulec złudzeniu, że są popierani przez Apostołów z Jeruzalem, którzy działali wśród obrzezanych. Dla tej przyczyny, sprzeciw Ap. Pawła i Barnaby był w czasie właściwym;

Opuszczenie Ap. Pawła, przebywającego w więzieniu w Rzymie.

2Tym. 4:15-18: BIBLIA GDAŃSKA

Cytat:

15. Wiesz (1492) to (5124), iż (3754) mię (3165) odstąpili (654) wszyscy (3956), którzy są w (1722) Azyi (773), z których (3739) jest (2076) Fygellus (5436) i Hermogenes (2061). 16. W (1722) pierwszej (4413) obronie (627) mojej (3450) żaden przy mnie (3427) nie (3762) stał (4836), ale (235) mię (3165) wszyscy (3956) opuścili (1459); niech im (846) to nie (3361) będzie przyczytane (3049). 17. Ale (1161) Pan (2962) przy mnie (3427) stał (3936) i umocnił (1743) mię (3165), aby (2443) przez (1223) mię (1700) zupełnie utwierdzone było (4135) kazanie (2782), a iżby je słyszeli (191) wszyscy (3956) poganie (1484), i byłem wyrwany (4506) z (1537) paszczęki (4750) lwiej (3023). 18. A wyrwie (4506) mię (3165) Pan (2962) z (575) każdego (3956) uczynku (2041) złego (4190) i zachowa (4982) do (1519) królestwa (932) swego (848) niebieskiego (2032); któremu (3739) chwała (1391) na (1519) wieki (165) wieków (165). Amen (281).

Na podst. K.S. do badania
15. Wiesz (1492) to (5124), że (3754) cała (3956) Azja (773) porzuciła (654) mię (3165); wśród (1722) których (3739) jest (2076): Fygellus (5436), Hermogenes (2061).
16. W (1722) pierwszej (4413) mowie obronnej (627) mnie (3450), nikt (3762) mi (3427) nie (3361) przybył z pomocą (4836), ale (235) mię (3165) wszyscy (3956) opuścili (1459); sam (846) wnioskowałem (3049).
17. Ale (1161) Pan (2962) stał przy (3936) mnie (3427), umocnił (1743) mię (3165), wybawił (4506) z (1537) paszczy (4750) lwa (3023), aby (2443) wszyscy (3956) poganie (1484) byli zupełnie pewnymi (4135), słyszeli (191) dzięki (1223) kazaniu (2782) mojemu (1700).
18. Pan (2962) wyrwie (4506) mię (3165) z (575) każdego (3956) uczynku (2041) złego (4190), zachowa (4982) do (1519) królestwa (932) swego (848) niebieskiego (2032), któremu (3739) chwała (1391) na (1519) wieki (165) wieków (165). Amen (281).

Tekst wg. KS do czytania
15. Wiesz to, że cała Azja porzuciła mię
16. W pierwszej mowie obronnej mnie, nikt mi nie przybył z pomocą, ale mię wszyscy opuścili; sam wnioskowałem.
17. Ale Pan stał przy mnie, umocnił mię, wybawił z paszczy lwa, aby wszyscy poganie byli zupełnie pewnymi, słyszeli dzięki kazaniu mojemu.
18. Pan wyrwie mię z każdego uczynku złego, zachowa do królestwa swego niebieskiego, któremu chwała na wieki wieków. Amen.

Raczej nie można się zgodzić, że Ap. Pawła opuścili wszyscy Azjaci po jego trzeciej podróży misyjnej. Efezjanom zapowiedział, że w przyszłości dojdzie do odstępstwa, Dz. 20:29,30. Także zasięg jego działalności, dla głoszenia Ewangelii w Ilirii czy Hiszpanii, wskazuje na jego późniejszą działalność po uwolnieniu z Rzymu. To nie stało się przed pierwszym uwięzieniem w Rzymie. Okoliczności wskazują raczej na opuszczenie go w czasie dwóch lat pobytu w Rzymie. Wtedy także musiało dojść do trudności w Zborze Koryntu.

Dlaczego Tytus Opuścił Ap. Pawła?
http://biblos.feen.pl/vie...ad7a9fe0#113937

10. Ponieważ miłujący ten świat, pozostawili mnie: Demas wyruszył do Tesaloniki, Krescens do Galacji, Tytus do Dalmacji; 2Tym. 4:10 KS

1. Czy opuszczenie to nie ma związku z doświadczeniem Zboru w Koryncie? Tytus był Grekiem, a nie Kreteńczykiem, Gal. 2:3; Tyt. 1:5;
2. W którym okresie działalności Ap. Pawła to się stało i gdzie wtedy on przebywał, skoro do Koryntu przybył w trakcie drugiej podróży misyjnej (pod jej koniec)? Z którego miasta Grecji, pochodził Tytus?

Cytat:

1 Kor. 5:1. Słyszy się powszechnie o wszeteczeństwie między wami i to takim wszeteczeństwie, jakiego nie ma nawet między poganami, mianowicie, że ktoś żyje z żoną ojca swego. 2. A wyście wzbili się w pychę, zamiast się raczej zasmucić i wykluczyć spośród siebie tego, kto takiego uczynku się dopuścił. 3. Lecz ja, choć nieobecny ciałem, ale obecny duchem, już osądziłem tego, który to uczynił, tak jak bym był obecny: 4. Gdy się zgromadzicie w imieniu Pana naszego, Jezusa Chrystusa, wy i duch mój z mocą Pana naszego, Jezusa, 5. Oddajcie takiego szatanowi na zatracenie ciała, aby duch był zbawiony w dzień Pański. BW)

.
Gdy Ap. Paweł dowiedział się („Słyszy się powszechnie […]”, 1Kor. 5:1) to rozumiem, że do Achai, której stolicą był Korynt, został najpierw ktoś wysłany, aby przekazał Zborowi różne uwagi, dotyczące przyzwolenia w nim na niedozwolone w Chrystusie praktyki. W tej samej sprawie, później, napisał on i w liście: „Napisałem wam” i „Lecz teraz napisałem wam”, zapisaną w 1Kor. 5:9,11 NP.

1Kor. 5:9. Piszę wam w liście: Nie łączcie się z wszetecznikami;
10. Nie w ogóle wszetecznikami tego świata, chciwymi, albo grabieżcami, albo bałwochwalcami; bo wtedy będziecie zobowiązani wyjść z świata.
11. Ale piszę wam: Jeśliby ktoś, tymczasem nazywany bratem był wszetecznikiem, albo łakomcą, albo bałwochwalcą, albo lżącym, albo pijakiem, albo grabieżcą nie łączcie się z takim, nie jedzcie razem. KS

Jak wynika z 1Kor. 4:17 swą ocenę sytuacji w Zborze Koryntu, Ap. Paweł przekazał przez Tymoteusza. Jest to inny przypadek niż ten wzmiankowany w Dz. 18:24-19:1, gdy do Koryntu, udał się Apollos. Ap. Paweł nie wymienił jednak z imienia Tytusa, że ten miał szczególny udział w praktykach Zboru w Koryncie. Jednak fakt, że Tytus go opuścił, wskazuje na to, że ten jako przydzielony mu przez Zbór, uczestniczył w misji. Z innych tekstów wynika, że Tytus po powrocie z tego odstępstwa nie działał już razem w misji Ap. Pawła, lecz w Zborach na Krecie, czyli dla dobra świątyni w niej, co jest zgodne z Ap. 7:15.
Tytus, jako członek Zboru w Koryncie, opuścił Ap. Pawła w czasie towarzyszenia mu w misji. Opuścił go z powodu umiłowania tego świata, 2Tyt. 4:10. W tak niezwykły sposób okazał miłość do żony swego ojca, że z nią obcował (1Kor. 5:1), dlatego miał być wyłączony z Zboru dla zatracenia ciała (1Kor. 5:5), aby był zbawiony jego duch, co też się później stało. Czyn tego rodzaju, wynikał z błędnego pojmowania miłości społecznej, dlatego Koryntianie nadymali się pychą, zamiast się smucić. Z treści 1Kor. 5:9-11 wynika, że Koryntianie byli zagrożeni jeszcze innymi niegodnymi czynami.
http://biblos.feen.pl/vie...067b6b1b#113941
Chociaż więcej osób mogło uczestniczyć w złych praktykach, to został opisany ten szczególny, dlatego że Tytus powrócił do zboru i odegrał ważną rolę na Krecie.

SYTUACJA CHRYSTUSOWCÓW I AP. PAWŁA PO JEGO UWOLNIENIU.

Sytuacja ta dotyczy wydarzeń w Zborze Koryntu (1Kor. 5:1-5) i innych w czasie przed i po 14 latach od trzeciego porwania Ap. Pawła do nieba i do Ogrodu Getsemane.

Smutek Ap. Pawła bez Tytusa, oczekiwanego w Toradzie.

http://biblos.feen.pl/viewtopic.php?t=5691#113941

2Kor. 2:1. Bowiem znowu, rozsądzano mnie samego; nie przybędę do was, wśród tego smutku.
2. Bo jeżeli ja was zasmuciłem, kto mnie rozweselił, jeśli nie smucący się z dala mnie?
3. A to sam wam napisałem, abym przybywszy nie miał smutku z dala od was wszystkich; to mnie potrzeba się radować; dałem się przekonać dla was, jako że radość moja wszystkim jest.
rozsądzano mnie samego – Stało się to w wyniku strofowania przez Ap. Pawła Zboru w Koryncie. Dotyczyło ono tolerowania w nim, niedozwolonych praktyk (1Kor. 5:1-13; 11:17-22), co doprowadziło do wyłączenia Tytusa i ewentualnie innych. Z tych praktyk, wynikły inne złe konsekwencje, rzutujące na wierzenia, a zwłaszcza w odniesieniu do Wieczerzy Pańskiej i kwestii zmartwychwstania. Do zaistniałej sytuacji, przyczynił się pobłażający zbór i ten, kto to wykorzystał. „Ciasto zostało zakwaszone”, dlatego Ap. Paweł radził, aby je poddać wysokiej temperaturze, dla usunięcia zakwasu, 1Kor. 5:6,7,13. Taki proces, stał się dokuczliwy dla wszystkich, ale dopóki nie ukazał pozytywnego skutku, to za wynikły dyskomfort duchowy, obciążono Ap. Pawła, gdyż on pierwszy, wskazał jak należy postąpić w zaistniałej sytuacji, 1Kor. 5:2,3;
smucący się z dala mnie – Tytus pozbawiony przywileju uczestniczenia w misji dla Ewangelii;
nie miał smutku z dala od was wszystkich – Wynika z tego, że Ap. Paweł nie chciał brać bezpośredniego udziału w pojednaniu Tytusa z jego zborem. Nie chciał przychodzić do zboru, a nawet do Grecji w smutku (1Kor. 2:1), dlatego jego spotkanie z Tytusem po ewentualnym jego pojednaniu z Zborem miało nastąpić w Troadzie (miasto w północno – zachodniej Azji Mniejszej). Jednak jak może wynikać z treści 2Kor. 7:13-15, pojednanie przedłużało się, dlatego Tytus nie przybył do Troady. W związku z tym, zamiast do Koryntu w Grecji, Ap. Paweł udał się do Macedonii, gdzie z opóźnieniem doszło do przybycia Tytusa, 2Kor. 7:6. To musiało być chyba wcześniej uzgodnione;
dałem się przekonać dla was – Zaufał, że Zbór w Koryncie będzie w stanie samodzielnie zakończyć swoje uciśnienie w smutku, wynikłe z przyczyny wyłączenia Tytusa, którą sam tolerował, a nawet z niej się chlubił, 1Kor. 5:2,6;

4. Albowiem z wielkiego ucisku, utrapieniem serca wśród wielu łez pisałem wam, nie żebyście się smucili, ale żebyście poznali miłość, którą w większym stopniu mam dla was.
5. Jeśli kto zasmucił, nie mnie zasmucił z dala od was, ale po części wszystkich, aby nie dodał ciężaru.
6. Takiemu wystarczająca ta kara, prawem przypisana wśród większości,
7. Tak że, taki zbytni smutek w odmienny sposób, bardziej was pochłonie, wyda na skazanie pocieszania, będziecie opuszczonymi.
zasmucił […] po części wszystkich – Jeżeli w Ciele Chrystusowym cierpi (smuci się) jeden członek, to cierpią (smucą się) z nim i wszystkie pozostałe, 1Kor. 12:26;
będziecie opuszczonymi – Odpowiednikiem wyłączenia członka zboru ze zboru jest wyłączenie danego zboru z całości Zgromadzeń wierzących;

8. Przeto proszę, potwierdzajcie was, miłując względem tego samego,
9. Albowiem względem tego napisałem, abym poznał doświadczanie was, jeśli względem wszystkiego posłuszni jesteście.
10. A jeśli ktoś coś któremu odpuścił, jakże to ja odpuściłem? Ja temu odpuściłem, aby gwoli was przed obliczem Chrystusowym, aby nie podszedł was szatan.
11. Ponieważ umysłami siebie samych nie błądzimy.
miłując względem tego samego – Dlatego, że są miłowani, więc i oni powinni okazać swą miłość, dla tego który zasmucił wszystkich;
jakże to ja odpuściłem? – Przebaczenie przez Ap. Pawła wyłączonemu, zasmucającemu wszystkich nie było w celu podyktowania Zborowi w Koryncie, że też tak musi postąpić;
umysłami siebie samych nie błądzimy – Kształtowany pod wpływem Ducha Świętego Boga Ojca, umysł Nowego Stworzenia nie może błądzić. Nawet jeżeli zbłądzi, któryś z członków społeczności, to Nowe Stworzenie, jako całość nie może zbłądzić;

12. A przybywszy do Troady dla Ewangelii Chrystusowej, drzwi mi otwierano w Panu.
13. Nie miałem odpoczynku ducha mojego; nie znalazłem Tytusa mojego, brata mojego; ale odszedłem sam, poszedłem do Macedonii.
drzwi mi otwierano w Panu – Pomimo tego Ap. Paweł nie mógł zaznać spokoju ducha swojego, ponieważ ciążył mu brak przybycia Tytusa z Koryntu do Troady, co oznaczało trudności w pojednaniu ze zborem. Z tego powodu sam, udał się do Macedonii, gdzie Tytus po pogodzeniu się z zborem, przybył z opóźnieniem, ale przyniósł Ap. Pawłowi radość;

2Kor. 7:4. W obecności was wielka swoboda działania, wielka chluba, napełnia was pocieszeniem; o wiele bardziej obfituje wesele w każdym ucisku naszym.
5. Przybywaliśmy do Macedonii, ponieważ ciało nasze żaden odpoczynek miało, ale w wszystkim byliśmy uciskani: na zewnątrz walki, wewnątrz strachy. KS
– Taki stan panował przed trzecią wizytą Ap. Pawła w Koryncie, 2Kor. 12:14; 13:1. Pierwszy raz jest opisany w Dz. 18:1-17, a dugi jest pośrednio wzmiankowany w Dz. 20:2 i w 1 Kor. 16:5-7, więc trzeci raz musiał być po uwolnieniu z Rzymu;

2Kor. 7:6. Ale Bóg, pocieszając uniżonych, pocieszył nas przez przybycie Tytusa.
7. A nie tylko przez jego przybycie, ale przez pocieszenie, którym pocieszył według was; oznajmił nam waszą zasadzkę: narzekanie wasze, gorliwość waszą dla mnie; dlatego że mnie, bardziej byłem wesołym. KS
pocieszył nas przez przybycie Tytusa – Wcześniej, jak wynika z 2Kor. 2:12,13 Ap. Paweł oczekiwał na przybycie Tytusa, ale ten nie przybył w oczekiwanym przez niego czasie i miejscu. To dlatego nie mógł zaznać spokoju;

8. Jeśli nawet zasmuciłem was, chociaż przez list, nie żałuję, chociaż czułem żal; bo widzę, że ten list, chociaż stosownie do pory roku, zasmucił was (1Kor. 5:1-13).
9. Teraz weselę się, nie dlatego że zasmuciłem, ale dlatego że smuciliście się dla skruchy; albowiem smuciliście się według Boga, żeby nikt w czasie, poniósł stratę przez nas.
10. Albowiem smutek, według Boga, pokutę sprawuje ku zbawieniu, której nikt nie żałuje; smutek świata sprawuje śmierć.
11. Bo oto sami, według Boga się smuciliście; ile gorliwości wam to sprawiło, ale obronie, ale oburzeniu, ale bojaźni, ale tęsknocie, ale zapałowi, ale karze; we wszystkim zaistnieliście nawzajem, byliście czystymi w sprawie.
stosownie do pory roku – mogła to być więc jesień;
smutek, według Boga, pokutę sprawuje ku zbawieniu – Wierzący nie musi sobie iluzorycznie na siłę udowadniać, że jest szczęśliwy, gdyż ww. smutek, także prowadzi do zbawienia;

12. Jeśli nawet wtedy pisałem wam, nie z powodu doznawania krzywdy, ani z powodu krzywdzenia, ale dla ukazania was, twarzą w twarz, wobec naszego starania Bogu z powodu was.
13. Z powodu tego, zachęcamy was przez pocieszenie; w większym stopniu bardziej cieszymy się; dzięki radości Tytusowej od was wszystkich, odpoczął duch jego.
nie z powodu doznawania krzywdy, ani z powodu krzywdzenia; KS
dzięki radości Tytusowej – Przybycie do Ap. Pawła Tytusa po jego obecności w Koryncie, sprawiło radość, a jeszcze większą z powodu potraktowania go przez cały Zbór;

14. Ponieważ, jeśli ktoś dla was, sam się chlubił, nie zawstydził się; ale skoro wam w prawdzie wszystko mówiliśmy, tak dalece chluba nasza przed Tytusem prawdziwa była.
15. Więc dusza jego w większym stopniu jest dla was; przypomniał posłuszeństwo was wszystkich, w jaki sposób sami wśród bojaźni drżeniem, pogodziliście się.
16. Raduję się więc, że wam wśród wszystkiego zaufałem.
tak dalece chluba nasza przed Tytusem prawdziwa była – Ap. Paweł zachęcił Tytusa, aby ten udał się do Koryntu. Uczynił to wtedy, gdy Zbór zrozumiał swój błąd i był gotowy na rozpatrzenie powrotu Tytusa. Była to więc misja w wspólnej sprawie, 2Kor. 2:5-11;
dusza jego w większym stopniu jest dla was – Wynika to z 2Kor. 8:6,16
sami wśród bojaźni drżeniem, pogodziliście się [/color] – Ta fraza, wyraźnie wskazuje, że misja Tytusa do Koryntu, dotyczyła jego i Zboru, aby się pogodzili i przyjęli wyłączonego wyznawcę.
Tytus mógł opuścić Ap. Pawła (2Tym. 4:10) w czasie jego pierwszego uwięzienia w Rzymie. Pobudził go do pojednania się ze zborem i z niepokojem, czekał na to w Troadzie?

2Kor. 8:6. Co do nas: Pobudziliśmy Tytusa, aby tak jak zaczął przedtem, w ten sposób dla was, składał tą wdzięczność. KS

Ap. Paweł pisząc tak, wskazał na wcześniejszą aktywność Tytusa, dla Koryntian, co pozwala wnioskować, że on był Grekiem, pochodzącym z Koryntu.

2Kor. 8:16. Ale chwała Bogu: Sam wyznaczył ważne zajęcie was przez serce Tytusowe,
17. KS

Grecy (prozelici) nie skupiali swojej uwagi na działalności Pana Jezusa o czym świadczy ich postawa przed ostatnią Paschą Pana Jezusa (J. 12:20,21) oraz treść Dz. 17:32 i 1Kor. 1:22,23. Nie byli obecni w dniu Pięćdziesiątnicy, Dz. 2:9-11. Prowincja Achaja z stolicą w Koryncie była wyjątkiem, ale obciążonym ogólną postawą Greków.

Podróż Ap. Pawła dla usługiwania uchodźcom z oblężonego Jeruzalem.

Cytat:

Dz.Ap. 19:21 (BW) 21. Po tych (efeskich) wydarzeniach postanowił Paweł za sprawą Ducha udać się poprzez Macedonię i Achaję do Jerozolimy, mówiąc: Potem, gdy tam będę, muszę i Rzym zobaczyć. Dz.Ap. 20:22. I oto teraz, zniewolony przez Ducha, idę do Jerozolimy, nie wiedząc, co mnie tam spotka, 23. Prócz tego, o czym mnie Duch Święty w każdym mieście upewnia, że mnie czekają więzy i uciski. (BW) 1 Kor. 16:3,4 3. A gdy przyjdę, poślę z listami tych, których uznacie za godnych, aby odnieśli wasz dar do Jerozolimy; 1 Kor. 16:4 4. A jeśliby uznano za wskazane, żebym i ja się tam udał, pójdą ze mną. (BW)

1 Kor. 16:3. A gdy przyjdę, jeślibyście zatwierdzili których przez listy, tych poślę, odnieść dobrodziejstwo wasze do Jeruzalemu.
4. A jeśliby wypadało, będę i ja szedł; w dodatku mnie pójdą. 1Kor. 16:3,4 KS

W tym czasie i w tej sytuacji z 1 Kor. 16:3,4, Ap. Paweł jakby nie miał własnego postanowienia, że on musi pójść do Jerozolimy. Uzależnił to od decyzji Zboru w Koryncie, gdyż to Koryntianie pierwsi (2Kor. 9:1-5) i Macedończycy, zorganizowali pomoc dla świętych, którzy opuścili Jeruzalem po jego pierwszym oblężeniu. Jest to stanowisko odmienne od tego wyżej zacytowanego w Dz. 19:21; 20:22,23, kiedy to miał objawienie, że musi być w Jeruzalem i udać się do Rzymu
odnieść dobrodziejstwo wasze do Jeruzalemu – Oznacza to, że w tym czasie jeszcze święci byli w oblężonym Jeruzalem. Przygotowanie zbiórki dla nich, trwało ok. roku czasu, 2Kor. 9:2. W ciągu tego roku jednak doszło do odstąpienia Rzymian od oblężenia Jeruzalem.
Gdy w czasie pierwszego oblężenia Jeruzalem – Wśród powstańców wybuchła panika, niektórzy zaczęli uciekać, a zwolennicy pokoju zaczęli zyskiwać ludzi. Wydawałoby się, że los powstania jest przesądzony, ale Cestiusz podjął kolejną, fatalną decyzje. Zamiast pozostać jeszcze dłużej przy oblężeniu, mylnie uznał, że nie przyniesie ono żadnych skutków i wycofał się spod jerozolimskich murów skąd zawrócił do obozowiska na góre Skopus.
https://historia.wikia.org/pl/wiki/Wojna_%C5%BCydowska_(66_-_73_n.e)
W 68 roku n.e. armia Wespazjana podzieliła się, by opanować pewne regiony i miasta w Galilei, ale już następnego roku dowództwo objął jego syn Tytus, który okazał się jeszcze lepszym dowódcą, niż jego ojciec.
Dopiero wkroczenie Tytusa w 70 roku n.e. na czele 70.000 żołnierzy do Judei, spowodowało połączenie obu grup. Młody dowódca wcześniej zdobywający miasta i regiony wokół Jerozolimy usłyszawszy o zamieszaniu w stolicy Judei wyruszył na czele swojej potężnej armii. Zacisnął pierścień wokół Jerozolimy przygotowując atak na fortyfikacje.
W międzyczasie w 69 roku n.e. zostały zdobyte Gofna i Hebron. W ten sposób armia rzymska zablokowała Jerozolimę, zostawiając tam silne garnizony.
https://imperiumromanum.pl/wojny/wojna-zydowska/

W latach 66-69 upłynęło 14 lat od trzeciego porwania Ap. Pawła do nieba, Dz. 23:10,11. W tym czasie dowiedział się o przeniesieniu się świętych z Jeruzalem poza Judeę, dlatego w liście do Rzymian, napisał:
Rzym. 15:25. A tymczasem wyprawiam się, usługiwać dla świętych Jeruzalemu.
26. Ponieważ względem świętych Jeruzalemu, Macedonia - Achaja, postanowiły coś uczynić wśród wspólnoty ubogich.
31. Abym był wybawiony, usługą między świętymi z dala od Jeruzalemu; nie wierzę, żeby mnie chętnie przyjmowano do Judei; KS

Oznacza to, że w ciągu roku zbiórki pomocy, dla świętych Jeruzalemu, doszło do zmiany sytuacji w oblężeniu tego miasta, więc mogli oni je opuścić. Z tego powodu Ap. Paweł rozumiał, że jego posługa nie może już nastąpić w Jeruzalem.

14 LAT PO TRZECIM PORWANIU AP. PAWŁA DO NIEBA I DO OGRODU.
http://biblos.feen.pl/viewtopic.php?t=5691#113958

(1) Doprawdy chlubienie się nie jest korzystne, gdyż dojdę do wizji objawienia Pańskiego.
(2) Znam człowieka w Chrystusie, którego przed czternastoma laty, po raz trzeci, porwano aż do nieba; czy w ciele, nie wiem, czy poza ciałem, nie wiem, Bóg wie.
do wizji objawienia Pańskiego - Należy ona do słodkiej części życia wierzącego, poświęconego Bogu w Chrystusie, Ap. 10:9-11;
przed czternastoma laty - W Jeruzalem, gdy z powodu świadectwa, wydanego tam przez Ap. Pawła, chciano go rozszarpać, Dz. 23:10,11. Jest to inny okres czternastu lat, niż ten wskazany w Gal. 2:1,2, który upłynął między pierwszą (Gal. 1:15-18), a drugą obecnością Ap. Pawła w Jeruzalem, Dz. 15:1,2; Gal. 2:1-4, o której później napisał w liście do Galatów.

Gdyby okres 14 lat z 2Kor. 12:2 i z Gal. 2:1 był ten sam, to by oznaczało, że drugi list do Koryntian, został napisany wtedy, gdy Ap. Paweł przybył z Antiochii do Jeruzalem, Dz. 15:1,2, a do Koryntu przybył dopiero w czasie drugiej podróży misyjnej. Okres 14 lat z 2Kor. 12:2 mógł więc upłynąć, tuż przed zburzeniem Jeruzalem
TRZECIE PORWANIE DO NIEBA w Jeruzalem, Dz. 23:11 55 rok (55+14= 69 rok)
po raz trzeci - Ap. Paweł miał trzy takie porwania:
I. Po trzyletniej działalności w Damaszku i Arabii (Gal. 1:15-18; 2:6-9; Dz. 22:17-21)
II. W Koryncie, Dz. 18:9-11;
III. W Jeruzalem przed odwołaniem się do cesarza Rzymu, Dz. 22:22-27; 25:11,12; 26:32; 23:10,11. Można w tym zauważyć porwanie do nieba w samodzielnej działalności tylko dla Żydów, dla Żydów i pogan, a po raz trzeci, jako kogoś, posiadającego obywatelstwo rzymskie (odwołanie się do cesarza);
[color=blue]porwano aż do nieba - Dla zrozumienia wzniosłych prawd, ukrytych w działalności Pana Jezusa (Mat. 13:34,35; J. 16:12-15; Gal. 2:2,6), w Słowie Bożym porządku zakonnego (Rz. 2:20; Gal. 1:11,12) i w naturze, Rz. 1:11,12; 2:14-16;
poza ciałem – 1Kor. 5:3; Kol. 2:5;

(3) Znam i to takiego człowieka, [czy w ciele, czy poza ciałem, nie wiem, Bóg wie].
(4) Którego porwano do "Ogrodu", dlatego że pojął nieopisane słowa; człowiekowi nie można opowiadać.
(5) Dla takiego chlubie się; dla mnie samego nie chlubię się, chyba że wśród słabości.
porwano do "Ogrodu" - Do ogrodu cierpienia Chrystusa w Getsemane. Należy to do gorzkiej części życia wierzącego, poświęconego Bogu w Chrystusie, Ap. 10:9-11;
pojął nieopisane słowa - Słowa wyrażone w cieniach zakonu, w obrazach, symbolach, itp., Mat. 13:34,35;
człowiekowi nie można opowiadać - Człowiek cielesny nie może pojąć spraw duchowych, 1Kor. 2:9-16

(6) Bo jeślibym chciał się chlubić nie będę nierozsądnym, gdyż prawdę powiem; ktoś nie oszczędził mnie; wcześniej względem tego miałem wzrok; uważano mnie, albo pojmowano z powodu mnie.
(7) A żebym wybitnością objawienia nie wynosił się, posłaniec szatana, wyznaczył mi bodziec ciału, aby mnie policzkować, żebym nie wynosił się.
(8) Z powodu tego, trzy razy prosiłem Pana, aby z powodu mnie, trzymał się z dala.
(9) Więc mi powiedział: Tobie wystarczy łaska moja; albowiem najprzyjemniejsza moc moja dochodzi do doskonałości wśród słabości; Przeto raczej chlubię się z słabości moich, aby we mnie zamieszkała moc Chrystusowa.
ktoś nie oszczędził mnie - Mat. 3:9,10; 23:29-36; J. 5:39-47; 8:33-40, 44-46; 2Kor. 11:12-15
[color=blue]wcześniej względem tego miałem wzrok - Rz. 10:1-4;
[color=blue]uważano mnie, albo pojmowano z powodu mnie - Dz. 22:1-5;
[color=blue]posłaniec szatana - Lub posłańcy szatana, czyli przeciwnika, który wtłaczał fanatyzm w serca, a nie prawdziwie służbę Bogu (Mat. 15:3-9), nakazują nienawidzić rodziców, rodzinę i siebie (Łuk. 14:26,27), czyli przeczą nauczaniu Pana Jezusa, który nauczał, aby miłować nieprzyjaciół swoich. On nie nauczał, aby tworzyć sobie nieprzyjaciół, aby ich miłować. Takie nauczanie prowadzi do zerwania więzi dziecka z rodziną, aby nim zawładnąć;
[color=blue]trzy razy prosiłem Pana - Trzy razy też był porwany do nieba;
[color=blue]najprzyjemniejsza moc moja dochodzi do doskonałości wśród słabości – Pozwalają one poznać bliskość i moc działania Bożego, dzięki której w ciele Chrystusowym jeden członek uzupełnia potrzeby drugiego, aby ten mógł wykonać wyznaczoną mu cząstkę w wypełnianiu woli Bożej, 1Kor. 12:12-31;

(13) [color=blue]Bo kto jest dla pozostałych zborów, jeśli nie ja? Samym sobą nie naprzykrzałem się, ponieważ okazałem się słabszym? Ofiarowałem was; mi to nieprawość?
(14) Oto trzeci raz chętnie mam za coś przybyć do was; nie naprzykrzę się, gdyż nie szukam waszego, ale was; was, jako że nie dzieci mają rodzicom gromadzić skarby, ale rodzice dzieciom.
(15) Lecz ja najprzyjemniej poniosę koszty, wydam duszę za was, jeśli nawet słabiej miłowany, daleko więcej was miłuję.
(16) Tylko ja nie byłem ciężarem wam, ale niech wam będzie, byłem na początku przebiegły, wziąłem was podstępem.
Bo kto jest dla pozostałych zborów, jeśli nie ja? - Fałszywi apostołowie interesowali się zborami tylko dla zysku, 2Ty. 6:5
[color=blue]trzeci raz chętnie mam za coś przybyć do was - Z Dziejów Apostolskich wynika, że dwa razy mógł być w Koryncie (Dz. 18:1; 20:2) przed udaniem się do Rzymu w Italii, Dz. 27:1; 28:16. Wskazuje to na jeszcze ewentualne, późniejsze przybycie do Koryntu;
[color=blue]wziąłem was podstępem – Wyciągnął do nich ręce, jak matka do dziecka, wykorzystująca jego przywiązanie do niej, aby nauczyć je chodzić. Dziecko tego nie żałuje, nawet wtedy, gdy się potknie i zrani, gdyż bardziej odczuwa miłość matki;

(17) [color=blue]Sam pewien, wysłany z powodu tego, nie oszukałem w obecności was.
(18) Pobudziłem ducha Tytusa, wspólnie wysłaliśmy brata. Czy ktoś oszukał Tytusa? Ten sam nie chodził wokoło was? Nie tymi samymi śladami?
nie oszukałem w obecności was - Tak jak matka, ucząc dziecko chodzić nie oszukuje go, aby się potknęło;
[color=blue]Pobudziłem ducha Tytusa - Tytus wśród tych z 1Kor. 5:1-5 jest wymieniony z imienia, ponieważ przebudził się w wierze i w poświęceniu, powrócił do zboru, aby się pogodzić z nim. Stało się to dzięki trosce ze strony Ap. Pawła o zbór i niego;
[color=blue]wspólnie wysłaliśmy brata - Na Kretę, aby nadzorował, uzupełnienie braków w zborach, opuszczonych przez starszych. Tytus, który wcześniej opuścił Ap. Pawła, ale powrócił był dobrym przykładem w kwestii takiego powrotu, ale i do pomocy zborom w tej sprawie. Do Saula z Tarsu, został posłany Gamaliel (późniejszy Ananiasz), który go starannie uczył zakonu. Ap. Paweł, został wysłany, aby zapobiec dramatowi duchowemu, który groził uczniom Jana Chrzciciela w Efezie. Uczniowie ci, zgorszyli się z Pana Jezusa i odeszli, Łuk. 7:23,24; Dz. 19:1-7. W treści Dz. 27:12-15 brak jest przekazu, aby wtedy Ap. Paweł mógł i miał prawo do wysłania kogokolwiek i gdziekolwiek, gdyż płynął pod strażą rzymską i nie zatrzymano się na Krecie, więc mogło się to stać, dopiero po uwolnieniu go z aresztu w Rzymie;
Tyt. 1:4. Łaska pokoju od Boga, Ojca Pana Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego, Tytusowi, prawowitemu dziecku, według wspólnej wiary.
5. Dlatego zostawiłem cię na Krecie, ażebyś jak ci ja nakazałem, oddalił się, został uzupełnić po miastach starszych; KS
- Mogło się to stać w czasie podróży do świętych Jeruzalemu, którzy znajdowali się za Morzem Galilejskim po opuszczeniu tego miasta w czasie przerwy w oblężeniu
Czy ktoś oszukał Tytusa? - Zbór w Koryncie, lub Ap. Paweł;
Nie tymi samymi śladami? - Tytus potknął się razem z swoim zborem i pojednał się z nim, 1Kor. 5:2,6;

[Pokoja]

CHRONOLOGIA NOWEGO TESTAMENTU

Przy ustaleniu chronologii Nowego Testamentu, kieruję się jego tekstem, gdyż odnosi się do dziejów człowieka, poczynając od stworzenia Adama (Łuk. 3:38), od przymierza z Abrahamem, Mat. 1:1,2 i od porządku zakonnego, Łuk. 1:5-9. Potwierdzeniem tego faktu jest opis pierwszego wydarzenia NT, związany z zapowiedzią poczęcia Jana Chrzciciela po ósmej zmianie Abiaszowej w czasie której Zachariasz, sprawował służbę w Świątyni. Za czasu Mojżesza, służba w niej, rozpoczęła się w ósmym dniu Nisana, drugiego roku na pustyni po napełnieniu chwałą Bożą Przybytku Przymierza i trwała po siedem dni, Wyj. 40:1-2,17, 34,35, 12-16. Treść Kpł. 8:33-35 może wskazywać, że zmiany kapłańskie trwały po siedem dni. Jak wskazuje 1Krl. 8:64,65, także siedem dni po zbudowaniu Świątyni Salomonowej nie można było wejść do niej, więc pierwsza zmiana kapłańska, w odniesieniu do Przybytku Przymierza, rozpoczęła się ósmego Nisana. Osiem zmian po siedem dni, daje 56 dni. Natomiast zgodnie z ustaleniem króla Dawida, według wcześniejszego porządku, wtedy rozpoczęła się pierwsza zmiana kapłańska:
7. … los padł […] 10. […], ósmy na Abiasza; 1 Kron. 24:1-5,7,10 (BW). W następstwie tego ósma zmiana Abiaszowa, skończyła się w dniu Pięćdziesiątnicy i wtedy właśnie swą służbę zakończył Zachariasz, Łuk. 1:5-9. Potem poczęła Elżbieta, a w jej szóstym miesiącu, poczęła Maria, Łuk. 1:23-28.

Przy ustaleniu chronologii NT, teksty w szczególności te, prowadzące do bardzo odległych w czasie ustaleń napisania listów i opisanych wydarzeń, odczytuję na podstawie Konkordancji Stronga. Uwzględniam dostępne uwagi na temat daty napisania listów, wskazujące że według dostępnych, tłumaczeń tekstu Przekładów Biblii, list mógł być napisany w roku „X” między odległymi od siebie latami. W takim przypadku, wymagane jest przetłumaczenie tekstów, prowadzących do tak rozbieżnych wniosków, w czym bardzo pomocna jest Konkordancja Stronga, Wydawnictwa Na Straży (Zrzeszenie Wolnych Badaczy Pisma Świętego z siedzibą w Krakowie, ul. Nad Serafą nr tel..

W drugiej kolejności uwzględniam dostępne dane historyczne, na które powołuje się Pismo Święte podając, że opisane w nim wydarzenie miało miejsce. Przykładem jest fakt historyczny, związany z narodzeniem Pana Jezusa i z wystąpieniem Jana Chrzciciela na pustyni Judzkiej, aby udzielać chrztu, dla zmiany usposobienia (chrzest opamiętania).
1. Stało się zaś w one dni: Wszedł dekret obok cesarza Augusta, spisującego wszystek świat.
2. [Cyreneusz był starostą Syryjskim, to stał się spis zarządcy.]
3. Więc wszyscy szli zarejestrować prywatną własność, każdy względem miasta. Łuk. 2:1-3 KS
Łuk. 3:1-3
1. W piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza, gdy namiestnikiem Judei był Poncjusz Piłat, tetrarchą galilejskim Herod, tetrarchą iturejskim i trachonickim Filip, brat jego, a tetrarchą abileńskim Lizaniasz,
2. Za arcykapłanów Annasza i Kaifasza doszło Słowo Boże Jana, syna Zachariasza, na pustyni.
3. I przeszedł całą krainę nadjordańską, głosząc chrzest upamiętania na odpuszczenie grzechów, (BW)

Przykładowym wydarzeniem z Dziejów Apostolskich jest fakt przebywania Ap. Pawła w Koryncie w czasie swej drugiej podróży misyjnej, kiedy to Gallio sprawował urząd prokonsula prowincji Achai i rezydował w Koryncie. Urząd ten przez rok, lub przez czas dłuższy (nieokreślony z powodu niechęci do cesarza i swoich dolegliwości) mógł sprawować w jakimś okresie od 51 do 58 roku. Ustalenie chronologiczne NT, wskazuje na czas pobytu Ap. Pawła w Koryncie przez 1.5 roku w latach 52 i 53 po Zgromadzeniu Apostołów i starszych w Jeruzalem. Chronologia świecka i NT muszą być ze sobą zgodne, gdyż odwołują się do tej samej rzeczywistości, chociaż w różnych sferach życia. Muszą być zgodne, gdyż na oświadczeniu dwóch, albo trzech świadków, powinna być oparta i ta sprawa.

I. DZIAŁALNOŚĆ PANA JEZUSA - EWANGELIE

Działalność Pana Jezusa, według proroctwa Daniela 9:24-27 o siedemdziesięciu tygodniach lat (454 p. n.e. – 36 r.n.e.), przypada na lata 29 (jesień – Święto Pojednania) – 33 (wiosna – Święto Paschy), czyli wynosi 3.5 roku. Pan Jezus rozpoczął swą działalność w wieku ok. 30 lat:
Więc Jezus zrobił początek, był około trzydziestego roku, będąc [jak mniemano,] synem Józefa, syna Helego, Łuk. 3:23 KS.
Odejmując 30 lat od tego Początku służby publicznej Bogu, otrzymujemy 2 rok p. n. e. (koniec września – początek października), więc możliwe, że był to dzień Pojednania. To pozwala wnioskować, że jego poczęcie dziewięć miesięcy wcześniej mogło nastąpić ok. 25 grudnia. Elżbieta wtedy była w szóstym miesiącu (Łuk. 1:26,44), co wskazuje, że poczęcie Jana Chrzciciela mogło nastąpić po dniu Pięćdziesiątnicy.

Od dnia Pięćdziesiątnicy 33 roku w czterech tysiącletnich dniach ostatecznych, wypełnia się proroctwo Joela o wylaniu, Ducha Świętego Boga Ojca na wszelkie ciało (Dz. 2:17,18). Na to święto przybyli Żydzi i prozelici z terytoriów nad którymi panowały cztery imperia, takie jak: Babilon, Persja, Macedonia i Rzym. Dzięki pojednaniu Żydów i pogan obecni na świecie, zaczęli prowadzić braterskie rozmowy na temat wielkich dzieł Bożych, czyli że zaczęli rozumieć rzeczywistość nowego wieku:

(6) Powstała mowa, a ona wprawiła w zakłopotanie, że mnóstwo, zeszło się pojmować; Każdy jeden, sam opowiadał odpowiednie mowy.
(7) A zdumiewali się, dziwili się, mówiąc: Nie! Oto to mówimy; Nie wszyscy są Galilejczykami!
(8) Więc jak my, każdy pojmujemy nasze odpowiednio, wydane mowy?
(11) […], pojmujemy nasze mowy tych samych, wzniosłych opowiadań Bożych.
(12) Zdumieni! Dlaczego to żeż mamy upodobanie być w obecności? Mieli na myśli drugich; Zaś wszyscy inni byli w niepewności. Dz. 2:6-12 KS

W roku 36 n.e., skończył się, dla Żydów okres siedemdziesięciu tygodni lat łaski pod zakonem. Trwał on 70x7 lat = 490 lat. Przed zakończeniem tego okresu, a więc w roku 35/36, Saul w drodze do Damaszku, został olśniony i powołany na Apostoła dla Pana Jezusa, Dz. 9:3-20. Następnie Ducha Świętego Boga Ojca, otrzymał z całym swym domem, poganin Korneliusz. W ten sposób, Ewangelia Królestwa, związana z powołaniem niebiańskim, została skierowana do narodów, aby z wszystkich wybrać lud dla sławienia imienia Bożego w Chrystusie.

II. DZIEJE APOSTOLSKIE (1-28 Rozdział)
– Jest to relacja Łukasza od zmartwychwstania Chrystusa do czasu odwołania się Ap. Pawła do cesarza i przybycia do Rzymu;
Po śmierci Chrystusa przez siedem dni od 15 do 21 Nisana, uczniowie byli zamknięci. Następnie przez okres czterdziestu dni, po powstaniu z martwych, Pan Jezus Chrystus swym uczniom, zjawiał się w widzeniach, przygotowując ich do dzieła Ewangelizacji, dla całego świata.
OLŚNIENIE SAULA (Ap. Pawła) – Dz. 9:3; 22:6 (4015); Oświetlenie Saula, Dz. 26:13 (4034) i jego działalność, jako Ap. Pawła – Dz. 9:3-25; Gal. 1:11-17 35/36 rok
PIERWSZE PORWANIE DO NIEBA W JERUZALEM – Dz. 22:17-21 (9:26-29; Gal. 1:17-21)
Nastąpiło ono po trzech latach od Olśnienia, Ap. Pawła w drodze do Damaszku 38 rok.
Nauczanie Ap. Pawła i Barnaby w Zborze w Antiochii przez cały rok 39 rok W Antiochii uczniów w Chrystusie, po raz pierwszy nazwano CHRYSTUSOWCAMI; Tam też prorocy z Jerozolimy, zapowiedzieli, że na całym świecie, nastanie wielki głód, Dz. 11:25-28 (Rodz. 41:25-27). Zapowiedź była ok. siedem lat wcześniej, co pozwoliło na przygotowanie odpowiednich środków w zborach Chrystusowców, aby pomóc tym w Judei. Głód ten dotykał różne części ówczesnego świata w kolejnych latach od 44 roku, czyli od czasu, gdy Herod Agrypa I, stanął przeciwko Chrystusowcom.

1. A na tamten czas, król Herod krzywdził zbór; ktoś z dala, podał ręce.
2. A Jakubowi, bratu Janowemu, zabrał krótki miecz.
3. Widząc, że jest podobającym się Żydom, [a były dni Święta Przaśników], dodał słowo: Aresztuję Piotra.
4. Którego pojmawszy, wprowadził do więzienia, wydał czterem żołnierzom, straży czteroosobowej; strzegli go, chciał go po wieczerzy paschalnej wyprowadzić ludowi. Dz. 12:1-4 KS

Według wpisów w Internecie:
1. Herod Agrypa I, zmarł w 44, w Cezarei - (rok śmierci) 44 rok
Rozstrzygał wtedy spór między miastem Cezareą a Tyrem i Sydonem, ale nie oddał chwały Bogu.
Głód zapowiedziany w Dz. 11:27,28 następował od - 44 roku
Lata 44–48 były szczególnie ciężkie dla Judei, cała zaś Palestyna odczuwała wyjątkowy brak żywności w r. 49 (por. StDzŻ XX, 2. 5; 5:2).
https://www.google.com/se...iw=1366&bih=625
Głód ten nastał w Rzymie w 50 roku. Było to wydarzenie, zapowiedziane przez proroka Agabusa, który to zapowiedział, podobnie jak Józef, zapowiedział siedem lat obfitości i siedem lat głodu:
Rdz. 41:25-32

25. Józef rzekł do Faraona: Snami Faraona jeden za drugim, Bóg oznajmił Faraonowi tym właśnie sygnałem tak jak uczyni.
26. One Siedem krów wspaniałych: siedem lat; One siedem kłosów wspaniałych: siedem lat; Jeden za drugim to sen.
27. One siedem krów chudych gorszych, wychodzących z tyłu: Siedem lat; Siedem kłosów próżnych, wysuszonych wiatrem wschodnim, będzie siedem lat głodnych.
28. Mową tą, którą mówiłem Faraonowi; Bóg ukazał właśnie znak Faraonowi tak jak uczyni.
29. Oto, siedem lat nadejdzie wyróżniających się obfitością wszystkiej ziemi Egipskiej.
30. Potem nastąpi siedem lat głodu; Spowoduje zapomnienie wszelkiej obfitości ziemi Egipskiej; Głód wyczerpie tymczasem oznakę ziemi.
31. Obfitość ziemi nie będzie postrzegana wobec tego, potem prawdziwego głodu: Zaiste ciemiężący on bardzo.
32. Biorąc pod uwagę proroczą wizję, dwakroć powtórzoną przeciw Faraonowi, ponieważ sprawa była zorganizowana przeciw Bogu, Bóg powoduje pośpiech zaprowadzenia porządku. Rdz. 41:25-32 KS
http://biblos.feen.pl/viewtopic.php?t=5016#107492

Wygnanie Żydów z Rzymu, nastąpiło w 49 roku
Ap. Paweł i Barnaba przez dłuższy czas w Ikonium, Dz. 14:3;

ZGROMADZENIE APOSTOŁÓW I STARSZYCH W JERUZALEM w celu rozstrzygnięcia kwestii obrzezki wierzących z narodów, Dz.15:1-21 – 38 rok + 14 lat (Gal. 1:18) 52 rok

[…]???
NAUCZANIE W KORYNCIE (rok i sześć miesięcy) – Dz. 18:1-11 52, 53 rok
DRUGIE PORWANIE DO NIEBA – Dz. 18:9,10
Gallion prokonsulem Achaii, Dz. 18:12 od 51 roku Sprawa Ap. Pawła, oskarżonego przez Żydów 52 rok
Z Dziejów Apostolskich 18, 12–17 wiadomo, że za panowania cesarza Klaudiusza, Gallio sprawował urząd prokonsula prowincji Achai i rezydował w Koryncie[2]. Odnaleziona w 1905 roku w Delfach inskrypcja pozwoliła na ustalenie, że Gallio sprawował ten urząd stosunkowo późno – około 51 i 52 roku[3]. Nie można ustalić dokładnie okresu, przez jaki Gallio sprawował swój urząd, ponieważ istniały przynajmniej dwa systemy powoływania konsulów: per sortem, drogą losowania, na okres jednego roku od wiosny do wiosny, i extra sortem, który mógł być wydany w każdej porze roku i zazwyczaj nie określał czasu pełnienia urzędu. Z korespondencji Seneki (Ep. CIV, 1) wiadomo jednak, że Gallio, nie znosząc klimatu Achai, krótko piastował urząd prokonsula. Wychodząc z tych przesłanek uczeni najczęściej sytuują konsulat Galliona na okres pomiędzy 51 a 52 rokiem[4]. Od Kasjusza Diona wiadomo, że w 59 roku Gallio pełnił funkcję herolda podczas występu Nerona w teatrze, w którym udział wzięli również Seneka Młodszy i Burrus[5]. Po śmierci Seneki Młodszego w 65 roku, oskarżonego o udział w spisku Pizona, również Gallio został publicznie nazwany wrogiem i ojcobójcą[6], i podobnie jak jego brat został ostatecznie zgładzony z rozkazu Nerona[7].
https://plwiki.pl/Leksykon/Junniusz_Anneusz_Gallio
Możliwe jest więc, że Gallio nie znoszący klimatu Achai mógł tam się znaleźć z woli cesarza, jako mu niesprzyjający, co spowodowało, że później został zgładzony z rozkazu cesarza.

Po krótkim pobycie w Efezie (Dz. 18:19,20), podróż do Antiochii i ponownie do Efezu na trzy miesiące, Dz. 19:8
Nauczanie w Efezie w szkole Tyranosa dwa lata, a w Efezie, łącznie trzy lata, Dz. 19:10; 20:31 54 rok
Drugi raz w Grecji, ale tylko trzy miesiące, Dz. 20:3
PODRÓŻ DO JERUZALEM na Święto PIĘĆDZIESIĄTNICY
Była to podróż z jałmużną i ofiarami, Dz. 19:21; 20:16; 24:17;
TRZECIE PORWANIE DO NIEBA, Dz. 23:11 55 rok
Dwa lata w areszcie do namiestnika Festusa, Dz. 24:27 57 rok
14 dni na morzu, Dz. 27:27,33
DWA LATA NAUCZANIA W RZYMIE, Żydów i innych w wynajętym mieszkaniu, Dz. 28:30 59 rok

CDN.
III. Działalność w Zborach Grecji, Macedonii i Azji Mniejszej oraz misja w czasie ucisku w Judei i Jeruzalem, a następnie do Hiszpanii – Listy pasterskie do Zborów;
Ponowne uwięzienie – Listy do wytrwałych wiernych w Chrystusie (do Tymoteusza, do Tytusa i do Filemaona)

PRZED CZTERNASTU LATY, 2Kor. 12:2 - 55+14= 69 rok.

[Pokoja]

I CZĘŚĆ CHRONOLOGII NT.
http://biblos.feen.pl/viewtopic.php?t=5691#114046

Doprecyzowanie ostatniego postu: I Część chronologii NT
Moje dążenie do ustalenia biegu wydarzeń, opisanych w Dziejach Apostolskich i w Listach Apostolskich to przede wszystkim, dążenie w wierze do odczytania tekstów NT na podstawie Konkordancji Stronga i umiejscowieniu ich w zgodzie z dostępnymi danymi historycznymi. Odczytuję je, jakby na żywo w duchu i łączę. Na to co pojmuję duchowo, Słowo Boże naprowadza mnie stopniowo, ale jestem świadomy, że są i omyłki, które usuwam. Będę wdzięczny za merytoryczne uwagi dla tego celu.
Konkordancja Stronga - do nabycia - Wydawnictwo Na Straży, Zrzeszenia Wolnych Badaczy Pisma Świętego z siedzibą w Krakowie, ul. Nad Serafą 27, 30-864 Kraków; e-mail; bpsw.pl

II. DZIEJE APOSTOLSKIE (Rozdziały 1-28) - Jest to relacja Łukasza od zmartwychwstania Chrystusa do czasu odwołania się Ap. Pawła do cesarza i przybycia do Rzymu;

OLŚNIENIE SAULA (Ap. Pawła) - Dz. 9:3; 22:6 (4015); Olśnienie Saula, Dz. 26:13 (4034) i jego działalność, jako Ap. Pawła - Dz. 9:3-25; Gal. 1:11-17
35 rok lub 36
PIERWSZE PORWANIE DO NIEBA W JERUZALEM - Dz. 22:17-21 (9:26-29; Gal. 1:17-21)
Nastąpiło ono po trzech latach od Olśnienia, Ap. Pawła w drodze do Damaszku 38 rok
Olśnienie z nieba różni się od porwania do niego w ten sposób, że w pierwszym przypadku był prześladowcą, a w drugim prześladowanym, który trzy razy prosił o pomoc, ale miał w tym stanie doświadczyć łaski, 2Kor. 12:7; Dz. 9:15,16.

2Kor. 12:7. A żebym wybitnością objawienia nie wynosił się, anioł (posłaniec) szatana, wyznaczył mi bodziec ciału, aby mnie policzkować, żebym nie wynosił się.
(8) Z powodu tego, trzy razy prosiłem Pana, aby z powodu mnie, trzymał się z dala.

anioł szatana - lub aniołowie szatana (2Kor. 11:13-15), czyli przeciwnika, który wtłaczał fanatyzm w serca, a nie prawdziwie służbę Bogu, Mat. 15:3-9. Oni nakazują nienawidzić rodziców, rodzinę i siebie (Łuk. 14:26,27), czyli przeczą nauczaniu Pana Jezusa, który nakazywał miłować nieprzyjaciół swoich. On nie nauczał, aby tworzyć sobie nieprzyjaciół, aby później ich miłować. Takie nauczanie prowadzi do zerwania więzi dziecka z rodziną, aby nim zawładnąć. Gdy człowiek temu ulegnie, wtedy skalają jego sumienie do tego stopnia, że nie potrafi miłować, ani siebie, ani bliźniego swego, gdyż żyje w zakłamaniu, gorszym niż oni Mat. 23:15;
trzy razy prosiłem Pana - Trzy razy też był porwany do nieba. Oznacza to, to samo, czego doświadczył Jan Objawiciel:
Obj. 10:10. Wziąłem więc książeczkę z ręki anioła i zjadłem ją, a była w ustach moich jak słodki miód (wynik porwania do nieba); a gdy ją zjadłem, żołądek mój pełen był gorzkości (wynik porwania do Ogrodu Getsemane), (BW);

Nauczanie Ap. Pawła i Barnaby w Zborze w Antiochii przez cały rok 39 rok
Według wpisów w Internecie:
Herod Agrypa I, zmarł w 44, w Cezarei - (rok śmierci) 44 rok
Rozstrzygał wtedy spór między miastem Cezareą a Tyrem i Sydonem, ale nie oddał chwały Bogu.
Głód zapowiedziany przez Agabusa w Dz. 11:27,28 następował od - 44 roku
Lata 44-48 były szczególnie ciężkie dla Judei, cała zaś Palestyna odczuwała wyjątkowy brak żywności w r. 49 (por. StDzŻ XX, 2. 5; 5:2).
https://www.google.com/se...iw=1366&bih=625
Ap. Paweł i Barnaba przez dłuższy czas w Ikonium, Dz. 14:3;

ZGROMADZENIE APOSTOŁÓW I STARSZYCH W JERUZALEM w celu rozstrzygnięcia kwestii obrzezki wierzących z narodów, Dz.15:1-21 - 35/36 rok + 14 lat (Gal. 1:18) rok49/50
Wygnanie Żydów z Rzymu, nastąpiło w 49 roku
Głód w Rzymie nastał w 50 roku
Czy głód nastał po wygnaniu Żydów, czy raczej Żydów wygnano (w 50 roku) dlatego, że nastał głód?

NAUCZANIE W KORYNCIE (rok i sześć miesięcy) - Dz. 18:1-11 50/ 51 rok
DRUGIE PORWANIE DO NIEBA - Dz. 18:9,10
Gallion prokonsulem Achaii, Dz. 18:12 od 51 roku Sprawa Ap. Pawła, oskarżonego przez Żydów, Dz. 18:12-17 51 rok
https://plwiki.pl/Leksykon/Junniusz_Anneusz_Gallio

Po krótkim pobycie w Efezie (Dz. 18:19,20), podróż do Antiochii i ponownie do Efezu na trzy miesiące, Dz. 19:8
Nauczanie w Efezie w szkole Tyranosa dwa lata, a w Efezie, łącznie trzy lata, Dz. 19:10; 20:31 54 rok
Drugi raz w Grecji, ale tylko trzy miesiące, Dz. 20:3

PODRÓŻ DO JERUZALEM na Święto PIĘĆDZIESIĄTNICY z jałmużną i ofiarami, Dz. 19:21; 20:16; 24:17;
TRZECIE PORWANIE DO NIEBA w dniu Pięćdziesiątnicy, Dz. 23:11 55 rok lub 56
Dwa lata w areszcie do namiestnika Festusa, Dz. 24:27 57 rok
DWA LATA NAUCZANIA W RZYMIE, Żydów i innych w wynajętym mieszkaniu, Dz. 28:30 59 rok